कथा : लुगाको गन्ध !

~लाक्पा फुटी शेर्पा~

छेची घर पुग्दा अँध्यारै भएको थियो ।

उसलाई बाटाभरि पनि देण्डीले दिएको त्यो दुईतिर गोलो भएर माझमा सानो फित्ताले अड्काएको लुगाले तानिरह्यो । उसले टाउकोमा खप्ट्याएर लगाई । चस्मा जस्तो बनाएर लगाई ।

‘यो त पछाडि पो लाउँदा चिसोबाट बचिएला !’

पुठ्ठामा ख्वाप्प लगाउादा थुनचोली टम्म मिले ।

बाटोमा आफैं हाँसी ।

‘के गजब है !’

दङ्ग पनि परी ।

ऊ सरासर भर्‍याङ चढेर भान्सामा पुगी ।

‘आमा !’

‘आई आमा !’

छेची कराई ।

‘तल छु !’

ऊ फेरि तल झरी, देखिन आमालाई । फेरि बाहिर गएर कराई— ‘आई आमा !’

छेची सार्‍है कराएपछि आमाले माझको कोठाको मालिङ्गोको भकारीबाट मुन्टो निकालेर बाहिर हेरिन् ।

‘म त भकारी भित्र आलु मिलाउँदै छु ।’

आमाको बोली सुनेपछि छेची दगुरेर कोठामा पुगी ।

अँध्यारोमा आमा काम गरिरहेकी थिइन् ।

‘के देखेर, के काम गरिरहेको होला ?’

छेची हलुका रिसाई ।

आमा भकारी भित्रबाट बोलिन्— ‘आलु सबै बिग्रियो । त्यै छानेकी !’

‘यो वर्ष बीउको आलु पुग्दैन जस्तो छ ।’

छेचीले सुनी र उडाई आमाको चिन्ता ।

बेलाबखत आमाले पुरानो अन्नसँग नयाँको भेटघाट भएपछि मात्रै घरमा अन्नको सहज हुन्छ भन्ने गरेको कुरा पनि छेचीले अहिले सम्झी ।

ऊ टुसुक्क बसेर त्यो भोगटे आकारको लुगा हातमा झुन्डाइरहेकी थिई । उसको ध्यान पुरै त्यसमै थियो ।

‘आमा, यो लुगा तपैंलाई होला । मलाई त कतै पनि मिल्दैन !’

उसले छातीमा लगाएर हेरी ।

आमा गलल्ल हाँसिन् ।

‘मोटी, बूढीलाई त हुँदैन जस्तो छ । काँबाट ता लुरीलाई हुन्छ त अनि !’

आमा हाँसिन् मज्जैले ।

छेचीले च्याप्प आगालेर लुगा हेरिरही ।

‘कस्तो मीठो बास्ना !’

आमाले लुगा छोएर भनिन् ।

‘हो, सार्‍है मीठो बास्ना !’

छेचीले फेरि सुाघेर भनी ।

आमा यतिन्जेलमा बाहिर गइसकेकी थिइन् । छेची त्यो लुगामा नाक गाडेर बसिरहेकी थिई ।

‘मैले अहिलेसम्म लगाएकी छैन । मलाई मिल्दैन पनि, सुहाउँदैन पनि !’

आमाले बाहिरै बसेर भनिन् ।

भित्र ब्रा सुँघिरहेकी छेचीले आमाको कुरा सुनिरही । उसलाई त्यो लुगामा टाँसिएको गन्ध सार्‍है मिठो लाग्यो ।

‘तेरी कान्छी फुपूलाई दे । उनलाई मिल्छ होला ।’

आमाको बोली सुनियो ।

छेचीले एकपटक फेरि नाकमै लगेर सुँघी ।

ऊ अब डराई । आमाले कतै तुरुन्तै धुतिहाल्ने हुन् कि भनेर झसङ्गसँग अत्तालिई ।

‘सानी काकी पनि निकै मोटी छन् । उनलाई त्यो लुगा ठीक हुन्छ कि ! दिनु, काकीलाई दिनु !’

आमा बोलिरहेकी थिइन् ।

छेचीले हातमा लिएर त्यो लुगा फेरि ओल्टाई–पल्टाई हेरी । त्यसको रङ, बुट्टा, त्यसको सिलाई निकै गौण गरी हेरी । कम्मरमा बाँधी । छातीमा नापी । गोलाकार खाल्डोमा अनायासै हात घुसाई ।

यसो चिहाएर ढोका बाहिर हेरी ।

आमा पर हेरिरहेकी थिइन् लुक्लातिरको फाँटमा । आमाका हात खुट्टाका आंैलामा चल्मलाई रहेका थिए । छेचीले गहिरिएर हेरी आमालाई ।

‘यता सुन् त !’

आमाको बोलीले छेची झस्की ।

‘जेठी हजुरआमालाई देखा गएर !’

आमाले बोलिन् ।

‘कुइरेले दिएको टिप्स निकै महंगो हुन्छ । पाएको कोसेली सके लाउनु, नसके फटाएर नफाल्नु

।’

सुनिरही छेचीले ।

‘छेची, आई छेची ।’

‘हु !’

छेचीले यत्ति शब्द निकाल्न भ्याई ।

ऊ लुगामा रमाइरहेकी छ । ती दुई गोलाकार ब्रा को आकारमा उसको तनमन जोडिएको छ । त्यहीं हराइरहेकी छ ऊ ।

‘मैले नि लाए हुने । मनै लाग्दैन !’

छेचीले दुइटा घुँडामा अड्काएर हेरी रही ब्रालाई । पुक्क उठेका ब्रा हेरेर झन् त्यत्तिकै रमाई ।

आमाले बोलेको सुनी उसले— ‘त्यो पर घरकी काठमाडौंमा बस्ने याङजीले पनि यस्तै लुगा लाउँछे । त्यसलाई त सुहाएको थियो । निकै सुहाएको थियो !’

छेचीले यसो चिहाएर हेरी— आमा बख्खुको माथिल्लो भाग तन्काएर मिलाइरहेकी थिइन् ।

‘छेची त्यही याङजीलाई दे, त्यो लुगा । शहरका मान्छेले लगाउँछन् त्यस्तो लुगा ! मैले त खोलामा कुइरेनीले यस्तै लुगा लगाएकी देखेकी थिएँ ।’

आमाले फेरि पनि भनिन् ।

छेचीले मुखैमा गाडेर त्यसको गन्ध सुँघिरही …. सुँघिरही एकनासले ।

यतिखेर त आमाको बोली पनि उसले सुनिन ।

(शेर्पाको औपन्यासिक कृति ‘हिमालकी छोरी’को एक अंश । हिमाली परिवेशलाई समेटेर सत्य घटनामा आधारित यस कृतिले नारी संवेदनालाई विशेष प्राथमिकता दिएको छ ।)

(स्रोत : Himalayamail)

This entry was posted in नेपाली कथा, पुस्तक अंश and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.