कविता : फूलको आवाज

~दीपक जडित~

ए गुलाब
जुन माटोमा टुसायौ तिमी
किन बुdmेनौ अdmै
सयपत्री पनि त्यहि माटोमा
टुसाएको हो
एकै फूलबारीमा

उहि पानीले सिंचित भएर
उहि गृष्मको
उस्तै ताप अनि
उहि हिउंदको
उस्तै शीत सहंदै
संगै हुर्किएर
संगै फूल्दा
तिमी गुलाबी भयौ र
दुनियांले तिमीलाई
गुलाबको संज्ञा दियो
किन मान्दैनौ आज तिमी
रंगको भेदले
अपहेलना गरेर
त्रि्रो नाम राखेको हैन
यदि हुंदो हो त
पंहेलै फूल्ने सयपत्रीलाई
सयपत्रीको शट्टा
पंहेली भनिन्थ्यो
एउटै फूलबारीमा
बराबर सौंदर्य र्छर्दै
सयपत्री संगै फूलीराख तिमी
अस्तित्व रक्षाको ढोंगमा
संगै हुर्किएको
सयपत्रीलाई
ब्यर्थै किन
कांढे अस्त्र प्रहार गर्र्छौ ?
सुन ए गुलाब
बनमाराले त आज
तिमीलाई मात्र हैन
सयपत्री लगायत
सबै फूलहरुलाई
पिरोलेको छ
फूलकै आवाज सुन्यौ तिमीले ?
सयपत्री भन्दैछ
ए गुलाब
कांढाले त घोच्यौ घोच्यौ
सहन्छु , मलाई टाढा नपार
सुन्दर हाम्रो यो फूलबारीलाई
छुट्याएर बिचमा पर्खाल नबार ।

(स्रोत : Sayapatri)