कथा : एक्ला एक्ला लाशहरु

~सन्तोष खतिवडा~

म कक्षा ९ मा पढ्दै थिएँ करिब १५ वर्षकी हुँदो हुँ । ग्रामीण परिवेशमा हुर्किएकी म, मध्यम वर्गीय परिवारकी जेठी छोरी, साह्रै सरल थियो मेरो जीवन, बिहान आमालाई खाना बनाउन सघाउने, घर नजिकैको ईनारबाट पानी ल्याउने अनि दिउँसो स्कुल र फेरी स्कुलबाट फर्किएपछि कहिले स्कुल ड्रेसमा नै अनि कहिले ड्रेस फेरेर पानीको गाग्री काखी च्याप्दै घर पुग्ने, मेरा दिनहरु यसैगरि बित्थे ।म आफू राम्री थिएँ या थिइँन त्यो मलाई थाहा छैन । मेरो बालसुलभ चञ्चलतामा राम्रोको परिभाषा पनि अटेकै थिएन । तर घर आउने, चिनेका अनि नचिनेकाले कति राम्री भएकी, हलक्क बढिछ, आँखा पनि कति राम्रा, दाँत कति मिलेका भन्दै मेरो प्रशंसा गर्नुले मलाई कता कता काउकुती लाग्दथ्यो । गालाको माथीको टुप्पो रातो हुन्थ्यो अनि म सहजै हाँसिदिन्थेँ अबुझ भएर तर मैले बुझ्न थालेथेँ म राम्रोको परिभाषा भित्र अटाउने रहेछु । मलाई राम्री भनिने रहेछ ।

म पढाइमा पहिले देखि नै लगनशिल थिएँ । मैले दिमागमा जोड दिंदा पनि मलाई कुनै क्लास नलिएको या छुटाएको याद छैन । स्कुलमा कमै गयल हुने, शिक्षक शिक्षिका सँग पनि अनुशासित व्यवहार देखाउने अनि आवश्यक कुरा मात्र गर्ने भएकोले होला म स्कुलमा सिनियर र साथीहरुको माझमा राम्रै रुचाइन्थेँ । ९ कक्षामा अध्यनरत हामीमा, अब एस.एल.सि.परिक्षाको तयारी गर्नुपर्छ भन्ने जिम्मेवारी भाव उत्पन्न भएको थियो । जुन जिम्मेवारीले म आफु थप लगनशिल र अनुशासित बनेको थिएँ । असोज महिनाको कुनै बिहान थियो । म केही कारणले अलि ढिला स्कुल पुगेको थिएँ । मेरो पहिलो पिरियड म्याथको थियो । म ढिला प्रायः हुँदिनथेँ त्यसैले त्यो दिन ढिला हुनाले म साँच्चै हतारिएकी थिएँ । हतार हतार ‘ मे आइ कम इन सर ‘ भन्दै म भित्र छिरेँ । अनायाश साथीहरुको अट्टहासपूर्ण हाँसोले मैले शिक्षकको आवाज नै सुनिन । म चुपचाप क्लास भित्र छिरेँ । साथीहरुको हाँसो अझै रोकिएन । शिक्षक ब्लाकबोर्ड तिर फर्किएर ब्लाकबोर्डमा लेखिएका अक्षरहरु मेट्दै हुनहुन्थ्यो । जसै शिक्षक हामी तिर र्फकनुभयो साथीहरुको हाँसो केही कम भयो तर हाँसो पुरै थामिएको थिएन । सानो मधुरो भएर हावामा गुन्जिरहेकै थियो । मैले आश्चर्य मिश्रति स्वरले मेरो प्रिय साथी पुजालाई सोधेँ, अनि पुजाबाट थाहा पाएँ आज अनौठो घटना घटेछ । पुजा र क्लासका सबै साथीहरु आउनु अगाडि नै ब्लाकबोर्डमा दिपिका सुमन लेखिएको रहेछ । पुजा र मेरा अरु केही साथीहरुले शिक्षक आउनु अगाडि नै ब्लाकबोर्ड बाट मेट्न खोजेका रहेछन् तर क्लासका केही उदण्ड केटाहरुले मेटाउन नदिए पछि कमजोर उनीहरु चुपचाप बसेका रहेछन् । अनि मेरो म्याथ टिचर सोही लेखाई मेटाउँदै हुनुहुँदो रहेछ ।

त्यो घटनाले मलाई मर्माहत बनाएको थियो । आफ्ना हरेक गतिविधिहरु संयम भएर गर्ने म, जसलाई परिवारका सदस्य देखि स्कुलका प्रत्येक शिक्षक शिक्षिकाले अनुशासनको नमुना बनाएका थिए । जसलाई कुनै केटाहरुको सामित्यताले मन मष्तिक र दिलमा कुनै ज्वारभाटाहरु सृजना गरेकै थिएनन्, जसको उमेर १५ वर्ष भएपनि प्रेमका लवजहरुले रोमाञ्चित बनाउन सकेको थिएन । जो अटल थिई, साहसी थिई र भविष्यप्रति गम्भीर पनि, जो संग स्कुलका कुनै पनि केटा बोल्न डराउँथे । त्यो केटीको नाम ब्लाकबोर्डमा लेखिनु साँच्चीकै आश्चर्य थियो । आश्चर्य मेरो लागि मात्र थिएन सायद आश्चर्य संगै अविश्वास पनि भएकै कारणले गर्दा होला शिक्षिकले ब्लाकबोर्डमा लेखिएका अक्षरहरु मेटिदिनुभएको थियो र मलाई त्यो घटनाको बारेमा केही पनि भन्नु भएको थिएन ।

