Tag Archives: श्रवण मुकारुङ – Shrawan Mukarung

~श्रवण मुकारुङ~ यस धर्तीको सबभन्दा पुरानो मानिसलाई मार्न सबभन्दा नयाँ कुरा चाहिन्छ । तिमीसित अब के छ त्यस्तो कुरा… ? सुधारिएको प्रजातन्त्र ? गणतन्त्र ? अत्याधुनिक बन्दुक ट्याङ्क, मिसाइल, रकेट लञ्चर

~श्रवण मुकारुङ~ पृथ्वीनारायण शाहको सैनिक भएर युद्ध लडेका जाबर शेख र उसको सन्तान– रियाद शेखको अग्लो तर पुरानो घर र त्यसको भुईंतलाको आधा अँध्यारो छिँडीमा प्रथम किराती राजा यलम्बरको एक थोपा खुन कलाकार चन्द्र रानाहँछा जग्गा दलालको नयाँ गाडीको नम्बरप्लेट … Continue reading →

~श्रवण मुकारुङ~ छोरी! जब तिमीले जानैपर्ने भयो स्कूल तिम्रो हात समाउन आयो ऊ पुर्‍यायो उसले स्कूलको ढोकासम्म र आफ्नो काँधबाट झिकेर दियो तिमीलाई झोला र टिफिन। फर्किने बेला फेरि पुग्यो ऊ त्यही ढोकामा

~श्रवण मुकारुङ~ द्वन्द्वकालमा- शहर पसेका जमिनदार फर्किए गाउँ र गरे- जग्गादान अरब गएका युवाले खोले संस्था र पठाए- आर्थिक सहयोग ढुङ्गा, माटो, काठ, पानी जुटायो गाउँले गाउँलेले गरे- श्रमदान एनजीले हालिदियो- टिनको चम्किलो छाना

~श्रवण मुकारूङ~ यी जन्तीजस्ता पर्वत चराको माला बुकी र बतास यी सनईजस्ता भन्ज्याङ लोकन्ता खोला गोधूलि र मौनता यी मान्छेका आदिम र आधुनिक दुःखहरू

~श्रवण मुकारूङ~ नदीमा ताराहरू डुबेका छन् भन्ने गाउँभरि हल्ला चलेपछि ऊ सबेरै बल्छी बोकेर हिँड्यो ।

~श्रवण मुकारूङ~ सनकी तारा कसैलाई वास्ता छैन– उसको आगमनको । बरु छ– भर्खरै, त्यो तरुनी चन्द्रमाको हातबाट एउटा निरीह फूल झरेको खेतको आकाशलाई सानो झरीको दाग लागेको धानको बाला थोरै उठेको

~श्रवण मुकारूङ~ उहिल्यै–उहिल्यै फूलहरू कविता लेख्थे । फूलहरू– आदिकवि थिए महाकवि थिए युगकवि थिए जनकवि थिए उहिल्यै–उहिल्यै

~श्रवण मुकारूङ~ कति हिँडेँ हुँला यो जीवनमा म कति हिँडेँ हुँला यसरी– कतिपल्ट बिसाएँ हुँला– यो अडेसोमा ? मेरो सपनाजस्तो बगिजाने यो खोलाको पानी कहाँ पुग्यो होला अहिले कठै ! यो रुख

~श्रवण मुकारूङ~ यस धर्तीको सबभन्दा पुरानो मानिसलाई मार्न सबभन्दा नयाँ कुरा चाहिन्छ तिमीसित अब के छ त्यस्तो कुरा ? सुधारिएको प्रजातन्त्र ?

~श्रवण मुकारुङ~ आँसु नआउँदै– तस्वीर आउँछ आँसु पलाउँदा– सम्झना झाँगिन्छ÷क्षितिज धमिलिन्छ आँसु झर्दा– आँखामा खस्छ÷बालक चलमलाउँछ