कथा : मलाई मेरो कृष्णको औधी आवश्यकता छ

~लक्ष्मी शर्मा~

समय बित्दै गयो । म पनि व्यवहारको बोझमा थिचिएकी थिएँ । बिस्तारै भाइ, बहिनीले पनि आफ्नो-आफ्नो पढाइ पूरा गरे । भाइ-बहिनीले पनि मलाई दिज्यू हजुरले विवाह गर्नुस् भन्ने गर्थे । आमाबाबा दुवैको सडक दुर्घटनामा मृत्यु भएकोले घर चलाउँदै र बाबाको कार्य व्यवहार हेर्दै समयले नेटो काटिसकेछ । मैले तीस वर्षनाघिसकेछु । आज नयाँ साल लागेको दिन† हामी तीनै दिदीभाइ बसेर हिसाब गर्‍यौँ र पो म झल्यास्स भएँ । मेरो कताकता अचेतन मनभित्र विवाह गर्ने इच्छा पलायो, तर मैले भाइबहिनीसित भन्न सकिनँ । भाइबहिनी पनि विवाह गर्न लायक भएका थिए । भाइबहिनी दुवैको यही वर्षभत्र विवाह गर्नुपर्छ भन्ने लागेको थियो ।

भाइले त एउटा घरनजिकैकी केटीलाई मन पराएको थियो, बहिनीको चाहिँ कोसित विवाह गर्ने होला – कसरी गर्ने होला – यस्तै कुरा खेलाउँदै थिएँ । नववर्षो शुभकामनाको आदानप्रदान गर्नेको फोनको घण्टी घरमा बजिरहेको थियो । कहिले भाइका साथी, कहिले बहिनीका साथी, कहिले मेरै साथीको फोनका घण्टीले घरमा रौनक ल्याइरहेको थियो । म सधैँभन्दा आज धेरै भान्सामा व्यस्त थिए । भाइबहिनीलाई मनपर्ने खानेकुराका परिकार तयार पार्दै मलाई फर्ुसद थिएन । बहिनीचाहिँ बिहानदेखि शृङ्गारपटार गरेर अनि राम्री देखिएकी थिई । कहिलेकाहीँ त मलाई पनि बहिनीले शृङ्गारपटार गर्दा भित्रदेखि डाहा लाग्दथ्यो । तर म झट्ट आफूलाई सम्हालेर मनलाई सम्झाउँथेँ हैन म पनि आमाबाबा भएका भए शृङ्गारपटार गरेर नक्कल पारेर साथीसँग कति घुम्थेँ होला । बिचरा बहिनी हो, उसको हक छ, म जेठी परेँ, मैले पो व्यवहार सम्हाल्न कर लाग्यो र शृङ्गारतिर ध्यान दिइनँ । मैले भाइबहिनीलाई आमा-बाबाको अभाव बिर्सा सक्नु्पर्छ । त्यसैले कुनै कुरामा पनि कहिल्यै रोकटोक गरिनँ । बरु जस्तो आमाबाबा हुँदा पाउने सुविधा थियो त्योभन्दा बढ्ता उनीहरूलाई दिँदै गएँ । हामीलाई सम्पत्तिको कमी थिएन । बाबाले जोडिदिएको खेतबारीले हामीलाई खर्च पुगिरहेको थियो । मेरो अधिकृत तहको जागिरको कमाईले पनि भाइबहिनीको विवाह गर्न पुग्थ्यो ।

म धेरै एकोहोरिएर सोचिराखेकोले पालकपनिरको पानी सुकेर डढेको गन्ध बाहिरसम्म पुगेछ । भाइले दिज्यू के डढ्यो भन्दै भान्सातिर आउँदा पो म झल्यास्स भएँ र झट्ट पालकपनिरमा पानी हालेर, खाना तयार भयो, भाइ, अब खान आऊ, बहिनीलाई पनि बोलाऊ भनेँ । भाइ मेरो नजिक आयो र भन्यो “दिज्यू हजुरले किन यति दुःख गर्नुहुन्छ, अब यो वर्षमैले नोकरी गरेपछि घरको व्यवहारको जिम्मा मेरो । हजुरले पनि बहिनीले जस्तै शृङ्गार गर्ने गर्नु न दिज्यू, हजुर त त्यसै ब्यूटी झन् ब्यूटी हुनुहुन्थ्यो” भन्दै जिस्काउँदै मेरो नकोरेको कपाल तानेर जुरो फुकालिदियो । ल बहिनीलाई बोलाएर खाना बाहिर टेबुलमा लगाऊ म कपाल कोरेर आउँछु भन्दै म भान्साबाट निस्केर कपाल कोर्न कोठामा गएँ । बहिनी कोठामा फोन गर्दै थिई । आज ऊ साथीसँग बाहिर घुम्न जाने कुरा हुँदै थियो । मैले ऐनामा आफ्नो अनुहार हेरेँ । किन हो कुन्नी आफ्नै अनुहार बारबार ऐनामा हेरिरहू जस्तो लाग्यो । मैले आफू तीस वर्षलागेको महसुस नै गरिनँ । अस्ति भर्खर मलाई कृष्णले विवाह गर्ने होइन भन्दै अफिसमा छेडछाड गर्दै थियो । मैले कोसित भनेर सोद्धा उसले कोसित नि मसित भनेको थियो । म तिमी भनेपछि हुरुक्क हुन्छ उसले थपेर भन्यो । ऊ अहिले अमेरिकामा राजदुत भएर गएको छ । हुन त ऊ परिवारवाला मान्छे हो । मलाई विश्वास छ उसले मैले भनेपछि परिवार पनि छोड्छ । आज बिहानै उसले मलाई नयाँ वर्षो शुभकामना दिएको थियो फोनबाट । मलाई थाहा छ, उसले मलाई साँच्चिकै माया गर्छ । तर म उसलाई अपनाउन सक्दिनँ किनभने उसको परिवार छ । अचेतन मनले उसलाई आफ्नो बनाए पनि चेतन मनले भने म त्यसो गर्न सक्दिनँ ।

हामी तीन दिदी, भाइ, बहिनी मिलेर खाना खायौँ । भाइ, बहिनी आफ्ना-आफ्ना साथीसँग घुम्न गए । म कोठा, चोटा सफा-सुग्घर गरेर घरैमा बसेँ । बेलुका भाइबहिनीले विवाह गर्ने कुरा मेरो साम्ने राखे मैले तिनीहरूको विवाह गरेपछि मात्र म गर्छुनेँ ।
आज फेरि पाँच वर्षछि नयाँ वर्षो आगमन भएको छ । भाइबहिनीले घर बसाएर पनि बालबच्चा भइसकेका छन् । भाइ प्राइभेट बैङ्कको मेनेजर भयो । बहिनी जि.एम.की श्रीमती । दुवैको चकाचक छ । मलाई भाइले बूढोघर दिएको छ । दिज्यू हजुरले विवाह गर्नु, आज पनि भाइ फोन गर्दा भन्ने गर्छ । कहिलेकाहीँ मकहाँ भाइ आउँछ । म पनि कहिलेकाहीँ उसकोमा जान्छु । पहिलाको जस्तो नयाँ वर्षो आगमन भने यो घरमा हुन छाडेको छ । फोनका घण्टी पातलिएका छन् । तर पनि मेरो कृष्ण मेरै छ । ऊ प्रत्येक नयाँ वर्षा मलाई सम्झन्छ र शुभकामना दिन्छ । केही न केही त उसले मलाई पठाइरहेकै हुन्छ । कहिलेकाहीँ म उसले दिएका सामान नखोली त्यसै राख्छु । तर पछि नखोली नहेरी मनै मान्दैन । आज त मैले पनि भनिदिएँ, कृष्ण म तिमीसित विवाह गर्छर्ुुनेर । उसले विश्वास नगरेर बिहानदेखि अहिलेसम्म अमेरिकाबाट पाँचपटक फोन गरिसक्यो । उसले भन्यो “प्रिया झ् साँच्ची भनेकी हौ कि मजाक मात्र हो, आज के भयो – म तीन दिनभित्र त्रि्रो घरमा आउँदैछु । म तिमीलाई बगलामुखी माताको सामुन्ने विवाह गरेर अमेरिका लिएर र्फकन्छु ।” तर मलाई चाहिँ भनिहालेँ भनेर डर लागिरहेछ । ऊ राजदूत हो । पत्रिकाले भोलि यो खबर छापेर समाचार बनाउन सक्छ मेरो पनि त इज्जत छ नि झ् त्यो प्रिया विवाह गर्दिनँ भन्थी आज त अर्काको घर बिगारेर गई भन्नेछन् धेरैले । हुन त कृष्णसँगको मेरो प्रेम उसको विवाह नहुँदैदेखि हो । उसले त भनेकै थियो, “प्रिया, तिमी मेरी जेठी हौ । म यो कुरा मेरी हुनेवालीसँग पनि भन्छु ।” उसले भन्यो-भनेन, उही जानोस् तर मेरो कृष्ण डराउनेवाला छैन । उसले मलाई हरहालत राम्ररी राख्छ भन्ने कुरामा मलाई विश्वास छ । मैले आफूलाई नियालेँ, म पैँतीस वर्षी भएकी छु† अब पनि विवाह गरिनँ भने मेरा बालबच्चा हुँदैनन् । यसपाली म विवाह गर्न र बच्चा जन्माउन लालायित छु । मभित्रको मातृवात्सल्य सल्बलाएको छ । कृष्णसँग विवाह गरी छोरो पाएर लोर्के छोरालाई डोर्‍याउँदै हिँड्न मलाई मन लागेको छ । त्यसैले आज मलाई मेरो कृष्णको औधी आवश्यकता छ ।

– भैरहवा बहुमुखी क्याम्पस
पल्लव साहित्यिक पत्रिका- १२, यौन विशेषङ्कबाट

(स्रोत : पल्लव साहित्य प्रतिष्ठान)