मैले पूजासँग साउती गर्दै सुमन को हो रु भनि सोधेँ । मानौँ मेरो प्रश्नको उत्तर उ संगै छ । तर उ पनि म जस्तै अनभिज्ञ थिई । शंका र त्रास मिश्रति हेराई म तिर पुलुक्क हेर्दै भनेकी थिइ ‘मलाई के थाहा तँलाई नै थाहा होला’ । मेरो सबैभन्दा मिल्ने साथी पूजा, मेरो अन्तरङ्ग साथी, जसलाई मैले मेरो सम्पूर्ण कुराहरु बताउने गर्दथेँ । जसले मलाई नजिकबाट बुझेकी थिई । उसले समेत शंकास्पद आशयले ‘तँलाई नै थाहा होला’ भनेपछि मेरो साथ अब कोही नभएको महशुस गरेँ मैले । म एक्लिएको महशुस गरेँ । मैले गल्ति नै नगरी आफूलाई गलत महशुस गरेँ । त्यतिखेर मेरो मनमा पैदा भएका त्रासदीहरु भनेर के भनिसाध्य थिए र ? त्यस माथि साथीहरुको व्यङ्गयात्मक अभिव्यक्तिहरु जहाँ दिपिका संग सुमन जोडिएको हुन्थ्यो ती सबैले मर्माहत भएकी थिएँ म, कमजोर र दुःखी भएकी थिएँ म, सोचाइ भरि को हो सुमन ? को प्रश्न बोकेर म धेरै दिन देखि भौँतारिएको थिएँ । आश्चर्य नै आश्चर्य भएको थियो मेरो जीवनमा, एउटा सानो घटना, कुन ठूलो घटना थियो र त्यो ?कसैले मेरो नामसँग कोही केटाको नाम जोडेर ब्लाकबोर्डमा लेखिदिनु, के त्यति ठूलो घटना थियो र मलाई त्यसरी विचलित बनाउनु पर्ने ? मैले चिन्दै नचिनेको मेरो स्कुल, मेरो गाँउ, अनि मेरो नातागोतामा कहीँ पनि नभएको सुमनको नाम मेरो नामसँग जोडिनु र ब्लाकबोर्डमा लेखिनुलाई सानो घटना मानेर भुलाइदिने जमर्को मेरो साथीहरुले गरिदिएको भए, त्यो घटना पछिका दिनहरुमा व्यङ्गगात्मक शैलीमा म माथि सुमनको नाम लिएर घोचपेच नगरिदिएको भए, सायदै म सुमन भन्ने नामसँग त्यति घृणा गर्थे होला । तर दिनदिनै मैले भोग्नु परेका व्यथाहरुले उकुस मुकुस भएको म, मलाई सुमन संग अत्यन्त घृणा लाग्थ्यो । संसारमा नै म त्यति घृणा कसैलाई गर्दिनथेँ होला जति सुमनलाई गर्दथेँ ।

म सुमनलाई भेट्न चाहन्थेँ, चिन्न चाहन्थेँ अनि त्यो मान्छे जसको नामै मात्रले मेरो जीवन नारकिय भएको थियो । त्यसलाई, अनि त्यो मानवरुपी डरलाग्दो भीमकाय राक्षसलाई सोध्न चाहन्थेँ, मेरो अत्यन्तै सुखी जीवनमा अनावश्यक उतार चढाव ल्याउने के अधिकार छ तिमी संग ? तर मैले सुमनलाई भेटिनँ । दिनहरु बित्दै गए ९ कक्षाको दोस्रो त्रैमासिक परिक्षा सकियो, रिजल्ट भयो, म अनुर्तिण भएँ । शिक्षक शिक्षिकाको विश्वासको विपरित भयो । बुबा आमाको आशाको उल्टो भयो, म अनुर्तिण भएँ । दुईवटा विषयमा अनुर्तिण भएँ । एउटा सानो घटनाले मेरो जीवनमा ल्याएको असफलतालाई सम्झेर त्यसै दिन आँशु चुहाउँदै मैले संकल्प गरे कि अब कुनै सुमन नामले मेरो जीवनका सफलता हरुलाई रोक्न सक्दैन अनि मलाई कमजोर बनाउन सक्दैन ।

स्कुलबाट सधैँ झै नियमित समयमा नै हामी घर जानका लागि निक्लिएका थियौं । म र पुजा दिँउसो साईन्स टिचरले देखाउनुभएको माइक्रोसकपको बारेमा कुरा गर्दै थियौ। एकाएक पछाडी बाट कसैले बोलायो । दिपिका मलाई तिमी सँग कुरा गर्नुछ । प्लिज मलाई समय देउ भन्ने आवाजले म त्रसित भएँ । मैले पछाडीनै नहेरी त्यो आवाजलाई बेवास्ता गर्दै पाइला चालेँ तर त्यो आवाज रोकिएन बरु दोहोरियो अनि तेहेरियो मैले आवेग र त्रास मिश्रति स्वर निकालेर सोधेँ, को हो तँपाई ? के कुरा गर्नुछ म संग । मलाई अपरिचित मान्छे संग कुरा गर्ने कुनै ईच्छा छैन । यी सबै घटना हुन्जेल मैले एकपल्ट पनि त्यो व्यक्तिलाई हेरेको थिइँन । उसले आफूलाई परिचित गराउँदै भन्यो दिपिका मेरो नाम सुमन हो । उसले अरु के के भन्दै थियो मैले केही सुनिँन, केही बुझिँन पनि, सुमन नाम सुन्ने बित्तिकै मलाई रिङ्गटा लागेर आयो । मलाई भीमकाय डरलाग्दो राक्षस संग जम्काभेट भए जस्तो भयो । मेरो पछाडी हिँडिरहेको राक्षसलाई सडकको ठुलो ढुङ्गा टिपेर टाउकोमा बजार्न मन लाग्यो । ओठहरु काप्न थाले दाँतहरु बज्न थाले । साह्रै गाह्रो संग आफूलाई सम्हाल्दै केही नबोली म अगाडि बढी रहेँ । पूजाले मलाई साथ दिई रहि । उ हाम्रो पछि पछि आई रह्यो मेरो घर सम्म, मैले उसलाई एकपल्ट पनि हेरिँन, हेर्ने हिम्मत पनि गरिँन भय र घृणाले गर्दा त्यो व्यक्तिको नाम सम्झने आँट पनि गरिँन त्यो घटना सम्झिने आँट पनि गरिँन । भोलि पल्ट म स्कुल जान डराएको थिएँ । पहिलो पल्ट मलाई स्कुल जान डर लागिरहेको थियो । नियमित स्कुल जान रमाउने मलाई त्यो दिन खै किन हो ? स्कुल जाने हिम्मत नै भएन । पुजाको घर मेरो घरबाट ६ मिनेट जतिको दूरिमा थियो । हामी सधैँ मेरो घर अगाडि को चोकमा भेट्थ्याँै तर त्यस दिन भने पुजा मेरो घरमा नै आई र मलाई ढिलो गरेकोमा गाली गरि, मैले उसलाई स्कुल जाने ईच्छा नभएको बताएँ तर उसले मेरो हात समातेर तान्दै मलाई स्कुल लगि । सधैँ झैँ बेलुकी ४ बजे स्कुल छुट्टी भयो, हामी गेटबाट बाहिर निक्लियाँै । हाम्रो गेट अगाडी एउटा केटा उभिरहेको थियो । हामी अघि बढ्ने बित्तिकै उ हाम्रो पछि पछि लाग्यो । मलाई अत्यन्त डर लागेको थियो । तर उसले त्यस दिन केही बोलेन, खाली हाम्रो पछि पछि हिँडि मात्र रह्यो, मेरो घर नआउन्जेल सम्म । अब यो क्रम दैनिक हुन थालेको थियो । उ नियमित हाम्रो स्कुल छुट्ने समयमा आईपुग्थ्यो अनि हाम्रो पछि पछि हिँड्दथ्यो । उ कहिल्यै गयल भएन, म बरु कहिले काहीं स्कुलमा गयल हुन थालेको थिँए । तर उ भने हामी स्कुल छुट्ने समयमा आईपुग्न कहिले पनि गयल भएन । म स्कुल नगएको दिन उ पुजा संग कुराकानी गरि स्कुलबाट नै र्फकने रहेछ । अनि म भएको दिन मेरो घर सम्म पुगेर मात्र छुट्टनिे गर्‍थ्र्यो ।

