~बिपुल सिजापति~
“को हो र रौनक ? कोही पनि त होइन । फेरी किन यति व्यग्र छु म !” मस्तिष्कमा लडिबुडि खेलिरहेको एउटै प्रश्नलाई पन्छाउने प्रयास गर्दै सालिनी झ्यालबाट बाहिर हेर्न थालिन् । आकाश सिम्रिक रङ्गमा रंगिएको थियो । केही क्षण बिराएर विभिन्न जातका चराहरु गुँडतर्फ फर्कदै थिए । सालिनिले उड्दै गरेको चराहरुलाई हेरिन् । यिनीहरू अब गुँडमा गएर बस्छन्, दिनभरिको यावत् कुराहरू एकअर्कासँग साट्न एकछिन चिर्बिराउँछन् अनि
गुडुल्किएर सुत्छन् । गोधुलीका धुलीकाहरु धरामा खस्दानखस्दै आकाश सुत्ने छ । आकाश सुत्ने बित्तिकै क्षितिजको छेउबाट चन्दमा चिहाउँछे । । चन्द्रमाले फैलाएको चाँदनी देख्ने बित्तिकै समुन्द्र मोहित हुँदै उर्लिएर छुनलाई दगुर्नेछ । उसका फैलिएका अंगालाहरु किनारमा ठोकिनेछन् र अनुपलव्धिमा लाज मानेर फर्कनेछन् । तर यसको उर्लाईको क्रम रोकिँदैन । अनुरागी भएको छ चन्द्रमाको, मोहित छ चाँदनीमा । ऊ फेरी अंगाल्ने चेष्टा गर्नेछ, लहरसँगै गड्गडाएर बोलाउँनेछ । मिलन हुन्छ कि हुँदैन, कसलाई थाहा ? तथापि समुन्द्रको लहरको आवाज मध्यरात सम्म पनि आइ नै रहेको हुन्छ, अनवरत् ।
“मलाइ पनि यसरी नै व्यग्र प्रेम गर्ने कोही छ ?” सालिनीले आफैलाई छामिन् । भित्ताहरु मौन थिए, छत चुप लागेको थियो । छाती भित्र कतै केही सल्केको अनुभव भयो उनलाई । फेरी लावा भर्भराउँन थाल्यो । “यो लावा छाती चिरेर एकै पटक बाहिर निस्के पनि त हुन्थ्यो नि ! तर पानी बनेर आँखाबाट बगिदिन्छ ।” अत्तालिएर सालिनीले गहमा औंला पुर्याइन्, गह शुष्क थिए, आँखा छामिन्, ती पनि भिजेका थिएनन् । “लगातार कति बर्षिउन् यी आँखा पनि ! थाकेछन् ।” सालिनीले सन्तोष मानिन् ।
दिनले आँखा चिम्लिसकेको थियो । सालिनीले झ्याल लगाएर बत्ती बालिन् र सोफामा गएर बसिन् । समुन्द्रका छालका सङ्गीत अब झ्याल भित्र मधुरो चुहिन थालेको छ । सालिनीलाई आज यो सङ्गीत पनि केही कर्कश लाग्न थालेको छ । विगत एक वर्ष देखि बोझिल लाग्न थालेको साँझ आज पनि बोझील नै लाग्न थालेको छ । हो, साँझ बोझिल नै हुन्छ परदेशमा । कतैबाट फर्किनु छैन, कोही प्रतीक्षामा हुँदेनन्, कसैलाई भेट्नु छैन । बिहान देखि नै असक्त स्याहारेर बसेको व्यक्तिलाई समय परिवर्तनको कुनै असर नपरे पनि परदेशमा एक्लो मान्छेलाई साँझ बोझिल नै हुन्छ, सायद, अरूलाई पनि ।
“अब ?” सालिनीको हृदयमा फेरी प्रश्न उव्जीयो । नसम्झन खोजको रौनकलाई फेरी सम्झिइन्, सपिङ कम्पलेक्समा रौनकासँग भएको पहिलो भेट सम्झिइन्, उसको मुस्कान सम्झिइन्, त्यस पछिका भेटहरु पनि सम्झिइन् । नारी नियती नजान्ली तर नियत ऊ बुझ्दछे । रौनकको आँखामा फैलिएका स्नेह उसले बारम्बारको भेटमा छामी सकेकी थिइन् । ऊ प्रतिको आकर्षणलाई बुझिसकेकी थिइन् । रौनकको हृदयमा छचल्किएको अनुरागको तातो बाफले सालिनीलाई द्रवित नपारेको हैन, तर कतै केही थियो । अदृष्य, अगोचर, मिहीन तगारो ।
“तगारो ? कतै पाँचबर्ष अघि सिउँदोमा परेको एक चिम्टी सिन्दूर त हैन तगारो ? कतै धागोमा उनिएको स-साना काँचका गुच्चाहरु त होइन तगारो ? या साक्षी राखिएको अग्नी ? के हो तगारो ? के को लागि तगारो ?” सालिनीले उठेर ऐना अगाडी उभिएर आफ्नो सिउँदो हेरिन् । तीन वर्ष भएछ यसले सिन्दूरको रङ्ग नपाएको । पोतेको अस्तित्व मेटिएको पनि लगभग त्यति नै भइसकेको छ । हो, साक्षी राखिएको अग्नी भने अझै हृदयमा छ, तीन वर्ष देखि सालिनीलाई सुस्त सुस्त सल्काइ राखेको छ त्यो आगोले । तगारो बनेर साँधमा उभिने आयुष आफै साँध नाघेर गैसकेको छ, बाँध्ने डोरी आफैले चुडालेर । बाँधेको मान्छेले नै चुँडाइसक्यो भने बाँधिएर बस्नु पर्ने आवश्यकता कहाँबाट उम्रियो फेरी ?
