साहित्य सङ्ग्रहालय

~श्रेयज सुवेदी~

बिहानको घामले पर्दा छिछोलेर कोठाभित्र पस्नसमेत भ्याकाथेनन्…माँको फोन बज्यो । सिरानीमा भएको फोन अध्कल्टो निद्रामा उठाएँ । हेलो पनि नभनी सीधैं सोध्नु‘भो, “घर आउँदैनस् ?” होली खेल्ने मन नभएको र घर नआउने कुरा हिजै जानकारी गराए तापनि एकाबिहानै फेरि फोन गरेर सोध्नु…त्यो आमाको माया थियो र छोरो आइदियोस् भन्ने चाहना पनि । केही छिन कुरा गरें,नआउने कुरा फेरि भनें । “ल फोन राख्” भन्दै फोन काटियो र म पुन: निदाएँ, सिरानीमा गाला दलेर । उठेर ब्रश गर्दा घाम मेरो फूलबुट्टे कार्पेटभरि छरपस्ट थियो । चियाको कप बोकेर बार्दलीमा निस्किएँ । नोटिफिकेसन थुप्रिएर फेसबूक अटेसमटेस गर्दैरै‘छ । नानीले घरको होली, फोटो बनाएर ट्याग गरेकी रै‘छे….लेखिएको थियो “मिस यु दादा” । चिया पनि त्यति गुलियो लागेन, जति ती फोटाहरू लागे । ओठ दुवै किनारबाट तन्कियो । सायद परिवारको मतलब नै यहि सानो हाँसो हो । Continue reading →

~श्रेयज सुवेदी~

म कमजोर छैन । म चुपचाप छु । यसको मतलब यो हैन कि म बोल्न सक्दिनँ । तिम्रो हरकतको प्रतिक्रिया दिन्न यसको मतलब यो हैन कि मलाई प्रतिकार गर्न आउँदैन । मेरोबारे नकारात्मक सोच पाल्ने तिम्रो उपस्थितिले बान्ता आउँछ मलाई । किनकि तिम्रो विचार गनाउने गर्छ । बेलैमा विचार पुर्‍याउ, नत्र विचारमा कीरा लागेर दिमागको क्यान्सर होला । तिम्रा ती गिद्धे नजरहरू परेलाको दराजमा बन्द गरे बेस, नत्र झिकेर गुच्चा खेली खोपीमा मिल्काइदिउँला । तिम्रा अनैतिक हातहरू मबाट पर राख Continue reading →