कथा : जीवनः एक मृत्यु स्खलन

~रमेश सायन~

कहिले काहीँ संयोगहरुले काम गर्छन् । तर,आज गरेन ।

यो सडक किनाराको घरमा कसैले बास दिएको भए संयोग हुने थियो तर भएन । आजको रात बिना संयोग बाँच्ने छु ।

काठमाडौँ जाने बसमा छु । मध्ये रातको बाह्र बजेको छ । भोलि, नेपाल बन्दको सूचना बोकेर बतास घरि यो कान घरि ऊ कान गरिरहेको छ ।

सरासर काठमाडौँ जाऊँ भोलि फर्कन सक्दिन । काम छ, गल्छि त्रिसुलीमा । जे परोस् रोकेँ गाडी । उत्रेँ अँध्यारो सडकमा ।

म किन अचानक सडकमा उत्रेँ रु अब सम्झनु छैन ।

लागेँ नुवाकोट जाने बाटोतिर । एक्लै छु । डर छैन र सम्झनु छैन त्रासका बल्याकहोलहरुलाई ।

अलि पर सडकको ल्यामपोष्टमुनी उभिएँ । किराहरु घुमिरहेछन् ल्यामपोष्ट ओरीपरी । हेरेँ आफूलाई । ठ्याक्कै लाग्यो किरा जस्तो । अलि ठूलो किरा । हातमा बोकिराखेको पानी पिएँ ।

उत्तिनै खेर मोबाईलमा घन्टि बज्यो । ए मत मान्छे पो त १ सम्झेँ । म मान्छे किरा ।

नुवाकोट जाने बाटो अलि परै पुगेँ । गाएँ साइको गङनम स्टायल….।
कसैले सुन्यो, सुनेन । त्रिशूलीले चाहिँ सुसेली हाल्यो ।

बग्यो मेरो गङनम स्टायल… ओरालै ओरालो ! नाचे होलान् ढुङ्गाहरु ! उफ्रे होलान् माछाहरु !

आज रातभर त्रिसुलीसँग जिस्कनु छ । पर्खनु छ बिहानको उज्यालो । हेर्नु छ भोलि बिहान सवारी नगुडेको रित्तो राजमार्ग !

डिलमा उभिएँ । हातमा उठाएँ ढुङ्गो र हाने पानीमा । अफ्नो गति बिथोलिएको भावमा हल्लियो नदी । सम्झेँ जिन्दगीको गति पनि यसैगरि बिथोलिन्छ । कहाँ, कसले, कुन बेला हान्छ ढुङ्गो र बिथोल्छ जिन्दगीको गति ।

भोक, अभाव, दुःख, खुसी, प्रेम, सुख के–केले बिथोल्छ जिन्दगीको तलाऊ र पाहाड झैँ शृखलाहरुमा उभिन्छ जिन्दगी ?

सडकै सडक अलि परै पुगेपछि फेरि फर्कि आएँ । रातको एक बजेको छ । किनाराका घरहरु उभिएका छन् थामेर नदीको वेग । जसरी उभिन्छ समयको वेग थामेर जिन्दगी ।

गल्छि चोकैमा छ एउटा होटल । जहाँ अझैँ बाँकी छ चहल पहल । छिरेँ, बिसाएँ झोला र सोधेँ ‘दाइ यहाँ सुत्न पाइन्छ ?’

‘पाइदैन, सबै प्याक छ । ’

यातायात मजदुरहरुको भिड छ । साहू मध्यरातीसम्म रक्सी बेचिरहेछ । म जस्ता कति आउँछन जान्छन् सबैलाई राखेर कहाँ साध्य ?

मान्छेहरु हल्ला बीच आ–आफ्नै जीवन बाँचिरहेकाछन् । बिर्सदै छन् दिनभरको थकान । मान्छेलाइ कसरी दौडाउँछ सपनाले फेदिदेखि टाकुरासम्म ? कसरी पुर्याउँछ जन्मदेखि मृत्युसम्म ? हरेकको अनुहारमा जीवनको दौड कुदिरहेको छ ?

