कथा : पाचुके

~बिपुल सिजापती~Bipul Sijapati

उनीहरु दुवै हस्ताक्षर गरेर बाहिर निस्किए । हस्ताक्षर कागज माथि स्वःलिखित केरमेट थियो या निर्णय माथि स्वीकारोक्तिमा आत्मसात थियो, दुवैले खुट्याउँन सकेनन् । हो, अबको यात्रा नितान्त निजी र स्वचालित हुनेछ, करकाप या अदृश्य साङ्लोमुक्त जीवनयात्रा । हातमा थमाईएको निर्णय-पत्रले के आउँदा दिनहरुलाई सुखमय बनाउँछ ? के यहि नै उन्मुक्ति हो ?

मथिंगलमा निरुत्तरीत प्रश्न कावा खाईरहेको थियो ।

ढोका बाहिर बरण्डामा उभिएर दुवैले निस्वाश फेरे । चार बर्षको अन्तरालमा दुवै एकपटक फेरी आमुन्ने सामुन्ने थिए । बरण्डाबाट दुवैको पाईला अघी सर्न सकेका थिएनन् । अन्तरआत्मामा दुवैले खोक्रोपन महसुश गरिरहेका थिए । अबको बाटो भनेको फेरी एक्लोपनकै बाटो थियो, दिशा विहिन गन्तव्य, सहारा बिहिन जीवन र एक अलग जियाई दुवैका सामुन्ने थिए । चाहेर पनि दुवैले एकअर्कालाई धीतमर्ने गरी हेर्न रोक्न सकेनन् । बिचमा अदृश्य पर्खाल कायमै थियो ।

चारबर्ष चारवटा क्यालेण्डरले छिचोल्यो, चारबर्षको मामुली शव्दले चारबर्ष धकेल्यो । अब उनीहरुमा त्यो माया छैन, त्यो चाहना छैन, अब त सामान्य जिज्ञासा पनि बाँकि रहेन । अपरिचीत भीड बिचको दुई अस्तित्व, दुई फरक ध्रुव, दुई फरक गन्तव्य र चार बर्षको अन्तराल पछि साइनोलाई दागबत्ति दिंदा हस्ताक्षर गर्दाको हातमा लागेको कालो मसीको दाग मात्र शेष रहेको छ । अब फेरी चार बर्ष देखि बिताउँदै आएको दैनिकी सुरु हुनेछ, एक्लोपन सुरु हुनेछ, शहरको यान्त्रीक जिन्दगीमा आउने धक्कामुक्की सहनुपर्ने अवस्था सुरु हुनेछ । कानूनतः एक्लिएका छन्, स्वतन्त्र छन् तर परिचय ? परिचय अझै जिउँदै छ, चिनाजानी अझै गहिराईमै छ, आनिबानी अझ स्मरणमै छ ।

बादल धुम्मीएको छ; कालोनिलो भएर । उस्ले संझ्यो, यस्तोमा उनीलाई कफि पिउन मनपर्छ, संगै बसेर बादललाई निहार्दै, थोप्लाथाप्ली झेरका पानीका बुँदलाई हेर्दै । अझ पानी माथि झरेका बुँदले लगातार बनाउने पानीफोका केही पर सम्म बगेर पुक्क फुटेको हेर्न रुचाउँछीन् । एउटा कौतुहलले मनमा जन्म लियो । “साँच्चै मैले कफिको लागि अनुरोध गरें भने के भन्लिन ? तिरस्कार या स्वीकृति ? सायद कफिलाई विष पो ठान्लिन कि” ! उस्को हिम्मत भएन अगाडी बढेर सोध्ने । संझ्यो, यो बाध्यता अघिको हस्ताक्षरको पहिलो उपज हो ।

उन्को उसंगको निकटता पनि अब खुम्चिसकेको थियो । यो पनि हस्ताक्षरकै पहिलो उपज थियो । चोर नजरले हेरिन्, दाह्री केहि बढेका थिए, ओठमा कलेटी थिए र चुरोटको धुँवाको पोलाईले ओठ काला भैसकेका थिए । आजकाल चुरोट पिउने मात्रा निकै बढाएछ उस्ले, सायद रक्सी पनि ! “एक्लोपनको सहारा यहि होला”, उनले अन्दाज लगाईन । उनले फेरी हेरिन् । बढेका कपाल राम्ररी कोरिएका थिएनन्, कमिजका माथिको दुईवटा टाँक पनि थिएनन्, पाईन्ट मुँजा परेका थिए, पालिसले अनुहार नदेखेको जुत्ताको अगाडीको नोखको छाला खुईलिएको थियो । मनमा न माया जाग्यो न त खुचिङ्ग भनेर सोच्न सकिन ।

पानी छिंट्टायो, दुवै रोकिए, नजिकैको चमेनागृहबाट चियाको तात्तातो बाफ उडिरहेको थियो । उ फर्कियो, आँखा जुधे, सम्मतिमा दुवै चमेनागृह तर्फ लागे । आमुन्ने सामुन्ने टेवलको बिचमा कफि अदृश्य छेकवार अझै थियो ।
“आमालाई कस्तो छ” ? आवाज मृतप्रायः थियो ।
“ठिकै छ, अहिले संचै छ”, उनले नजर झुकाएरै जवाफ दिईन ।
पश्चात दुवै बोलेनन् । कफि सकियो । उस्ले गोजिबाट गुज्मुजिएको नोटको मुठा निकालेर फैलायो ।
“तिम्रो वालेट खोई” ?
ऊ फिस्स हाँस्यो, जवाफ दिएन्, केवल प्रश्नकर्तालाई चीसो आँखाले हेर्यो । उनले त्यो चीसोपना भित्र सम्म महशुस गरिन्, बोल्न खोजेका ओठ थर्थराए मात्र ।
ऊ निकै बेर चुपचाप बस्यो, आँखाहरु रित्ता थिए, भाव सुन्य, किंकर्तव्यबिमुढ, न्याँस्त्रो र लुटिएको । “कोही छैन उस्को, मेरो त आमा भए पनि संगै छिन्, बिचरा अनाथ, के गर्छ अब उस्ले” ? उनी सोच्न थालिन ।

“अब”? उस्ले प्रश्न गर्यो ।
उनी बोलिनन् केवल उस्को आँखामा हेर्न थालिन । प्रश्नमा धेरै बिबिधता थियो, प्रश्नमा धेरै अनिश्चितता थियो । कति कठोर प्रश्न सोधेको ? के उत्तर छ र यस्को ? उसित पो के उत्तर छ र यस्को ? मैले उसलाई यहि प्रश्न सोधें भने के जवाफ देला ? प्रतिप्रश्नहरुको गड्यौंला सल्वलायो मनमा ।

अदालतको बाहिरी ढोकासम्म दुवै संगै आए । अब दुवैलाई छुट्टिनु छ, अलग्याईको आगोको राप दुवैले महशुस गरे । यसपछि दुवै भिडमा हराउँछन्, बाटो उहि रहन्छ, यात्रा मात्र सोहि बाटोमा क्रमशः लम्बिंदै जान्छ, एकोहोरो, एकनास । हातमा रहेको पाचुके-पत्रले आजीवनको अलग्याईमा सामान्य सोहार्दताको केहि मार्यादित शव्द समेत बोल्न दिएन । नजर झुकेरै अगाडी बढे ।

बाटो लामो देखिंदैथ्यो ।
****************

(स्रोत : Bipul Sijapati’s Facebook)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.