~कविताराम श्रेष्ठ~
फेरी एकपल्ट एकान्ततिर आमूख भएँ ।
घण्टौसम्म आफैँमा हराउन फेरि लालायित हुन लागेँ ।
कलमसँग आसक्ति बढ्यो ।
कलमहरु फेरी रसाउन लागे ।
कुनै पनि सुगन्धित मिठो खानाले अब लोभ्याउन छाड्यो ।
सडकमा लुढ्किएर हिँड्ने गह्रौँ नितम्बले आकार्षित गर्न छाड्यो ।
ती स्वच्छन्द आँखाहरु अब सडकका पेटीहरुमा दौडन छाडे ।
आफैँ आफैँमा हराएर आफ्ना गन्तव्यतिर त्यो यन्त्रवत साचालित हुन लाग्यो ।
मसँग अरु कोही छैन ।
केही छैन ।
पातला शरीरको त्यो तातोपना
चिम्सा आँखाको त्यो सरसता
मात्र त्यो अनुभूति ।
आफूलाई भूलाउन आज मोटरसाइकल मरम्मतमा लागेँ ।
तिमी त्यो व्यक्तित्व मेरै सामू रहेर मेरा हर्कतलाई हेर्दैरह्यौ ।
अनेक अनुभूतिका अभिव्यक्तिहरु नेपथ्यबाट पोखिरह्यौ ।
आज मीटिङमा पनि तिमी धेरैपल्ट चिहाउन आयौ ।
प्रत्येकपल्ट तिमीले मलाई मीटिङबाट पर
इन्द्रावतिको किनारमा खिच्यौ ।
माछा मार्न तानिरह्यौ ।
आफ्ना सुकोमल हातहरुले खुट्टाका मयलहरु माडिरह्यौ ।
मीठा खानाका स्वादसँग तिमी मेरो अन्तस्करणमा आइरह्यौ ।
मोटरसाइकलको प्रत्येक साचालनमा तिमी हलुङ्गोसँग त्यसमा चड्यौ ।
पछाड्बिाट कुमभरि आफ्ना ओठका लिप्सटिकले माया छापिरह्यौ ।
लामा सुडौल हातहरुले मलाई बेरिरह्यौ ।
अगप्रत्यङ्गमा छामेर विजुली साचार गरिरह्यौ ।
मेरी पि्रय प्रत्येक क्षण तिमी आयौ ।
सडकमा
बाटोमा
बाटो नाप्ने प्रत्येक पातलीहरुका झलकमा
तिमीले मलाई चिमोटिरह्यौ ।
प्रत्येक चिम्सा आँखाहरुमा तिमीले मलाई कचोटिरह्यौ ।
मेरी पि्रय कुनै पनि क्षण तिमी मबाट अलग्ग भइनौ ।
मभित्र तिमी हर्दम हलुका सुगन्धका रुपमा मसमसती छाइरह्यौ ।
मेरी पि्रय
म तिमीलाई कति माया गर्छु ।
कति चाहन्छु ।
(स्रोत : Khasskhass.com )
