कथा : नजुरेको संजोग

~डम्बर तुम्बापो ‘बुद्ध’~

सोल्टी…

शहिदगेटमै माइक्रोभ्यानबाट उत्रेर फटाफट हिंडेको म आर.एन.ए.सी. भवनको मूलढोकासम्म पुग्दैथिएँ । कसैको बोलावट जस्तो लाग्यो, तर चारैतिर अपरिचितहरूको चहलपहल मात्र पाए“ ।

सोल्टी…

फेरि उही आवाज कानमा ठोक्कियो । ओठ मुस्काउनुभन्दा पहिले नै आँखा हाँसेको एक युवती मेरो अघि थिइन् ।

“सोल्टी, नमस्कार ! ”

अफ्ठेरो महसूस गर्दै औपचारिकता पुरा गरें, “नमस्कार ! ”

“सुन्धारा देखि नै तपाईंको पछि-पछि दगुरिरहेकी, कति छिट्टो हिंड्नुभएको तपाईं त -“- मानौं कि तिनी दिनानुदिन मसँग भेटेर कुरा गर्नेगर्थिन्- झैं मेरो सम्मुखमा उभिएर कुरा गरिरहेकी थिइन् । अझ उनि भन्दैथिइन्, “तपाईं त कति पनि बदलिनुभएन रैछ – त्यसैले देख्नेबित्तिकै चिनिहालें ।”

“अन्यथा नलिनुहोला तपाईंलाई भ्रम भएजस्तो छ ।”- धेरैबेर नफुटेको बोली बल्ल फुटाएँ ।

केही निराशाको आभाहरू झल्कन्थ्यो उन्को मुहारमा । उनि थप्दैथिइन्, “म झुक्किएको होइन सोल्टी, तपाईंलाईचाहिं मेरो याद आएनरै’छ त्यसैले मेरो अनुहार, बोली छुट्याउन सक्नुभएन । हुन त तपाईंजस्तो पढेको मान्छेले म जस्तो नपढेकी केटीलाई के वास्ता गर्नुहुन्थ्यो र हैन – तर, तपाईंलाई जिन्दगीभरि भुल्न पनि सक्दिन रमण सोल्टी ।” पुरानो शैलीको वाणले घोचिहालिन् मलाई । अबचाहिं सम्झें, गाउँ को रणे दाइकी साली पो रहेछिन् । रणे दाईकै विवाहमा परिचय भएको थियो उनीसँग । तर त्यतिबेला मैले आफ्नो वास्तविक नाम ढाँटेर रमण बताएको थिएँ । ६,७ वर्षछि भेट्दा पहिलाको त्यो पातलो जीउ केहि मोटाएर धेरै सुहाउँदिली देखिएकी थिइन् । शहरिया छाँटमै सजिए तापनि उन्को शीलस्वभाव, अनुशासन, त्यो गाउँले भाकाको मीठो आवाज भने बदलेको रहेनछ ।

“सोल्टी ! किन चुप् लाग्नुभो – कि हामीजस्तासँग बोल्नु पनि हुन्न हौ -”

ठट्यौली शैलीको प्रश्नले मेरो ध्यान भङ्ग भयो र तुरून्त प्रसङ्ग जोड्न बाध्य भएँ, “हँ…. होइन, मलाई बल्ल याद आयो, तपाईं सरिस्मा सोल्टिनी हैन -“- केही घोरिएर भनें ।

“धन्य, भुल्नु भएको रहेनछ, तपाईं चाहिं काठ्माडौं कहिले आउनुभएको – मैले त सोचेको पनि थिइन फेरि तपाईंसँग भेट हुन्छ भनेर ।”

“म काठ्माडौं आएको त दुई साल भइसक्यो ।”

“दुईसालपछि आज भेट भयो हगी – जे होस् भगवान निष्ठूरी चाहिं हुँदारहेनछन्, किनकि हाम्रो भेट त फेरि जुराइदियो ।”

मैले पनि कुरामा सही थपें ।

हामी बीचबाटोमा उभिएर कुरा गरिरहेकोले बाटो हिंड्नेहरूलाई बाधा पुगेको थियो । अरू कुरा फोनमार्फ गरौंला भन्दै फोन नम्बर आदानप्रदान गरेपछि त्यो पल फेरि छुट्टयिौं हामी ।

