साहित्य सङ्ग्रहालय

~धीरकुमार श्रेष्ठ~

घरिघरि मेरा आँखा उसमा पुग्छन् । अन्त कतै हेरुँभन्दा पनि फर्कीफर्की उसमा पुग्छन् । हेर्दै नहेरुँ भनेर यताउति डुलाए पनि उसैमा पुग्छन् । अब त ज्यान जाला हेर्दिनँ भनेर जबरजस्ती बाहिरी दृश्यमा पु¥याएँ भने पनि उसैमा पुग्छन् । उसमा के त्यस्तो आकर्षण थपियो र ! आँखा, उसबाट हट्न मान्दैनन् । उसले मेरा आँखालाई मोहनी लगाए जस्तै भयो । अन्त हट्दै हट्दैनन् । जाँदै जाँदैनन् ।

मेरो जन्मदेखि ऊ मसँगै छ । मेरो अभिन्न अङ्ग भएर बसेको उसले कहिल्यै साथ छाडेको छैन । जीवन यात्रामा कति आए कति गए थाहा भएन । घुम्तीमोडहरुमा कति भेटिए, विछोडिए र कति छुट्टिए; गन्ती भएन । उकाली ओराली र आरोह अवरोहहरुमा कति साथ पाइए, कति एक्लो भइयो; हिसाब किताब भएन । यति हुँदाहुँदै पनि उसले सधैँ आफ्नो धर्म निर्वाह गरिरह्यो । कहिल्यै कर्तव्यच्युत भएन । उसले आफ्नो जिम्मेवारी र दायित्व कुशलतापूर्वक निर्वाह गरिरह्यो । र त जहिले पनि मसँगै छ ऊ । कहिले टाढा भएको छैन । टाढा हुने चाहना व्यक्त गरेको पनि छैन । ऊ केवल कर्तव्य निर्वाहमा दत्तचित्त छ । भुलेर पनि अधिकारको खोजीमा वण्डापत्रको Continue reading →