कथा : पाइला रोकिए

~सञ्जयकुमार श्रेष्ठ~

नेपालमा केही गर्न नसके पनि विदेश गएर केही कमाएर सुखसँग बसांैला भन्ने रहर बोकी विदेश गएको थिएँ । आकाशको तारा सुलुल्ल बगेझैं समय बगेछ । समय बित्न के बेर लाग्दो रहेछ र ? ५ वर्ष पछि आज नेपाल फर्कंदै छु ।
जहाज चढेको केही घण्टापछि जहाजभित्र थाहा भयो । अब हामी काठमाण्डौको आकाशमा उडिरहेका छौं, केही बेरमा नै जहाज अवतरण हुँदैछ । साँच्चै अब म

आफ्नै धरतीमा पाईला टेक्दैछु । निकै खुशी लागिरहेको थियो । गाउँमा रहेका इष्टमित्रहरुका लागि भनेर काठमाण्डौमा केही सामान किनमेल गर्नेछु र म तुरुन्तै गाउँ जानेछु किनकि मेरो मन उनै सरुलाई देख्न व्यग्र थियो ।
उनले मलाई विदेश जाने बेलामा विदा गर्दै भनेकी थिइन्– “तिमी मेरो लागि कुनै चिन्ता नगर । सयौं जुनीसम्म म तिम्रै हुनेछु । म तिम्रै बाटो कुरी बस्नेछु । केही बर्ष त हो नि, पछि त संधैभरि साथै रहनेछौं । दुःख पछि सुखका दिन कसो नआउलान् र ?”
मलाई विदेश पठाउन उनैले कर गरेकी त हुन् नि । यो कुरा मलाई टाढा लाग्दैन, हिजो झैं लाग्छ ।
“काली, जाउँ अव त, कति यसरी बस्ने ?” मैले फकाउँदै भने ।
“कहाँ जाउँ भनेको ? भन त” सरुको प्रश्न तेर्सियो ।
“भागेर, अव त विहे गर्नु पर्छ । संधै यसरी कति बस्ने ?” मैले जोड दिएँ ।
“धत्, यसरी हतारिनु हून्न, पहिले आफ्नो खुट्टामा उभिनु पर्छ” उनको जोड थियो ।
मैले भने– “छोड यस्ता कुरा, म घरबाट केही पैसासैसा हात पार्छु अनि तिमी र म भागेर पोखरा घुम्न जाने, २,४ दिन पछि फर्केर आउने अनि संधैभरिको लागि तिमी र म संगै बस्ने । हुन्न र ?”
“ठिक छ , भागेर त जाने, पैसा हुन्जेल मजाले डुल्ने, घुम्ने । यहाँ आए पछि बाबा आमाले स्वीकार नगरे के गर्ने ? कोठा लिएर बस्दा, कोठा भाडा, ग्याँस, पानी, विजुली खाना खर्च यी सबै कसरी जुटाउने ? हाम्रो जागिर पनि छैन । त्यसको लागि पहिले आफू सक्षम हुनु पर्छ नि ।” उनी मलाई भन्दै थिइन् ।
मैले जोडेें– “हा … जे जे पर्छ टर्दै जान्छ । संधै यस्तो भन्ने हो भने त खोई कैले आउँछ हाम्रो दिन ?”
“धत, मर्द भएर पनि यति छोटो सोचाई गर्ने हो ? तिम्रो र मेरो माया क्षणिक मात्र हो र ? जीन्दगीभरि होइन र ? यस्तो हो भने म त मान्दिन, बरु मलाई नै छोडिदेउ, मलाई त जीन्दगीभरि साथ दिने माया चाहिन्छ । मलाई यति छोटो सोचाइ गरेको मन पर्दैन” उनी झर्कंदै उठ्न खोजिन् ।
मैले विस्तारै उनको हात समाई ताने र भने– “म त तिम्रो परीक्षा पो लिंदै थिएँ । सरु, म तिमीविना बाँच्न सक्दिन । हो, अब हामीले पनि केही गर्नुपर्छ । तिम्रो सरसल्लाहबाट म जे गर्न पनि तयार छु,”।
त्यसैदिनको हाम्रो सल्लाह अनुसार केही बर्ष विहे नगर्ने निधो भयो । बरु केही वर्ष विदेश जाने, धन कमाउने, शहरमा एउटा घर किन्ने अनि जमेर बस्ने सोंच भयो । सोंच अनुसार ५,५ वर्ष विदेशमा बस्दा खुब दुःख गरें ।
शुरुशुरुमा हाम्रो चिठी आदान प्रदान भइरहन्थ्यो । कति अत्यार लाग्थ्यो उनको । जब उनको यादले सताउँथ्यो, म उनको चिठी हेरेर चित्त बुझाउँथें । तर एकपटक उनको दाईले मेरो चिठी फेला पारेछन् । सरुलाई नराम्रोसँग गाली गरेछन् । त्यसपछि एउटा चिठीबाहेक हाम्रो अरु चिठी आउने जाने पनि बन्द भयो ।
लामो समयको अन्तरालले होला मेरो मन हतारिरहेको थियो । म उनलाई भेट्न चाहन्थे जति सक्छ चाँडो । त्यसैले काठमाण्डौमा किनमेल सकिए पछि नाईटबस चढिहालें । उनका लागि विशेष गरी कपडा, घडी र सुनका गहना ल्याएको थिएँ ।
भोलिपल्ट विहान बल्ल सदरमुकाम आइपुगेें । सदरमुकामबाट फेरि गाउँ पुग्नुपर्ने, कच्ची बाटो । जीप चढेर गाउँ पुगेें । जीपबाट झरे पछि एकजनालाई भारी बोक्न लगाई हतारहतार म घर तर्फ लागें । नजिक देवीको मन्दिर थियो, दुबै हात जोडेर दर्शन गरें । यही मन्दिर अगाडि हामी संधैभरि नछुटिने कसम खाएका थियौं ।
अगाडि बढ्दै थिएँ, धारामा पानी भर्न आइरहेकी केटीलाई चिनेचिने जस्तो लाग्यो । राम्ररी हेरें, मेरै सरु पो रहिछिन् । हर्षले मेरो खुट्टा भूईंमा नै थिएन । उनी नजिक पुग्न मेरा पाइला छिटोछिटो चल्न थाले । म सोच्दै थिएँ, “अगाडि पुगेपछि आँखा छोपी दिन्छु र सर्पराइज दिन्छु ।” नजिक पुगेपछि एक्कासी मेरा पाइला रोकिए । देखें, उनको सिउँदोमा सिन्दूर, गलामा पोते र मंगलसुत्र ।
म आकाशबाट खसें । अँध्यारो भित्र पसें । दुर्भाग्य, यो कस्तो दुर्भाग्य ?
तिम्रो वाचा थियो, “जस्तै आँधी हुरी आए पनि, जस्तै संकट परेपनि म तिमीलाई नै कुरेर बस्नेछु, सारा कष्ट व्यथा सहन तयार रहनेछु ।” वाचा आज कहाँ गयो ? अर्कैलाई रोजेर जानु थियो त, मन्दिरमा देवी–देवतालाई साक्षी राखेर सयौं जुनी साथ दिने झुठा कसम किन खाइयो ? न त म नै सोध्न सक्थें, न त मेरा यी सोधाइहरुका जवाफ उनीसँग थियो । आखिर छोडी जानु थियो त झुठो माया किन लाउनु ?
म केही हेर्न चाहँदैनथें । मेरा पाइला रोकिएकै थिए । आँखा बन्दै रहे । पृथ्वी फनफनी घुम्यो । थचक्क भूईमा बसें । भगवानसँग मेरो एउटा मात्र प्रार्थना रह्यो “हे प्रभु, म संधैभरि आँखा चिम्लिरहुँ, म यसभन्दा धेरै केही देख्न चाहन्न, केही सुन्न सक्दिन । मलाई तिम्रै साथमा लैजाऊ प्रभु, ….साथमा लैजाऊ । यो संसारमा कहिल्यै नफर्कने गरी ….. कहिल्यै नफर्कने गरी…. ”

– सञ्जयकुमार श्रेष्ठ
बेनीबजार, म्याग्दी
sanjay_bdcl@yahoo.com

(स्रोत : Bimamyagdi.com )

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.