Category Archives: कविता

Nepali Poems

कविता : झण्डा उठाउँदै आएको तिमीलाई

~विजय मल्ल~ १ तिमी जन्म्यौ । त्यो वेला शायद आकाश तार-तारामय हुँदो हो ! अथवा जून हाँसिरहेको हुँदो हो या त सूर्य बलिरहेको हुँदो हो ! बालक, तिमी जन्म्यौ ! तिम्री आमाको ओँठमा एउटा सानो मुस्कान नाच्यो होला,, तिम्रो बाबुको … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : रूख आफ्नो छायालाई

~वासु शशी~ रूख आफ्नो छायालाई नजीकै बिछाएर उभिरहन्छ ! त्यो उसको अनुकृति हो त्यसलाई ऊ हेरिरहन्छ ! आफ्नो भन्नु पनि त्यही हो उसको

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : आकाशको यत्रो उचाइका लागि

~वासु शशी~ आकाशको यत्रो उचाइका लागि मेरो होचाइ जिम्मेदार छ जो भुमरीभित्र पर्दा पानीमा पग्लिएर जान्छ मानो क्यै’ नक्यै’ यस्तो छ जो केवल आगैआगो हो । किन्तु त्यो हिउँ हिउँ भए पनि म होचो जरूर छु

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : गीत म कसरी गाऊँ ?

~हेमन्त श्रेष्ठ~ छेउमा सागर छ सागरसँगसँगै अनन्त लहर र लहरसँगसँगै अनन्त सङ्गीत छ म किनारको प्यासी बगर बनेर पानीको गीतमा कसरी रमाऊँ ? तृष्णा बोकेर मनभरि गीत म कसरी गाऊँ ?

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : तिमी भेटिएपछि-२

~रीता अधिकारी ” ऋतु”~ समय गतिशील छ अनन्त छन् चाहनाहरु र, बदलिरहन्छ चाहनाको तस्बिर ! जसरी

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : हवाईजहाज मन

~सुरेश राई~ भर्खरै भुइँ छोडेको यो जहाज एयरपोर्टको गेटमा भर्खर भर्खरै छुटेको प्रियसीको न्यानो हात म कुन पंखा हम्काई सुकाउँ यी आँसु म कस्तो भविष्य सम्झेर हाँसु ! यो नाथे हवाई जहाजको वेग के वेग ? यी.. म अहिलेको अहिलै … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : नास्तिक

~दीक्षा भट्ट~ यदि ऊ तिम्रो मात्र हो भने, मेरो कसरी हुन सक्छ ? हामी दाजुभाइलाई लडाउने ईश्वर कसरी हुन सक्छ ? तिमी आस्तिक हुनु म नास्तिक हुनु उसको मर्जी होइन भने,

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : यस रातलाई सोरेर मुछिदिएँ मैले तिम्रो केशमा

~वासु शशी~ यस रातलाई सोरेर मुछिदिएँ मैले तिम्रो केशमा र एउटा यस्तो क्षण उत्पन्न भयो जब तिमी तिमी रहिनौ, म म रहिनँ ती म र तिमीको एउटा हामी बन्यो हामी अर्थात् एउटा आजु जिन्दगीको तेलकासामा हामी अर्थात् एउटा बिहान पर्वत … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मेरो रात, मेरा सपनाहरूबाट

~वासु शशी~ मेरो रात, मेरा सपनाहरूबाट मुक्ति देऊ मलाई ! म केवल सुत्नलाई पल्टेको हुँ लछार पछार नगर निद्राभित्र मलाई ! म कुनै शिकार खेल्दिनँ यस वापलाई हटाइदेऊ ! सित्तै गए जाउन मेरो आँखाहरू निभाइदेऊ यो क्यै देखानपार्ने बत्तीलाई !

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : एउटी वेश्ये चाहिनेजस्तो यो रात

~वासु शशी~ एउटी वेश्ये चाहिने जस्तो यो रात, बुद्धले घर छाड्दाकोजस्तो यो रात मलाई के हेर्नु छ र मैले यो बत्ती बालिराखेको छु यो कोही एक्कासि चिच्याएर ल्याउला जस्तो रात यो कसैले घाँटी थिच्न आउला जस्तो रात आत्महत्या मानिसहरू यस्तै … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | 1 Comment

कविता : खोज्दा खोज्दा मैले यो बिर्सेँ

~वासु शशी~ खोज्दा खोज्दै मैले यो बिर्से कि म के खोजिरहेको छु – मलाई बत्तीहरू देऊ मैले आफ्नो स्मृतिलाई देख्नु छ आफूलाई हेर्नु छ र यस रातलाई उज्यालो पार्न छ ! जो पाइएन त्यसले

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मेरो निमित्त यो संसार ठूलो छ

~वासु शशी~ मेरो निमित्त यो संसार ठूलो छ त्यसैले म एउटा घर बनाउँछु । यो सानो शरीरले यत्रो विशालतालाई कसरी सहोस । यो एउटा मनले

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : अवतार

~प्रकाश सायमी~ कुनै दिन तिमी मुसा थियौ, त्यो पहिलो सत्य थियो पछि तिमीले मुसाको मासु खान बिरालो भयौ … स्वभावैले तिमीलाई बिरालो भन्दा शक्तिशाली बन्नु थियो तिमीले रूप फेरेर कुकुर भयौ … कुकुर भएर तिमीले दासता बाहेक केही स्वीकारेनौ फेरि … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : ई सलाईका काँटीहरू

~प्रकाश सायमी~ बट्टामा थुनिएर अँध्यारोमा लुकेर लामबद्ध भएर सलाम पर्खेर कैद यातना सहेर बसेका एउटै वेशमा एउटै देशमा एउटै मुद्रामा एउटै मुद्दामा सैन्यशक्ति जस्तै तथस्थ भएर बसेका

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : कुनै एउटा यस्तो दिन

~प्रकाश सायमी~ घामसँग बोलेर हामी कविता पढ्दैछौँ घामसँग खेलेर हामी कविता लेख्दैछौँ घामसँग हिँड्दै हामी कविता बाँच्दैछौँ घामसँग हाम्रो साइनो छ, कविताको । घाम पर्खालमाथि चढ्छ,

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : यो फूलसँग सम्पर्क एकपल्ट राखे पुग्ने

~वासु शशी~ यो फूलसँग सम्पर्क एकपल्ट राखे पुग्ने अधिकार छ भने देऊ पृथ्वीका प्रत्येक भविष्यलाई म सपनाबाट औंलाहरूमा उतारिदिनेछु त्यसपछि न कुनै धोबी हुनेछ न अग्नि परीक्षा र स्वास्नीमान्छेले लगाएका आलिङ्गनका चूरी हिरोशिमाहरूमा गएर फुटने छैनन्,

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : म यस रातलाई कोठाभित्र थुनेर राख्न सक्तिनँ

~वासु शशी~ म यस रातलाई कोठाभित्र थुनेर राख्न सक्तिनँ यस टेबुललाई जस्तै, यी बालबच्चालाई जस्तै यो अवश्य धरतीमा हराएर जानेछ, मभित्र सुकेर जानेछ । चाहे म झलमल्ल उज्यालो पारेर राखूँ चाहे चिम्झिरहूँ

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : तिमी हाँसे

~विजय मल्ल~ प्रिये, त्यो दिन सम्झँदा तिमी नै यस खोलाको तरंगबाट लहरिँदै आउँछ्यौ। अहिले चीसो हावाले कानमा सरसराएर भनेको तिमीले बोलेजस्तो लाग्छ । पर्वतको अविच्छिन्न मालालाई हेरेर विस्मयलाई अँगालेजस्तो हात बाँधेर भनेकी थियौ – यसको पार पाइन्छ ? मैले भनेथेँ-पाइन्छ … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : तिमीलाई देखेको समय

~प्रकाश सायमी~ तिमीलाई देखेको समय मभित्र मौन उज्यालो खस्छ अथाह वेग लिएर तिमी समक्ष मेरो सामुद्रिक मनले कविताको भूगोल बनाउँछ यत्र तत्र । चूपचाप तिमी कतै चूपचाप म कतै

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : पीडा

~भुवन ढुङ्गाना~ आत्मबोधको पीडाले अचेत एक मध्याह्रनमा पीडा म तिमीसँगै सुतेकी थिएँ कतै लाग्यो पीडा खुर्केर बोक्रा ताछेर पहेँला आलुसरह

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : शङ्का

~दीक्षा भट्ट~ मैले माने असफलताका सिद्धान्तहरूको पहिलो परिक्षण ममाथि गरेर नै सफल भएको थियो तर

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : बिझाउने आशा

~ममता मृगतृष्णा~ हाँस्दा हाँस्दै मुख छोपेर रुन मन लाग्छ | लाग्छ रोएर सारा चोट बगाई दिउँ| तर जति रुन्छु चोट माथी लागेका खिया मेटिदै जान्छन्, अनि

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मेरो अनुहार

~प्रकाश सायमी~ मेरो अनुहार मेरो भएर पनि मेरो होइन यो रगतको प्रतिविम्ब मात्र हो । मेरो गीत मेरो भएर पनि मेरो हुन सकेन ।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : रूख माथि माथि जाँदा जाँदा

~वासु शशी~ रूख माथि माथि जाँदा जाँदा निहुरन्छ ! माथि गएर सब थोक हेर्ने उसको इच्छाका पातहरू फतफति मर्छन् ! जाँदा जाँदा ऊ जान्दछ कि जान सकिन्न !

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : रूख एकपल्ट निस्कन्छ धरतीबाट

~वासु शशी~ रूख एक पल्ट निस्कन्छ धरतीबाट र सदाका लागि बाहिर पर्छ ! पहिले पृथ्वीको भित्री तहलाई सकसक लाग्छ बाहिर के भइरहेछ हेर्न ! सँगसँगै आफूलाई पनि

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : क्रान्तिको मिमिरे उज्यालोमा

~विजय मल्ल~ यो कसको सपना फुरिरहेछ ? अन्यायले लुछ्तै हिँड्ने, बोक्सी दिउँसै डुल्ने, मानिस चुसिदै गल्ने, यस्तो भूमण्डलमा- आज निर्धक्क भई मुक्तकण्ठले यो कसको स्वर गुजिरहेछ ?

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : रूख आफ्नै छायामा

~वासु शशी~ रूख आफ्नै छायामा पनि गएर सुस्ताउन पाउँदैन ! उ त्यसलाई वर्षाको पनि छानेको पानीले धुन्छ ! घाममा सुकाएर

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : परिभाषा

~भुवन ढुङ्गाना~ चारपाटे सानो सुकुलमा देशको नक्सा खोजिरहेछु कतै परिभाषा खोजिरहेछु जिउनु पनि त एउटा कला हो म पनि यसमा पारङ्गत छु र, जिउँदै छु जिउने परिभाषा खोजिरहेछु

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : परदेशमा

~प्रकाश सायमी~ धेरैबेरदेखि सङ्घारमा कसैको आहटले कसैको पदचापले ढोका ढक्ढकाइरहेजस्तो धेरै दिनदेखि आकाशमा कागले बादललाई जिस्काइरेहजस्तो कोही आउने सन्देश लिएर बिहानीमा सूर्यले पुलिन्दा ल्याएजस्तो हुलाकीले चिठी लुकाएर डाँडामाथिबाट चिहाएजस्तो वर्षौंवर्षदेखि दाहिने आँखा फर्फराइरहेको छ यो परदेशमा । दैलो खोली हेर्दा

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : अर्द्धसत्य

~प्रकाश सायमी~ म कविता भएर तिम्रो ओठमा आउन चाहन्थेँ तिमीले मलाई शब्द शब्दमा उनेर

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : कुराको खेती

~हेमन्त श्रेष्ठ~ कुरा कुरा कुरा कुरा कुरा कुरा कुरा कुरा कुरा कुरा कुरा कुरा कुरा कुरा कुरा ! राता, पहेला, हरिया, नीला लहलह अहा ! कति मजाले झुलेका छन्

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : गाउँ र सहर

~राबत~ गाउँमा घाम करेसाबारीको शिरबाट उदाउँछ सहरमा घाम पक्की भवनको शिरमा टाँगिएको पेटिकोट वा कछाड मुनिबाट उदाउँछ यत्ति फरक छ! गाउँ र सहरको बिहानीमा । गाउँ दिनभरि- मुटुजस्ता पातहरूको हरियो झण्डा फर्फराउँदै दायाँबायाँ निर्बाध हिँड्छ/दौडन्छ पाखा-पर्वतको कानकानमा सुसुल्दै प्रीतको गीत, … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment