अनूदित कथा : पुरुषसँग मेरो पहिलो रात

~तसलिमा नसरिन~
अनुवाद : विकास बस्नेत

मयमनसिंहमा प्राइभेट कोठा नपाइए पनि ढाकामा पाइन्छ भनेर रुद्र भनिरहन्थ्यो　। तर, म कसरी ढाका जान सक्थेँ र ! रेलमा चढेर एक्लै जान त सक्थेँ होला, तर घरबाट अनुमति देलान् र ! अन्त्यमा सान्दाइ मयमनसिंह आएका वेला ढाका जान जिद्दी गरेँ　। ‘पहिलो वर्षको जाँच पास गरेको प्रमाणपत्र लिन ढाका जान्छु,’ भनेँ　। ढाका पुग्नेबित्तिकै ‘एकजना साथीलाई ढाका विश्वविद्यालयको होस्टेलमा भेट्न जान्छु’ भन्दै सान्दाइको कोठाबाट हिँडेँ　। र, सीधै रुद्रको कोठा गएँ　

। तर, रुद्र खुसी भएन　। खुसीमा उफ्रिनु वा पीडामा आँसु झार्नु रुद्रका लागि असम्भवप्रायः थियो　। शिरदेखि पाउसम्म ऊ रूखको ठुटोजस्तै थियो　। ऊ आफ्ना अनुभूति बाहिर देखाउँदैनथ्यो　।

रुद्रले मलाई साडी लगाउन दियो　। सेतो साडीमा स-साना फूलका बुट्टा थिए　। पेटीकोट र ब्लाउज पनि साडीसँग मिल्ने थिए　। रुद्रकी बहिनी विठीले छानेकी थिई यो साडी　। रुद्र आफैँले मलाई साडी छानेर कहिल्यै दिएको थिएन　। पहिले उसले दिएको हरियो सुती साडी पनि उसकी साथी मुक्तिलाई छान्न लगाएको थियो　। मचाहिँ रुद्रलाई जन्मदिनमा दिने उपहार आफैँ छानेर किन्थेँ　। कुन रङको सर्टसँग कुन रङको पेन्ट मिल्छ, म आफैँ छान्थेँ　। अरूलाई साडी छान्न लगाउँदा रुद्र मेरो रूपरंगबारेमा भन्ने गर्थ्यो, ‘अलि कालीखालको केटीलाई जुन सुहाउँछ, त्यही　।’

रुद्रले मुक्ति र विठी दुवैलाई हाम्रो गुप्त बिहेबारेमा भनेको रहेछ　। त्यो रात उसले मलाई चाइनिज रेस्टुरेन्ट लिएर गयो　। खाना खाएर हामी फर्कियौँ　। मैले हाम्रो बिहेबारेमा कसैलाई बताएकी थिइनँ　। रुद्रचाहिँ बिस्तारै सबै मान्छेलाई बताउन थालिसकेको थियो　। त्यो रात मैले रुद्रकोमा बस्नुपर्ने भयो　। तर, मैले जानुपर्ने थियो　। सान्दाइलाई एक घन्टामा आउँछु भनेर हिँडेकी थिएँ　।

सान्दाइकोमा जान खोज्दा रुद्रले भन्यो, ‘दाइकोमा जाने कुरा नगर　। तिमी मेरी श्रीमती हौ　। यही नै तिम्रो सबभन्दा ठूलो परिचय हो　।’

‘तर, यो परिचयले म अहिले बाँचेको जिन्दगी बाँच्न सक्दिनँ　।’
‘तिमी अवश्य सक्छौ　।’

‘तर, मैले सान्दाइलाई आफू झुनू सानिमाकोमा थिएँ भनेर झुट बोल्नुपर्छ　।’
‘त्यसो भए पीर नगर　। म झुनू सानिमालाई कुरो मिलाउन आग्रह गर्छु　।’

‘तर, सानिमा माल्लिन् र ?’
‘किन नमान्नु ? मैले सकेको गर्छु　।’

त्यो रात मैले रुद्रसँग बिताउनै पर्ने भयो　। यो रुद्रको माग, आदेश, आग्रह, इच्छा, सबै थियो　। रुद्रले भन्यो, ‘आज तिमी मलाई सम्पूर्ण रूपमा चाहिन्छ　।’

‘सम्पूर्ण भन्नाले….’
‘सम्पूर्ण भनेको सम्पूर्ण　। पछिका लागि केही बाँकी नराखी …..।’

यसको अर्थ बुझेर मेरो मुटु हल्लियो　। मैले गलत गरिरहेको छैन भनेर आफूलाई आश्वस्त पार्न खोजेँ　। वैधानिक रूपमै म आफ्नो लोग्नेसँग रात बिताउन गइरहेकी थिएँ　। मेरै उमेरकी हसिना त त्यसो गर्न सक्छे भने मचाहिँ किन सक्दिनँ त ? मेरै कक्षाकी मन्दिराले पनि सहपाठी सौकतसँग गोप्य बिहे गरेकी थिई　। ऊ पनि सौकतको कोठामा गएर रात बिताउँछे भन्ने हल्ला चलेको थियो　।

अन्त्यमा त्यो रात आयो　। रुद्रले मलाई उसको कोठामा लग्यो　। सर्ट, पाइन्ट खोलेर लुंगी मात्रै बेर्‍यो र बत्ती निभायो　। त्यसपछि मलाई बोकेर ओछयानमा लगेर पल्टायो　। म मनमनै भनिरहेकी थिएँ, ‘अब तेरो बिहे भइसक्यो　। बिहेपछि लोग्नेसँग सुत्नुपर्छ　। तैँले सुत्नैपर्छ　। सबै केटीको नियति यही हो　।’

सडक-बत्तीको उज्यालो झयालबाट भित्र पसिरहेको थियो　। मलाई त्यो उज्यालो चन्द्रमाको प्रकाशजस्तो लाग्यो　। म रुद्रलाई माया गर्थें　। ऊ मेरो लोग्ने थियो　। रुद्रतिर ढाड फर्काएर एकैपोको परेर पल्टिएँ म　। मेरो गुडुल्किएको शरीरलाई रुद्रले आफूतिर तान्यो　। म होइन, खाली मेरो प्राणविहीन शरीरमात्र रुद्रको अँगालोमा बेरियो　। मेरा हात छातीमा लपक्कै टाँसिए　। रुद्रले निकै बल गरेर छातीबाट मेरो हात हटायो　। म काँपिरहेकी थिएँ　। रुदले मेरो ओठमा गहिरो चुम्बन गर्‍यो　। मेरो ओठ बाक्लो र गह्रौँ भएजस्तो लाग्यो　। नचाहँदा-नचाहँदै पनि म रुद्रलाई जोडजोडले धकेलिरहेको थिएँ　। रुद्रले एक हातले मेरो ब्लाउजको टाँक खोल्यो　। उसको ओसिलो जिब्रो मेरो छातीमा चलमलाउन थाल्यो　। अस्तव्यस्त साडीमा अल्भिएर म उसको अँगालोमा निस्सासिरहेँ　।

‘हेर केटी, आफ्नो लोग्नेले भनेअनुसार गर　। खुट्टा फाडेर राख　। यही नै त हो तरिका !’ मैले आफूलाई बारम्बार यसो भनिरहेँ　। त्यसपछि मैले पूरै शरीर छाडिदिएँ　। आँखा चिम्लँदै म आफू त्यहाँ नभएको परिकल्पना गरेँ　। ‘यो मेरो शरीर होइन　। यहाँ जे-जस्तो अश्लील काम भइरहेको छ, त्यसमा म पटक्कै संलग्न छैन　। यो म होइन　। यो अरू कसैको शरीर हो,’ म यस्तै-यस्तै सोचिरहेकी थिएँ　। त्यसपछि रुद्र ममाथि उक्लियो　। अब मेरो आँखामात्रै होइन, सासै बन्द भयो　। तैपनि, यसलाई मैले आफ्नै लोग्नेले गरेको स्वाभाविक प्रक्रिया भनेर चित्त बुझाउन खोजेँ　। तर, मेरो यो मनचिन्ते विचारको प्रक्रियालाई तोडेर घाँटीबाट चिच्चाहट निस्कियो　। रुद्रले दुवै हातले मेरो मुख बन्द गरिदियो　। मलाई असहय पीडा भयो　। रातभर रुद्रले हरेक तरिका अपनायो　। सामान्य रूपमा अपनाइने सबै विधि अपनायो, तर हरेकपटक रातलाई चिर्दै ऐआऽऽ मरेँ भनेर म चिच्चाउन छाडिनँ　। प्रत्येकपटक मेरो चित्कारलाई रोक्न रुद्रले मेरो मुख थुन्नु पर्‍यो　। जब यो कहालिलाग्दो रात सकियो, थकित मैले साडी फेरेर कुर्ता-सुरुवाल लगाउँदै भनेँ, ‘म जान्छु　।’ मुन्टो निहुर्‍याउँदै आँखा झुकाउँदै मेरो बेकामे शरीर लिएर म टाढा जान चाहन्थेँ　। रातको डर, लाज र घिनले बिहान पनि मलाई छाडेन　। अपराधबोध पनि भयो मलाई　। रुद्र मलाई ‘रुद्र’ जस्तै लाग्यो　। मेरो लोग्नेजस्तो कति पनि लागेन　। घर छिर्ने वेला बाटोमा उसले भन्यो, ‘राति नाटक नगरेकी भए राम्रो हुन्थ्यो　।’ त्यसबाहेक उसले केही भनेन　। न त मैले नै केही भनेँ　। म रातिको घटनालाई सम्भिएर चुपचाप बसेँ　। त्यो सबको साटो बरु रातभरि पढेर, गफ गरेर, कविता वाचन गरेर वा निश्चल चुम्बनमात्रै गरेर बसेको भए !

बिहान सान्दाइको कोठामा पुगेर मैले काँपेको स्वरमा भने, ‘म झुनू सानिमाको कोठामा रोकेया हलमा थिएँ　।’

‘झुनू सानिमा आजकल त्यहाँ बस्दिनन्,’ सान्दाइले भन्नुभयो　। बिहेपछि सानिमाका बूढाबूढीले विश्वविद्यालयकै घरमा एउटा कोठा भाडा लिएर बस्न थालेको सान्दाइलाई थाहा थियो　।

‘हिजो त्यहाँ आएकी थिइन्　।’

‘अझै कोठा छाडेकी रहिनछन् ?’
‘अहँ　।’

‘हँ.. अनि तेरो साथीलाई भेटिस् त ?’
‘अँ भेटेँ　।’

‘नाम के हो त्यसको ?’
‘नदिरा　।’

‘रामकृष्ण मिसन रोडकी केटी होइन त्यो ?’
‘हो　।’

‘अनि त्यो त जहाँगिर नगरमा पढ्छे भनेकी हैन र तैँले ?’
‘हिजो ऊ पनि आश्मालाई भेट्न रोकेया हल आएकी थिई　। ऊ पनि राति त्यहीँ बसी　।’

‘को आश्मा ? हासिमुद्दिनकी छोरी ?’
‘हो　।’

‘ऊ पनि ढाका विश्वविद्यालयमा पढ्छे ?’
‘अँ, हो　।’

‘तँ त तेरो सर्टिफिकेट लिन आएकी होइन ?’
‘अँ लिन्छु　।’

त्यसपछि म सरासर भित्र गएँ र ओछयानमा पल्टिएर रातिको डरलाग्दो त्रासदी सम्भिmएँ　। त्यो रात ! मैले नाटक गरेको भन्यो रुद्रले　। के त्यो स्वाङ थियो त ? आफ्नो स्वाभिमानमा चोट लागेको महसुस भयो मलाई　। म बिस्तारै रोएँ　। मेरो पूरै जिउ थिलथिल भयो　। मानौंँ म भर्खरै सिंहको ओडारबाट फर्किएकी हुँ　। हिँड्दा पनि कम्मर दुख्न थाल्यो　। पीडाले गर्दा मैले राम्रोसँग पिसाब फेर्न पनि सकिनँ　। आफ्नोे स्तन पनि ढुंगाको थुप्रोजस्तो लाग्यो　। उसको चुम्बनको दाग बिस्तारै हरायो　। मैले बिहेको कागजातमा सही गरेदेखि नै रुद्रले एकरात सँगै बिताउने कुरा गरिरहेको थियो　। तर, बिहेभन्दा अगाडि पनि उसले मलाई कम गिजोलेको थिएन　। प्रत्येकपटक भेट्दाखेरी रुद्र मलाई चुम्बन गर्न र छातीमा हात राख्न झम्टिहाल्थ्यो　। तर, मैले आफूलाई बचाउन सकेकी थिएँ　। मसुदको घरमा हामीलाई बस्न दिइएन　। यही कारणले रुद्र मसँग निकै समय रुष्ट भएको थियो　। मसँग एकरात बिताउनु उसका लागि किन यति अमूल्य