जीवन एउटा सपनाहरुको दौड हो । यी मजदुरहरु, मालिकहरु सबै आ–आफ्नै दौड्मा कुदिरहेकाछन् ।

आज यतै सडक तिर बिताउँनु पर्ला । खाना मलेखुमा खाएँ । धेरै पछि एक्लै यसरी रात रात भर हिँड्दै छु । अलिक पहिले काठमाडौँमा एक कवि र म रातभर हिँडेका थियौ । आज आँखाको एक कुनामा उनको सम्झना आई उभियो ।

तर लगतै उनलाई बिर्सेँ ।

‘दाईको घर कता ?’ एक किशोरले सोध्यो ।

‘बिराटनगर ।’

‘यता कता ?’

‘यसै डुल्न ।’ पत्याएन ।

‘भाइ तिम्रो घर कता नि ?’

‘मलेखु । ’

‘के गर्छौ ?’

‘ट्रकको खलासी ।’ गर्वले भन्यो ।

‘म पनि खलासी हूँ । जिन्दगीको । सधै बिहान बेलुका ढ्याढ्याप पार्दै चलाउनु पर्छ ।’ मैले भने उसले के बुज्यो कुन्नी, हाँस्यो ।

उसले खाना खाई सकेको रहेछ । उठेर हिँड्न खोज्दै थियो । मसँग बिदा माग्यो ।

अब होटल साहू उज्यालो निभाएर सटर तान्दै छ । एकाध मान्छे पनि उठेर हिँडिसकेकाछन् ।

सडकका म छु र मसँग हिँडिरहेने मेरो छायाँ छ । बिजुलीको उज्यालोमा मेरो लामो नाक अझै तन्कियो ।

मलाई त मेरी आमाले जन्माएकी हुन तर यो छायाँलाई कसले जन्मायो ? रात बिरात मैसँग हिँडिरहन्छ । म रुँदा हाँस्दा मैसँग हुन्छ । दुनियाँमा कोही नभए, मसँग छायाँ हुन्छ । यहि छायाँले मेरो गीत सुन्छ । मेरा कविताहरु टिपी हिँड्छ । मलाई एक्लो हुनबाट बचाउँछ र खुसिहरु कुदी हिँड्ने बाटो तिर लैजान्छ । यहिँ छायाँ हो, मेरो चित्र भित्ता भित्तामा टाँगी हिँड्छ र मलाई ‘रमेश सायन’ चिनाउँछ । कहिलेकाँही म आफ्नै हुलिया बिर्सन्छु र छायाँ हेरेर आफुलाई भेट्छ, एक नक्सामा ।

अग्ला डाँडाहरुबाट खसेको छायाँ त्रिसुलीमा तैरी रहेको छ । यत्रो बेग बोकि हिँड्ने नदीले छायाँ बागाई लान सकेन । छायासँग नदी, हारेको युद्ध बगिरहेको छ ।

छायाँ मान्छेलाई अनुहारको चित्र सिकाउँने पाठशाला हो । हरेक उज्यालोमा चित्र बोकेर उभिन्छ ।

मेरो छायासँगको यात्रा कसैले बिथोलिदियो र ट्रकको क्याविनबाट बोलायो दाइ आउनुहोस् ट्रकमै सुतौँ । यसो टाउको उठाएर हेरेँ । अघिको खलासी भाई रहेछ ।

म सँगै छायाँ पनि ट्रकमै चढ्यो ।

मोबाइलमा फेसबुक खोलेँ । अझै केहि साथीहरु अनलाईन छन् । फेसबुकको कमाल बुजिनसक्नु छ ।

‘दाई मोबाइलमा फिल्म छैन । ’

‘छ । हेर्छौ ?’

‘हेर्छु । ’

खोलेँ ल्यापटप र क्याराभान प्ले गरें ।

खलासी भाई फिल्म हेर्न थाल्यो । नेपाली सब टाइटल बिस्तारै पढिरहेको छ । लामो लामो संबादको आधा वाक्य मात्र पढ्न भ्याउँछ । यो फुच्चे पनि जिन्दगीको क्याराभानमा थिन्ले न हो । यसले पनि छिचोल्नु छ, जिन्दगीको क्याराभान । हिड्नुछ, पुर्खाहरु हिँडिगएको बाटो । उसै गरि बिलाउनु छ हिँड्दा हिँड्दै बाटाबाटै हराएको पुर्खाहरुको आदिम पैतला झै ।

दिक्क मानेछ क्याराभान । भन्यो, बुजिन, र सोध्यो, ‘दाई सन्निलिओनको छैन ?’

‘के जिस्म टु ?’

‘हैन अरु ।’

‘छैन । भाई । यहाँ नेट राम्रो चलेको छैन । नत्र देखाई दिन्थें ।’

‘मैले जिस्म टु हेरेको थिएँ । सन्नि निक्कै सेक्सी लागेकी थिई । त्यसैको ब्लु पनि छ रे हेर्न मन थियो’ । उसले भन्यो ।

यो फुच्चे पनि पुर्खाहरु हिँडेकै बाटो हिँडि आयो र यो त्रिशूली किनारामा उभियो । तर पुर्खाहरु भन्दा जिन्दगीको फरक स्वाद भोगिरहेछ —ऊ । छामिरहेछ, दुर दराजका अंगहरु । र, आफनै मनसँग कामुक बनिरहेछ । अचेल, कयौँ पल्ट सपनामा सन्नि लिओन आएर, उसलाई बिथोलेर जाँदि हो ।

जिवनका अनेक स्वादहरुछन् । कुनै तिता । कुनै मिठा । जिन्दगी जन्म र मृत्युको कक्टेल पार्टी जास्तो लाग्छ ।

खलासी भाई स्टेरिगं छेउमा निदायो । म ओल्लो सिटमा बसेर फेसबुक चलाई रहेको छु । यो राती एक मित्रलाई रुगा लागेछ , राख्यो स्टाटस ‘रुगालाग्न थाल्यो ज्वरो आउला जस्तो छ ।’ कमेन्टमा लसऐन्जल बस्ने एक भुटनिज साथीले सु—स्वस्थको कामना गर्यो । सायद त्यो स्टाटसवला खुसीको स्खलनमा हरायो होला ।

अचेल मान्छे बाँच्ने कला फेरिएको छ । सहरको मध्य विन्दुमा होर्डिङबोर्ड भएर उभिन चाहान्छ, मान्छे ।

आफ्नो स—साना दुःखहरु बाँड्छ र अरुबाट समवेदना लुट्छ ।

अचेल हरेक दिन मान्छेहरु समवेदना लुटिहिँड्छन् । सायद कतैबाट प्रेम नपाए पछि मान्छेले समवेदनाबाट पनि प्र्रेम महसुस गर्दो हो । र, अलिकति खुसी समेटेर उभिदो हो ।

खलासीको टाउको अहिले स्टेरिङमा अडिएको छ । भोलि उसलाई यो स्टेरिङको टाउकोले कहाँ पुर्याउँने हो । जिन्दगीको स्टेरिङ कुन मोडमा पुगेर मृत्युबाट स्खलित हुनेहो, कसले भन्न सक्छ ?

जसरी बगेको छ, हिमालबाट स्खलित हुँदै यो त्रिशूली । जसरी हिँड्दा हिँड्दै पैतलाबाट स्खलित भयो र सकियो क्याराभानको थिन्ले । उसैगरि सकिए मेरो पुर्खाहरु पनि जीवनबाट । म पनि एक दिन मृत्युबाट स्खलित हुनेछु र सकिने छु, पुर्खाहरु झै ।

आखिर जीवन, मृत्यु स्खलन त हो नि । एक दिन जीवन मृत्युबाट स्खलित हुन्छ र सकिन्छ ।

(स्रोत: Setopati)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.