कथा : देउताको वरदान

~भक्त खपाङ्गी~

केही खस्¥याकखुसुक आवाज आएजस्तो लागेकाले जन्तरीको निद्रा भङ्ग भयो । झिमझिम पानी परिरहेको रहेछ । छानाबाट तपतप चुहेको पानीले खुट्टापट्टि एक छेउमा ओछ्यान भिजाइसकेको रहेछ । बत्ती बाल्न छामछामछुमछुम गरी, सलाई फेला पारी तर सलाई नमज्जाले ओस्सिएछ । दुईचार काँटी कोरिहेरी । पटक्कै बलेन । उठेर अँध्यारैमा ओछ्यानको भिजेको भाग लुँडो पानृ थाली । लोग्ने जन्तरेको खुट्टाले अप्ठ्यारो पा¥यो । खुट्टा ठेल्दै भनी (“अलि पर सार हे तिम्रा खुट्टा । खुट्टा भिजिरा’का छन् तै पनि था’पा’का छैनन् । कस्तो निन्रा लागिदे’को हो त !”

छेउमा सुताइराखेको नानी गुज्गुजाउन थाल्यो । एकछिन थप्थपाई । पर्तिर सुताइएकी छोरीलाई छामी । पैता Continue reading

Posted in नेपाली कथा | Tagged | Leave a comment

लघुकथा : प्रजातन्त्र

~गोरखबहादुर सिंह~

गोष्ठीको उद्घाटन कार्यक्रमपछि चियापान कार्यक्रम सुरु भयो । चियापानका सहभागीहरू पङ्क्तिबद्ध भएर चियाका लागि अघि-अघि बढ्दै थिए । सहभागीहरू चिया राखिएको टेबुल अगाडि पुगेर आ-आफ्ना रुचि बताउँथे ।

“चिया, दूध भएको तर चिनी नभएको ।”

“कागती राखेको कालो चिया ।”

“दूध, चिनी राखेको कफी ।” Continue reading

Posted in लघुकथा | Tagged | Leave a comment

संस्कृति परिचय : लिम्बू संस्कृतिको द्योतक-धाननाच

~लेखनाथ ‘शिकारु’~

हाम्रा विभिन्न लोकसंस्कृति, परम्परा एवम् मौलिक पहिचानहरू छन्, जसले सिङ्गो राष्टू र राष्टिूयताको मौलिकतालाई सशक्त र समृद्ध पारेको छ ।

विभिन्न जातजातिको संस्कार र मौलिक संस्कृति नै त्यो जातिको पहिचान हो । त्यही अनुरूप संस्कार र संस्कृतिको विकास पनि भएका छन् । त्यसमध्ये पनि मौलिक संस्कृतिका धनी किराँत(लिम्बूहरूको अति नै लोकप्रिय एवम् महत्वपूर्ण लोकसंस्कृति याः लाङ (धाननाच) अर्थात् याः लाक्मा मुन्धुम हो । यो लिम्बू जातिको प्रतिक वा अस्तित्व नै हो भन्दा फरक नपर्ला । यहाँ प्रकृतिपूजक लिम्बू जातिको संस्कृतिमा पृथक पहिचान र अस्तित्व बोकेको धाननाचका सम्बन्धमा जानकारी प्रस्तुत गर्ने जमर्को गरिएको छ ।

धाननाचको उत्पत्ति ः Continue reading

Posted in संस्कार - संस्कृति परिचय | Tagged | Leave a comment

संस्मरण : दाइवोत्सुको आँगनमा नाराका मृगहरू

~विन्दु सुवेदी~Bindu Subedi

नाराका मृगहरू साँच्चै नै भाग्यमानी छन् अति पुल्पुलिएका पनि । नाराको प्रसिद्ध तोदाइजी मन्दिरमा रहेको दाइवोत्सु बुद्धको दर्शन गर्न जाने सबैले यो कुरा थाहा पाउन सक्छन् । निकै तल बजारदेखि नै सडक, हरिया चउर, घाँस भरिएका डाँडा, तोदाइजी मन्दिरको वरिपरि, मन्दिरको सेरोफेरोमा रहेको जङ्गल, ऐतिहासिक मन्दिर सबैतिर ती पुल्पुलिएका मृगहरू निस्फिक्री मस्त घुमक्कड भएर रुमल्लिरहेका हुन्छन् । त्यहाँका प्रायः सबै पसलहरूमा मृगलाई खान दिने विशेष प्रकारको बिस्कुट बिक्री गरिन्छ । सबैले त्यही बिस्कुट किनेर मृगहरूलाई दिनुपर्छ । अन्य खानेकुरा दिन निषेध छ । दिनु पनि पर्दैन बिस्कुट हातमा देखेपछि यो मेरै आहारा हो, यसमा मेरो अधिकार छ भन्ने ठानेर मृगहरू सरासर हातको बिस्कुटतिर आउँछन् । छुट्टीको बेला क्योटो नजिक रहेको नारा पार्कको ठूल्ठूला फैलिएका हरिया चउरमा थुप्रै केटाकेटीहरू हातभरि बिस्कुट लिएर मृग पर्खिन्छन् । मृग बिस्कुट लिन आइपुग्दा उनीहरू Continue reading

Posted in संस्मरण | Leave a comment

नियात्रा : जहाँ प्रेमदेखि यमराजलाई पनि ईष्र्या लाग्छ

~हरि थापा~

भोलि ताजमहल हेर्न लगिदिनुप¥यो मीनालाई । भाइ किरण पण्डितले कुरा निकाले । बाआमा आइराख्नु भएकाले समयानुकूल तीर्थस्थलहरू घुमाउनु नै थियो । मथुरा र बृन्दावनको दर्शन पनि हुने ताजमहल र आगरा किल्ला पनि हेरिने ।

टुटेफुटेको हिन्दीमा कुखुरामोलाइ गर्दै प्रतिव्यक्ति २०० रुपियाँमा झारें र बाआमालाई लिएर म, किरण र उनकी श्रीमती जाने भयौं । टिकटको पैसा भोलि बिहान बसमा तिर्दा हुने भयो । यदि मैले सीधा सम्पर्क नगरेको भए पचास रुपियाँ बढी तिनुपर्ने थियो । सीधा सम्पर्क पनि फाइदा नै हुँदोरहेछ यस ठाउँमा । हुनत यस ठाउँलाई मात्र के भन्नु संसारै यस्तै छ । कमिशन कहाँ पो छैन र ? Continue reading

