~ठाकुर केसी~
अफिसबाट बिहानै फोन आयो, तुरुन्तै अफिस अउनु भनेर । ‘किन आउनु पर्ने ?’ मैले तत्काल सोधें । ‘हैन एकपटक तुरुन्तै आउनु पर्यो रे, साउजीले भनेको’ । म हतारिए, किनकी साउजीले बोलाएका थिए अन्यथा म प्रति नकारात्मक धारणा उब्जिन सक्थ्यो । ‘यो मेरो दास मानसिकता हो कि’ मनले अचानक मेरो आतुरता माथि टिप्पणीे गर्यो, आफु निरिह दास बनेको कल्पे म अल्तालिए । टाउकोमा गरुङ्गो भारिले थिचेझै भयो तथापी शरिर जतिसक्दो चांडो साउजीको अगाडी उपस्थित हुन आतुरिएको थियो ।
अफिसको ढोकामै एक बथान युवाहरुको झुण्ड थिए, मैले झुण्डलाई बिस्तारै भनौ बडो जतनकासाथ पन्छाउंदै भित्र छिरे । ‘हामीहरु तंपाईकै प्रतिक्षामा थियौ’ ढोकाबाट भित्र छिर्दासाथ एक जना मध्यम कदको युवाले भन्यो । म अलिक अचम्मित भए किनकी उ जस्तै अरु युवाहरु पनि मलाईनै हेरेर छेवैमा बसेका थिए । ‘किन होला’ मैले फ्यास्स भने ‘मैले त चिनिन’ । ‘म केदार’ उसले एउटा लुखेर हात मतीर बडायो, मेरो हात अनायासै अगाडी बड्यो । उसले च्याप्प हात अठ्यायो, सारै कसेर समात्यो भनौ हात मिलायो । उसले हात छाडेन च्याप्प समाती रह्यो, ‘तंपाईहरुलाई सारै अन्याय भएको रहेछ’ म अचम्ममा परें र चारैतीर एकपटक हेरे, साउजी नजिकैको सोफासेटमा हंसिलो मुहार बनाएर बसी रहेका थिए, अन्य कर्मचारीहरु चाहीं निर्धक्कसंग एउटा अर्धचन्द्राकार घेरा बनाएर उभिएका थिए । ‘यिनीहरुले’ उसले मेरो हात समातेरै साउजीतर्फ ईशारा गर्दै भन्यो ‘तंपाईहरु माथि धेरै सोशण गरेका रहेछन हैन ?’ मैले तुरुन्तै हो भनेर भन्न सकिन एकपटक साउजीको अनुहारमा हेरे ऊ सारै निरिह देखिन्थ्यो । सायद कर्मचारीहरुप्रती भएका दुव्र्यवहार र शोसणको बारेमा मैले एकशब्द पनि नबोलोस् भन्ने चाहन्छ, मैले तत्काल अनुमान लगाए । ‘तंपाई यस होटेलको जिम्मेबार व्यक्ति भएर यसरी आफु मातहतका कर्मचीहरुको बारेमा अलिकता पनि बोल्नु भएनछ’ उसले मेरो हात पुन एकपटक झट्कार्दै भन्यो । मैले आफ्नो हात विस्तारै तान्न खोजे तर उसले समाती रह्यो मानौ उसले मेरो हात छाड्दासाथै म भागी हाल्ने छु । मैले पनि अलिक निडर भएर टाउको उठाए तर अचानक साउजी र मेरो आंखा जुध्यो, आंखामा एउटा अनौठो लाचारी देखे र याचना पनि भनौ एउटा ठुलो अपराधबाट उम्कन गरेको याचना झै । साउजीको अनुनय विनय थियो या,े केहि पनि नबोल्नको लागि भनौ यो साउजीले यहांका कर्मचारीहरुप्रती सारै उदार व्यवहार देखाएका छन् भनेर भन्नु पर्ने भयो मैले । मैले असमन्जस्यताका साथ अर्धचन्द्राकार भएर उभिएका कर्मचारीहरुतीर आंखा दौडाए ।
एउटा डर अचानक उब्जियो भनौ केहि बेर यसरीनै चुपचाप भनौ केहि पनि नबोलीकन बस्ने हो भने सम्पुर्ण कर्मचारीहरु म माथि जाईलाग्ने छन् । म डरले एकपटक काम आङ्ग सिरिङ्ग भएर आयो जब सारा कर्मचारीहरु ममाथि जाईलाग्दै गरेको दृश्य आंखा अगाडी मडारीयो । ‘सर भन्नु पर्यो साउजीहरुले हामी माथि गरेका ज्यादतीहरुको बारेमा’ छेउमै उभिएको एउटाले मतीर हेर्दै भन्यो । ‘तलव र सुविधाहरु सांच्चै अलिक कमै छन्’ मैले साउजीको अनुहातीर हेर्दै नहेरीकन भने, साउजीले एकपटक हतासीएर मतिर हेर्यो । उसले मेरो हात सर्लक्क छाडिदीयो मानौ यी केहि शब्दहरु नबोल्नाले नै उसले मेरो हातलाई जकडिरहेको थियो । ‘हैन सर यीनीहरुले हामिमाथी दुव्यवहार पनि गरेका छन्’ एउटाले फेरी कड्केर भन्यो, सबैजनाले उतीर नै हेरे । साउजी बोलेन केबल निरिह बनेर अन्यत्र आंखा घुमाई रह्यो । ‘ल तपाई पनि यसरी साउजीको मतीयार भएर चुपनलाग्नुस्’ उसले मतीर हेर्दै भन्यो, मैले तत्काल उसको आसयको चाल पाउन सकिन तर मेरे साउजीहरुसंगको निकटतालाई कर्मचारीहरुले साउजीको बफादारी भनेर रुपान्तरण गरिसकेको अनुमान लगाए । ‘ल हामी जान्छौ’ उसले साउजीतीर हात बडाउदै भन्यो ‘हुन्छ हजुर मैले सक्दो गर्नेछु’ साउजीले हात मिलाउंदै भन्यो ।
उनीहरु एक हुल बांधेर ढोकाबाट बाहिरीए, सम्पुण कर्मचारीहरु सारै दङ्ग देखिन्थे भनौ साउजीको यो निरिहेता उनीहरुका लागि असाध्यै आनन्दको क्षण थियो । तर ममा कुनै परिबर्तन देखिएन न त म खुशी भए, न दुखिनै, केबल हत्केलामा उसले अठ्याएको ऐठनको नमिठो अनुभव मात्र शरिरभरी रङ्गबङ्गीएको थियो । ‘एक दुई शब्द मेरो हितको लागि पनि बोलिदिएको भए हुन्थ्यो नी’ मनले अनायासै एउटा ईच्छा पोख्यो ।
(स्रोत :- अन्तर्जाल )
