~निर्मला अवस्थी~
फूर्र फूर्र उड्दै आउँछन् दुइटा साना चरी
मेरो घरको दलानमा बस्छन् डेरा गरी
एक्लै होइन दुबै मिली घुर्र्यान बटुलेर
बनाउंछौं गुंड भन्छन् मेरै कोठा निर।
जीवन साथी होलान् दुबै मिली काम गर्छन्
घुर्र्यान सबै फालि दिए फेरि खोजि ल्याउँछन्
जति पटक धपाए नि फर्की आउँछन् फेरी
चुर्र चुर्र गर्दै भन्छन् बस्छौं वरिपरी।
तान्द्रा तुन्द्री बटुलेर थुप्रो लगाउंछन्
खुशि हुंदै दुबै फेरि खुबै रमाउंछन्
जति गुंड फाले पनि झर्को नमानेर
बनाउंछन् फेरि अर्को घुर्र्यान थुपारेर।
जति मैले रिसाए नि छैन तिनमा रिस
कति सफा मन तिनको छैन कुनै इख
कति सारै मेहनती सिकें मैले धेरै
गर्नु पर्ने रैछ काम नझर्केर कहिल्यै।
त्यस्तै गरी हामी सबै मेहनती भए
हुदैनथ्यो दु:ख कहिल्यै काम गर्ने भए
सिकौं अब हामी पनि त्यस्तै राम्रो बानी
धेरै गरौं मेहनत थोरै कुराकानी
April 25 2010
(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)
