संस्मरण : धन्यै मरिगएको ..

~बुद्धिसागर ~

कात्तिक अन्तिम हप्ता थियो, सायद। बिहानैदेखि ‘भिआइपी’ साहुजीलाई छट्पटी थियो। होटलको नाम ‘भिआइपी’ राखेदेखि उनको नामै भिआइपी साउजी भएको थियो। सधैं दौरासुरुवाल र स्टकोटमा यताउता दगुरिरहन्थे। त्यसदिन हतार झन् बढेको थियो।
मसित उनका नौ-दस वर्षका दुइ छोरा र एक्काइसवर्षे भाइ अजय सुर्खेत झर्ने तयारीमा थिए। सुरुवालको पछिल्लो भाग नचाउँदै उनी बिहानभरिमा तीनपल्ट मकहाँ आए।
‘भाइ मेरा साखा सन्तान तिम्रै भरमा जाँदैछन्।’ उनी एकदम गलेका थिए, ‘ख्याल राख्नू।’
मंगलबार। साइतको बार। साढे दस बजे म पिठ्युँमा झोला कसेर तयार भए। दाइले एउटा डिभिडी पनि मेरो जिम्मा लायो। भनेको थियो, ‘हेड बिग्रया छ। बनाएर राख्नू।’
मान्मको ओरोलो झनर्ेे बेला आमाले रुन्चे स्वरमा भन्नभो, ‘राम्ररी जानू।’
‘केटाहरूलाई भीरतिर जान नदिनू,’ भिआइपीले भने।
साँझपख राकम बजार पुग्छौं। बिहान त बस पाइहालिन्छ, यही योजनामा हामी बिस्तारै ओरालो लाग्यौं। तल पुगेर मैले फर्किएर माथि हेरेँ। आमा टोलाउँदै मलाई हेरिरहनुभएको थियो। अनि म ठूलो ढुंगामा छेलिएँ।
डाँडामा डेढ महिना कुजिएका फुच्चेहरू सुर्खेत पुग्नेबित्तिकै फिल्म हेर्ने योजना बनाइरहेका थिए। चन्चल थिए, पन्छीझैं। ती बेलाबेला बाटोछेउका ठूल्ठूला ढुंगामा उफि्रन्थे।
‘ए, त्यता नजाऊ,’ म डिभिडी झुन्डिएको दायाँ हात झट्कार्थें। हात पनि गलिसकेको थियो।
‘अंकल, दिनू हामी बोकिदिन्छौं,’ एउटाले भन्यो। त्यसपछि हाइसन्चो भो। डिभिडी कहिले एउटा हात, त कहिले अर्को हात।
मध्याह्नको घाम। तालु पगाल्नेगरी चर्किरहेको थियो। झन् कर्नालीको किनारमा पुगेपछि त पाइतला पनि जल्न थाले। जुत्ता कर्नालीमा मिल्काइदिउँझैं लाग्न थाल्यो। फेरि फुच्चेहरू जहाँ सितल देख्यो, त्यहीँ थ्याच्च बस्थे।
तन्द्रामा उघिरहेको खुलालु नाघुपघि, भुंग्रोझैं रापिलो भएको कर्नालीको बगर। बाटोलाई गुजुप्प घेरेका सिस्नुका झ्याङ छिचोल्दै हामी हिँडिरह्यौं। काखी र तिघ्राका काप भब्बाउन थालिसकेका थिए।
खिड्कीजिउला पुगुन्जेल त पिडौंला पनि टनटनी दुख्न थालिसकेका थिए, टनक्क फुलेको पिलोझैं। सर्‍याक्क पाइन्ट ददारिँदा पनि दुख्थे। बाटो खुलेपछि, अचानक खेतैखेतले भरिएको खिड्कीजिउलामा पनि बजार बनेछ। गाडीबाट ल्याएका सामान बर्खामा यतै र्झछन्।
अस्थायी बजार भएर होला, प्रायः घर झुपडीजस्ता देखिन्थे। छानाभरि बर्सादी। छेउको कर्नालीबाट हुत्तिएको बतासले ती बर्सादीलाई छोएर जाँदा, ती चराको पखेटाझैं फड्फडाउँथे।