Posted in नियात्रा | Tagged | Leave a comment

कथा : बीरु

~प्रबोध देवकोटा~

सानै छँदा मैले एकपल्ट ज्योतिषीलाई हात हेराएको थिएँ । ज्योतिषीले भनेका थिए– म एकदिन ठूलो मान्छे बन्ने छु रे । सबैले मान्ने ज्योतिषी भएकाले म पनि आफ्नो भविष्यप्रति साह्रै आशान्वित थिएँ । एवंरीतले म पढ्दै गएँ र बढ्दै गएँ ।

जब म २० वर्षको भएँ अचानक समयको भेल उर्लेर आयो । यही भेलसँग बग्दे–बग्दै म एउटा त्यस्तो ठाउँमा आउन विवश भएँ, जहाँ मान्छेको कमलो मुटु जवर्जस्ती हथौडाले ठोकेर पत्थरजस्तै साह्रो बन्दो रहेछ । साँच्चै त्यो ठाउँ एकदमै कहालीलाग्दो थियो । तर मेरो आर्थिक विपन्नताको कारण म बाध्य थिएँ । Continue reading

Posted in नेपाली कथा | Tagged | Leave a comment

कथा : वाइओके

~इस्माली~

अचानक नेपथ्यबाट रोबिलो स्वरमा कोही करायो । तर बोलेको कुरो केही बुझिएन । चारैतिरबाट मलाई घेरेर मेरा वरिपरि बसेका उभिएका उनीहरू सावधान सतर्क मुद्रामा देखिए । उनीहरूमध्ये अधिकांशका अनुहारमा डरको हलुका छाया सलबलायो । किञ्चित डराएको भावभङ्गीसहित परस्परमा हेराहेर गरे उनीहरूले ।

सहसा मेरो मन प्रसन्न भयो । ‘यस्ता अरिङ्गालका गोलामा पनि मेरो तारणहार रै’ छ क्यारे । धन्य मेरो भाग्य !’ भन्दै मनमनै सह्राएँ आफैलाई र अपरिचित अन्जान उसलाई पनि । तर मेरो तारणहार अझै देखापरिसकेको थिएन, नेपथ्यमै थियो । आततायीहरूको भीडमा आँखा नचाउँदै–डुलाउँदै म मेरो तारणहारलाई खोजिरहें ।

अनायास मेरो वरिपरिको भीड एक ठाउँबाट खुकुलियो र त्यहाँ खाली ठाउँ बन्यो । अनि त्यही खाली ठाउँमा Continue reading

Posted in नेपाली कथा | Tagged | Leave a comment

लघुकथा : बूढो रूख र जराहरू

~खडकराज गिरी~

बूढो रूख गजक्क–गमक्क परेको छ । अग्लो, मोटो, हाँगा–बिंगा विकासिएकाले डम्म परेको गतिशील छ बूढो रूख । उसका हाँगा–बिंगा त झन् आफूलाई सक्षम अभिव्यक्ति दिन तत्पर भइरहेजस्ता देखिन्छन् । ‘मै हूँ’ को अभिव्यक्ति छ डालाहरूमा र छ अहम्को साम्राज्य विस्तारित । बूढो रूख गन्दैन कसैलाई कारण ऊ जत्रो÷ऊजस्तो छेउछाउमा कोही छैन ।

एक दिन जराले डराउँदो लाचारस्वरमा जदौ गर्दै भने ः ‘ईश्वर, महिनौं भयो न जल पाइएको छ न मल, तपाईंलाई ख्वाउने खुराकसमेत सिद्धियो हामीलाई आफ्नो सुर्ता छैन, तपाईंकै चिन्ता छ‘ तपाईं हुनुहुन्छ र त हामी छौं । मल–जलको व्यवस्था छिट्टै होस् हजुर ‘!’

बूढो रूख गर्जियो– ‘तेरो यत्रो ह्याउ‘ बोल्छस्‘ डर देखाउँछस्, हाम्रा लागि बाँचिदिएको’रे‘ हामी नभए तँ बाँच्ने Continue reading

Posted in लघुकथा | Tagged | Leave a comment

कथा : प्राप्ति

~बाबुराम लामिछाने~baburam-lamichhane

पैंसठ्ठी हिउँद खाइसकेका बूढा–बूढीले एकदिन सोचे– ‘अब उनीहरूको काल नजिक–नजिक आउँदैछ ।’ यही सोचाइको वशीभूत भएर तिनले आफ्ना नाममा रहेको जाय–जेथा आफ्ना सन्तानहरूबीच बाँड–फाँड गरिदिने निधो गरे ।

‘केही दिनका पाहुना न हौं हामी । जसोतसो गुजारा भइहाल्ला ! आफ्नै सन्तान हुन् । विवेकी छन् । आ–आफ्नो गरी खाऊन् ! अब पनि सबै कुरा आफैं ओगटेर कति बसिरहने ? सन्तानहरू आफैं जिउन सुरु गरुन् न ! उनीहरूको जीवन सधैं ओझेलमा परिरहन पनि त भएन ।’ यस्तो ठाने बूढा–बूढीले । Continue reading

Posted in नेपाली कथा | Tagged | Leave a comment

कथा : तुहिएका सपनाहरू

~आशासिंह शाह~

प्रत्येक कालिमाले आपतहरू अनि पछि प्रभातले शीतबिन्दुहरू क्रमशः पग्लँदै‘ पग्लँदै जान्छन् । यसरी दिवसहरूले ताराहरूको गर्भपात गरिदिने गर्छन् । यसरी जन्मनु र तुहाइनुमा नै विश्वक्रम चलिरहेछ ।

त्यसबेला झिसमिसेमा सधैंझैं कुखुराहरू बासिदिन्छन् । ऊ दैलोबाट फुत्त बाहिर निस्कन्छे । पङ्क्तिबद्ध रूपमा राखिएका घ्याम्पा र घल्चाहरू सफा गर्छे । पहिले सान–साना र त्यसपछि बडेमाका घ्याम्पाहरू ऊ क्रमशः माझ्दै जान्छे । माझिसकेपछि एक–एक गरी ऊ आँगनमा जम्मा गरिदिन्छे ।

त्यसपछि पसल उघार्छे । पसल स्यानो भए पनि चिटिक्क नै छ, त्यति फोहर लाग्दैन । त्यो कोठामा सुकुल छ, बेरिएर दुवै कुनातिर अलपत्र भएर मानौं कसैको सहाराको प्रतीक्षा गरिरहेझैं उभिइरहेछन् । त्यहाँ काठका मुढा र पिर्काहरू पनि यताउता देखिन्छन् । अनि अति मैलिएर कहीं–कहीं मक्किएको जस्तो लाग्ने बेञ्च र टेबुलहरू Continue reading

Posted in नेपाली कथा | Tagged | Leave a comment

कथा : अनियन्त्रित मन

~शोभा के.सी.~

टेलिफोनको घण्टी एकतमासले बजिरहेको छ, ट्रिङ्ग, ट्रिङ्ग । मन नलागी नलागी रिसिभर उठाउँछु । हेलो‘

“हेलो यो कहाँ प¥यो ? चिरपरिचित आवाज वषौँपछि सुन्दा ढुकढुकी बढिहाल्यो ।

बल्लतल्ल मनलाई थामेर सोधेँ– “यो विशालनगरमा प¥यो, यहाँले कसलाई खोज्नु भएको ?”

