~प्रतीक चाम्लिङ्ग~
जब सांझ हुन्छ,
मन्द बतासले मेरो छाती सुम्सुमाएर जान्छ ।
म तिमीलाई सक्दो सम्झन्छु,
सम्झनाको परिधि हुदो रैन छ,
मेरो मनको ऐनाभित्र
त्रि्रो शुन्दर रुप
एक तमासले खुलेर आउछ ।
आँखाको पर्दामा,
त्यो परको क्षितिज भएर तिम्रो तस्विर नाचिरहन्छ ।
प्रिय ! मलाई त थाहा भएन,
त्रि्रो हृदयमा चोट भयो भएन –
मलाई त विछट्टै गह्रौं भयो यो जिन्दगी ।
यसरी नै…………
यसरी नै …………..हरेक साँझ
मनहरु
विरहको रापमा जलेर खाग भइरहेछ ।
खै त प्रिय ! सपनाहरु,
सधैं सधैं एउटा ठूलो पीडा बोकेर
हरेक मेरा रातहरुलाई ऐठान पारेर छाडिदिन्छ ।
मध्य रातमा झस्किन्छु
किन्तु तिम्रो सम्झनामा प्रिय !
रातहरु कति कठिन छ !
यो त मेरा निदहरुलाइ थाहा छ ।
नपत्याए मेरो सपना भएर चियाउ त !
थुप्प्रै थुप्प्रै घाउहरु वेवारिसे भएर,
छात्ति भरी दुखी रहन्छ ।
अनि त आँखा रुन्छ त्रि्रो लागि ,
प्रिय म अव के गरुँ………..!
के तिमी खुशी छ्यौ ?
म चाहन्छु प्रिय !
तिम्रो काख भरी खुशी फुलोस् ।
आँखाभरी हांसो छाओस् ।
म त प्रिय,
हरेक सांझ तिमी छेऊमा जल्ने टुकी हुं ।
हरेका सांझ तिम्रो लागि जलिरहन्छु ।
तिम्रै लागि जलिरहन्छु ।
सधैं सधैं जलिरहन्छु ।
खोटाङ्ग खिदीमा-८, हाल-हङकङ
(स्रोत : HkNepal.com)
