साहित्य सङ्ग्रहालय

~त्रिभुवनचन्द्र वाग्ले~

धेरै लामो बसाइ भएन जुम्लामा । यस क्रममा सिंजा, महत गाउँ, विष्टबाडा र नाग्मामा केही दिन बिते । एक्लै बिष्टबाडा जाँदै गर्दा निकै थकाइ लाग्यो । तिर्खा लाग्यो । एउटा सम्पन्न जस्तो लाग्ने घरमा पानी खान पसेँ र अनुरोध गरेँ । ‘घरमा कोही हुनुहुन्न, मैले दिन हुँदैन, ऊ त्यहाँ करुवा छ, आँफै पानी सारेर खानुहोस् अति शिष्ट र मधुर स्वरमा २५–२८ वर्षे महिलाले उत्तर दिइन् । किन दिन हुँदैन ? मैले सोधेँ । केही नबोली पूर्ववत आँगनमा सुकाएको सिमी कुट्न थालिन् उनी । सोचेँ, यहाँ धेरै उभिनु अशोभनीय हुन्छ । पानी खाउँ, नखाउँ दोधारमा परेँ । हैन, खानै पर्छ, निर्णय गरेँ । करुवा लिएर मझेरीमा पुगेँ । सरसर्ती हेर्दा काँस, चरेस र तामाका मस्काइएका सफा भाडा थिए चौकामा । पानीसहित बाहिर निस्कें । चिसो पानी पिएँ । आधा पेटसम्म पानी गएको स्पष्टै थाह हुन्थ्यो । निकै भोकाएको थिएँ । पहिला कै ठाउँमा करुवा राखेर मुख पुछ्दै बाटो लाग्नैलाग्दा उही मधुर युवती स्वर मेरा कानमा ठोकिए । मस्तिसकमा झन्किए । टक्क अढिएँ ।

‘पानी बाँकी छ ?’ सिमी कुट्दै गर्दा निउरिएको शीर उठाउदै उनले सोधिन् । Continue reading →