~ध्रुव मधिकर्मी~
ऊ त्यहाँ पुग्दा जाम शुरु भइसकेको थियो । बाटोभरि बस, मिनीबस, टेम्पो, ट्याक्सी, साइकलहरूको ठेलमठेल थियो । न बढ्नलाई बाटो थियो, न र्फकने ठाउँ नै । अब अस्पताल पुग्न घण्टौ लाग्ने भयो । यसैबेला उसको मोबाइल बज्यो ।
हेलो, म डेभिड बर्नर ।
उसले चिन्यो डा. डेभिड बर्नरलाई । विदेशमा सँगै डाक्टरी पढेको अत्यन्त मिल्ने साथी । तिनीहरूले उत्कृष्ट अङ्क ल्याएर डाक्टरी पास गरेका थिए । ऊ आपनो मुलुक सम्झेर फक्र्यो ।
हेलो, मि. बर्नर के छ हालखबर । अहिले के गर्दैछौ ?
यार काममा धेरै जोतियो । कमाइयो पनि । अब यसो अन्तरीक्षतिर घुम्न जाउँ कि भनेर सोच्दैछु । सोच्दैछु के म त तयारी पनि
गर्दैछु । मित्र, तिमीले पनि यहीँ बसेर काम गरेको भए आज हामीसँगै अन्तरीक्षमा घुम्न जान हुन्थ्यो ।अनि भन तिमी के गदैछौ ? के छ तिम्रो योजना ?
म….., ऊ अक्मकियो ।
अन्तरीक्षमा घुम्न जान लागेको साथीलाई के भन्ने । यार म त यहाँ घण्र्टौदेखि जाममा फसिरहेछु भन्ने । म त बन्दको मारमा छु भन्ने । अथवा म त यसरी नै वर्षौदेखि द्वन्द्वले पिल्सिरहेको छु भन्ने ।
मेरो शुभकामना छ, तिम्रो यात्रा सुखद् होस्, मित्र बर्नर । उसले यति भनेर मोबाइलको स्विच थिच्यो र जाम कतिखेर खुल्ला भन्दै सोच्दै आˆनो सेकेण्ड हृयाण्ड गाडीको स्टियरिङ्गमा हात राखेर पर्खन थाल्यो ।
(स्रोत :- मधुपर्क साउन, २०६७ )