खिड्कीजिउलामा खाजा खाएपछि थकान अलिकता मेटियो। हामी सडकैसडक हिँडिरहेका थियौं। उही गाडीको बाटो। गाडीको बाटो भनेर के गर्नु, बर्खामा हिँडेका ट्रयाक्टरले बाटोमा दुईवटा गहिरा-गहिरा कुला खनेका थिए। जिप त तिनका डिलैडिल हिँड्थे।
‘दाइ,’ हिँड्दाहिँड्दै टक्क अडिएर अजयलेे भन्यो, ‘राकममा जिप पाए त जिपमै जानुहुन्थ्यो।’
‘पाए त हो,’ मैले यत्ति भनेँ।
हुन त मलाई पनि बसमा जान कहाँ मन छ र ? सिटभन्दा दोब्बर मानिस। छतमा त्यसको दोब्बर। बस पनि हाँसझैं ढलक-ढलक भीरतिर ढल्किन्छ। छिः उल्टीको फोहरा। सास र्फन पनि घिनलाग्दो।
बसवालाले जिप त छुनै दिन्नन् रे। कतिलाई जिपबाट ओरालिदिएका छन् रे। जे भए पनि तिनकै बस चढ्नुपर्छ रे। यस्तो पनि हुन्छ क्यै।
कसरी कट्ला भोलिको बसयात्रा ?
पौने चार बजेतिर, बाटोछेउको चियापसलमा दैलेखी साउजीहरू भेटिए। ती सडकछेउको दुबोमा उत्तानो परेका थिए। अगेनामा चियाको कित्लीको बिर्को थर्थराइरहेको थियो।
‘बस, च्या खाऊ,’ एउटाले भने, ‘सागै जाउँला।’
ती साउजी दाइभाइ हुन्। दुवैको मान्ममा कपडा पसल छ। दाइ चैं आइरनको धारवाला सर्ट र पाइन्टमा थिए भने भाइ माथि टिसर्ट र तल गोजी नै गोजीको पाइन्टमा। पाइन्ट ठ्याक्कै त्यस्तो हरियो टाटेपाटे, आर्मीको जस्तो।
‘हुन्छ नि त। खाम्।’
चिया पिएर हिँड्दाहिँड्दै साउजीहरू पछि छुटे। राकम पुगेपछि त भेट भइहाल्छ। हामी अघिअघि हिँड्न थाल्यौं।
अछामको आकासै आकास हिँडिरहेको घाम अगेनाको भुंग्रोझैं सेलाउँदै गयो। कर्नालीको रखवारी गरिरहेका पहाडका तालुमा हिँड्न थाल्यो। आँखाभन्दा परसम्म पसारिएको कर्नाली टल्किन थाल्यो। चिसो बतासले ज्यान सुम्सुम्याउन थाल्यो।
आखिर घाम निभ्यो। आकासको डिलैडिल फिक्का चन्द्रमा देखियो। हामीसागै हिँड्न थाल्यो। हामीले हाम्रा पछि न’आ भनेनौं। बरु, हामी पनि जूनकीरी भयौं। मेरा हातमा सानो टर्च थियो। त्यसको उज्यालोमा फुच्चेहरू छाया अघि पारेर हिँड्न थाले।
अँध्यारोमा फुच्चेहरू डराएछन् कि के हो, त्यति बोलेनन्। लुखुरलुखुर हिडे। बाटोछेउछाउका घरहरूमा मधुरो टुकी बलिसकेको थियो। बेलाबेला कुकुरले भुक्दै पछ्याउँथे।
आखिर आइपुग्यो राकम बजार।
…
लोडसेडिङझैं चारैतिर अँध्यारो थियो। पसलपसलमा लालटिनको मलिन उज्यालो छरिएको थियो। भोलि बस यहीँबाट जान्छ, त्यसैले बजारमा हल्लाखल्ला थियो। कालीकोटे र अछामीहरू होलान्, सप्पै।
‘यता बस।’
‘ओ बाबुसाहेब, यता बस।’
हामीलाई देख्नेबित्तिकै होटलवालाहरू ढोकामा उभिएर कराउन थाले। म गर्दन तन्काउँदै हिँड्न थालेँ।
