साहित्य सङ्ग्रहालय

~सीता अर्याल~

बाबुआमाको न्यानो काख र मीठो दूध-भातलाई चटक्क बिर्सेर म पलायन भएको हुँ। पढ्ने, जागिर खाने, आफ्नो भविष्य उज्यालो पार्ने सिलसिलालाई च्यापेर मैले मेरा बुबाआमाको छातीमा लात हानेको छु। त्यसको बदला आज आफ्नै छातीमा कसैको लात बज्रिरहेछ। मेरो पूजनीय बुबाको अमृतमय वाणीको तिरस्कार गरेको थिएँ। आमाको आँसुलाई लात मारेको थिएँ। कति सारो कर्णकटु लागेका थिए ममतामयी आमाका अर्ती उपदेशहरू त्यतिबेला। दुवैजनाको आकृति पनि देख्न नसक्ने अन्धोजस्तो भएको थिएँ म। घर र आमाबुबा भनेपछि त्यसै रिंगटा लागेर आउँथ्यो मलाई। रिसको बाढी त्यसै उर्लेर आउँथ्यो। जब दुवैजना रुँदै मलाई सम्झाउन थाल्नुहुन्थ्यो सिंगै आकाश खसेर आफूलाई किच्न लागेको अनुभूति हुन्थ्यो। मुटु, कलेजो नै टुक्रा-टुक्रा भएजस्तो भान हुन्थ्यो। उनीहरूलाई नमीठा र तिरस्कारका शब्दहरू प्रहार गर्न पनि पछि परेको थिइनँ। मेरा आकांक्षा असफल पार्न खोज्नेलाई त सिंगै निलिदिऊँ कि जस्तो लाग्दथ्यो। आफूलाई ज्यादै नै Continue reading →