कविता : आँशु

~राजेन्द्र शलभ~

जब अचानक तिमी
मेरो अंगालोमा कस्सिएर रुन थाल्यौं
मैले केही सोच्नै सकिनँ ।
मैले केही गर्नै सकिनँ

कुनै पुरानो घाऊ बल्झियो कि
अतीतको कुनै पल याद आयो कि
मेरै कुनै कुराले दुख्यो कि
बुझ्नै सकिनँ मैले ।

तिम्रो आँशुले छाती भिजीरह्यो
भित्रभित्रै धेरै थोक भत्किरह्यो
न म तिमीसँगै रुन सकें
न तिमीलाई चुप लगाउन सकें

अवाक तिमीलाई हेरिमात्र रहें
रोएर तिमी हलुका भयौं
र जब पानी खाँदै
मुस्कुराएर म तिर हे¥यौं

बल्ल मैले बुझें–तिम्रा आँशु
मेरा आँखा पनि रसाए
र म तिम्रो अंगालोमा कस्सिएँ ।

This entry was posted in कविता and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.