कविता : सन्तानको भोक, मेरो अटोग्राफ

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~Ruman Neupane Amant

एक बटुक,
पानीले मुख चोक्खाएर
बिटुलो रात पखाल्दै छु,

एक लोटा,
सपना बोकी
खडेरी शहरमा पोखाउदैछु,

भोको पेट,
नाङ्गो जिउ,
अभयको अभियोगले
अघाएका सन्तानहरु
अगल-बगल
आकांक्षा बोक्छन्

छिद्रा परेको छाना माथि,
अकार्थ,
जुन टलपलाउँछन् ।
सान्नानी त बेखबर छे !
अकेलो अर्को दिन टहल्नु छ

आज शहर ओछ्याई सुत्छु
आल्हादले औशी कट्दैन
भलिभाँती रहर बोकी
आलिनो रात निँदाउँछु

भोको मानसपटलमा
आफ्नै अटोग्राफ पोतिएको छ
गरिब म हो कि तिमि ?
सोच्छौ,
अँञ्जुली भरेर किन दिदैनौं

अर्को कारिगर,
बिहान नहुदै उठ्छ
भन्छ- बाबा ! भोक लग्यो
कर्तब्यको हात संगै
अघि लाग्छ भोकको अटोग्राफ!

(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)

This entry was posted in कविता and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.