‎कविता : मोरालेश गार्सिया

~बसन्त श्रेष्ठ~

गम्भीर शान्त मुद्रामा
आगोको लप्का बोकेर आँखामा
बलिष्ठ पाखुरा र उन्नत छाती भएको
मोरालेस गार्सिया
बिशाल जन लहरको भिडमा
दह्रो मुठी कस्दै चिच्यायो
“हाम्रो भबिस्य कसैले थुन्न सक्दैन”
भिडले चिच्यायो

“थुन्न सक्दैन / थुन्न सक्दैन / थुन्न सक्दैन |
उ फेरी चिच्यायो
“स्वतन्त्रता हाम्रो कसैले छेक्न सक्दैन”
फेरी भिडले दोहोर्यायो
“छेक्न सक्दैन/ छेक्न सक्दैन/ छेक्न सक्दैन |

नागरिक स्वतन्त्रताका अधिकारी बोले
शरणार्थी सम्बन्धि बुंदा बुंदा केलाए
पटक पटक कांग्रेस मा बहस भए
अझ सम्म मोरालेश को
भबिष्य माथि निर्णय भएन |

अमेरिका मा बसेको
उन्नाईस बर्ष पछी आज अचानक
मोरालेस अबैधानिक भएको छ |
उ अबैधानिक हुनुमा
न त उसको कुनै दोष छ
न त उसको कुनै रहर छ
न त यसमा उसको कुनै दोष छ |
दोष थियो त उनको बाबु आमाको
जसले आफ्नो उज्ज्वल भबिस्यको लागि र
उच्च शिक्षा को लागि
यस देशमा भित्रिनु |

दुइ बर्षको मोरालेश
आफ्नो बाबु आमा संग
उनको हात समात्दै
कानुनी रुपमा यस देशमा
भित्रिएको थियो |
के दुइ बर्ष को मोरालेस
यस देश मा भित्रिनु नै
अपराध भयो ?
यो अंह प्रश्न उनको जिबनको

सारा जगतका प्राणी हरु
भाबी सन्ततिको लागि
सुन्दर भविष्यको लागि
जसरी एक देश बाट
अर्को देश भित्रिन्छन
त्यसरी नै मोरालेस भित्रियो
यस देशमा |
उन्नाइस बर्ष सम्म
उ बन्चित भयन
शिक्षामा / स्वास्थमा अनि
काँही कतै पनि
यत्रो बर्ष सम्म उसलाई था भएन
उ अबैधानिक हो भनेर
तर आज एकाएक
उ हतप्रभ भयो
उ हतास भयो
उ आफै संग प्रस्न गर्यो
र आफ्नो देश खोज्न थाल्यो |
परिचित को भिंडमा
उ अपरिचित बन्यो
मित्र मण्डलीको सभामा
उ गैर कानुनी आप्रबासी बन्यो
कानुनी रुपमा रहदा बस्दा
उ आज गैर कानुनी ठहरियो |

किनकि
आज जुन धर्तीमा
उन्नाइस बर्ष पुरा
पुरा जवानी बितायो
जहाँ उसले बोल्न सिक्यो
हिड्न सिक्यो अनि
कला र संस्कृति सिक्यो
माया पाउन सिक्यो अनि
माया दिन सिक्यो
त्यहि देशले आज उसलाई भन्दै छ
तिमि अबैधानिक हौ
तिमि गैरकानुनी हौ
तिमि फर्क जाउ |
अनि त्यसपछी
एका एक उसको
हाँसो खोसियो
रुने आँसु रित्तियो
अनि भबिश्य रोक्कियो |

मोरालेस गार्सिया
किकर्त्ब्यबिमुध बनेर
सोध्छ आफ्नो बाबु आमालाई
अब म कहाँ जाऊ ?
सोध्छ आफ्नो भबिष्य को बारेमा
तर अंह उत्तर कसै संग छैन |
उ सोच्छ
अनि बिद्रोह बोल्छ
यसरि नै
यस सभ्य समाजमा
आतंकारी को जन्म भो होला

मोरालेस
मध्य जवानीमा
जीवनको चौरस्तामा
ठिंग उभिएको छ
न त अघि बढ्न सक्छ
न त केहि सोच्न सक्छ
न त सोचेको कुरा गर्न सक्छ
न त फर्कन नै सक्छ
आफु जन्मेको देशमा
जहाँ उ अपरिचित छ
सबै संग र सिगै देश संग
उसलाई ज्ञान छ
उ जन्मेको देशमा
बेरोजगारको पहाड छ
लागु पदार्थको भण्डार छ
अनि देश छोड्नेको
जमात दिनहु बढ्दो छ
अनि कसरि फर्कन सक्छ
उ यस्तो देशमा |

त्यसैले उ फेरी पनि
गम्भीर मुद्रामा
उत्तेजित बनेर
दह्रो मुट्ठी कस्दै चिचयाउछ
तिमि किन सुन्दैनौ
परिबर्तन लागु गर
हाम्रो भबिष्य तिमि
थुन्न सक्दैनौ
छेक्न सक्दैनौ
रोक्न सक्दैनौ |

बसन्त श्रेष्ठ,
भर्जिनिया, अमेरिका

(स्रोत : Sundarshailee.com)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in कविता and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.