~सुषमा मानन्धर~
“सुन्नुस् न केटाकेटीहरु सडकमा जालान् हेर्नुस् है । म पानी थाप्न हिंडे ।” सुन्तली गाग्री च्यापेर निस्की । पिंढीमा खाल जमाइ रमिरहेका उसका बुढोका आँखा आफ्नो तासका पत्तीबाट हटेका होइनन् । “कति फत्फत् गरिरहन्छे” पत्ती तान्दै उसले सोच्यो ।
केटाकेटीहरुका लागि आँगन भन्नु नै सडक । खेल्दाखेल्दै दुवै वीच सडकमा पुगेछन् ।
क्या……च्च । गाडीले ब्रेक हान्यो । ब्रेक हान्दा हान्दै पनि पाँग्राले सुन्तलीको छोरालाई भेट्टाइ हाल्यो । गाडीले किच्यो गाडीले किच्यो …छिनमै होहल्ला भयो त्यहाँ ।
“नछोड् । गाडी रोक् । ड्राइभरलाई जान नदे । हाम्रो बच्चा मार्ने ज्यानमारालाई छोड्दैनौं ।” भीडले गाडी छोपिसकेको थियो । ऊ पाखुरा सुर्कदैं भीडमा सवैभन्दा अगाडि थियो ।
“हेर्नुस् हाम्रो मात्र दोष हैन । बच्चा एक्कासी वाटो वीचमा आइफगेको थियो । रोक्दा रोक्दै पनि…… ” ड्राइभर हेर्दा सोझै देखिन्थ्यो ।
“हाम्रो बच्चालाई खेल्न आँगन बनाइ देऊ न त अनि सडकमा जाँदैनन् । जो चोर उसैको ठूलो स्वर हिँड्नुस् थाना ।” उसको उग्र रुप देखेर ड्राइभर आत्तियो “हेर्नुस् म पनि विरामी मान्छे लिएर हिँडेको छु । बेलैमा अस्पताल नफगे अप्ठयारो हुन्छ मलाई । क्ररालाई मिलाउन खोजौंकिन थानासम्म जाने?”
“यसो क्षतिपूर्ति दिएर क्ररा थामथुम पारे त भैहाल्यो नि ।” गाउँका एकदुइ टाठाबाठाले सुझाए ।
“म त दश लाख भन्दा एक पैसा कम लिन्न । छोरो पो मरेको अरु हो? बांचेको भए पढेर लाखौं कमाउंथ्यो ।”
“दश लाख त गाह्रो पर्छ । आमालाई ओखती गर्नै बाँकी छ । अलि कम गर्नुस् ।”
“आठ लाख दिनुस् । मान्छे पो मरेकोके क्रनै क्रखुरा हो?”
“दुइ लाखमा मान्नुस्मलाई हतार भैसक्यो ।”
“पाँच लाख…।”
“साँढे दुइ लाख । यो भन्दा बढी क्यै गरी दिन सक्दिन ।” ड्राइभरले हात जोड्यो ।
“आ…मा…” सडकमा पछारिएको बच्चोको मुखबाट अस्पष्ट र शिथिल आवाज आयो । घुँडा घिस्रिएर रगत बगेको रहेछ । व्यर्थ वादविवादमा दुवैले समय खर्चे । बच्चोलाई उठाएर गाडीभित्र राख्दै ड्राइभरले उसलाई पनि भित्र बस्न अनुरोध गर्यो “ल हिँड्नुस् अब थाना हैन अस्पताल जाने ।” अघिसम्म कुर्लंदै गरेका सुन्तलीका बुढा लुसुक्क गाडीभित्र पसेर घाइते छोरासँग बस्यो ।
(श्रोत :- अन्तर्जाल अर्थात ईन्टरनेट)
