~हरिभक्त कटुवाल~
गुँडगुँडला चरा बिच्काउँदै
आँखा आँखाको नींद उडाउँदै
भर्खर बैंस चढेकी ठिटी जस्तै
भित्ताका प्वाल प्वालबाट चियाउन
आइपुग्छ सधैं एउटा उत्ताउलो विहान ।
बितेको बैंस सम्झेर – आउँदो बुढ्यौलीलाई पर्खेर
आउने-जानेको मुख चहार्न बानी लागेको
तीस-पैंतीसकी विधवा जस्तै,
पट्टाइलाग्दो साँधमा पुगिसकेको
थाप्लामा एउटा सूर्यको भारी
खपिनसक्नु हुन्छ यो मध्यान्ह ।
उज्यालोसित छलिंदै छलिंदै
आँखा आँखासँग बास माग्दै
रात आउँछ मकहाँ प्रेयसी बनेर,
छातीभरि उखर्माउलो थपी
केही पीर दिंदै – केही पीर लिंदै
रात जान्छ मबाट सधैं
एकै अँगालो नींद बास बसेर ।