यो क्रम रोकिएन, समय पनि रोकिएन मैले ९ कक्षा उत्तिर्ण गरे । हामी दशाँै कक्षामा प्रवेश गर्‍यौं सुमनको यात्रा पनि तेस्रो महिनामा प्रवेश गर्‍यो । उ बाटोमा हामी संग हिँड्दा हामीलाई हसाँउन जोक्सहरु भन्थ्यो । बाटोमा हिँड्ने बच्चाहरुलाई जिस्काउँथ्यो । पुजासंग कुरा गर्‍थ्यो । तर मसंग कहिले बोलेन । न म नै उसंग कहिले बोलेँ । तर मलाई अब सुमन संग डर लाग्न छोडिसकेको थियो । घृणा कति थियो थाहा छैन तर सुमन मेरो पछाडी आईरहँदा म त्यति विचलित हुन्थिँन जति तिन महिना अगाडि हुन्थेँ । मलाई डर थियो भने मेरो अभिभावकको, शिक्षकहरुको र सिनियरहरुको । त्यसैले सुमन मेरो पछाडी नआओस् भन्ने हार्दिक ईच्छा भैरहन्थ्यो तर सुमनलाई कहिले भन्न सकिँन किनकी उ म संग चाहेर पनि बोल्दैनथ्यो अनि म सुमन संग बोल्नै चाहन्नथेँ ।  कुनै एउटा शुक्रबारको दिन थियो । त्यो दिन हामी अलिक चाँढो स्कुलबाट निक्लिएका थियौ । सुमन सधैं झै मेरो स्कुलको कम्पाउण्ड अगाडि भेटियो । त्यस दिन उसले सायद हिम्मत जुटाएर म संग कुरा गरेको थियो । कति सहजै भनेको थियो उसले दिपिका मैले तिमीलाई पहिलो पल्ट तिम्रो घर माथिको मन्दिरमा देखेको थिएँ । पहिलो झलक मै मलाई तिमी मनपर्‍यो सायद यसैलाई प्रेम भनिन्छ । मलाई तिम्रो बारेमा केही थाहा थिएन । धैरै प्रयास गरेपछि तिम्रो नाम, स्कुल र क्लास थाहा पाँए । प्रेम गर्थें तिमीलाई, व्यक्त गर्ने कुनै तरिका थिएन तिम्रो अगाडि आउन डराउँथे तर्सथ मैले प्रेम व्यक्त गर्ने गलत तरिका अपनाएँ तिमीलाई दुःखी बनाएँ , हाम्रो नाम ब्लाक बोर्डमा लेखिदिएँ । प्रेमले करिब अन्धो भएको थिएँ म, मैले कुन गलत हो कुन ठिक हो छुट्याउनै सकिँन दिपिका त्यही गल्तिको प्रायश्चिचत गर्दैछु । तीन महिना सम्म लगातार सामथ्र्य जुटाएर तिमीलाई फेरी प्रस्ताव राख्दैछु । तिमीले मेरो प्रेम प्रस्ताव स्विकार्नु पर्छ दिपिका । उसले भनेको थियो दिपिका मैले गलत कदम उठाएँ तिम्रो प्रेम पाउँन तर म गलत मान्छे होइन, म तिमीलाई असाध्यै माया गर्छु ।

तिमीलाई हेरिरहन चाहन्छु, तिमीसंग बोलिरहन चाहन्छु, तिमीलाई आˆनो बनाउन चाहन्छु, दिपिका उ अरु के के भन्दै थियो मैले एकाग्र भएर सुन्नै सकिँन । मलाई फेरि त्यही दिन याद आयो । जुन दिन आफ्नो नाम ब्लाक बोर्डमा लेखिएको थियो । कति दुःखी भएको थियो मेरो जीवन उसले गरेको हर्कत पछि । मेरो साथीहरुको म माथिको हाँसो, शब्द शब्दमा म माथि गरिने ब्यङ्गहरु अनि मैले अपहेलीत हुनु परेका क्षणहरु, अब मेरो आँखा अगाडि यी सबै कुराहरु आईरहेका थिए । मलाई फेरी सुमन प्रति घृणा पैदा भयो मात्र घृणा, त्यहाँ कहीँ प्रेम थिएन । उसले त्यसै दिन भनेको थियो मैले तिमीबाट सकारात्मक उत्तर पाउनु पर्छ दिपिका, उसको कुरा नसकिँदै मेरो घर आईपुग्यो, म घर तिर लागें, उ कहाँ गयो मलाई थाहा भएन । शनिबारको दिन स्कुल छुट्टी भएकोले मन्दिरमा पुजा गर्ने जिम्मा मैरै थियो । म पूजा थाली बोकेर एक्लै मन्दिर तिर लागेँ । बहिनी दिब्याले म संगै जाने इच्छा प्रकट गरेकी थिई । तर मलाई त्यस दिन एक्लै मन्दिर जाने इच्छा भएथ्यो । मन्दिरमा सुमनलाई भेट्न इच्छा थिएन तर भेटिने सम्भावना थियो । म मन्दिरको सिंडीहरु उक्लदैँ थिएँ । माथिल्लो सिंडीमा झोकि्रएर बसिरहेको सुमनलाई देखेँ । मैले अड्कल गरेँ उ आईपुगेछ, बिहानै आईपुगेछ । तर थाहा पाएँ उ त राति पनि त्यहीँ सुतेको रहेछ, मन्दिरकै पाटीमा, रात कटाएको रहेछ । बिहानीसंगै उसकी दिपिकाले पक्कै खुशी बोकेर आउँछे भन्ने सुन्दर बिहानीको प्रतिक्षा गर्दै उकुस मुकुस रात कटाएछ उसले ।

