कथा : एक्लो यात्री

~सिता बराल~

आजकल यहा के भएको होला । विदेशी कामदारहरुलाई रेसिडेन्सी दिने काममा कमी आएको छ । फिंगर भइसकेका साथीहरुको हातमा कार्ड आईसकेको छैन । काममा बढी चेकीङ्ग भएको छ । आफ्नो रेगुलर काम बाहेक कन्ट्याक मिलाएकाहरु पनि पूर्ण रुपमा काममा भएको हुनु पर्ने…..। नियम अनुसार कामदारलाई लागेको कर तिरेकाहरु र उनीहरुको नियमको परिधि भित्र परिसकेकाहरुलाई त खुरुखुरु फिंगर लिनु नि….। दिनै पर्ने भएपछि किन हामीलाई तडपाउँछन सेफका मानिसहरुले । बाटोमा भेट भएका साथीहरु, पार्कमा जम्मा भएका साथीहरु हुन वा फोनमा भएका गफ सबै यिनै खाले कुराहरु मात्र हुन्छन् । युरोप भनेर फाल हालियो कस्तो ठाँउमा फसियो । न फर्केर जान सकिन्छ, न यहा नै बस्न सक्ने केही उपाय छ । बाटोमा भेटभएका साथीहरु संगको छोटो भेटमा पनि मिठो र खुशीको खबर पटक्कै छैन । नयाँबर्षले दिनहरुमाथि टेकेर पाईला चाल्न सुरु गरिसकेको छ । युगौ देखि पृथ्वी अनवरत घुमिरहेथ्यो जुन आज पनि त्यही अवस्थामा घुमिरहेको छ । सुर्य परिक्रमाको एउटा अर्को अध्याय उसले पल्टाईसकेको छ । जुन पोखिएको रातमा सडकभरि मानिसको हुलमा यिनै दृश्यहरुको बाक्लो स्मृति मनभरि फैलिई रहन्थे । हो त्यो म थिए । यस ठाँउमा अस्तब्यस्त आफनो गन्तब्यमा पुग्न खोजीरहेको कठोर यात्रामा सहभागी एउटा यात्री……।

लाग्छ म दौडीरहेको छु मरुभूमिको दौड…. निष्ठुरी समयको हावाले मेरो दौडको तिब्रतालाई रोक्न खोज्छ । खुशीका उज्याला रंगहरु आउने धुनमा भोग्नुपरेका दुःख र पिडालाई चटक्क विर्सेर यात्रा सफल पार्ने दौडमा भागलिएको कुनै खेलाडी जस्तै म अनवरत रुपमा दौडीरहेछु । यही दौडको क्रममा यदि म हारे वा मरुभूमिमा नै विलय भए भने मेरा प्यारा परिवार र मित्रहरु…. अहँ यो त म कल्पना सम्म पनि गर्न सक्तिन । मैले यो दौड जित्नै पर्छ । म हार्नु हुदैन । मैले थुप्रै यात्राहरु पार गर्नु छ ।

समयको बहावसंगै म आफू बसेको ठाँउ लिसवन भन्दा केही पर आउनु पर्यो । साथीहरु संग भेटघाट र कुराकानी गर्ने समय सबै कटौति भएका छन् । यसले मलाई मैले गर्नु पर्ने काममा समय प्रशस्त हुनु पर्नेमा मलाई झन बेचैन बनाउदै लगेको छ । आफ्नै कार्यव्यस्तताको कारणले हरेक दिनहरु र साँझहरु अनियमित हुदै गइरहेका छन् । मनभरि अनेक कुराहरुले बेचैनी बढाउन सुरुगरेपछि खाटमा पल्टेर सिरकले मुख छोपेर बस्ने बाहेक अरु केही गर्ने जाँगर आउन छाडीसकेको छ । सोफामा बसेर टेबलमा भएको ल्यापटप खोलेर समाचार वा केही नयाँ खबरको जानकारी लिने चासो पनि हराउदै गयो । यि कुराहरुले मेरो दैनिकीलाई अझ विथोलेको अनुभव भईरहेछ ।

एकदिनभरि जस्तो म बगरतिर बरालिइ रहे । कहिले काही यसरी बरालिदा सम्पूर्ण थकाई मेटीए जस्तै हुन्छ, आँखाबाट आँसु झरिरहदा मनमा भएका पिडाहरु अलि हल्का भएको महशुस हुन्छ । एक्लै नदिको किनारै किनार हिडीरहदा कहा हिडेको भन्ने र पिडा कोरिएका अनुहार देखेर आज तलाई के भयो भनेर सोध्ने र मलाई हृदयदेखि नै सहयोग गर्ने मेरा सहृदय साथीहरुबाट टाढा बनाउन बाध्य पार्ने यो समय देखि मलाई साह्रै रिस उठिरहेको छ । एउटा न एउटा बाहानामा दिनदिनै जस्तै भेट हुने साथीहरुबाट मुस्कीलले फोनमा कुरा हुन्छ । कहिले काही त लाग्छ यो समयले साथ नदिनाले नै मेरो दिनचर्यामा यति धेरै फरक आउन थालेको हो । आफैले आफूलाई सम्झाउछु र सोच्छु वर्तमान र भविष्यका सम्पूर्ण घटनालाई दरिलो आत्मविश्वाशले आफैले सम्हाल्न सक्नुपर्छ ।

बेचैन मनलाई अलिकति भएपनि सान्त्वना दिन ल्यापटप खोलेर युटुवमा लोकदोहोरी गित संग गुनगुनाउछु । मलाई लोकदोहोरी गित मनपर्न थालेको पनि धेरै भएको छैन । नेपाल बाट आउने दोहोरी कलाकारहरुको कार्यक्रम हेरे बाट नै मनपर्न सुरुभएको हो । वास्तवमा हामी परदेशीहरुलाई यि गितहरुले धेरै मन छुने रहेछन् । कतै घुम्न जानु, कतै केही लेख्नु वा कोर्नु पटक्कै मन छैन । फोसबुकमा स्टाटस जस्ताको तस्तै भएको पनि धेरै भईसक्यो । साथीहरुका, कता हराएको ? हाल खबर के छ र पेपरको प्रोसेस कहा सम्म पुग्या ? अब पेपर कहिले बन्छ ?घरतिर आउने कहिले हो… आदि इत्यादी म्यासेजले म्यासेन्जर, बक्स नै भरिइसकेको छ । म आफैले आफैलाई प्रश्न गर्छु । म किन आजकल यसरी अस्वभाविक बन्दै गईरहेकी छु । त्यसै पनि दिनहरु कुनै नियमवद्ध तरिकाले अगाडी बढेका हुदैनन । समयले साथ दिएन भन्दैमा यसरी आफुले आफैलाई यस्तो निस्कृय गराउदै लैजानु ठीक हो र…आखिर परिस्थिती संग सामना गर्नु नै पर्ने रहेछ ।

भोलीको रंगीन सपना पुरा गर्ने उद्धेश्यमा मरुभूमीमा दौडीएको मेरो दौड कहा सम्म पुग्ला ? बिचमा नै रोकीन्छ वा यसले विजय प्राप्त गर्छ त्यो त समयले नै देखाउला । मेरो यो समयको बाध्यतालाई नबुझी कोही अबुझ मानवियता शुन्य मानिसहरुले म प्रति फैलाएका गलत कुराहरु साबित गर्न मेरो मन तडपिइरहेको छ । जो मलाई भनिरहेछ……… अब फेरि केही लेख्नुपर्छ ……… अबला सम्झेर अपहेलना गर्नेहरु संग निर्धक्क संग बोल्नु पर्छ । सत्य कहिल्यै डग्दैन, झुट कहिल्यै टिक्दैन …….. परिस्थिती संग जुधेर सहि मार्गमा गन्तब्यमा पुग्नु नै मेरो जिवनको मरुभूमिको दौड बिजय भएको मानिन्छ । जुन दौड मैले नै जित्नु पर्छ……..

समाप्त

(श्रोत:- NepalPortugal)