लघुकथा : पागलखाना

~बिजु सुवेदी ‘विजय’~

ऊ समाजमा सुधार गर्न चाहन्छ । समाजलाई परिवर्तन गर्न चाहन्छ । भिन्न-भिन्न धर्म मान्नेहरुका बीचको साँस्कृतिक , बैचारिक मतभेदबाट उत्पन्न बैमनस्यतालाई एकताबद्ध गर्न उसले सबै धर्मको निचोड एउटै हो सबै धर्म एकै हो भनेर समाजलाई सम्झाउन खोज्छ । तर समाजले उसलाई उल्टै पागल सावित गर्दछ ।

उसलाई समाजले पागलखानामा भर्ना गर्दछ । आफू पागल होइन भन्ने कुरा उसले पागलखानामा सावित गर्दछ । तर समाजमा उसका परिवर्तित स्वरहरु सुपाच्य नभएकोले अर्को फेरि अर्को पागलखानामा उसलाई राखिन्छ । त्यहाँ पनि उसले आफू पागल होइन भन्ने पुष्टि गर्दछ । फेरि समाजमा आइसकेपछि समाजलाई उसको कुरा पच्दैन । यसरी पागलखानामा जाने र आउने क्रममा ऊ उक्त शहरको सबै पागलखानामा आउने जाने भइसकेको हुन्छ र ती सम्पूर्ण पागलखाना बारे राम्ररी जानिसकेको हुन्छ । तर ती प्रत्येक पागलखाना सञ्चालकहरुले उसलाई सद्दे बनाएको भनेर सबभन्दा अगाडि प्रदर्शन गर्न भने चुक्दैनन् ।

प्रत्येक पागलखानामा उपचार गर्दा ती पागलखानाहरुमा आफूजस्तो कुनै नराम्रो लतमा नलागेको कोही भर्ना गरिएका थिएनन् । त्यसैले उसको उपचार पागलखानाले कुलतमा लागेका मान्छेलाई उपचार गर्ने जसरीनै उपचार गर्न खोजेका थिए । यो उसले आफैले प्रत्यक्ष भोगेको थियो । यस्तो कुरा उसलाई ती पागलखानाहरुमा पाच्य भएको थिएन ।

तर समाजको यस्तो ऊप्रतिको सधैंको वैमनस्यताको भावनाले गर्दा उसको दिमागले थाम्नै नसकिने बोझ उसलाई हुन्छ । अब उसको दिमागले साँच्चिकै राम्रोसँग काम गर्न छोड्छ । त्यसैले उसले आफ्नो दिमागको उपचार गराउनुपर्ने अवस्थामा आफू आएको महशूस गर्दछ ।

तर त्यत्तिबेला ऊ जस्तो सद्दे मानिसको उपचारको लायक , मानसिक उपचारकेन्द्र उसले कतै देख्दैन ।

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in लघुकथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.