भोटाहिटीमा केहि पुस्तकहरू किनेर पुरानो बसपार्क तर्फलागें । बालाजु बाइपास जाने बस ठीक्क अगाडि निस्किरहेको थियो । मैले त्यसैलाई झम्टिएँ । खचाखच् भीडमा सीटको अभाव थियो ।

“सोल्टी तपाईं त ललितपुर जाने होइन र -“- आवाज उही सोल्टिनीकै थियो । मेरै अगाडिको सीटमा बसेकी थिइन् उनी ।

“आज चैं बालाजु फूपुकहाँ जान्छु ।”- उभिएरै छोटो उत्तर दिएँ ।

“बस्नुस् न ।”- केहि पर र्सदै भनिन् ।

गाडी गुडिरहेकोले उभिन अप्ठेरो भयो र उन्कै छेउमा बसें । सीट अलि साँघुरो थियो । हाम्रो शरीर प्रायः नजिकै टाँस्सिएको थियो । गर्मी महिना भएको कारण एकापसमा स्पर्शीएको शरीरबाट आएको तातो बाफले पोलिरह्यो । बीचबाटोमा हामीबीच धेरै कुराकानी भयो । मेरो बारेमा सोधिन्- राजधानीमा कसरी बस्नुभएको छ – कोसँग बस्नुहुन्छ – के गर्दैहुनुहुन्छ – अरू-अरू… इत्यादी ।

गफैगफमा भुल्लिएका हामी गन्तब्यसम्म पत्तै नपाइ पुगिएछ । गाडीबाट उत्रेपछि उनी बसेको डेरासम्म जान अनुरोध गरिन् । त्यसदिन म हतारमा भएकोले कुनैदिन आउने वाचा गर्दै म लागें फूपुको घरतिर ।

आज विहान अचानक मामाकी छोरी विनाको फोन आएको थियो । उनी पनि केहिवर्षअघिदेखि नै काठ्माडौं बस्दैआएकी रहेछिन् । विनासँग पनि मेरो भेट नभएको सात वर्षलगभग भैसकेको थियो । एस.एल.सी. को मौका परीक्षा दिंदा मामाघरमा बसेर दिएको थिए । घरको आर्थिक बाध्यताले गर्दा परीक्षाको नतिजा आएपछि परदेशिएँ । पछि मामाघर न गएँ ,न त चिठ्ठीपत्रद्वारा नै सर्म्पर्क गरें । त्यसपछि नै हाम्रो भेट पनि भएन । विधिको बिडम्बना, दुईवर्षअघि काठ्माडौं आइपुगें । धेरैवर्षछुटेको पर्ढाईलाई फेरि निरन्तरता दिएँ । तर अचम्म त यो लाग्यो कि सरिस्मा र बहिनी विनाको पनि पुरानो चिनाजान रहेछ । सरिस्माबाट नै मेरो फोन नं. पाएर आज विहान विनाले फोन गरेकी थिइन् ।

सरिस्मासँगको चिनाजान पश्चात् उन्लाई गाउँतिर घुमाइदिएको थिएँ, रमाइला-रमाइला कुराहरू गरिदिएको थिएँ तर थाहा थिएन उनी मेरो मनमा पनि बसिसकेकी थिइन् । पछि मलाई गाउँमा खोज्दै आएकी उनी मामाघरसम्म पनि पुगेछिन् त्यतिबेला म परीक्षाको नतिजा लिएर मामाघरबाट टाढा भैसकेको थिएँ । त्यसपछि उन्को विवाह भएछ । अहिले ५ वर्षो छोरा पनि साथमा छ रे, वहिनीले त्यसै भन्थिन् । उनको छोराको नाम पनि रमण नै राखेछिन् ।

विनाको कुराले म कति पछुताएँ पनि तर के गर्ने लेखेको पाईंदोरहेछ देखेकोले नहुनेरहेछ । यतिवर्षछि हाम्रो भेट त भयो तर यसलाई म कस्तो संजोग भनुँ – नजुरेको संजोग – उन्ले त मेरो नाम आजन्म संगालेछिन्, म कसलाई भनिरहुँ , सरिस्मा……………I

(स्रोत : Srijana Sangraha)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.