बाहिर ढोकामा बिरालोले कोतर्यो । सालिनीको ध्यान मोडियो । बाहिर जाडो छ त्यसैले बिरालो भित्र आउँन खोज्दैछ । बिरालो पनि एक्लो छ, सालिनी जस्तै । उसलाई पनि जरुरी छ, छतको, उसलाई पनि त जरुरी छ न्यानोको । प्राणी हो ऊ पनि । छत बिहिन चिसोमा एक्लै बस्न सक्दैन । सालिनीले ढोका खोलिदिइन्, बिरालो लुसुक्क आएर सालिनीलाई कृतज्ञ नजरले हेर्दै सोफामा उक्लिएर बस्यो ।
बाहिर चिसो छ, सालिनीको हृदय जस्तै । सालिनीले बिरालोलाई हेरिन् । बिरालो सोफाको आडमा न्यानो मानिरहेको थियो । घरभित्र बिरालो सुरक्षित थियो, न्यानो पाइरहेको थियो । सालिनीलाई बिरालो देखेर इश्र्या लागेर आयो । “मलाई पनि त छत चाहिएको छ, मलाई पनि त न्यानो चाहिएको छ । म पनि त …… !” “म पनि त के शालिनी ? म पनि त के ? मान्छे अन्तरयामी त होइन ! कसरी बुझोस अरूको मनका कुरा ? बिरालोले जस्तै ढोकामा कोतरेकी भए पनि त हुन्थ्यो नि !”
आधा घण्टाको ट्याक्सीको यात्राभरि सालिनी बाफिएकी थिइन् । त्यो बिल्डिङको भर्याङ उक्लदा सम्म सालिनीको अनुहारमा अठोटले साम्राज्य चलाइरहेको थियो । कलबेलको आवाजसँगै रौनकले ढोका खोल्यो । अगाडी सालिनीको उपस्थितिले उसलाई आश्चर्य र उदेकको करेन्ट लाग्न थाल्यो । रौनक जड भएर एकछिन ढोकैमा उभियो र ढोका पुरै खोलेर सालिनीलाई भित्र आउँने बाटो दियो । सालिनीले भित्र पसेर ढोका लगाईन् र ढोकामा अडेस लगाएर उभिइन् । उनले रौनकलाई नियालेर हेरिन् । रौनकका आँखाले अब आउँन सक्ने परिस्थितिको आँकलन गर्दै थियो । रौनक र सालिनी बिच जम्मा दुई हातको दूरी मात्र थियो । सालिनीले हुत्तिएर रौनकलाई अँगालो हालिन् र केही बेर रौनकसँग टाँसिइ रहिन् । रौनक हत्प्रभ उभिइरह्यो । सालिनीले केही अठोटका साथ रौनको ओठमा आफ्नो ओठ जोडिन् तर दुई ओठ जोडिइरहन सकेनन् । सालिनी अत्तालिएर रौनकलाई पर धकेल्दै हटिन्, फरक्क फर्केर ढोका खोलिन र हुर्दुराउँदै भर्याङ ओर्लिन् ।
अघि आएको ट्याक्सी गैसकेको थिएन् । सालिनी फेरी त्यसैमा बसेर घर आइन्, ढोका खोलेर भित्र पसिन् र ढोका लगाएर ढोकैमा अडेस लगाएर रुन थालिन् । जोडिएका दुई ओठमा भएका आगोले पनि कहिँकतै खिँचिएको अदृक्ष्य, अगोचर लक्ष्मण रेखा जलाउन सकेनँ ।
(स्रोत : Shabdahar.com)
