कथा : ट्यापे अड्डा…

~गजेन्द्र बाेहरा~Gajendra Bohora

‘प्लीज के… ! लास्टै छ, रिचार्ज हाल्देऊ न…।’

दुई(तीन पटक चुरोटको धुलो टट्क्याउँदै गर्दा उसको मोबाइलमा म्यासेज टोन बज्यो ।

मोबाइलका ‘की’हरु बजेको आवाज आयो । सायद उसले लेखी होला ‘थ्याङ्क्स् डियर…।’ तर, मैले देखिनँ ।

साइडको टेबुलमा म कोक घुट्क्याइरहेको थिएँ ।

२९ बर्षको जीवनमा पहिलोपटक मैलेँ अथाहा पिएँ । महंगा वाइन, ह्वीस्की, थरिथरिका ‘लेबल’वाला रक्सीदेखि लिएर ठर्रासम्म छोडिएन ।

रक्सी खाने सिलसिला जीवनको २९औं वर्षमा करिब ७ महिना अथाहा भयो । रक्सी पिउनुको कुनै पनि ‘मजा’ छोडिएन । सब अनुभव भो । र, अब पिइँदैन । रक्सीको ठाउँ अजकल ‘कोकाकोला’ले लिएको छ ।
निकै टाइट जिन्समाथि झुन्डिएको उसको टी–सर्ट, यताउता सथ्र्याे अनि उसको नितम्ब प्रष्ट उदाउँथ्यो । होटेलभरिका सारा केटाहरुको नजर त्यसैमा थियो । मेरो नजर उनीहरुमा ।

‘आठ बजे फिक्स भन्नुस् न दिनभरि हुन्न के…!’

उसले ओंठ लेप्राई ‘त्यत्तिमा मजै आन्न… भो, क्यान्सिल गर्नुस् ।’ अनुमान लगाएँ सायद भाउ मिलेन होला ।

‘दाई एउटा चुरोट…’ क्याबिनबाट मुन्टो निकालेर ऊ कराई ‘छिटो के…।’

के ऊ चेन स्मोकर हो ? म उसलाई नियाल्दै थिएँ ।

‘केटी देख्या छैन ?’ उसले हकारी ‘मान्छेलाई के टेन्टस छ…।’

‘यो चुरोट के मिचेर खानु ?’ फेरि ऊ कराई । फोन थिचि । फेरि टेबुलमा पछ्छारी । अनि भित्तामा अडेस लागी ।

अघि उसले चुरोट सल्काएको सलाई अर्काे टेबुलमा सरीसकेको थियो ।

साहुजीले सलाइ दिए । उसले लामो सर्को तानी । धुवाँ फाली । त्यो कोप्चे रेष्टुरेन्टका चारवटा ‘ओपन’ क्याबिन उसैको धुँवामा रंगिए ।

अघिदेखि नै उसलाई कतै देखेजस्तो लागिराथ्यो मलाई । सम्झिन खोजेँ यादै आएन ।

‘दाई भोलि बन्द हो… ?’ साहुजीले मलाई हेर्दै सोधे ।

‘खै था भएन…।’ मेरो नजर भने त्यै क्याबिनतिरै थियो ।

‘पत्रकार त थाहा रैनछ, बन्द हैन होला…।’

साहुजीले प्याजका मसिना चाना बनाउँदै थिए ।

‘हल्लामात्रै होला, खै कसैको विज्ञप्ती आ’छैन’ मैले पत्रकारको जात जनाइदिएँ ।

‘अँ दाई फेसबुकमा देख्याथेँ…।’

उसले पनि फेसबुके कल्चर देखायो । सायद फेसबुक यस्तै भाछ अचेल । सबैले हेर्छन्, के हो पढ्दैनन् । बुझ्न लाग्दैनन् । र, शीर्षककै आधारमा ‘कमेन्ट’ हान्छन् । देखेकै भरमा ।
अब उसमाथि मेरो नजर होइन, उसका नजर पो ममाथि गढे । पत्रकार भन्ने थाहा पाइ कि ?

‘तपाइँ पत्रकार हो ?’

‘हो… ।’

‘गजेन्द्र बोहरा….?’

