Tag Archives: Lopchan Lama

कविता : साबधान ! साबधान !

~लोप्चन लामा~ म नेपाली मेरो देश नेपाल यो मुटुमा अझै चन्द्र-सुर्य धडकिरहेको छ मेरो प्रतेक पाइला-पाइलामा मेरो उच्चा शिखरहरु लम्किरहेको छ मेरो आगनहरुमा सयौ थरी बाजा घन्किरहेको छ तराइ-पहाड-हिमाल पूर्व मेची-पक्षिम महाकाली अटाउने

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : जनताले के पायो

~लोप्चन लामा~ बाह्र बर्ष गोली बर्सायो कलीला हातहरुमा बम -बन्दुक थमायो गाविसा-चौकी लडायो,टावर-पुल उढायो भएको संरक्षण भत्कानु-भत्कायो युवा शक्ती बिदेश भगायो सिङो देश अन्धकारमा सुतायो

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : रोएँ

~लोप्चन लामा~ रोक्न सकिन आशुँहरु तालिको गढगढाहटमा शिर उठाएर खुशीमा रोएँ भर सभामा एक्लो उभीदाँ एक्लोपनको महसुस भयो परेली बिजाएर दु:खमा रोएँ

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : बधाई प्रचन्ड

~लोप्चन लामा~ बधाई छ प्रचन्ड स-परिवार बिदेश भ्रमण तिमीलाई बधाई छ बाबुराम सर्बे-सर्वा ढुकुटी ब्रम्ह्-लुट तिमीलाई धेरै आस्था अनी विश्वाश थियो बाह्र बर्ष रगतको होली खेलेर सत्तामा पुग्दा नेपाल आमाले लामो चैनको सुस्केर हालेथ्यो

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : पर्दैन राम राज्य

~लोप्चन लामा~ पर्दैन जन्मिनु रामहरु पर्दैन बन्न श्री कृष्ण बस् रावणहरु जन्मिएँ पुग्छ लथालिंग भईसक्यो देश कयौं राम बन्न खोजेर लुटिएँ अस्तित्तो धेरै कृष्ण लीला रोजेर पर्दैन बनाउन अयोध्या

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : भगवान भरोसा

~लोप्चन लामा~ कहिले माओको बन्दुक पड्कियो कहिले र्हितिक कान्डा मच्चियो त कहिले मदेश करायो कहिले वाइ सियलले बजायो कहिले चक्क जाम त कतै फोहोरको गन्ध

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : लक्ष

~लोप्चन लामा~ “मुनलाईट”को गोटिहरु जस्तै मनहरु बरालिएका थिएँ पहेलो, कलेजि,हरियो खैरो,निलो अनी हरियो पछाडि “क्यु” बल गुडे जस्तै लक्ष पहिल्याउन “क्यु” बल कन्ट्रोलमा नभएँ फल हुन्छ या बिना लक्ष भौतारिरहन्छ जनकार सबैलाई छ

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment