गजल : आगो बलेपछि

~दुर्गाप्रसाद ग्वालटारे~

काँचो सुख्खा छुट्टिंदैन, आगो बलेपछि ।
माटोसंगै चट्टान खस्छ, डाँडै गलेपछि ।।

धागो रहे चङ्गा हुन्छ, धागो छिने खोस्टो ।
उल्टै बाटो उड्छ उल्टो हावा चलेपछि ।।

कति मर्लान् बालबच्चा, कति बृद्ध युवा ?
नासपातीको रुखमा उस्तै हर्ताल फलेपछि ।।

मूर्ख सन्तान पहिले हाँस्छ, बितेपछि चेत्छ ।
अन्यत्रीले आमालाई ध्वाँसो दलेपछि ।।

कस्ले आई बुझाइदेला लठ्ठक छोरालाई ।
तोरण आफैँ धरो बन्छ लिङ्गो ढलेपछि ।।

माटो माटो मेरो माटो, भन्छ कुर्लिएर ।
सुँघ्दा गन्ध केको आउला माटै जलेपछि ??

२०७२ भाद्र, पोखरा ।

(स्रोत : एबिसिखबर डट कम)

This entry was posted in गजल and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.