कविता : सोल्टीलाई प्रेमिलो सम्बोधन

~मनु लोहोरुङ राई~ Manu Lohorung Rai

सोल्टी !
यो मनको खोपीमा
कुन सम्साँझ देखि आरती जगायौ ?
थाहै भएन |
खै कुन बिहान देखि हो ?
प्रेमिलो सूर्य उदाएछौ
मेरै हृदयको श्रीअन्तु डाँडामा-
रातो गुलाफ बोकेर
अनुरागका चिमल थुंगाहरु
यै सिक्रे रुखको थाप्लोमा देख्दा पो
म त्यसै त्यसै दुबोको शित—-हाँसेछु |
मुसुक्क ओठ टोक्दै – माछापुछ्रे शिर
र डुबेछु, तिम्रै रारा-फेवामा !!!

अचेल,
देब्रे छातीको भन्ज्याङ्नेर
ढुकढुकीसंगै मन्गाउँका ङोलो र ङोल्स्योहरू
सालैजो भाकामा जुहारी खेल्छन् |
~~~~भावीले लेखेको निधारको रेखी
~~~~सालैजो को देख्न सक्छ र ?
~~~~आँखाले देख्यो, मनले रोज्यो
~~~~सालैजो को छेक्न सक्छ ?
रुप्से झरना जस्तो तिम्रो प्रेमले
त्यै रोदीघरनेर आँखा खोल्दा त
आफ्नै छाती पो शिलापत्थर जस्तो लाग्छ,
र , मेरो आयु नाईल नदी देख्छु |

माघको महिना
माईधारमा माईमेला घुम्दा
आँखाले आँखालाई तानेर धान नाचेको-
त्यै बेला निलो आकाश मुनि
चुर्लुम्म दुई आत्माहरु मक्कर नुहाउदै
धेरै बेर मिस्सिसिप र मिसौरी बगी रहे-
हृदयका शिपीहरु रमाउदै सिली नाचे
सोइ-ढोले सोइ…सोई ढोले सोई –

कस्सम होला, सोल्टी !
यो सहरको कोलाहलमा पनि
तिम्रो मायाको सुगन्ध-
कोठेबारीमा फुलेको भूँइ चम्पा हो कि
आँगनको डिलमा रोपेको तितेपाती-
मग-मग आफ्नै निस्वास भरी भरी –
म एक यायावर – पानी भएर बगें
र मिसिएँ – आन्ध्रा महासागरमा..
तिम्रो प्रेमले लुछुप्पै भिजेको म,
यति बेला यो महासागरबीच पनि
मेरै ‘कोशी-कर्णाली’ बेस्सरी तिर्खाएको छु |
म ‘मेची-महाकाली’बेस्सरी तिर्खाएको छु ।

सोल्टी !
गुराँसे डाँडामा तिमी जिस्किंदै
गुराँसकै थुंगाले हानेको यादले हो कि
कटुन्जे फलैचामा साटेका
मायालु धुनहरुले हो, कोट्याई रहन्छ |
बिहान सबेरै घामले कंचनजंघा चुमे झैं
मैले पनि पो उही कल्पिँदो रहेछु |

आकाश छेड्न उभिएका
यी बग्रेल्ती घर मुनि
शिलाजुभिर पारी सल्लेरी वनमा
हलेसो बासे झैं
म भित्रका सैंहिली,माहिलीहरु पनि पालाम गाउँछन्
यसरी,
~~~~~~लहरा भूँइमा फूल रुखमा
~~~~~~बसेछ माया भूलचुकमा
~~~~~~माईखोला बग्यो माईधारमा
~~~~~~मायै हो ठूलो संसारमा

त्यसैले,
त्यसैले सोल्टी !
तिमीलाई भेट्नु नै
मैले प्रेमको रंङ् देख्नू हो-
जीवनको रङ् भेट्नु हो –
संसार जित्नु हो-
हो,त्यसैले
अझै हाम्रो प्रेमको समागम सगर छुन
केचना मन देखि उँभो सोचको चोमोलोंङ्मातिर
उक्लिरहेछु – म उक्लिरहेको छु |
उक्लिरहेछु – म उक्लिरहेको छु |

(स्रोत : Manu Lohorang Rai’s Blog)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in कविता and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.