–“केही अप्ठेरो मानी–मानी बोल्यो ऊ Continue reading

Posted in नेपाली कथा | Tagged | Leave a comment

लघुकथा : मानव अधिकार

~दिव्य गिरी~

अदालतको इजलास श्रोताहरूले खचाखच भरिएको थियो । कोहीकोही एक–आपसमा खासखुस गरिरहेका थिए ।

फाँटवाला मिसिल अघिल्तिर राखेर बसिरहेथ्यो भने पक्ष–विपक्षका दुईजना वकिल आ–आफ्नो वहस प्रस्तुत गर्न तयारी गरिरहेका थिए । उनीहरू न्यायमूर्ति अर्थात् न्यायाधीशको आगमन पर्खिरहेका थिए ।

न्यायाधीश बेञ्चमा आसिन भएपछि बहस शुरू भयो । Continue reading

Posted in लघुकथा | Tagged | Leave a comment

कथा : काका र बूढो सपना

~दीपक लोहनी~

“आज पनि तिमीले घरको खोजी गर्न सकेनौ ?” काकीले काकालाई भात थप्दै पुरानो प्रश्न राखिन् । बिचरा काका ! अवाक भई कुपुकुपु गिलो भात निलिरहे । उनीसँग जवाफ थिएन । आश्वासन र भरोसा दिंदादिंदा काकाको मुख नै गलिसकेको थियो । उही पुरानो वाक्य, उही पुरानो सुस्केरा र उही पुराना थकाइहरू पुनः बिसाउन उनलाई मन परेन । समस्याका अप्ठ्यारा उकाली ओरालीहरू मनभरि चढेर किचेन कोठाको एक कुनाबाट उठेर बैठक कोठाको एक कुनामा गएर थ्याच्च बसे ।

**

म काकालाई लामो समयदेखि नै चिन्छु । यहाँ काका र मबीच गोरु बेचेको साइनो जोडिएको भए पनि निरन्तर Continue reading

Posted in नेपाली कथा | Tagged | Leave a comment

एकाङ्की : परिचय : संवेदनाहीन युगको

~किशन थापा “अधीर”~

समय ः अहिले
स्थान ः यही(एउटा व्यक्तिलाई बीचको कुर्सीमा बसाइएको छ । त्यसका वरिपरि चारवटा कुर्सीमा नेताहरू बसेका छन् । अर्को एउटा कुर्सी खाली छ ।)

नेता – १ ः (बीचको कुर्सीमा बसेको व्यक्तिलाई सड्ढेत गर्दै) को हो यो मान्छे ?

नेता – २ ः को हो भन्ने कुरा यसै जान्न सकिएन । अब यसका लक्षणहरू पत्ता लगाउने हो कि बरु‘ अनि जान्न सकिएला, यो को हो ।

नेता – ३ ः तर लक्षण पनि पत्ता लगाउने कसरी, केही उपाय फेला परेन ।

नेता – ४ ः केही उपाय फेला परेन ??

नेता– १ ः सबभन्दा राम्रो कुरा, त्यसैलाई सोधौं न, को हो ?

नेता– ३ ः (दिक्क मान्दै) कस्तो हो तपाईं त ‘ मैले अघि नै सोधिसकें । कुन्नि कुन समस्या परेर हो कि केलाई हो, दौडेर मकहाँ प्रार्थना गर्न आएको थियो ‘ मेरो अघि आइपुगेपछि बोल्नै सकेन ।

नेता – १ ः के भएछ त्यसो भए ?

नेता – २ ः (पूरै बेफिक्रीका साथ) कुन्नि ।

नेता – १ ः नेताज्यूको अघि आइपुग्ने बित्तिकै यसरी बोली बन्द हुनु हाम्रो मुलुकको राजनीतिका लागि कम राम्रो लक्षण हो र ?

नेता – ३ ः कसरी ?

नेता – १ ः यस मुलुकमा यो भएन – त्यो पुगेन भनेर झ्याउँझ्याउँ गर्न आउनेहरू प्रशस्त छन् । यति छन्, बरु हाम्रो देशको असली जनसङ्ख्या गनेर सकिएला, तर तिनीहरू कहिल्यै सकिंदैनन् । ‘ ती सबै झ्याउँझ्याउँ सुन्नलाई वा सुनेर पूरा गरिदिनलाई हामी राजनीतिमा लागेका हौं र ? ‘ अनि आफ्नै झ्याउँझ्याउँको अगाडि मान्छेहरू जतिसुकै वीर किन नहोऊन्, जतिसुकै जोस्सिएर हाम्रो अघि किन नआऊन्, आउनेबित्तिकै बोली बन्द भएपछि त ‘ खेलै खत्तम भइहाल्यो नि । (हाँस्छ)

नेता– २ ः मुख समालेर कुरा गर्नुस्‘ (बीचको कुर्सीमा बसेको व्यक्तितिर आँखाले सड्ढेत गर्दै) जो पायो उसैको अगाडि यसो भन्नुहुन्छ ?

नेता– १ ः कान भएका बहिराहरूको मुलुकमा हामीले जतिसुकै चिच्याई–चिच्याई यस्तो कुरा गरे पनि कसैले सुन्दैन । धन्ना मान्नुपर्दैन ।

नेता– ४ ः (जिस्काएझैं गरेर) हें‘ हें‘हें उल्टा भयो, उल्टा भयो । यहाँके मान्छेहरू त हामीलाई पो बहिरा भनिलिन्छ त । (पान झिकेर मुखमा कोच्छ ।)

नेता– १ ः त्यसो भए ठीकै छ नि । यस देशमा राजनीतिभन्दा अरू ठूलो कुनै उद्योग–धन्धा छैन, यसभन्दा अर्को कुनै राम्रो नीति छैन‘ भने यसैको प्रभाव जताततै पर्नु त स्वाभाविक हो नि (हाँसो)

नेता – ३ ः हरे ! कुरा कता पुगिरहेछ ।

नेता– ४ः (नेता– ३ लाई हेर्दै) अँ‘ कतै तपाईंले यो मान्छेको अगाडि मीठो त बोलिलिनु भएन ?‘ हाम्रो यस देशमा जितना विषेही भइलिए पनि नेताले मुस्कान लिएर हेरिलियो भने पुच्छर लुकाउँदै गोडा चाट्न आइपुगिहाल्छ ।

नेता– ३ ः खासै त केही भनिनँ । तपाईंहरूकै सेवा गर्न हामीले चुनाउ जितेका हौँ, भन्नोस् के प¥यो ? मैले भ्याएसम्म सेवा पु¥याउँछु । यति मात्र भनेको के थिएँ‘

नेता– ४ ः बस् ‘ भइहाल्यो काम तमाम ।

नेता– १ ः कसरी आएछ त तपाईंको मुखबाट हाम्रो देशका कुनै पनि नेताले सपनामा पनि नसोच्ने वाक्य ?‘ तपाईंले मात्र यस्तो बोलिदिनु भएछ कि बिचरा ‘

नेता– २ ः बिचरा सपनाको प्रदेशमा घुस्न पुगेछ ।

नेता – ३ः त्यसो भए जगाऔं न त ।

नेता– २ ः (आश्चर्य) जगाऔं ?

नेता– ४ ः (आश्चर्य) जगाइलिऊँ ??

नेता – १ ः (आश्चर्य) जगाऔं ???

नेता– ३ ः हो, जगाऔं ।

नेता– १ ः यो के भन्दै हुनुहुन्छ तपाईं ? होस् ठेगानमा त छ ?

नेता– ३ ः हैन, के भनिदिएँ र मैले ?

नेता – १ ः यस्तो सुतेकालाई जगाउने काम त आन्दोलनताका पो गरिन्छ । अब त ‘ आन्दोलन सकिएर यस्तो मोजमजा चलिरहेको बेला यस्तो शब्द नै सार्वजनिक अपराध ठहरिन्छ ।

नेता– ३ ः (अप्ठेरो मान्दै) यतिसम्म त हुनु भएन है ? ‘ हामीले मोज गर्न पाइरहेकै छौं, फेरि अर्को चुनाउलाई पनि त हेर्न प¥यो ?

नेता– २ ः अर्को चुनाउ आउनै कति बाँकी छ ‘ हरे नेताज्यू त ! फेरि हाम्रो देशमा एकपटक चुनाउ जितेपछि पुस्तौंसम्म पुग्ने मोज गोजीमा कोचिहाल्ने मौका पाएकै छौं भने‘ तपाईं– हामीलाई केको सुर्ता ?

नेता– ३ ः (मुख बिगार्दै) यस्तो त ज्यादै नराम्रो भयो । ‘ अलिकति नुनको पनि त सोझो गर्नुपर्छ नि ।

नेता– ४ ः यस देशमा आफ्नै नमक उत्पादन भइलिए पो ‘ फिर जताबाट नमक आउँछ, उसको सीदा कसले गरिलिएको छैन हँ ? यहाँके सब पार्टीवार्टीले नई बात के गरिदिएको छ त ?

नेता – १ ः के जे मन लाग्यो, त्यही बोलिरहेको ? सुन्ला, तिम्रा बाजेहरूले ‘ । (एकछिन मौनता)

नेता– ३ ः (सम्झँदै) के त्यसोभए यो मान्छे आन्दोलन अघिजस्तै सुतिरहेको हो त ?

नेता– ४ः आ‘ उस बात त कहाँ हुन्छ ? (फेरि पान मुखमा हाल्छ ।)

नेता– ३ ः नभए के हो त ?

नेता– १ ः अहिलेको वर्तमान सपना हो कि विपना हो, छुट्टाउन आफैंभित्र रुमलिरहेको होला ।

नेता– ३ ः अर्थात् हामीजस्ता नेता सपनामा मात्र पाइन्छ भनेर ?

नेता – १ ः हैन, हामीले जनतालाई सपना बाँडिरहेका छौं कि ‘ के हो भनेर ।’

नेता– ३ ः अनि विपना ‘ ?

नेता– १ ः हिजो र आजमा के फरक छ भनेर ‘ ।

नेता– २ ः त्यस्तो त के होला र ‘ (हाँस्दै) बरु आन्दोलनअघि देखेको सपनामा कतै गडबड त थिएन ‘ भनेर होला ।

नेता– ४ ः आ‘ आन्दोलनअघिको सपनाके सम्बन्धमे सोचिलिन यह मान्छे इधरकै हो र ?

नेता– १ ः तर जहाँको भए पनि मान्छेहरूले के के सपना देखे, के के सोचे भनेर खोजनीति गर्न हामी राजनीतिमा लागेका हौं र ?

नेता– ४ ः तब तो अपना कार्यकर्ताहरूलाई मारेर आफू मात्र उतना रकम गम्म हसुरिलिनु भयो ।

नेता– १ ः (झोक्किंदै) मा¥या छैन हाम्ले आफ्ना कार्यकर्तालाई बुझ्नु भो ? यसो ‘ ल्वाङ सुकेमल हात पार्न पाइने ठाउँमा राखिदिएकै छौं । बरु तपाईंले पो आफ्नो कार्यकर्ताको स्वास्नीलाई पनि ‘ छाड्न मान्नु भएन । आहो‘हाम्लाई मात्र थाहा छैन ?

नेता–४ ः (हातले विशेष सड्ढेत गर्दै) अनि आफूले दुसरेके पत्नीको अड्ढमाल गर्नकौन गइलिएको थियो ?

नेता– २ ः हेर्नोस्, यस्ता नितान्त व्यक्तिगत कुरा किन नि यहाँ ? तपाईंहरू दुवै जनाका यस्ता बहादुरी हामी कसैबाट पनि लुकेको त छैन ।

नेता – १ ः (जङ्गिदै) नकराउनुस् तपाईं‘ तपाईं आफू मात्र चोखो भन्ठान्नुहुन्छ ? हाम्रो पार्टी अध्यक्षको छोरीसित मिलेर कैयौं जिल्लाका चेलीबेटीलाई अन्तर्राष्ट्रिय बजारमा पु¥याउने तपाईं पनि हैन ? अनि एकान्तमा पारेर उनको नोकर्नीको समेत आरती गर्ने को, हामी थियौं ?

नेता– ३ ः हाम्रो अध्यक्षकी छोरी आफैं अन्तर्राष्ट्रिय मुद्रा धमाधम कमाइरहेकी छिन् भने‘ अरू के कुरा गर्नु ? बरु यो मान्छे को हो, त्यो कुरा गरौं न ।

नेता– ५ ः (हातमा स्कचको बोतल र गिलासका साथ प्रवेश गर्दै) यो मान्छे त्यही हो जोहरू बढे भने हाम्रो राजनीति मजाले चल्छ यहाँ ।

बाँकी सबै नेता ः (नमस्ते गर्दै) हो र नेताज्यू ?

नेता– ५ ः (खाली कुर्सीमा बस्छ) कति सोझा छन् बिचरा‘ मुख भएर पनि मुखको काम गर्दैन ।

नेता– १ ः तब त अघिदेखि चूपको चूपै छ ।

नेता– ५ ः यस्तो चूप लागेर बस्ने त उहाँ बिचराहरूको पूख्र्यौली चिनारी नै हो ।

नेता– ३ ः पुख्र्यौली चिनारी ?

नेता– ५ ः अँ । (गिलासमा स्कच भर्दै) कहिलेकाहीं केही बोल्छन् कि हेरुँ न त भनेर बेस्सरी महङ्गी बढाइदिएर हेरेको‘ तैपनि चूप । (स्कचको चुस्की लिंदै) बिचरा धेरै असल छन्‘ धारा, बिजुली, चोरडाँकाजस्तै कुराको असुविधा भए पनि एक वचन फर्काएर नबोल्नेहरू त असल नै हुन् । यसमा कुनै दुईमत हुनु हुँदैन । अझ असलपन त्यतिबेला देखिन्छ, जतिबेला जस्तै जे भए पनि ठूलो उत्साहका साथ हामीलाई भोट दिइदिन्छन्‘ बडा आनन्द छ ! (गिलास रित्याउँछ ।) तिमेरु त भर्खरभर्खर राजनीतिमा आएकाले पो ‘ लक्षण नचिनेको ।

नेता– २ ः यसै भएर पो हो कि क्या ?

नेता– ३ ः के यसै भएर ?

नेता– २ ः के हुनु नि ? यसै भएर होला, हाम्रै पालामा विश्वबैंकले ऋण तिराउन ¥याख¥याख्ती गरिरहेको । हामी नवप्रवेशी राजनीतिज्ञ‘ कहाँबाट जान्नु लक्षणसक्षण‘ तब विश्वबैंकले पनि चौका दाउ हानिहाल्यो ।

नेता– ५ ः झन् केको चिन्ता ? (फेरि गिलास भर्दै) यो त झन् काम देखाउने राम्रो मौका हो नि । ऋण र अनुदान जताबाट आएको हो, उतै फर्काएर आफ्नो खातामा थन्काउने खेल त हाम्रा गुरु नेताज्यूकै पालादेखि चलिआएकै कुरा हो । अब त्यस्ता ऋण तिर्न हामी किन टाउको फुटाउने हँ ‘ ? यतिका जनताका टाउका छँदै छन् नि ‘ लगाइदिने ढुक्कले धारा– बिजुलीको फेटा‘ ! (हाँसो)

नेता– २ ः साँच्चै, विश्वबैंक त छक्कै परिरहेको छ रे नि त ‘ यस देशको गरीबी घट्दै नघटेको देखेर ।

नेता– ५ ः घट्न पनि हुँदैन । घट्यो भने त एड कहाँबाट भित्याउने ? गरिबीलाई जालो बनाएर टङ्ग्याइरहनुपर्छ, एडहरू फुत्रुक् फुत्रुक् नखसे हमीले कहाँबाट मोज गर्ने नि ?

नेता– १ ः तर यी सब प्रसङ्गबाट पनि यो कदापि प्रष्ट हुँदैन, यो मान्छे को हो ?

नेता– ५ ः(अचम्मिंदै) ल‘ अझै चिनिएन ?

नेता– ३ ः कसरी चिन्नु. अझसम्म एकथोपा बोली झरेकै छैन ।

नेता– ५ ः त्यसै भएर त चिनिन्छ भनेको नि ‘ ।

नेता– ४ ः त्यसै भएर त ‘ ?

नेता– ५ ः अँ । आफ्नै आँखाअगाडि जेसुकै भए पनि एकथोपा बोली नझार्ने भएकोले नै (बीचको व्यक्तिलाई देखाउँदै) यिनलाई चिनिन्छ त ।

नेता– १ ः हैन नेताज्यू, चूप लागेर बस्ने व्यक्तिलाई कसरी चिनिन्छ ?

नेता– ५ ः संसारको अर्को कुन कुनामा यस्तो चूप लाग्ने मान्छे पाइन्छ, भन ?

नेता– ४ ः संसारमे पाइलिन्न ??

नेता– ५ ः नभए यसको विशेषता जाँच गरौं न त । ल, तिमी यसको कान निमोठिदेऊ । (नेता– २ ले व्यक्तिको कान निमोठिदिन्छ । व्यक्तिबाट कुनै प्रतिक्रिया हुँदैन । निहुरिरहन्छ ।)

अनि तिमी यसको कपाल भुत्लाइदेऊ ।

(नेता– ३ ले भुत्लाइदिन्छ । व्यक्ति फेरि पनि चूप रहन्छ ।)

तिमीचाहिं यसको गाला चड्काइदेऊ ।

(नेता– १ ले व्यक्तिको गालामा चड्कन हान्छ । व्यक्ति चुइँक्क पनि नगरी चूपचाप निहुरिरहन्छ ।)

ल हेर, म के गर्छु‘ (भन्दै नेता– ५ ले छिर्की लगाएर व्यक्तिलाई लडाइदिन्छ । व्यक्ति भुइँमै चूपचाप बसिरहन्छ ।)

ल तिमी यसलाई घोडा चढ ।

(नेता – ४ आफ्नो धोती अलि माथिसम्म सारेर व्यक्तिमाथि घोडा चढ्छ र लगाम समातेझैं व्यक्तिलाई भुत्लाउन थाल्छ । व्यक्ति केही नबोली घोडा चढ्न दिइरहन्छ ।)

बाँकी सबै नेताहरू ः हैन, कस्तो जीव हो यो ? साँच्चै को हो ?

नेता– ५ ः ल‘ चिनेनौ तिमेरुले ? (मुस्कानका साथ) यही हो‘ यही त हो नेपाली भनेको ।

(बाँकी नेताहरू अनौठो पारामा व्यक्तिलाई हेरिरहन्छन् ।)

(पर्दा)

(स्रोत : मधुपर्क मङ्सिर २०५७ अङ्क ३३ :: No. 7 November – December, 2000)

Posted in एकाङ्की | Tagged | Leave a comment

अनूदित कविता : विवेक–विजय

~डा. महाश्वेता चतुर्वेदी~

म यहाँ बन्दी भए पनि
चैतन्य छु
यो बन्धनमा अल्झे पनि
मुक्त हुनाले धन्य छु ।

विषको बीउ छर्नेचाहिं
अज्ञानी भएर भौंतारिएका छन्
आफ्नै संहार गर्नेहरू
कसरी हुन सक्छन् धीमान ? Continue reading

Posted in अनूदित कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मृत्यु सत्ताको यथार्थ

~भीम विराग~

अस्थिर, आक्रान्त मस्तिष्कको
संस्कार, आचार र सिद्धान्त
बलात्कृत भइरहेछन् अहोरात्र
बाँच्ने बाध्यताको उपक्रमले लखेटिरहेछ मान्छेलाई ।
आडम्बरको खोक्रो खोलभित्र
जत्तिकै अट्टाहास गरे पनि
त्रासको अव्यक्त आहालमा डुबेका छन् मान्छेहरू ।

अरूलाई छेकबार लाएर
दुनो सोझ्याउने खेलाडी भइरहेछ मान्छे
स्वाभिमान ताछिए पनि Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : यो वर्ष पनि

~उपेन्द्र श्रेष्ठ~

यो देशमा
यो वर्ष पनि
सडक कति भैरहने म ?
मेरोलागि
छैन यहाँ च्यातेको एक टुक्रा सुख
मेरोलागि
छैन यहाँ फाटेको एक टुक्रा शान्ति,
यो वर्ष पनि
यो देशमा
मर्नेहरू मरेकै छन्
मार्नेहरूले मारेकै छन्, Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : पर्वतसँग संवाद

~श्यामल~

त्यसै फेदीबाट लागेको थिएँ उकालो
त्यसै फेदीमा आइसकेंछु
पर्वत उक्लनु भनेको त झर्नु हो
शिखरमै, अल्झनु भनेको त मर्नु हो ।

मूसाहरूले खनेर सगरमाथा
ढलेको छैन अहिलेसम्म
फेदीमा नपुगी शिखर कसैले
चुमेको छैन अहिलेसम्म
तिम्रो उचाइ भनेको
महासागरको अतल गहिराइ हो Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

हरिभक्त सिग्देल ‘महेश’का पाँच मुक्तक

~हरिभक्त सिग्देल “महेश”~


डोको तिमी बोकी हिँड नाच्न सिकाई दिउँला
घाँस काटी डोकोभरि हाँस्न सिकाई दिउँला ।
चौतारीमा भारी बिसाई काखमा सुस्ताएर
जोरीपारी आखा छल्दै बाँच्न सिकाई दिउँला ।।
****************

मेरो माया लाग्छ भने रुवाएर नजाऊ
मन्दिरमा पुजेको छु दुखाएर नजाऊ।
मुटुभित्र राखी सकेँ जुनी जुनीलाई Continue reading

Posted in मुक्तक | Tagged | Leave a comment

कथा : पश्चातापको भुमरी

~कृषा के. सी~

सुरज र अस्मिता एउटै स्कुलको एउटै क्लासमा पढ्ने क्लासमेट हुन। ऊनीहरु प्रत्येक दिन एक घण्टा हिडेर स्कुल पढ्न आउने र फर्किने गर्दथे। उनीहरू स्कुलको क्लासका साथी मात्र नभई आउदा जादा बाटोका पनि साथी थिए। उनीहरुको घर २०/२५ मिनेटको दुरीमा थियोे। त्यसो त तिनीहरू छिमेकी पनि हुन। सुरज पुराना परम्परा र सस्कारको निरंतरता दिने क्रममा जातिगत विभेद गर्नु हुँदैन भन्ने बिचार राख्थ्यो। त्यसो त सुरजका हजुरबुबा पुजा आजा गर्ने बाह्मण हुन। पुर्ख्यौली काम जजमानीलाई सुरजका बाबुले पनि निरंतरता दिएकै छन। छोरा सुरज जात भातमा विश्वास गर्दैन। जात छ भने महिला र पुरुष दुई जात छ। उच्च जात र निम्न जात छैन भन्ने सोच्थ्यो। आफू बाहुनको छोरा भए पनि क्लासका दलित साथीको खाजा खाने गर्दथ्यो। कहिलेकाही खाजा साटेर बाडेर पनि खान्थ्यो।

अस्मिता जातले तल्लो जात सुनार (कामी) को छोरी थिइन। उनका बुबाले पेशाले सुन चादिको काम अर्थात Continue reading

Posted in नेपाली कथा | Tagged | Leave a comment

कथा : ओइलाएको रहर

~कृषा के. सी~

सामान्य परिवारमा जन्मिएको एक्लो छोरा म। त्यसो त म एक्लो होइन बहिनी पनि छ। हामी दाजु बहिनी हाम्रो बाल्यकाल हास खेल दुख सुखको बिच बित्यो। गाउँको स्कुलबाट +२ सकिएपछि उच्च शिक्षाको लागि काठमाडौ झरेको म पढाई सङगसङगै काम गर्नु मेरो बाध्यता थियो। बर्षदिन काम गरेर खान पुग्ने मेरो परिवारले काठमाडौमा बसीबसी पढाउन सक्ने हैसियत थिएन। जागीर पाए जिन्दगीमा नयाँ बिहानीको सुरु हुनेछ। जिन्दगी नै एउटा नयाँ मोड आउनेछ यस्तै सोचेथे। जागीरको खोजीमा भौतारिदा भौतारिदा बल्लतल्ल जागीर मिलेको थियो। अब जागीर मिल्यो पढ्न बस्न समस्या हुँदैन भन्ने सोचाइले रमाइरहेको थिए। खुशीले रातभरि निद्रा परेन। छट्पटीमा बिहानीको चिसो हावा चल्यो वरपरको घरमा भाले बासेको पनि सुनियो। उठे कलेज जाने तयारी गरे। खाजा बनाए खाए खुशी हुँदै कलेजको झोला बोकेर हिडे। समय समयमा टाइम हेरिरहे। कलेज सकियो त्यतैबाट अफिस तिर लागे। काम खोजेर काम Continue reading

Posted in नेपाली कथा | Tagged | Leave a comment

कथा : कठपुतलीको मन

~कृषा के. सी~

म तिम्रो हरेक कुराहरुलाई मायालु नजरले एक प्रेमिकाको नजरले हेरे किनकी तिम्रो भनाइ सुन्दा र छोटो समयको व्यबहार हेर्दा तिम्रो हरेक ब्यहहारले मलाई प्रेमिका ठानेको छ। तिम्रो म प्रतिको व्यबहार सकारात्मक छ। अहिलेको जमानामा सहि गलत आफुले छुट्य्टाउने आफुले हो। तिमीले आफैले भन्थ्यौ आफ्नो जीवन को सहयात्री आफैले खोज्ने हो आफ्नो कुरा बुझ्ने सहयात्री खोज्नुपर्छ भनी अनि यो मेरो उमेर उस्तै हो कि मेरो सोचाइ म कतिबेला अन्योलमा पर्छु । उमेर अनि युवाबस्थाको चाहना हो प्रेम त्यही प्रेमको बिज रोपिएको छ मेरो जीवनमा तिम्रा ती प्रेमिल शब्दहरुमा लठ्ठिएर लहरिए म सायद त्यो बेलासम्म तिमी पनि मेरै वरिपरि थियोे जस्तो लाग्छ।

यदि चरीले जस्तै गुड छोडेर गएको भए त पक्कै पर्किएर आउँछौ भन्ने आशा गर्न सक्थे र फर्किन्थ्यौ पनि होला तिमी एकदिन फर्केर आउछौ भनेर आशाको त्यान्द्रोको सहारामा बस्थे होला तिमीले बल्दै गरेको थियो भने त्यो Continue reading

Posted in नेपाली कथा | Tagged | Leave a comment

नाटक : स्वप्नसंवाद

~रविकिरण निर्जीव~

(सङ्ग्रामपुरका पूर्वअध्यापक, वर्तमान लेखक, शिलादीप पलङमा सुतिरहेको छन्, कलापूर्ण मस्त निन्द्रामा । मत्र्यमण्डल साप्ताहिक, शिवघाटका प्रधानसम्पादक गगनदीप आफूलाई भुसुनोमा परिणत गरी सुटुक्क ढोकोको चरबाट छिरेर उनको सयनकक्षमा आइपुग्छन् र शिलादीपसँग सम्वादमा जुट्छन् ।)

दृश्य–१
गगनदीप : कविजी ! कविजी ! आच्या किन बिउँझाउन लागेको हुँला ! म त उहाँको स्वप्न अन्तर्वार्ता पो लिन आएको हुँ त ।
शिलादीप : ङर ! ङुर ! ङर ! ङुर ! ङुर्र…ङुर्र….।
गगनदीप : कत्रो घुरन हो ! जत्रै भए पनि काठमाण्डुको जस्तो घुरान त होइनन् हुन त । न्यूयोर्कसिटीको न्यूटन Continue reading

Posted in नाटक | Tagged , | Leave a comment

नाटक : धनले बिर्साएको बुढ्यौली

~रविकिरण निर्जीव~

दृश्य–१ (बूढा बूढी बात–रुममा)

बूढी– वडा कार्यालयमा गयौ हिजो ?

बूढा– अहँ !

बूढी– कहिले जाने हो त ?

बूढा– भोलि जाम्ला !

बूढी– भोलि भोलि भन्दैमा सव घर बिती गो !

बूढा– भोलि ल्याइदिउँला ।  Continue reading

Posted in नाटक | Tagged , | Leave a comment

नाटक : मातृभूमि

~रामसुन्दर देउजा~

(बिहानको समय घाम डाँडामाथिबाट चिहाइसकेको छ । भीमनाथ मुख धुन करुवा लिएर आँगनको डिलमा आइसकेका छन् । पातली बाख्रा सार्दैछिन् । )

पात्रहरू

भीमनाथ : बलेका बा
पातली  : बलेकी आमा
बले : ३८ वर्षको अधबैँसे युवक
चम्पा : बलेकी श्रीमती
अरुण : बलेको छोरो
दीपा : बलेकी छोरी
माधव : बलेको गाउँको युवक (गाउँलेहरू उसलाई माधे भँन्छन् )
मखमली : माधवकी श्रीमती
बेली : माधवकी छोरी
सन्तोष : माधवको छोरा
श्याम : बलेको दौंतरी
गोपालसाहु : गाउँका साहु महाजन
शिवः बलेको दाइ
र गाउँका केटाकेटीहरू

पहिलो दृश्य Continue reading

Posted in नाटक | Tagged , | Leave a comment

कथा : मेरो प्यारी स्टेल्ला

~ध्रुव थापा~

मेरो फोनको मेसेज बक्समा “मेरी प्यारी स्टेल्ला सिकिस्त छे, आज अफिस आउन सक्दिन” लेखेको पड्दा मलाइ अचनाक पिडा भयो र मानवताको नाताले उसलाई भेट्न र यस दुखको घडीमा उसलाई हौसला दिन जान उचित लागेर आफ्नो गाडी स्टार्ट गर्दै उसलाई मेसेज पठाउछु “text me your address I will be there” उ आज सम्म कहिले पनि यसरि लास्ट मिनटमा काममा आउन नसक्ने जानकारी दिएको थाहा छैन, करिब सात बर्ष भयो हामि संघै काम गरेको।उ म भन्दा उमेरले करिब दोब्बर हुनु पर्छ। मैले उसलाई काका , वा बा भने पनि हुने हो तर यहाँ सबैले सबैलाई नामले बोलाउने भएकोले उमेरको ख्याल कसैलाई हुदैन। सबै सहकर्मी सबै साथी यो अमेरिकाको एउटा राम्रो पक्ष पनि हो तर हामीलाई यसको बानि पर्न समय लाग्दो रहेछ। धेरै पल्ट उसलाई सर भनेर बोलाउदा उ रिसाएको पनि थियो। “ हेर मलाइ सर नभन मेरो जे नाम हो त्यहि नामले बोलाउ।” Continue reading

Posted in नेपाली कथा | Tagged | Leave a comment

कथा : पानीको कुनै रंग हुदैन

~ध्रुव थापा~

समुन्द्र देखि धेरै टाडाबाट आएकोले होला अमेरिका आएदेखिनै समुद्रको छालले जीवनलाई लोभ्याउने गरेको छ। उसले समुन्द्रको रंग निलो हुन्छ भनेको सुनेक थियो। तर यहाँ आएर हेर्दा कहिले निलो कहिले कालो देखि लालिमा युक्त रातो र पएलो सम्म देख्दा उ छक्क परेर हेर्थ्यो। कस्तो अचम्म हो यो प्रकृतिको लिला ? एकै ठाउँबाट एकै ठाउमा विभिन्न समय र कालमा हेर्दा किन एस्तो देखिन्छ ? धेरै दिनको गहिरो सोचपछी एक दिन उसले एउटा निस्कर्ष निकाल्यो कि समुन्द्र भनेको त पानी न हो जसको कुनै रङ हुदैन। उसले बल्ल बुझ्यो पानीको जसरि आकार हुदैन, त्यस्तै समुन्द्रको पानी पनि आकासको रंगबाट प्रभावित हुन सक्छ। बल्ल उसले बुझ्न थाल्योकि पानी समय, मौसम र Continue reading

Posted in नेपाली कथा | Tagged | Leave a comment

कथा : मृत्युलाई जितेको त्यो पल !

~ध्रुव थापा~

रातको एघार बजी सकेको थियो, र ११.५ मा अन्तिम ट्रेन थियो उसको रुटको, नत्र फेरी दुइवटा ट्रेन फेरेर जानुपर्ने बाध्यता थियो। एकै स्वासमा उ स्टेसन पुगेर ट्रेन चड्ने लाइनमा खडा भयो, हतार हतार मा उ झन्डै एकजना केटिसित ठोकिन पुग्यो, हडबडीमा उसले सोसियल डिस्टेन्स समेत भुलेर अघि बढेको थियो । उसलाई त्यस केटिले कर्के नजरले सांकेतिक नजरलेनै तिरस्कृत तरिकाले हेरी र आफ्नो फोनमा टाउको लगाई। त्यतिनै खेर ट्रेन आइपुग्यो र सबै दौडिए आआफ्नो सिटतिर।

उसलाई आज सामान्य भन्दा धेरै थकित महसुस भएको थियो। कारण एकजना कर्मचारीले सिक (बिरामी) कल गरेको थियो र उसले बाध्यताबस केहि दिन एता उसको काम गर्ने ग्रोसरी स्टोरमा १४ देखि १६ घण्टा काम गर्नु Continue reading

Posted in नेपाली कथा | Tagged | Leave a comment

कथा : कसरि भनौ अमेरिकामा दशैँ रमाइलै हुन्छ भनेर?

~ध्रुव थापा~

कृष्णहरि सर अमेरिकाको सन् फ्रान्सिको सहर आएको पनि अब त छ महिना बित्नैलागेछ । उ एक्लै अतितमा रुमालिदै कफीको चुस्की लिदै आफनै गाउ घरको सम्झनामा हराउछन । दिनभरी एक्लै कोठामा बसेर कफी पिउनु, ल्यापटपमा नेपालको समाचार पड्नु र सुन्नु बाहेक उनको कुनै दिन चर्यानै हुदैन। प्राय सधै जस्तो तीन बजेपछि नाति नातिनी स्कुलबाट आएपछि संगै माइक्रो वेबमा खाना तताएर खाने बानि बसी सकेको छ। आज पनि उनि एक्लै कफी पिउदै दशैको मुखमा नेपाल र त्यो गाउ छोडेर हिडेको दिनको कल्पनामा हराउछन। Continue reading

Posted in नेपाली कथा | Tagged | Leave a comment

कथा : डलरले कमाएको स्टाटस्

~ध्रुव थापा~

“साथी म त बरबाद भए”, अचानाक सेल फोन उठाउन भ्याएको थिईन उताबाट आवाज आयो, मैले सोधे, “हैन के भो एति विहानै ? तिमी कसरी वरवाद भयो मित्र, हिज मात्र हामी फोनमा कुरा गरेको हैन तिमी त धेरै खुशी थियौ त, एति धेरै वर्षपछि सपरिवार भएकाछौ भरखरै परिवार नेपालबाट आएको, के भयो मित्र ? भनन्” । साथी फोनमा भक्कानिदै भन्न थाल्छ, “हैन मित्र तिमी एकक्षण मेरोमा आउन म त केहि सोच्नै सकिन , यहि आएर तिमीलाई सबै कुरा सुनाउछु” उस्ले फोन राखिदियो । मैले केहि बोल्नै पाएको थिईन फोनको लाईन कट । मनभित्र थुप्रै प्रश्नहरु आउन थाले , आखिर के भयो त उस्लाई? हतार हतार नुहाएर गाडी निकालेर सोझै उस्को डेरातिरलागे ।

यो अमेरिकामा खै के के हुन्छ हुन्छ? थाहै पाउन गाह्रो । मनमा चस्स चिसो पस्यो कतै स्टोरमा काम गर्दा गोली त Continue reading

Posted in नेपाली कथा | Tagged | Leave a comment

कथा : कन्चनजङ्गा मुस्कुराई रहेको थियो !

~ध्रुव थापा~

“हाय फ्रेन्ड, हाउ यु डूयिंग ?

तिमीलाई मन पर्ने बिषय न्यु योर्क टाइम्समा प्रकाशित भाको रहेछ र तिमीलाई दिन भनेर फोटो कपि गरेर ल्याएको छु, आशा छ तिमि यसलाई पढ़न मन पराउने छौ।”

जर्जले आज फेरि न्यु योर्क टाइम्सको एउटा कटिंग बोकेर आएछ र मलाइ दिदै भन्छ। उसलाई थाहा छ यस बिषयमा उसको र मेरो धेरै पल्ट बहस समेत भएको छ।

“ओह थांक्स , म पडन मन पराउछु तर अहिले फुर्सद छैन पछिहेरौला ” उसको बाट पेपर लिएर राख्छु।

यसको साटो उसलाई मैले मेरो रेस्टुरेन्टको केहि खाने कुरा नभएपनि एक गिलास चिया वा लस्सी दिनु पर्नेछ, Continue reading

Posted in नेपाली कथा | Tagged | Leave a comment

कविता : कति ताप्छौ बलेको आगो मात्रै ?

~ध्रुव थापा~

कति ताप्छौ बलेको आगो मात्रै
कहिले काहिँ आफै सल्काएर त हेर
बर्खामा भिजेको दाउरालाई
कालो मुस्लो धुवाको रापमा
एक फेर स्वास फेरेर त हेर
अनि थाहा पाउछौ
कस्तो हुन्छ बाल्न दाउरालाई !

कति सजिलो छ यहाँ
अरूले बालेको आगोलाई ताप्नु
कत्ति सजिलो छ यहाँ
अरूले हिडेको बाटोलाई नाप्नु Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment