लघुकथा : नसोचेको उत्तर

~दुर्गाप्रसाद ग्वालटारे~

कतिपय नेपाली उखान-टुक्का सुन्दा कन्सिरी तातेर आउँछ मेरो। त्यसमध्येकै एउटा हो- “उल्फाको धन, फुपूको सराद्दे” ।

मलाई सबभन्दा बढी मन पर्ने र मलाई सबभन्दा बढ्ता मायाँ गर्ने मान्छे मेरी फुपू नै हुनुहुन्छ । मैले थाहा पाएदेखि नैं उहाँ हामीसंगै हुनुहुन्छ । अलि बुझ्ने भएपछि थाहा भयो कि उहाँ “बाल-बिधुवा” हुनुहुँदो रहेछ ।
गएको दुई बर्षदेखि फुपू थलिनुभो । हात-खुट्टाका जोर्नी कक्र्याक्-कुक्रुक् भएर सास्ती पाइरहनु भएको छ । घरकी जहानले सक्दो सेकताप गर्दै आएकिछिन् ।

अरू बर्षझैं यसपालि पनि दशैं आयो । बाहिरफेर चहलपहल बढ्यो । तर उहाँले के पो गर्नु ! बार्दलीमा बसेर रमिता हेर्नु बाहेक ।

म अफिसबाट थकित भएर घर आइपुगेँ । “एक्सर्साइज गर्नुभो त दिदी ?” सधैंजस्तो आज पनि सोधें । मेरो प्रश्नको जवाफ दिनुको सट्टा उल्टै प्रश्न पो गर्नुभयो- “दशैं पेस्की आयो त बाबू ?”

अहो, मैले त सोध्नै पो बिर्सिएँछु । सोधेँ- “केही किन्नु पर्नेछ दिदी ?”

उहाँ घोरिनुभो । बोल्नु भएन ।

“गुन्यूँ चोलो केही थप्ने कि ?” सोधें । मलाई थाहा थियो, उहाँलाई उपहार प्राप्त कपडा खातका खात छन् ।

जवाफ आएन ।

फेरि सोचें, ट्वाइलेटसम्म जान गाह्रो पर्न थालेको छ । सायद कमोडयुक्त कुर्सी भन्न खोज्नुभएको होला ।

त्यो पनि हैन रहेछ ।

नयाँ बिछ्यौना ? हैन रहेछ ।

सजिलो बैसाखी ? हैन रहेछ ।

जत्ति सोध्छु, केही पनि हैन । मैले असाध्यै जिद्दी गरेपछि उहाँले चोरीऔँलाको जुरुक्क उठेको हड्डी सुम्सुम्याउँदै भन्नुभयो- “रहर लागेको थियो बाबु, यसो सुनपानी छर्किन पाइन्थ्यो !”

*** *** ***

२०७४ असोज १०
कौसलटार, भक्तपुर ।

(स्रोत : रचनाकार स्वयंले ‘साहित्य सङ्ग्रहालय’को फेस्बुक पेजको मध्यमबाट पठाईएको । )

This entry was posted in लघुकथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.