‘म पनि कालीकोटकै हुँ,’ एउटा होटलअगाडि ठिंग उभिएको साहुजीले भन्यो, ‘यतै बस। अरू पनि छन्।’
‘अंकल यहीँ बसौं,’ भन्दै फुच्चेहरू होटल छिरे। कालीकोटे साहुजी भएकाले आप|mनिन गएका होलान्। हामीले झोला बिसायौं। एकछिनमा दैलेखी साउजीहरू पनि आइपुगे।
‘ए यता पो,’ उनीहरू हाँसे, ‘हामीले कति खोज्यौं।’
‘हामी त यतैै बस्ने भइम्।’
दैलेखी साउजी पनि यही होटलमा बस्ने भए। लौ त, साउजी कोठा देखाऊ। साउजीले कोठा देखायो। दैलेखी साउजीहरू एउटा पलङमा सुत्ने भए। हामी भने दुइटा पलङ गाफेर लहरै। फुसको छानो। एउटा सानो झ्याल। उकुसमुकुस गर्मी। खटमल मार्न छर्केको मेटासिडको गन्ध।
साउजीले लालटिनको मधुरो उज्यालोमा कुखुरो भुत्ल्यायो। अबेरसम्मको गफैगफमा भात पाक्यो। बाफ उठिरहेको थाल टेबुलअगाडि आयो। तातो भातको बासनाले ह्वात्त भोक बढ्यो।
थकानले चुर ज्यान पिरो मासुले तात्यो।
खाना र बासको पैसा तिरिसकेपछि, लालटिन उचाल्दै साहुजीले भन्यो, ‘ल हड् … सुत्न जाऊँ।’
फुच्चेहरू हाइले च्यातेको मुख फैलाउँदै साहुजीको पछि लागे।
…
ट्वा ट्वा …
म झल्यास्स ब्युझिएँ। बिहान भयो कि के हो ? बस हिँड्न थाल्या त छैन। निद्रा छुमन्तर भो। म टर्च खोज्न हतारिएँ। खत्रयाक-खुत्रुक आवाजले दैलेखी साउजीहरू पनि ब्युझिए।
‘दाइ, बस हो कि ?’ अजय पनि उठेछ।
‘हो कि के हो ?’ म मख्ख पराे, ‘जाऊ हेर त।’
अजय टर्च लिएर तल दगुर्‍यो। एकैछिनमा आयो।
‘दाइ जिप रैछ,’ उसले सास फुलेको आवाजमा सुनायो, ‘लैजान्छु भन्या छ। सुटुक्क आउनू, पर कुरेर बस्छु भन्या छ।’
‘अरूलाई था नदिऊ,’ दैलेखी साउजीले भने, ‘सुटुक्क जाऊ।’
फुच्चेहरू उठेर हाइ गर्न थाले। मैले हतार-हतार पाइन्ट लगाएँ। यसरी चोरझैं सुटुक्क त कहिल्यै हिँडिएको थिएन। बाहिर चन्द्रमाको मधुरो उज्यालो भुइँभरि छरिएको थियो। फुस्रो सडक तमतन्न परेको थियो। हामी छायाझैं लुसुक्क होटलबाट बाहिरियौं।
बसवालाले थाहा पाए त मार्छन्।
दुई सय मिटर पर … जिप जूनको उज्यालोमा ठिंग उभिएको थियो।
‘टर्च नबाल्नुस्,’ जिपतिरबाट आवाज आयो।
मैले स्वाट्ट टर्च निभाएँ। जिपछेउ दुई जना ठिटा उभिएका थिए। एउटा दुब्लो, अर्को मोटोघाटो। पछि पो थाहा भो, दुब्लोचाहिँ डाइभर रैछ। थारू। अर्को चैं जिप साउ।
डाइभरले जिपको पछाडिको ढोका उघार्‍यौं। हामी उक्लियौं। सिट त दुईतिर लामा। माइक्रोबसका जस्ता। बायाँतिर दैलेखी साउजी र म बस्यौं भने दायाँतिर भिआइपी परिवार। डाइभरले पछाडिको ढोका बन्द गर्‍यो र ताल्चा मार्‍यो। ढोकाको के भर जहाँ पनि ह्वात्त खुल्न सक्छ।
‘सबै आउनु भो ?’ साउले सोध्यो।
‘यत्ति हौ।’
जिप स्वाट्ट स्टार्ट भो र ह्वात्त दगुर्‍यो। खुसीले मेरा गाडा बिस्तारै काँपिरहेका थिए। आनन्दले सुर्खेत पुगिने भो। न त भीड, न त उल्टी।
‘एक जनाको चारसय पचास लाग्छ।’ साउले अगाडिको सिटबाट पछाडि फर्किएर भन्यो।
‘दिम्ला।’
जिप उज्याल प्रकाशका लप्काले रुख सुम्सुम्याउँदै दगुर्‍यौं। सडकछेउछाउका रुख पनि निदाका होलान्, जंगल सन्नाटाले भरिएको थियो। जंगलभरि जिपको थर्थराहट फैलियो। फुच्चेहरू जिप चढ्न पाएर रमाएछन्। बेलाबेला मतिर हेरेर खिस्स हास्थे।
जिप रातामाटा बजारको छेउमा टक्क अडियो। डाइभरले हर्न बजायो। कसैलाई बोलाको होला। यही मौकामा मैले घडी हेरेँ। थुक्क, साढे बल्ल एक बजेछ। जिप हिँडेको आधा घन्टा त भो नि।
साढे बाह्रमा पो हिँडिएछ ? हत्तेरी, साढे बाह्रको साइत राम्रो हुन्न भन्छन् त।
एउटा घरबाट घर्‍याक्क दैलो उघारेर एउटा केटो बाहिर निस्कियो, ब्याग हातमा झुन्ड्याउँदै। जिपतिर हेर्दै आँखा मिच्यो। डाइभरले ताला खोल्यो। केटो भित्र पस्यो र फुच्चेहरूको छेउमा बस्यो। ब्याग सिटमुनि घुसार्‍यो। फेरि ताला लाग्यो र जिप बेस्मारी हुइँकियो।
जिप माथि-माथि चढ्दै गयो, कर्नाली भयो तल-तल। अबेरपछि, मसिनो कर्नालीभन्दा धेरै माथि जिप थर्थराइरहेको थियो। पौने तीन बजे, रामाघाट आइपुग्यौं। पहिलाको चल्तापुर्जा बजारबाटो माथिसम्मै पुगेपछि निखि्रएको थियो।
‘म गाडी चलाउन सक्दिना।’ जिप रोकेर डाइभरले भनी त हाल्यो, ‘एकछिन सुत्छु।’
बजारभन्दा अल्ली माथि सडकछेउ जिप सुस्तायो। सबै जिपमै ढल्किए।
म बाहिर निस्किएँ।
‘जाऊ त दोकानमा चिया पाइन्छ कि ?’ पिसाब फेर्न निस्किएको जिप साउले खुसुक्क भन्यो।
यस्तो पेट खल्लो भा’को बेला चिया पाए त मज्जै हुन्थ्यो। साउले सायद, पहिला बास बसेको होटल हुनुपर्छ, त्यहाँ पुर्‍यायो। बाहिर अगेनामा आगोका झिल्काझिल्कीमात्र थिए। दैलोको चेपबाट मधुरो टुकीको उज्यालोका मलिन धार बाहिरसम्म आएका थिए।
‘साहुजी ?’ जिप साउले दुई पल्ट बोलायो।
जवाफ आएन।
‘सुत्न जाम्।’ ऊ जुरुक्क उठ्यो र घर पछाडि गयो। म पछि लागेँ। बाँसका लिंगाको थोत्रो भर्‍याङ चढाएर माथि पुर्‍यायो। अँध्यारोमा छामछुम गर्दा पलङ भेटियो। पलङमा सिरकका चाङ लागेका थिए।
म एउटा पलङका डङरंग पछारिएँ।
…
ट्वा ट्वा … जंगली हात्तीझैं जिप कराइरहेको रैछ। अबेरपछि, झल्यास्स ब्युझिएँ। दैलोनेर रमरम उज्यालो पोखिएको थियो।
‘यस्की मा …।’ साउ पनि उठ्यो र पलङबाट हाम फाल्यो।
हामी हतारहतार तल झर्‍यौं। ‘अंकल।’ फुच्चेहरूले देखेछन्, कराए। जिप बजारछेउको खोलाकिनारमा उभिएको थियो। फुच्चेहरू काँतर देखिन्थे। दैलेखी साउजीको पनि अनुहार खस्किएको थियो।
‘कता गएको ?’ उनीहरू कराए, ‘हामीले कति खोज्यौं।’
म बोलिना।
‘अंकल।’ फुच्चेहरूले सासले बोलाए।
म छेउमा गएँ। अघि डाइभरले जिप निद्रामै हाँकिदिएछ। धन्नै खोलाका उल्टिएको रे। डाइभरले भने यत्ति सुनायो, ‘ब्रेक नै लागेन।’
जे भयो, भयो।
चिया दोकानका साउजी उठेछन्। एकएक गिलास कालो चिया पिएपछि, सावधानीपूर्वक जिपले खोला तर्‍यो। र, उक्लिँदै गयो।
पहाडमा घाम झुल्किएको हेर्नु जतिको मजा त अरू कहाँ होला र ? फुङ्ङ उडेका चुचुरा पनि रंगीन हुँदै जान्छन्। नम्बरी सुन जस्ता। माथि-माथिका पहाड पनि त्यस्तै देखिए। यो त एकछिनको आनन्द भो। पीडा त छ नि, पर … पहाडमा मधुरो बिरालोले खोस्रेजस्तो बाटो देखियो, अब त्यहीँ पुग्छ जिप।
यो जिप पनि कम्ती त छैन। सडक विभागको जिप रैछ। पहिलो लटको। अहिले झिल्के साउले सुर्खेत राकम चलाउँछ। अलि अग्लो उकालो आयो कि जिप वरै घोडाझैं हिनहिनाउँछ।
अँध्यारोमा त जिप कता कुद्यो, कता ? उज्यालोमा भने लगलगी गोडा काँप्न थाले। तल ट्युबलाइटझैं बलिरहेको कर्नाली। माथि पहरो। बाटो पनि जता भीर त्यतै ढल्किएको। त्रासले सप्पैका ओठमुख सुक्न थाले। एकमिटर फराकिलो बाटो। बेलाबेला टायरमा ठोक्किएका ढुंगा भीरबाट तल गुल्टिन्छन्। म बाहिर हेर्न सक्दिना। जता आँखा घुमाए पनि पुग्ने त त्यै भीरमा हो।
डेढ दुई घन्टा लगातार दगुरेपछि, जिप घ्याच्च रोकियो। सबैले बाहिर हेरे। बाहिर भर्खर सडक उक्लिएका दुई जना मानिसले हात उठाएका थिए। साउ खिस्स हास्यो। डाइभरले ताला खोल्यो। दुई वृद्ध भित्र पसे र मेरै छेउ बसे। दुवैको निधारमा रातो अक्षता थियो। लामै यात्रामा हिँडेजस्ता छन्।
‘कहाँबाट आउनु भाको ?’ उनीहरूले सोधे।
‘मान्मबाट।’
कुराकानी यत्ति नै भो। डर त तिनलाई लागे होला। ती आफ्नै काखमा घोप्टो परे।
घडी हेरेँ, सवा आठ भैसकेछ। दैलेख लागिसकेछ। जिप पनि पहाडको चुचुरामै पुगेछ। नाकको डाँडीजस्तो ठाडो उकालो सुरु भो। जिप घोडाझैं उपि|mँदै उकालोमा ठसठस कन्न थाल्यो। तल छ, मधुरो कर्नाली। कर्नाली र सडकको बीचमा एउटा हरियो त्यान्द्रो छैन। ढुंगैढुंगा। माथि पहरो। छतमै खस्छन् जस्ता बाहिर निस्किएका ढुंगा। जिप दसको रफ्तारमा थर्थराउन थाल्यो। यो उकालो त साह्रै रैछ। डाइभर स्टेरिङतिर घोप्टियो। जिपले धुवाँको मुस्लो पाद्यो। घ्यार्र घ्यार्र … चिप्लेकिराझैं उक्लिन थाल्यो।
लौ चढ्यो … चढ्यो। मैले मुठी कसेँ।
लौ जा। जिप त पछाडि पो सर्न थाल्यो, रफ्तारमा। एइ, डाइभर बे्रक लगा। दुइपल्ट जिप घ्याच्च घ्याच्च रोकियो।
मरेँ नि आमा।
जिप रोकिएन। झन् स्वात्त पछाडि सर्‍यो। मेरो हंश उड्यो। फुच्चेहरू चिर्र चिच्चाए। जिप पहरोतिर सोझियो। मैले काँतर आँखाले पहरोतिर हेरेँ। पहरो नजिक-नजिक-नजिक हुँदै गयो।
धड्याम्म …
आखिर मरिहालेँ। होस रहेन। डर रहेन। जिप उछिट्टएिर सडकमा पछारियो। झर्‍याम्म फुटेको सिसा खस्यो। म बसेको सिट फुस्किएर फुच्चेहरूको छातीमा बजारियो। ती काठको मुढोझैं यताउता ठोक्किए। जिप घिसि्रादै सडककिनार पुग्यो। डिलबाट दुईपल्ट ढलक-ढलक कर्नालीतिर ढल्कियो।
संसार सक्कियो।
धन्न जिप गुल्टिएन। घ्यार्र घ्यार्र गर्दै सडकमा ददारिन थाल्यो। मैले डाइभरतिर हेरेँ। सिटमै लुलो भएछ। माथि हेरेँ, सिसा फुटेको झ्यालबाट टाटेपाटे गोडा माथि उक्लियो, दैलेखी साउ रैछन्।
अरू त जिपभित्रै एकअर्कामाथि गुजुल्टिएछन्। म चिच्चाउन पनि सकिना। केवल आफ्नो टाउकोमाथिको झ्यालको सिसामा हिर्काइरहेँ। सिसा फुटेन। धुलो र धुवाँले जताततै अँध्यारो भयो।
एकछिन पछि बल्ल होस आयो। पछाडिको ढोका त ह्वाङ्ङै रैछ। म बाहिर लतारिएँ। अजय पनि ढोकातिर लतारियो। जिप बन्द भो। डाइभर खोच्याउँदै बाहिर आयो। दैलेखी साउ र जिप साउ दगुर्दै आए र फुच्चेहरूलाई बाहिर तानिदिए।
म ब्याग खोज्न थालेँ। जिपको कुनामा भने डिभिडी थरर्र हल्लिरहेको थियो।
म ब्याग र डिभिडी तान्दै बाहिर निस्किएँ र भुइँमा लमतन्न परेँ। आखिर कसैलाई केही भएनछ। अघि चढेका एउटा बुढाको कन्चटबाट रगत बगिरहेको थियो। मैले फुस्रा आँखाले फुच्चेहरूतिर हेरेँ। ती पनि ठिक रैछन्। सातोचाहिँ गएछ।
कर्नालीलाई भोक रैनछ, हामी बाँच्यौं।
करिब बीस मिनेटपछि, बल्ल मेरा गोडा लगलगी काँपे। मुटु चिसो भो। मृत्युको डर सुरु भो। जिप अलिकति ढल्किएको भए त सोझै कर्नाली पुग्थ्यो, कसैले थाहा पाउने थिएन, कहाँ पुग्यौं हामी।
‘तपाईंहरूको भाग्य बलियो रैछ। हामी पनि बाँच्यौं।’ अर्काको रगत थामिरहेका बुढाले तुरुक्क आँसु झारे, ‘हामी चढ्नेबित्तिकै जिप पल्टियो। हाम्रा दशा पनि काटिए।’
धुलो र डर भरिएको अनुहार बोकेर दैलेखी साउहरू अलि पर टुक्रुक्क बसेका थिए। ती पनि बोल्न सकिरहेका थिएनन्। डाइभर भने जिपमा छेलिएर रोइरहेको थियो।
साउ ठिक थियो।
‘मेरो जिप त सक्यो।’ उसले एकछिनमा रुन्चे स्वरमा भन्यो, ‘भाडा दिनुहुन्छ कि ?’