त्यस दिन मलाई थोरै सुमनको माया लागेको थियो । तर उसको जिद्धीपनाले म अझ दुःखी भएको थिएँ । त्यस दिन मैले उसलाई भनेको थिएँ सुमन तिमी मलाई प्रेम गर्छौ भने मेरो एस.एल.सि. परीक्षा नसकुन्जेल मेरो नजिक नआउ । तिम्रो आगमनले मलाई अनौठो प्रभाव पार्दछ, म पढ्न सक्दिँन । यसर्थ जुन दिन मेरो एस.एल.सि. परिक्षा सकिन्छ, त्यसै दिन हामी भेटौँला । उ केही पनि बोलेन ज्ञानी बालक झैं मन्दिर बाट कतै निक्लियो, म पुजा गरेर घर फर्किएँ । त्यस पछिका दिन उ कहिल्यै पनि मेरो अघिल्तिर आएन । मेरो स्कुल छुट्टी, सगैं मेरो अगाडी वा पछाडी हिडिँरहने मान्छे, बोलिरहने, जिस्कीरहने, रमाइलो गरिरहने मान्छेको साथमा खै कसरी हो, म संगै रमाउन थालेथेँ या किन हो कुन्नी उसको अनुपस्थितिमा म दुःखी भने भएको थिएँ । स्कुल छुट्टी भए पछि घर जाने बाटोहरुमा मेरा आँखाहरुले उसलाई खोजेका थिए । तर अहँ उ भेटिएन, उ आएन, मैले सोचेँ अब उ आउँदैन । यो सोचाईले म पहिलो पल्ट दुःखी भएँ । म उसलाई घृणा गर्थे तर किन उ नआउनुले त्यति पीडा दिएको थियो मलाई त्यो थाहा भएन । धेरै पटक मनै देखि उसलाई बोलाएँ तर उ आएन ।

समयको बेग संगै एस.एल.सि.को परिक्षा आयो, सकियो पनि, अन्तिम दिन हामी सबै घुम्न जाने भएका थियौं । शारिरिक शिक्षाको परिक्षा सिद्धयाएर म परिक्षा केन्द्रबाट बाहिर निक्लिँदै थिएँ । अनायासै चिनेको अनुहार मेरो अगाडि देखें । उ सुमन थियो । उ मलाइ एकटकले हेरिरहेको थियो । मलाई उसको माया लाग्यो । किन लाग्यो थाहा छैन ? तर लाग्यो । उसको छातीमा आफ्नो टाउको राखेर भन्न मन लाग्यो तिमी त निष्ठुरी रहेछौ, किन आएनौ यतिका दिन ? किन कुरायौ यतिका दिन ? तर अहँ त्यस्तो गर्न सकिँन । ती सबै मैलेनै राखेका शर्तहरु थिए । उसले त मेरो खुशीको लागि मेरा हरेक शर्तहरु पालना गरेको थियो । एस.एल.सि.पछिको लामो बिदामा मैले धेरै कामहरु गर्नु थियो । सीपमूलक तालिमहरु लिने योजना बनाएको थिएँ । ति सबै संगै मैले सुमनको बारेमा बुझ्नु थियो । किनकि उ मेरो नजिक थियो । मेरो अगाडि पछाडी तर म उसलाई नजिक बाट चिन्दैनथेँ । प्रयास गरे असम्भव के छ र ? मैले सुमनको बारेमा बुझ्न सकें । सुमन पनि म जस्तै मध्यम वर्गीय परिवारको छोरा रहेछ । उ म भन्दा एक क्लास सिनिएर रहेछ । पढाईमा तेज, अनुशासित अनि सुसंस्कृत परिवारमा जन्मिएको कारणले होला उसलाई उसको गाउँमा अब्बल दर्जाको युवकको सूचिमा राख्ने रहेछन् । मेरा लागि आवारा सुमनको दोस्रो रुप थाहा पाएँ मैले । मेरो एस.एल.सि. को रिजल्ट भयो । म पास भएँ । साइन्स नै पढ्ने निधो गरें । तर सुमनको कलेजमा हैन । मेरो कलेजको पहिलो दिन नै उ मेरो कलेजमा आयो अनि फेरी त्यही रट लाउन थाल्यो जुन मेरो लागि अब कुनै नौलो थिएन । मेरो हात समातेर कलेजको छतमा लगेको थियो उसले,अनि मैले सहजै सुमनलाई भनको थिएँ, सुमन म प्रेमलाई विवाहको रुप दिनु पर्छ भन्ने मान्यता राख्दछु, म जुन समाज र संस्कारमा हुर्केको छु त्यहाँ प्रेम मात्र संभव छैन, विवाह सहितको प्रेम केही संभव होला । तिमी मलाई पञ्चे बाजा बजाएर सिन्दुर हाली दुलही बनाई घर भित्र्याउन सक्छौ भने मलाई तिम्रो प्रेम प्रस्ताव मन्जुर छ । मेरा यति शब्दहरुले उसमा खुशी ल्याएदिएको थियो । उ अत्यन्त खुशी थियो त्यो दिन । उसको प्रतिक्षा प्राप्तिमा बदलिएको दिन, उसको तपस्याले फल पाएको दिन । उ अत्यन्त खुशी थियो ।

आई.एस.सि. द्वितिय बर्षको परिक्षाको तयारीमा सुमन जुट्यो । उसले मलाई प्रष्ट भनेको थियो । उसका दुई वटा लक्ष्य छन् । एउटा डाक्टर बन्ने अर्को मलाई प्राप्त गर्ने, मानसिक, शारिरीक र भौतिक रुपमा नै मलाई खुशी राख्ने, उ आफ्नो लक्ष्यमा प्रष्ट थियो । मेरो पनि प्रथम बर्षको परिक्षा नजिकिँदै थियो । म पनि परिक्षाको तयारीमा लागेँ । सुमन पढाईमा ब्यस्त थियो अनि म पनि त्यति धेरै भेट्न या संगै रहन अनि माया पि्रतिका कुराहरु आदान प्रदान गर्न जान्दिनथेँ त्यसैले पनि होला हाम्रो भेट पातलिएको थियो । हामी कमै भेट्थ्यौ र भेटिहाले पनि पढाईका कुरा, लक्ष्य प्राप्तिका कुरा, भविष्यका कुरा गथ्यौ ।  हामी एकअर्काका आर्दश थियौं । हामी उमेर नै नपुगी परिपक्व भैसकेका थियौँ । सुमनले डाक्टर पढ्न छात्रवृति पायो । डाक्टर पढ्नको लागि सुमन रसिया जाने भयो । म त्यतिखेर आई.एस.सि. दास्रो बर्षमा पढ्दै थिएँ । उ अत्यन्त खुशी भएको थियो त्यस दिन । उसको जीवनका दुइटा ठूला उद्देश्य, एउटा डाक्टर बन्ने अनि अर्को मलाई प्राप्त गर्ने । दुईवटा उद्देश्य नै प्राप्तिको बाटोमा थिए । उसले मलाई दुबै हातले उचाल्दै खुशीले घाँटीबाट धोत्रे स्वर निकाल्दै भनेको थियो “अब मेरो जीवन सार्थक भयो । “

अन्ततः सुमन रसियाको लागि उड्यो । उसलाई छोड्न म विमान स्थल गएको थिएँ । उसले अन्तिम पल्ट भनेको थियो “दिपिका तिमी म संगै रसिया जादैँछौँ, मेरा सम्झनाहरुमा म तिमीलाई बोकेर जादैँछु । मेरो रगतका नशा नशामा तिमी छौ, मुटुको धड्कनहरुमा तिमीनै छौ । यसर्थ तिमी म संगै छयौ दिपिका, त्यसैले म एक्लो छैन ।’’ सुमनको विमान आकासका टुक्रे बाँदलहरुभित्र हरायो ।सुमनको बिदाईमा म विचलित हुनुपर्ने । उसलाई सम्झेर आँखाबाट बगेका आँशुहरु सुक्न नसक्नुपर्ने हो तर मलाई त्यति धेरै गाह्रो भएको थिएन । उ गएको पनि २ महिना भईसकेको थियो । उसले मलाई ४ वटा पत्र पठाईसकेको थियो । इमेल इन्टरनेट र फोन अहिले जस्तो सहज थिएनन् । त्यसैले चिठ्ठीहरुको प्रयोग हुन्थ्यो । मैले भने उसको पत्रको जवाफ लेखेकै थिइँन । मेरो पत्रको उत्तर नपाउँदा सुमन दुःखी हुन्छ भन्ने थाहा थियो । तर मलाई लेख्न जाँगर नै चलेन ।

आई.एस.सि. दास्रो बर्षको परिक्षा सकिनु संगै मेरो घरमा मेरो विवाहको कुरा चल्न थाल्यो । छोरीको विवाह को बारेमा केही सोचि नसकेका मेरा बुवा आमाहरुलाई पनि सोच्न बाध्य बनाउने गरि मेरा आफन्तहरु विवाहको लागि प्रस्ताव बोकेर आउन थाले । हाम्रो समाज अचम्मको छ । विवाह गर्ने उमेरको तय व्यक्ति स्वयंमले गर्न पाउँदैन अरु कसैले गरिदिन्छन् । मैले आफू अहिले विवाह नगर्ने कुरा प्रष्ट राखेको थिएं । मलाई पढ्नु छ । म साईन्समा नै मास्टर डिग्री सम्म पढ्न चाहन्छु । त्यो भन्दा अगाडि कृपया मेरो विवाहको कुरा नगर्नुहोला भनेर प्रष्ट भनिदिएको थिँए । बुवाले मेरो कुरामा सहमत जनाउनु भएको थियो आमा पनि मौन हुनुहुन्थ्यो । मलाई मेरो विवाह ४-५ वर्षको लागि सारिएको महशुस भएको थियो ।समयले फड्को मार्‍यो । सुमन रसिया गएको पनि ३ वर्ष भइसकेको थियो । ३ वर्षमा सुमनले जति मलाई चिठ्ठी पठाएको थियो त्यसको एक चौथाई मात्र मैले पठाएकी थिँए होला । उसका हरेक पत्रमा मेरा यादहरु समेटिएका हुन्थे । मलाई भेट्न उ व्याकुल भएको कुरा लेखिएको हुन्थ्यो । अनि मेरो फोटोलाई साथमा नै राखेर विदेशी मुलुकमा पट्यारलाग्दा दिनहरु बिताईरहेको कुरा लेखिएको हुन्थ्यो ।

एक दिन बुबाले मलाई बोलाउनु भयो, एउटा साह्रै नै असल, राम्रो, सुसंस्कृत परिवारको अनि आर्थिक रुपले पनि सुसम्पन्न इन्जिनियरको प्रस्ताव राख्नुभयो । मैले आफू विवाह नगर्ने कुरा भन्दिएँ । बुबाले कारण सोध्दा म मौन थिएँ । मैले सुमनलाई सम्झनु पथ्र्यो, सुमनले लेखिएका पत्रका हरफहरु सम्झनु पथ्र्यो । तर अहँ ति सबै मैले सम्झिदै सम्झिन । मैले बुबालाई भनिनँ कि भोलिको डाक्टर मेरो प्रतिक्षामा दिनहरु कटाइरहेछ, मैले उसलाई कुर्नुपर्छ । उ मेरो प्रेम हो अनि मैले त्यो प्रेमलाई प्राप्तिमा बदल्नु पर्छ । बरु म चुपचाप लागिरहेँ र तत्काल विवाह नगर्ने कुरा मात्र दोहोरयाईरहें । बुबा आमाले कर गर्न थाल्नुभयो । त्यति राम्रो घर परिवार र केटाको प्रस्ताव अस्विकार गर्न चाहनु भएन उहाँहरुले, अन्ततः त्यो केटालाई घरमा बोलाउनु भयो, उसको परिवार सहित । मैले बनाएको चिया खाने कार्यक्रम तय भएको थियो त्यो दिन, म किस्ती भरी चियाको कपहरु राखेर बैठक कोठामा प्रवेश गरेको थिएँ । मेरा आँखाहरु एकजोडी युवक आँखा संग ठोक्किए । उसको आँखामा चमक थियो अनि मुहारमा मुस्कान । मलाई उसको आँखा मन पर्‍यो,आँखाको चमक मन पर्‍यो अनि मुस्कान मन पर्‍यो, मलाई उ मन पर्‍यो ।

उसलाई र मलाई मात्र त्यो कोठामा छोडेर सबै जना बाहिर निक्लिएका थिए । उसले मलाई हेरेर हाँस्दै भनेको थियो दिपिका मलाई तिमी संग केही कुरा गर्नुपर्ने छैन, मलाई तिमी पहिले नै मन परिसक्यो । म तिमीलाई सधैं खुशी राख्नेछु, तिमीले म संग विवाह गर्ने निर्णयले तिमीलाई कहिल्यै दुःखी बनाउने छैन । तिमीलाई म संग केही कुरा सोध्नु छ भने सोधू । मैले भने उसलाई केही सोधिंनँ मात्र नाम सोधँे, उसको नाम केशव रहेछ । केशवसंग मेरो विवाह तय भयो । विवाह अगाडिको इन्गेजमेन्टको दिन तय भयो अनि सकियो पनि । इन्गेजमेन्टमा आएका आफन्तहरु र केटा पक्षका सबै जनालाई बिदा गरेर म आपmनो कोठामा जाँदै थिएँ । हुलाकीको चिठ्ठीले मलाई फर्काइदियो सधैँ झैँ त्यो चिठ्ठी सुमनको थियो । चिठ्ठी खोल्न डर लागेको थियो मलाई । मैले डराई डराई चिठ्ठी खोले र माथि देखि तल सम्म एकै चोटि पढ्ने प्रयास गरें । प्रत्येक हरफ पढ्ने हिम्मत नै जुटाउन सकिराखेको थिइँन । सुमनले चिठ्ठीको बीच तिर लेखेको थियो जहाँ मेरा आँखाहरुले बारम्बार पढिरहेका थिए । दिपिका म तिमीलाई छिट्टै भेट्न आउँदैछु । मेरो कलेजमा एक महिनाको लामो छुट्टी हुँदैछ, म त्यही छुट्टीमा आउनेछु । उसको पूरा चिठ्ठी पढ्न सकेको नै थिइँन मैले, बारम्बार एउटै वाक्यमात्र मेरो रसिलो आँखामा आईरह्यो अनि त्यही वाक्यमात्र मेरो स्मृतिमा रहिरह्यो । सुमनलाई सम्झेँ, सुमनको माया लाग्यो, केशवलाई सम्झेँ, केशवको माया लाग्यो ।

मेरो विवाहको दिन नजिकिँदै थियो । म विवाह अगाडिको हरेक गतिविधिमा आफू संलग्न भएँ । केशवको लागि किनिएका सामानहरु आफैले हेरेको थिँए । दुलहीको लागि सम्पूर्ण सामानहरु आफैले छानेको थिएँ । तर अचम्म मेरो मनमा उत्साह थिएन, मेरो शरीरमा फुर्ति थिएन, ममा हर्ष थिएन । पञ्चे बाजा बजाएर दुलही बनी कोही राजकुमारको घर जाने इच्छा बच्चैदेखि मनमा सजाएर हिँडेकी म, त्यही दिनको आगमन नजिकिँदा पनि खुशी भैरहेको थिइँन बरु डराईरहेको थिएँ । डर लाई खुशीको आवरण भित्र लुकाउन चाहन्थेँ, हाँस्न चाहन्थेँ, रमाउन चाहन्थेँ । डर र खुशीको संयोगले अलग्गै अनुभूति भएको भए पनि हुन्थ्यो भन्ने चाहन्थेँ तर अहँ त्यस्तो भएकै थिएन । म डराईरहेको नै थिएँ । तर मैले डराइरहँदा यो कहिले सोचिनँकि मेरो राजकुमारको छनौटले त कतै म डराएको थिइन ? गतिशिल समय म डराएकोले रोकिन चाहेन, मेरो विवाहको दिन आयो । विवाहको अघिल्लो दिन नै आएका आफन्त र संगीहरुको जिस्काईमा म खिस्स हाँसिदिन्थेँ । गह्रुँगो मन, भारी शरीर बोकेर म मण्डपमा बसेँ, चामलको पिठो र अबिरले सिङ्गारिएको मण्डपको अग्निकुण्डमा आगो बलिरहेको थियो । म पुरोहित बा को आदेश अनुसार पुजा गरिरहेको थिएँ मलाई दुलहीको रुपमा ग्रहण गर्न केशव आउँदैछ, उसले आफ्नो मन परेकी दिपिकालाई दुलही बनाएर लैजानेछ । म पनि एउटा सक्षम र मायालु दुलाहाको पछि पछि उसको घरमा जानेछु, मेरो नयाँ संसारमा जानेछु । त्यहाँका सबै सदस्यहरु मेरा लागि नौला हुनेछन् । नयँा दुलही भनेर मलाई छुट्टै माया दिनेछन् । मेरो अनुहार हेर्न भिड लाग्नेछ , त्यतिखेर मेरो अनुहारमा लाजका अवशेषहरु भेट्टाउनेछु, मेरो गाला रक्तिम हुनेछ । आहा ! कति सुन्दर कल्पनाहरु जुन मैले गर्नुपर्ने, दुलाहाको आगमनमा व्यग्र भएर आँखाहरु आँगन,करेसाबारी हुँदै बाटोसम्म पुग्नुपर्ने तर ति सबै त्यसरी भइराखेको थिएनन् जसरी हुनुपथ्र्यो ।

पर कतै बाजा बजेको आवाज आयो, बाजाको आवाज बढ्दै गयो । मेरो मुटुको धड्कन बढ्दै गयो । जन्ती आईपुग्यो, सबैजना जन्तीको स्वागत गर्नमा व्यस्त भए मेरा आँखाहरु भने एकाएक एकजोडी आँखासंग जुध्न पुगे । ती आँखाहरु वाण जस्तै तिखा थिए, मेरो आँखाबाट छिरेर छातीमा पुगे अनि मेरो मुटुमा छेडेझैँ लाग्यो मलाई । मलाई आफ्नो टाउको उठाएर हेर्ने हिम्मत नै भएन । मलाई आफु ती आँखाका दोषीझैं लाग्यो, ती आँखाहरुले मलाई दिपिका मेरो के गल्ति भयो ?’’ भनेर प्रश्न गरेझैं लाग्यो ।सुमनले अघिल्लो पत्रमा नेपाल आउने कुरा लेखेको थियो । मैले याद गरें उसको पत्रमा उ नेपाल आउने मितिपनि लेखिएको थियो अहो ! कस्तो संयोग उ त आजै पो आउँदै थियो उ नेपाल आउनु त ठिकै थियो तर सिधै मेरो घरमा आउँछ भन्ने मैले सोचेकै थिइन । सोचेकी भए पनि म के गर्न सक्थंे र मैले सुमन होइन केशवसंग विवाह गर्ने जो निर्णय गरिसकेको थिएँ । मेरो मन भित्र कुराहरु खेल्न थाले । म बिगतमा पुगे जहाँ म थिएँ अनि म संग सुमन, उसले मलाई पाउन गरेका हरेक प्रयासहरुको सम्झना आयो । उसले स्कुलको ब्लाकबोर्डमा मेरो र उसको नाम जोडेर लेखेको सम्झिएँ। हरेक दिन मेरो अगाडि पछाडि उ हिँडिरहेको सम्झिएँ । मंदिरमा उसले रात बिताएको सम्झिएँ । मेरो अनुरोध पछि उ मेरो अगाडि नआएको अनि मेरो चाहना उसलाई भेट्ने, देख्ने भइरहेको पनिसम्झिएँ, मैले उसको प्रेम प्रस्ताव स्विकारेको, उ डाक्टर पढ्न रसिया गएको अनि उसले पठाएका पत्रहरु सम्झिएँ । उसको दुइटा उद्देश्य थियो, एउटा मलाइ प्राप्त गर्ने, अर्को डाक्टर बन्ने, जब त्यो सम्झेँ मलाई फेरि डर लाग्यो । मैले मनमनै निचोड निकाले मलाई पाउन सुमनले जे पनि गर्दछ’ उ अब मेरो नजिक आउँछ मेरो हात समात्छ र मलाई भन्छ दिपिका तिमी मेरी हौ तिमी मेरी हुनुपर्छ, तिमी हिडँ मसँग, तिम्रो सिउँदो सजाउने अधिकार मेरो हो, अरु कसैको होइन’ । यो सम्झनाले मात्रै पनि म आत्तिएँ । आमाबुबाको प्यारी छोरी म, उहाँहरुले मबाट कहिले पनि यस्तो दुर्घटनाको कल्पना गर्नु भएन । आफन्तहरुमा पनि म राम्री र नमुना छोरी थिएँ । मेरो जन्ती आइसकेको थियो । अनि मेरो हुनेवाला श्रीमान्को लागि म आर्दश थिएँ । तर ति सब मेरो लागि बनेका दृष्टिकोणहरु सुमनको एक शब्दले परिवर्तन हुन सक्थे । मलाइ फेरि डर लाग्यो ।

म डरले पसिना पसिना भएको थिएँ । असार महिनाको दिन, आकाश पनि म सँग रिसाए झैँ अँध्यारो भएको थियो । पानीका मसिना थोपा मण्डप माथिको त्रिपालमा टिप-टिप गरिराखेको थिए । मण्डपको वरिपरि बसेका बुज्रुकहरु विवाहका मन्त्रसंगै मलाइ र मेरो दाहिनेतिर बसेका मेरा हुनेवाला श्रीमान्लाई पुजा गर्न सिकाइ राखेका थिए । मैले मेरो शिर थोरै उठाएर सुमनलाइ हेरेँ । उ मेरो अगाडि थियो र मलाइ हेरिरहेको थियो एकटकले उसले मलाइ पहिलो पल्ट देखेको होस् । सुमन कतिखेर बसेको स्थान बाट उठ्दछ र म भएको ठाउँमा आउँछ अनि मलाइ हात समातेर उ सँग भागेर जान अनुरोध गर्दछ भन्ने सोच्दै, अनि डराउँदै मेरो विवाह सम्पन्न भयो । तर अझै सुमनले त्यस्तो केही गरेन, मैले सोचे जस्तो केही गरेन, खाली मलाइ हेरिरह्यो । मैले अरु कोही सँग सात फन्का अग्नीको परिक्रमा गरेको हेरिरह्यो । कसैले मेरो टाउकोमा सिन्दुर हालेको हेरिरह्यो । उसकी दिपिका अरु कसैको भएको हेरिरह्यो । अन्तत मेरो विवाह सकियो । मलाई विवाहको मण्डपबाट अन्माइयो र घर देखि अलि पर राखिएको गाडीमा लगेर बसाइयो । म घरका सम्पूर्ण सदस्यहरुलाई बिदा गरेर गाडीमा बसेँ, जीवन यात्रामा बिल्कुल नयाँ भूमिका निभाउन । म बसेको गाडीको चक्का खाल्डोमा नाचेझैँ महशुस भयो । मेरो दिमाग शून्य भएको थियो । केही सोच्नै नसक्ने भएकी थिएँ । दिनभरि सुमनले उदण्ड गर्न सक्ने कल्पना गर्दै डराएकी म यतिखेर सुमनको सम्झनामा चुर्लम्मै डुबेको थिएँ । आफ्नो कर्ममा पश्चाताप् गर्न सकिराखेकी थिइँन तर त्यो कर्मले दुःखी भएकी थिएँ । मैले टाउको उठाएर गाडीको साइड मिरर मा हेरें । गाडीको साइड मिररमा गाडी ठेल्दै गरेका मानिसको भीड देखेँ । त्यही भीडमा मैले सुमनलाई देखेँ । उ कसैको मतलब नगरी कसैको बोलावट बिनानै उसकी दिपिका दुलही बनेर बसेकी गाडी ठेल्दै थियो ।

मैले पहिलो चोटि साह्रै नै निःस्वार्थ प्रेम देखेँ । मैले पहिलो चोटि प्रेमको अर्थ बुझेँ, मलाई सुमनको माया लाग्यो, अत्यन्तै माया लाग्यो । गाडीबाट निस्केर सुमन भएको ठाउँतिर जान मन लाग्यो । उसको गाडी ठेलिरहेका हातहरु समातेर चुम्बन गर्न मन लाग्यो । गर्लम्म उसको अंगालोमा बाँधिएर, म अरु कसैकी नभएर उसैकी हो भनि उद्घोष गर्न मन लाग्यो । तर म उसकी हैन अरु कसैकी भैसकेकी थिएँ । जति खेर मेरो र सुमनको मिलन संभव थियो, मैले प्रयास नै गरिनँ अनि जतिखेर मेरो र सुमनको मिलन संभव थिएन मलाई सुमनकी हुनुपर्ने कुराको आत्मबोध भयो । तर ढिला भइसकेको थियो, म अरु कसैकी भइसकेको थिएँ ।  विवाह पछिका दिनहरु मेरो लागि त्यति सहज भएनन् । मेरो श्रीमान् केशवको मायामा म रमाउनु पर्ने, खुशीको सागरमा डुबुल्की मार्दै नयाँ प्रेम, नयाँ साथको सामिप्यतमा दिनहरु थाहा नपाई कट्नुपर्ने तर त्यस्तो भइराखेको थिएन । मेरो मन खाली थियो, हलुको थियो । म केशवलाई माया गर्न चाहन्थेँ , उसका आखाँहरुबाट संसार हेर्दै स्वपनिल भविष्यको कल्पनामा दिनहरु बिताउन चाहन्थेँ, एउटा उदाहरणीय दम्पती बन्न चाहन्थेँ । तर विवाह पछिका दिनहरु त्यस्ता भएनन् जस्तो मैले सोचेकी थिएँ । म केशव भित्र सुमनलाई खोज्न थालेको थिएँ । म केशवलाई भन्दा सुमनलाई माया गर्न थालेको थिएँ । मलाई हरेक क्षण सुमनको याद आउन थालेथ्यो पछिल्लो चोटि सुमनलाई त्यही गाडी ठेल्न लाग्दा देखेकी थिएँ । उसको त्यो गाडी ठेल्दाको चेहेरा जब मेरो सम्झनामा आउँदथ्यो मलाई मेरो मुटु चिरिएझैँ हुन्थ्यो । बेदनाले म छट्पटिन्थेँ । केशव म संग नजिक थियो, उ मलाई अत्यन्तै माया गथ्र्यो, मलाई खुशी राख्ने प्रयास गथ्र्यो । तर म केशव संग नजिक हुन सकिरहेकी थिइँन । केशवले मलाई एक दिन सोधेको थियो “तिम्रो जीवनमा विवाह अगाडि अरु कोहि थियो ? मैले सहजै जवाफ दिएको थिएँ “अँ थियो ‘ मेरो जवाफले उसलाई के असर पर्‍यो म जान्दिँन तर म आफुभने त्यो जवाफ दिन पाउँदा खुशी भएकी थिएँ ।

मलाई सुमनको बारेमा बुझ्ने इच्छा हुन थाल्यो । सुमन जसको जीवनमा दुइवटा उद्देश्य थिए । एउटा डाक्टर बन्ने र अर्को मलाई प्राप्त गर्ने । एउटा उद्देश्य त मेरो आफ्नो कारणले कहिल्यै पुरा हुन सकेन, उसको अर्काे उद्देश्यमा उ कहाँ पुग्योे ,जान्ने तीव्र इच्छाले म एक दिन सुमनको गाउँ गएको थिँए । मेरो कलेज पढ्दाको उसैको गाउँको एकजना मित्रबाट थाहा पाए कि सुमन मेरो विवाहपछि पढ्नको लागि रसिया गएनछ । सुमनले आफ्नो पढाई बीचमानै छोडेकोले उसको परिवार पनि उ संग रुष्ट भएछन् । त्यसैले परिवारसंग पनि अलग्गै बस्दो रहेछ । कुनै लक्ष्य बिहिन मानिसको जीवन जस्तो, बिहान घरबाट हिड्नु, दिनभर भांैतारिनु र फेरि बेलुकी घर आउनु नै उसको दैनिकी रहेछ । सुमनको यर्थाथले मेरो मुटु फेरि हल्लायो । मैले डाक्टर सुमनको हत्या गरेझैँ लाग्यो । मैले ठूलो पाप गरेको महशुस भयो । त्यो दिन म खुब रोएकी थिँए । मेरा आखाँहरु रुदाँ रुदाँ राता भएका थिए । अनुहार उमङ्ग विहिन फुङ्ग उडेको थियो । मैले सुमनलाई कहाँ भेट्न सकिन्छ भनि सोधेको थिएँ, सुमनको कुनै ठेगाना नै नभएको, घरमा आउने जाने कुनै निधो नै नभएको थाहा भएपछि म उसको गाउँबाट फर्किएको थिएँ ।

यता केशव र मेरो सम्बन्ध केही चिसिएको थियो । केशवले बुझेर हो वा किन हो “तिम्रो विवाह अगाडि कोही संग प्रेम सम्बन्ध थियो ? यो प्रश्न गर्नु र मेरो “अँ थियो” भन्ने उत्तर प्राप्त गर्नु अनि लगातार ममा देखिएका उदासीपनाहरुले केशव पनि खुशी थिएन ।एकदिन केशव र मेरो झगडा भएको थियो । म उ संग रिसाएर घरबाट बाहिर निस्केकीे थिएँ । म त्यो दिन पशुपति गएकी थिएँ । म गुहेश्वरी माथि उक्लिदैँ थिएँ । ढु्ङ्गाको स्लेटले छापिएको सिँडिहरुमा गहँरुङ्गो गरी उक्लिरहेका मेरा खुट्टाहरु केही लरबराए । मैले अकस्मात मेरो अघिल्तिर सुमनलाई देखेँ । उसलाई देख्ने इच्छाले सताइरहको मेरो मनलाई सान्त्वना मिल्यो । खुशीले धोत्रो स्वर घाँटीबाट निकाल्दै मैले सुमनलाई बोलाएँ, तर उ त मलाई नचिनेको जस्तो गरी वास्तै नगरेर सिँडिहरुओर्लन थाल्यो । मैले उसलाई हातमा च्याप्प समातेर भने सुमन तिमिलाई कस्तो छ ? उसको उत्तरको आशा नै नगरि फेरी अर्को प्रश्न राखें । तिमि डाक्टर पढ्न किन रसिया नगएको? उसले मेरो प्रश्नको उत्तर दिन जरुरी ठानेन या उसंग उत्तरै थिएन । उ केहिपनि नबोली बाटो लाग्न खोज्यो । मैले उसलाई रोक्दै फेरि अर्को प्रश्न गरेँ । सुमन तिमिले किन विवाह नगरेको ? तिमीलाई कसैको सामिप्यता चाहिएको छ सुमन कसैको साथ चाहिएको छ, त्यसैले तिमीले विवाह गर्नुपर्छ सुमन । मैले यति भनेपछि उसले आवाज खोल्यो र भन्यो दिपिका मैले विवाह गरिसकेको छु, जुनदिन मेरो मनले तिमिलाई अपनायो त्यहि दिन मैले विवाह गरिसकेँ, विवाह यस्तो बन्धन हो जसको असर हृदयमा हुन्छ, मैले त त्यही दिन तिमीलाई विवाह गरें जुन दिन तिमीले मलाई साथ दिने प्रण गरेकी थियौं ।

अब म तिमी माथि सौता हाल्दिन दिपिका, म बहु विवाह गर्दिनँ उ यति भनेर सिँडिहरु ओर्लिन थाल्यो । मेरो घाँटीबाट सुमन, सुमन भन्ने मसिनो आवाज निक्लियो तर बाहिर सम्म सुनिएन शायद उ त्यो आवाजले म तिर फकिर्दै फर्किएन, हिँडिरह्यो, मैले उसलाई हेरिरहेँ । उ हिँडेको बाटो देखियुञ्जेल हेरिरहेँ र अघिकै आवाजमा बरबराए ‘ सुमन यो जन्ममा दिपिका तिम्रो हुन सकिन, तर अब जीउने सयौं जन्महरु दिपिकाले तिम्रो लागि जीउनेछ, तिमी मलाई साथ दिन्छौ हैन ? सुमनले मेरो आवाज सुन्दै सुनेन, म तिर हेर्दै हेरेन, उ हिँडिरह्यो.., हिँडिरह्यो.., म उसलाई हेरिरहेँ… हेरिरहेँ… ।

(श्रोत :- Onlinekhabar )