म ः ट्वाँ…! उसले कसरी चिनी मलाई ? अँझ नाम पनि । साहुजीले मलाई हेरे । अनि अर्काेतिर फर्केर मुस्काए । र, आँशु पुछे, सिँगान सिम्हले, प्याजको ।

‘हो…।’

‘तपाइँलाई चिन्या छु…।’

म, डबल ट्वाँ…।

म आजकल यस्तै जक्सन्मा जान्छु । यी कथित ‘ट्यापे’हरुका ‘अड्डा’हरु हुन् ।

‘दाई एउटा चुरोट…’ एउटा सुकुटे टाइपको ‘ट्याप’ले इन्टूी मा¥यो ।

‘भाई तिम्रो चाक त घरमै छुटेछ क्या हो….।’

छेउमा बसेर धुँवा उडाइरहेको एउटा बडीबिल्डरले उसलाई जिस्क्यायो ।

त्यसले आफूलाई पछाडि फर्केर हे¥यो । शरीर पूरै फर्काएर । आफ्नो चाक देख्यो कि देखेन कुन्नी ।

हल्का लजाएको हाँसोमा उसले भन्यो ‘दाइ बिल्ला नहान्नु न के…।’

पाइन्ट थोरै माथि सा¥यो । नत्र उसको दुई इन्चको टीसर्ट मुनि झुन्डिएको पाइन्ट अझैं तल झेर उसको आधा चाक त देखिइसकेको थियो ।

‘हो के, हेर त…!’

उसले फेरि आफैलाई मुन्टो फर्काएर हे¥यो ।

अनि फेरि अर्काेतिर फर्केर थोरै हाँसो मिसाएर भन्यो ‘दाई ‘घोर’ बनाइदिनु भो यार ।

चुरोट लिएर ऊ सरासर पछिल्लो टेबलमा त्यो टेबुलमा पुग्दा उसको पाइन्ट फेरि भुइँमा लत्रिइसकेको थियो ।

यो मात्रै होइन, यस्ता धेरै अड्डा चाहर्नु आजकल मेरो दैनिकी बनेको छ । दिनदिनै जसो म अड्डा चेन्ज गरिरहन्छु ।

जहाँ नयाँ नयाँ अनुहार भेटिन्छन् । नयाँ नयाँ ‘ट्याप’हरु । अनि नयाँ नयाँ ‘ट्यापिस्ट ल्याङ्ग्वेज’हरु प्नि ।

त्यस्तै टाइपका केटीहरु पनि भेटिन्छन् । जो प्रोफेसनल कल गर्लजस्तै हर्कत गर्छन् । हुन् पनि त्यस्तै । जो ‘होटेलवाला’हरुको कन्ट्याक्टमा राम्रो कमाइ पनि गरिरहेका छन् ।

म धेरै त्यस्ता होटेलहरु पनि पुग्छु आजकल, जहाँ एउटै कोठा दिनमा २४ पटकसम्म बुक हुन्छ । ४८ नयाँ अनुहारका साथमा । त्यो पनि १२ घण्टामा । यहाँ धेरै ‘लिला’सँग म प्रत्येक्ष बात मारिरहेको हुन्छु ।

एउटा होटेलको साहुजी त भन्दै थिए ‘सर, के कुरा गरम् र ? आफैंलाई अप्ठारो लाग्छ तर, व्यापार गर्नैप¥यो ।’

उनलाई अझैँ थाहा छैन, म पत्रकार हुँ भन्ने । किनकि मेरो ‘लुक्स’ कुनै ‘ट्यापे’ भन्दा कत्ति कम छैन ।

तर, मलाई लाग्दैन कपाल लामो बनाउँदैमा, कानमा मुन्द्रा लगाउँदैमा वा कपाल ठड्याउँदैमा या ओंठ, जिब्रा, आँखी भौँका छाला छेड्दैँमा अनि शरीरमा ट्याटुहरु बनाउँदैमा ऊ ‘ट्यापे’ हुन्छ ।

म पनि आजकल कपाल पाल्छु । कानमा टप लगाउँछु । जँुगा पाल्छु । र, कथित भद्र(भलाद्मीहरुको नजरमा ‘ट्यापे’ लाग्छु ।

एक दिन एउटा समाचार बनाउन ‘वाइसीएल’को क्याम्पमा गएको त मलाई नै उनीहरुले ‘गुण्डा’ भन्ठानेछन् । म उनीहरुकै भाषामा ‘गुण्डा’हरुकै रिपोर्टिङका लागि त्यहाँ पुगेका थिए ।

त्यो बेला वाइसिएलको एउटा समूहले खोलामा ‘गुण्डा’हरुको संरक्षणमा अवैध उत्खनन् गरिरहेका जेसीभी अनि ट्याक्टर र टिप्परहरु समातेका थिए । मलाई त उनीहरुले ‘गुण्डा’ नै भन्ठानेछन् र, सोचेछन् ‘हामीसँग कुरो मिलाउन आरैछ ।’
कसैले पछि पत्रकार हो, भनेपछि उनीहरु सबै ट्वाँ… भएछन् ।

त्यै भएर होला साउजीले पनि अझ धेरै कुरा खोले ‘१५ वर्ष पनि नपुगेकी जस्ती देखिन्छे एउटी उसको लाइनमा सधै ५(७ जना हुन्छन् ।’

हल्लाका हाँस्दै अझ प्रष्ट भने ‘जोर त कहिल्यै हुन्न् उसको लाइनमा केटाहरु, सधै बिजोरामात्रै, ५, ७, ९…।’

‘त्यस्तो पनि हुन्छ…?’ म हल्लका मुस्काएँ ।

‘एक दिन बिहानबाट साँझसम्म ह्याँ बस्नुस् त अनि तपाइँ त सेन्टीफ्ल्याट के…।’

‘किन, के हुन्छ र ?’ म नबुझेजस्तो गछ’ म नबुझेजस्तो गर्छु ।

अनि फेरि साहुले बुझाउन खोज्छन् ‘हेर्नुस् तो हाम्रै पालिमा केटाकेटीहरु कस्तोसम्म हुन थाले, खै छोरा नातिलाई त जोगाउनै गाह्रो छ ।’

‘हो नि…।’ म कोकको घुट्कीसँगै सही थाप्छु ।

‘अब त छोरा(छोरी जोगाउनै गाह्रो भो सर…।’

उनी यो सब किन भनिरहेका छन्, जब कि उनी आफैं फेरि त्यसैलाई बिजनेस् ठान्छन् । के, उनका श्रीमति अनि छोराछोरीलाई उनको यो बिजनेश आइडिया था होला ?
सोँच्छु मात्रै केही भन्निनँ ।

केही बेरपछि त्यो अड्डा रित्तिदैँ थियो । तर, त्यो केटी निस्किने छाँट देखिनँ । मैले फेरि अर्काे कोक मगाएँ ।

‘तपाइँलाई फेसबुकमा देखेको थिएँ…’ ऊ मतिर सोझिई ।

फेरि ऊ नै बोली ‘तपाईँका कथाहरु हेर्छु…।’

मैले भनेँ ‘पढ्नुहुन्न त ?’

गोलाकार धुँदा फ्याँक्दै उसले भनी ‘म पढ्ने मान्छे चैँ हैन के…।’

उसले स्ट्रेमा चुरोट राखी । कपाल मिलाई । पाइन्ट झट्कारी । अनि आङमा झुन्डिएको टी(सर्टभित्र हात घुसारी र, ब्राको फिता मिलाई ।

मोबाइलभन्दा पनि सानो पर्सबाट सानो ऐना झिकी । ओंठ लेप्राइ ।

फेरि छातिमा हात घुसारी अनि लिपिस्टिक निकाली, अनि ओंठ मिलाई । उसका ओंठ लाल भए ।

‘लौ त पत्रकार जी….।’

निस्किदैँ गर्दा उसले भनी ‘फेरि मेरो पनि कथा आउला के…।’

लाल ओंठभित्र हल्का सेता दाँत टल्किए ।

थाहा छैन, उसले यो मेरो ‘हर्कत’ पढ्छे कि पढ्दैने ।

(स्रोत : Rsamachar)

This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.