म लगलगी काँपे, मर्नुअघि भाडा दिएर मर्नु ?
…
फुच्चेहरू खोच्चाउँदै हिँडे। अजयको छातीमा रातो डाम थियो। त्यै पनि हिँड्न सक्यो। म पनि हिँडे। दैलेखी साउहरू एकछिन पछि आउने भए। बुढाहरू घर फर्किए। साउ र डाइभर जिपछेउ निन्याउरो अनुहार लाएर टुक्रुक्क बसिरहे।
एक घन्टा खोच्याउँदै हिँडेपछि, दुई चारवटा धुवाँ पुत्ताइरहेका पसल देखिए। पादुखोला आइपुगेछौं। एउटा पसलको पिढीमा थचक्क बस्यौं। धुलाम्मे र डर भरिएको हाम्रो अनुहार देखेर पसलले सोधे, ‘के भो ?’
‘जिप पल्टियो।’
‘कसैलाई केही भयो ?’
‘खासै ठूलो चोट लागेन।’ मेरो आवाज अझै काँपिरहेको थियो।
साउजीले प्रेमले हामीलाई चाउचाउ बनाइदिए। त्यो खाएपछि ज्यान अलिकति तङ्गि्रयो। पादुका खोलाको माथितिर सोझै आकास उक्लेको बाटो छ। हामी त्यही बाटो जानु छ।
करिब साढे दुई घन्टापछि बस आइपुग्यो। उही अटेसमटेस। हामी ठिंग उभियौं। ‘चाँडो आऊ।’ कन्डक्टर करायो। फुच्चेहरू डराईडराई मेरा पछि लागे।
‘इनको जिप भर्खरै पल्टिएको हो।’ साउजीले भनिदिए, ‘राम्ररी लगिदिनुहोला ?’
‘ए, त्यैै जिपमा हो तिमेरू चढेका ?’ कन्डक्टरले सोध्यो।
‘हो।’
‘अर्कोमा आउनू।’ कन्डक्टरले ढ्याक ढ्याक ढोका हिर्कायो, ‘तिमेरूको दशा बिग्रया छ। लैजान मिल्दैन।’
म बोल्नै सकिना।
‘दशा त सक्किहाल्यो नि।’ साउजी हाँसे, ‘लगिदिनुस्। बच्चा छन्।’
कन्डक्टर अल्मलियो।
छततिरबाट एक-दुई जनाले भने पनि, ‘यो बसमा हामी पनि चढ्या छौं। इनको दशाले लतारेछ भने लतारिउँला।’
कन्डक्टरको केही लागेन। फुच्चेहरू लिएर अजय बसभित्र पस्यो। म छततिर उक्लिएँ। एउटा कुनामा टुसुक्क बसेँ। कसैले केही सोधेन। बस हिँड्यो।
अब मसित कुनै डर थिएन।
छतको पल्लो किनारमा एउटा ठिटो घुँडा घुम्चाएर सुन्तलाको बोरामाथि घोप्टिएको थियो। अबेरपछि टाउको उठायो। ए जिपको साउ पो रैछ। आँखा जुधे। खिस्स हास्यो। म पनि हाँसेँ र सोधेँ, ‘के भो ?’
‘आफ्नो गाडी त गोलखाडी गो।’ उसले यत्ति भन्यो र फेरि घोप्टियो।
…
साँझपख बस वीरेन्द्रनगर पुग्यो। धुलो उडाउँदै बसपार्कमा घ्याच्च रोकियो। दिनभरि खुम्चिएर गोडा निदाएछन्। लुला भएछन्। म लुला गोडा लतार्दै तल झरेँ। उभिनै गाह्रो होलाजस्तो भो। फेरि दायाँ काँधको पातो टनटनी दुखिरहेको थियो। बिहान मृत्युले छोएर गएको म साँझपख ठिंग उभिएको थिएँ, एकदम कमजोर।
के मृत्युले छोएर गएका सप्पैलाई यस्तै हुन्छ ?

(श्रोत :- NagarikNews )