हो ? मैले कहिल्यै बुझ्न सकेकी थिइनँ　। मैले उसलाई प्रतीक्षा गर्न आग्रह पनि गरेकी थिएँ　। पर्खाइको पीडाको प्रतिफल पनि राम्रै हुन्थ्यो होला　। तर, रुद्र पर्खिनेवाला थिएन　। पर्खाइमा मजा छैन भन्थ्यो ऊ　। म ‘आऊ, माया गरौँ’ भन्थेँ, ऊ ‘आऊ, सुतौँ’ भन्थ्यो　। रुद्र भोको भिखारीको व्यवहार गथ्र्यो　। ऊ सबै कुरो आजै चाहन्थ्यो, अहिल्यै चाहन्थ्यो　। मयमनसिंह आउँदा ऊ एकान्तखालको प्राइभेट कोठाको खोजीमा बौलाहाझैँ लाग्थ्यो　। मैले खोज्न सक्ने स्थिति थिएन　। तर पनि ऊ मसँग रिसाउँथ्यो　। कुनै पनि हालतमा ऊ मसँग एकरात बिताउन चाहन्थ्यो　। यसरी एकरात बिताइयो, त्रासदीपूर्ण रात　। मेरो जीवनमा यस्तो होला भन्ने सोचेकै थिइनँ　। मेरो मन दुख्यो　। रुद्रलाई धकेलेर हुत्याउन चाहेकी थिएँ　। तर, त्यसो गर्न सकिनँ　। म अपांगसरी भएँ　। त्यही कागजको अगाडि म हारेँ　। त्यस हस्ताक्षरको अगाडि म पराजित भएँ　। किनभने, त्यही हस्ताक्षरको मतलब नै विवाह थियो　। तर, म रुद्रलाई माया गर्थें　। मैले सोचेँ- मेरो सोच र विचारले मलाई एकैसेकेन्ड पनि चैनपूर्वक बस्न दिएन　।

मैले सान्दाइसँग झुट बोलेँ　। सान्दाइले म सानिमासँगै सुतेकी होली भन्ने पत्याउनुभयो होला　। तर, सान्दाइले के सोच्नुभयो होला, कसलाई थाहा ? तर, उहाँ मलाई आफ्नो आँखाबाट ओझेल पार्न चाहनुहुन्नथ्यो　। त्यतिमात्रै होइन, मेरो साथीसँग भेट्न पनि मलाई एक्लै पठाउनुहुन्नथ्यो　। सान्दाइले भोलिपल्ट मलाई आफै रजिष्ट्रारको कार्यालय लगेर सर्टिफिकेट निकालिदिनुभयो　। दुई दिनपछाडि फेरि उहाँले मलाई मयमनसिंह ल्याएर छाडिदिनुभयो　।

रुद्रले पछि मलाई भन्यो, ‘तिमी मलाई पूरा विश्वास गर्दिनौ　। तिम्रो मनमा अझै शंका छ　।’ उसका कुरा सुनेर मलाई साह्रै दुःख लाग्यो　। मैले म उसलाई माया र विश्वास गर्छु भनेँ　। मायामा सबैभन्दा ठूलो आवश्यकता विश्वासको हो　। यो विश्वासको डोरी अलिकति कमजोर भयो भने माया गरिँदैन　। मनमात्र पराइन्छ　। रुद्रले एउटा चिट्ठीमा लेखेको थियो, ‘के म त्यस्तो अभागी हो, जसले सबै कुरा बलजफ्ती ठीक पार्नुपर्छ ?’

यस घटनाको वर्ष दिनपछाडि रुद्रले लेख्यो, ‘प्यारी अर्धाङ्गिनी, त्यस रात के भयो थाहा छ तिमीलाई ? पहिलोपटक तिमीलाई साडीमा देख्दा तिमीलाई एकदम भिन्न पाएँ　। नयाँ मान्छेजस्तै　। विगतमा मैले तिम्रो अरू नै चीज मन पराएको थिएँ　। तर, यो पटक फरक छ　। एकदमै अन्जानखालको आनन्द ! हाम्रो प्रेम नै भर्खर सुरु भएझैँ लाग्यो　। यस्तो लाग्यो- पहिले रिहर्सलमात्र थियो　। आजचाहिँ रंगमञ्चमा मञ्चन गर्दै छौँ　।

विगत डेढ वर्षमा रुद्र दुई-तीन महिनाको अन्तरालमा मयमनसिंह आइरहयो　। मैले उसलाई सम्बोधन नगरेकाले रिसले गर्दा उसले पनि मलाई सम्बोधन नगरीकन पत्र पठायो　। हाम्रो समय प्रेस क्लबको क्यान्टिनमा बित्थ्यो　। क्यान्टिनबाट निस्कनुपर्दा हामी उपयुक्त स्थानको खोजीमा यताउति भौँतारिन्थ्यौँ　। तर, सदाझैँ ठाउँ पाउन मेरा लागि असम्भव थियो　। रुद्रको अनुरोधमा मैले साडी लगाएर उसलाई भेट्न गएँ　। मलाई साडी लगाउन राम्रोसँग आउँदैनथ्यो　। यास्मिनको सहयोगमा आमाको साडी लगाएर म साथीको जन्मदिन छ भनेर घरबाट हिँडेँ　। त्यो दिन अलि एकान्तको फाइदा उठाउँदै रुद्रले मलाई दुई-तीनपटक चुम्बन गर्‍यो र छातीमा हात मुसार्न भ्यायो　। घर फर्किएर उसले लेखेको चिट्ठी यस्तो थियो- ‘तिमी आफैँलाई देखेर हाँसिरहेकी हौली, हैन त ? वास्तवमा मलाई पनि हाम्रो प्रेम भर्खर सुरु भएझैँ लाग्यो　। यत्रो वर्षसम्म हामीले एक-अर्कालाई खालि स्पर्शमात्र गरेका थियौँ　। आज एक-अर्काको शरीरको …पनि महसुस गर्‍यौँ　। एक-अर्काको मुटुको धड्कन सुन्यौँ　। आज यस्तो लाग्यो, म कहिल्यै पनि यति सन्तुष्ट भएर तिमीसँग छुट्टिएको थिइनँ　। तिमी बिस्तारै अनौपचारिक भएर खुल्न थाल्यौ　। अब म नौलो संसारलाई चिन्न सक्ने भएझैँ लाग्यो　। अब तिमी अझ बढी स्वभाविक भएर खुल्नेछौ, अझ स्वतन्त्र हुनेछौ　। हाम्रोभन्दा राम्रो प्रेमको घर अरु कसैको हुने छैन　। तिमी हेरी मात्र राख मेरी पि्रय लक्ष्मी, अब मलाई अलिकति माया गर　। हैन-हैन, त्यतातिर मुन्टो नबटार न, मेरा आँखामा हेर त, लजाउनुपर्ने कुरा के छ र ? तिमीले पहिलेदेखि नै चिनेकै मान्छे त हुँ नि म　। यी आँखा, यी परेली, यो निधार, यो मुहार र शरीरलाई तिमीले थुप्रैपटक स्पर्श गरेकी छौ　। अनि किन लजाउनु ? मलाई चुम्बन गर, आऊ मलाई माया गर　।

बिस्तारै-बिस्तारै म आफूलाई नियन्त्रण गर्छु　। यदि यही तरिकाले तिमीले मलाई अलि-अलि माया दिन थाल्यौ भने तिमीले देख्नेछौ- म कसरी तिम्रो चाहना बन्नेछु अर्थात् तिमी मेरी बन्नेछौ　। वास्तवमा माया भनेको दुई मुटु एक हुनु त हो नि, मलाई सडकमा उभिएर सबैलाई चिच्याउँदै सुनाउन मन छ- ए मान्छे सबैजना सुन　। मैले माया गर्ने मान्छे भेट्टाएँ　। हामी एकै भयौँ　। राम्ररी बस पि्रय　। मेरो जीवन, आफ्नो ख्याल गर　।
तिम्रो रुद्र　।

(स्रोत : ‘वाइल्ड विन्ड’ नामक पुस्तकबाट)

(साभार : नयाँ पत्रिका)