कथा : नाजायज माया

~निराजन प्रभात~Nirajan Prabhat

“चानचुने कुराले म हिजो आज घोत्लिने गर्दिनं,यदि मलाइ अफसेट पाउनु भयो भने सोच्नुस ठूलै सोचको भुमरीमा परेकोछु म । एक छिन त्यो बेला मलाई बोलाउने कष्ट पनि नगर्नु होला,यादको पिटाइने मेरो दिमाग पनि क्षत विक्षत हुन्छ ।” उसले एकै स्वासमा बोल्यो । उ अर्थात् मेरो नयाँ रुम मेट । खासमा उ इन्डियन हो,तर अलिक आत्मीय छ म सँग ,खोइ केले त्यो न मैले बुझ्न चाहे,न उसले बस आत्मियता सधै ( यो कम्पनीमा काम गर्दा सम्म) रहोस् यो ध्याउन्न रहन्छ हाम्रो ।

धेरै दिन देखि म एउटा कथाको पात्र खोज्दै थिएँ,धेरै साथीहरु भन्छन् के लेख्या यार यत्रो धेरै होइन,गुणस्तरिय लेख लेख्नु पर्छ,तर यो मन मान्दैन । अनि डुल्छु हाम्रै समाज,आफ्नै अतीत ,खोज्छु कथाको प्लट अनि कुदाइदिन्छु शब्दलाइ मोबाइलको स्किनमा । रहरले लेख्छु पात्रको लागि लेख्छु,पाठकलाई पक्का मन पर्दैन त्यसलाई त झन मन पर्दैन जसले गुणस्तरको ल्याक्टो बोकेर प्रतेक भावनालाई जोख्छ । कता पो गएछ लेख । वाक्क नमान्नु होला कथाको सुरुवात अझै बाँकी छ । हो पात्रको खोजकै क्रममा एक दिन उसलाई एकान्तमा टोलाएको देखे,उसले आवाज ननिस्किने तरिकाले ओठ हल्दाउदै थियो । मलाई खुलदुली भयो उसको छेउमा गएँ,उसको काँधमा हात लगाएर झक्झकाएँ । उसको ध्यान भंग भयो,जब उसले मलाइ हेर्यो उसको आँखाबाट आँसु खस्न खस्न लागेका थिए, खोइ केले खसी भने हालेका थिएनन् । त्यसै बेला उसले मलाइ भनेको सम्बाद थियो माथीको शुरूवात ।

रमाइलो मित्र यसरी भाबुक मन कट्क्कै कुडियो, धेरै प्रश्न दिमागमा खेल्न थाले । प्रश्नहरुको थाकले म किचिएँ, उ झन् बेचैन थियो । प्रश्न सोध्ने समय ठीक होला नहोला म गम खान थाले ।जे होला होला मनलाई हुटहुट पार्दै उसको कुममा हात राखेर प्रश्न गरे । दिक्क्षित जीवनको भोगाइमा सबैको आफ्नै आफ्नै अनुभूति हुन्छन् , दुख हुन्छ,सुख हुन्छ । हुन त अरुको व्याक्तिगत कुरा सुन्ने मलाई अधिकार छैन । यदि मलाइ असल मित्र सम्झिनु हुन्छ भने के म ती अनुभुतीलाई लेख्न सक्छु? उसले मलाइ एक निमेष हेर्यो,गोजि भित्रबाट एल एम चुरोट निकाल्यो, चुरोटलाई लाइटरमा ठोक्यो। ओल्टायो पल्टायो चुरोटलाई अनि चुरोटले कालो भएको कलेटी परेको ओठमा राखेर सुस्तरी सल्कायो । चुरोट सरर तानेर धुवालाई मुखबाट वायुमण्डलमा छोड्यो । केही छिन हेर्यो धुवाँको गोलाइलाई । धुवाँ वायुमण्डलमा गायब भयो। पून लामो सुस्केरा हालेर म तिर हेर्यो,उसको आँखामा अगाडीको भन्दा चमक थियो । ” ल लेख्नुस मेरो जीवनको एक पललाइ। यदि दशजनाले हेर्दे भने ठाने मैले नब्बे प्रतिशत सफलता पाएँ । हुन त मेरो जीवनका पल कसैलाई प्रेरणा नहोला,तर एउटा पाठ पक्का हुनेछ । ”

पात्र खोजी गर्दै हिडेको म आफ्नै आँगनमा पात्र पाउँदा दंग भएँ,नहुने पनि कसरी ।
आम मान्छे जस्तै म नि थिएँ त्यो समयमा स्कुल पढ्दा ताकाको कुरा हो,हामी अटो बुक बनाउथियौ । त्यसै ताका एक गाउँकि बैनीले मलाई पनि अटो लेख्न दिइन । अटोको कुरा गर्ने साथ म पनि पुगे अतितमा, मन मनै मुस्कुराएँ अतीत सम्झिएर पून फर्किएँ आगतमा। उ बोल्दै थियो भुइलाई बुढी औलाले कोट्याउदै अतीत ओकल्दै थियो उ,उसको यी हर्कत हेर्दै सुन्दै थिएँ म ।साहित्यमा रुचि भएको म , पत्र सायरी खुब पढ्थे,लेख्थे । त्यो अटो मैले केही निजि भावना र सायरीले रंगाएर उनलाइ दिएँ । केही दिन आफ्नै दैनिकीमा बित्यो । एक दिन बाटोमा तिनै बहिनीले हजुरको अटो भित्रको शब्दहरु पढेर मेरो एक जना साथी फिदा भएको कुरो सुनाइन् , मलाई कता कता लाज लाग्यो,फिदाको अर्थ मन पराइछिन यति बुझे मैले । केही बोल्न सकिनँ त्यो बेला हो र ? यति सम्म भने। जब घर पुगे मेरो मन हुटहुटियो,आखिर फिदा शब्द भित्र के राज छ ? आफुले आफुलाई ऐनामा हेरे,खासै सुन्दर होइन म तर कुरुप पनि त छैन । काउकुती लागे जस्तो भयो आफैलाई सत्य आज सम्म यस्तो भएकै थिएन । खोइ के सोच आयो म लखरलखर ती बैनीको घर तिर लागे,एउटा लक्ष्य त थियो तर खोइ के त्यो लक्ष्यले गन्तव्य छुने छ त ? शंकाको पहाडलाई छिचोल्दै छिचोल्दै खोइ कुन बेला उनको घर पुगे यादनै भएन । ती बहिनी बाहिरै रैछिन ,म त्यसै त्यसै धकाएँ,मेरो लाजको प्रमाण नदेखियोस भनेर निरर्थक प्रयास गर्दै थिएँ म । मेरो प्रयास केही हद सम्म सफल भयो ।

“आज कताबाट यता आउनु भयो ?” बैनीको प्रश्नले म झस्किएँ । “त्यसै त्यसै घुम्दै आएको किन यहाँ आउनु हुन्न र? ” प्रश्न तेर्साएर वचन खोजे म । ” होइन होइन किन नहुनु मज्जाले हुन्छ,आफ्नो सम्झिए आफ्नो हुने त हो ।” सहज जवाफ उनको । यता उता हेरे घरमा कोहि देखिनं,घरमा कोहि हुनुहुन्न? भनेर सोध्न मन लगेको थियो तर सोधिन ।

“बैनी अघि तिमीले भनेको तिम्रो साथीलाई म हेर्न सक्छु? ” उसको लागि अप्रत्याशित प्रश्न थियो सायद यो । उनले एक टकले मलाई हेरिन्,केही सोचे जस्तो गरेर भनिन् ” के हो मनमा कुछ कुछ भए जस्तो छ नि ? म रातो पिरो भएँ,अध्यारोमा पनि मेरो अनुहारको लज्जा देखियो क्यारे । “किन लाज मान्नु हुन्छ?मनको कुरा मलाइ भन्नुस दाइ । ” खितिती खित्का छोड्दै सोधिन ।

” हैट ! कुरो त्यसो होइन, मेरो शब्दमा फिदा हुने मान्छेलाई हेर्न रहर लागेको मात्र हो,के उसको फोटो देखाउन सक्छौ ? म एक निर्दोष बालकझै उनको जवाफ पर्खिन थाले। ” एक छिन है भन्दै उनी भित्र गइन त्यही अटो बुक बोकेर ल्याइन । ‘लु हेर्नुस् उसको अनुहार अनि चित्त बुझाउनुस ।’ मुहारमा हाँसो फुलाउदै उनले मलाइ अटो भित्रको फोटो देखाइन, आँखा चिम्म गर्न पुगे म , खोइ कुन शक्तिले मलाइ प्रभाव पार्दैछ, मैले आफुलाई सम्हाल्न सकिन । आँखा बिस्तारै खोल्ने सबै भन्दा पहिला नजर पर्यो उसको नाममा “दिव्या” मनमनै दुई चार पटक लिएँ त्यो नाम । अनि फोटो हेरे,साधारण औसत केटी जस्तै नराम्रो भन्न नमिल्ने थिइन् । मन रमायो त्यसै त्यसै । यो मन पनि कस्तो बच्चा जस्तो सानो कुरामा रमाउने सानो सानो कुरामा दुखी हुने । उसले यी सब भन्दै गर्दा मुहारमा एक प्रकारको चमक थियो । एक संतुष्टको भाव आकृती ।

“त्यसपछी के भयो?” उत्सुकता जनाएँ

“अरे यार जिन्दगी कहाँ सजिलो छ जीउन । आरोह अवरोह छैन त जीवन पनि छैन । ” कुटनैतिक जवाफ

त्यसपछि तिनै बैनी मार्फत म उनको नजिक हुन खोजे । उनी ती बैनीको घर आएको बखत प्रथम पटक उनलाई मैले भेटे । उनी औसत केटी जस्तो चञ्चल थिइनन । भावुक ,कम बोल्ने तर स्पष्ट आफ्नो बिचार राख्ने उनको गुणले म झन् उनको नजिक हुन पुगे । आज मलाई उनी सँग छुट्न मननै भएन,अनेक बहाना बनाएर कुरा गर्न रहर भयो । तर बाध्यता अगाडी अजंग उभिएको थियो । छुट्नुको अर्को विकल्प थिएन त्यो समयमा ।भारी मन बनाएर उनलाई बिदाइको हात हल्लाएँ,मेरो यी हर्कत ती बैनीले नियालेर हेरिन,तर पर क्षितिजमा दिव्या नहराउदा सम्म हेरी रहे जड भएर । जब आकृती गायब भयो । खल्लो मन, अझ भनौ कसैको नाममा एक पक्षीय इजलासले सुम्पिएको मन लिएर घर फिरे ।बाटोमा एउटा पोलमा ठोक्किएँ,हेरे यता उता धन्न कसैले देखेन। आफैलाइ लाज भयो,होइन यो के हुदैछ मलाई ?

………….

“समयको प्रवाह सँगै म झन झन उनको प्रेमको महासागरमा फस्दै फस्दै गएँ । तर त्यो एकोहोरो माया थियो ।एकोहोरो माया गर्नु को मज्जा त्यो बेला मज्जाले लिएँ,आखिरमा जीवन एउटा अनुभव त हो ।” फिस्स हास्दै उ बोल्यो । यो बीचमा चुरोटको बट्टा रित्तिसकेको थियो,उ लगातार बोल्दै चुरोट पिउदै थियो । खोइ के नशा होला यो चुरोटमा ? यो पिउनुको रहस्य बुझ्न मन लागेको त थियो तर मैले प्रसंग मोडन चाहिन ।

” तपाइँले कसैलाइ प्रेम गर्नु भएको थियो ?” उसको अप्रत्याशित प्रश्नले म झस्किएँ

” मेरो पहिलो प्रेमनै श्रीमती सँग हो । ” उसले मेरो आँखा नदेखोस अनि आँखाको भाका नबुझोस भनेर शिर झुकाएर म बोल्दै थिएँ । आँखाबाट नसही बोलीबाट उसले मेरो झुठ पक्ररियो क्याँरे, पत्याएन । “अब अरु कुरा किन आफ्नो अतीत भन्नुहोस् न ।” मैले आरोपबाट बच्न अनि कथालाई अगाडी बढाउन उसलाइ अनुरोध गरे ।

मित्र तपाई मान्नुस या नमान्नुस,म एक हद सम्म पागल बनेको थिएँ,दिन रात उसैलाई देख्न थालेको थिएँ । एउटा सुन्दर सपनाको महलको रुपरेखा कोरि सकेको थिएँ । तर मेरो कमजोरी उनलाइ यी सबै भावना सुनाउन हिम्मत थिएन । गाउँमै म एक निडर मान्छे,तर यो प्रेमको मामिलामा आतर ।दुई महिना सम्म मैले राम्रो सँग खाना पनि खाइन,कसै सँग बोल्न पनि बोलिन चाहिदो कुरा भन्दा । मेरो यो परिवर्तनले परिवार चिन्तित हुन थाले,के भयो, किन यस्तो ? अनेक अनेक प्रश्न दिन दिनै सिधिन थालियो,तर म निशब्द सुन्थे, सुन्थे अनि बाटो लाग्थे । चिन्ताले या खोइके ले मेरो शरीर आधा घटी सकेको थियो ।

एक,दुई,तीन,चार,पाँच महिना बित्यो, त्यो बिचमा कति पटक दिव्या सँग भेट भयो तर अहँ मनको भावना बाहिर निकाल्न सकिन । एकदिन मेरो दिन प्रतिदिनको दुब्लाइ देखेर मजाक मजाकमा दिव्याले भनिन के हो दिक्क्षित दाजु (साथीको गाउँले दाजु हुनाले उनले पनि दाजुनै भनेर संबोधन गर्थिन।) कसैको प्रेममा परेर दुब्लाउनु भएको त होइन? कसैले धोका दिएको त छैन?

मलाई भन्न मन थियो,धोका त मैले आफैले आफैलाई दिएको छु, दिव्या मेरो यो हालतको सबै जिम्मेवारी तिमी है तर मेरो त्यत्रो आँट कहाँ । यदि आँट हुदो हो त म किन यसरी तड्किनु पर्ने थियो । बीना जवाफ म चुपचाप बसिरहे निरीह जन्तु जस्तै ।

यसरी दिन,हप्ता,महिना बित्दै गए । मेरो हालत झन झन कमजोर हुँदै गयो । यदि दिव्या सँग कसैले बोल्यो भने पनि रीस उठन थाल्यो । एकोहोरो प्रेमको चरम बिन्दुमा पुगेको थिएँ म त्यो बेला । अब अझै यस्तै होभने दुर्घटना पक्का थियो । एक दिन आँट बटुलेर एउटा प्रेम पत्र लेखे, त्यो प्रेम पत्र नभएर एउटा जीवनदान पत्र थियो । दुई दिन लगाएर मैले त्यो पत्र लेखे । अब कसरी दिने आफैलाइ घाँडो भएर आयो । एक्कासी सम्झिएँ तिनै अटोवाली बैनीलाई । अनि उनलाइ धेरै फकाएर त्यो पत्र दिन लगाएँ, सुरुमा उसले दिन मानिनन । धेरै आनेकाने गरिन पछि राजी भएर दिन्छु भनिस,सायद मेरो अनुनय बिनय देखेर उनको मन पग्लियो क्यारे ।

………..

पत्र बैनीलाई जिम्मा लगाए पछि एक्कासी भोक लाग्न थाल्यो,एउटा मरुभुमीमा तड्पिएको बटुवाले बाटो पाए जस्तो खोइ कस्तो कस्तो अनुभुती भयो । घर पुगेर आमालाई कस्तो भोक लागेको छ खाना छैन सोधे,आमाले छक्क परेर मलाइ हेर्नू भयो,सायद लामो समय पछि मैले आमालाई भोक लाग्यो भनेको सुनेर होला । बाबू त ठीक त छस ? मेरो निधार ,गाला,हात छामेर आमाले ममता मिस्सिएको आवाजमा बोल्नु भयो ।आमा म एकदम ठीकछु अनि भोक लागेको छ धेरै खाना दिनुस न चाँडै । पून लाडे स्वरमा बोले म । आमाले खाना दिनु भयो, म कपाकप खान थाले,आमाले आँखा निमेषभर पनि बन्द नगरी मैले खाएको हेर्नू भयो ।

दुई दिन पछाडी अटोवाली बैनी मलाइ भेट्न मेरो घरमै आइन, मेरो नजरमा एउटा प्रश्न थियो । उनले दाजु केही काम छ एकैछिन भनेर घरदेखि पछाडी लगिन । के काम होला शंका लाग्न थाल्यो मलाई । यदि उनले मलाइ प्रेम गर्ने भए प्रेम पत्रको जवाफ प्रेम पत्रमै आउने थियो । मान्छे त्यो पनि आत्तिदै आए पछि शंकामा घ्यु थप्ने काम भयो । ” के भयो , किन आत्तिएकी ? ” मैले उनलाई सोधे

“दाजु मैले त्यो पत्र दिन्नँ भनेकै थिएँ नि श्वासले मात्र बोलिन उनी ।

के भयो यसरी तड्पाउने काम छोड आखिर के भयो? ” मेरो मुटु यति जोडले धड्किदै थियो यदि नाप्ने यन्त्रमा यो चाल नाप्ने क्षमता नहुदो हो ।

” दिव्याको दाजुहरुले त्यो पत्र पाए छन,को केटा हो त्यो भनेर दिव्यालाई पनि कुटपिट गरे छन् । अहिले सम्म त हजुरको नाम थाहा छैन यदि थाहा पाए भने अस्ति मुकेशको काण्ड थाहा छ नि हजुरलाइ ? ” डरको सगरमाथा माथी अर्को सगरमाथा थापेर उसले कुरो सकाइ ।

म जड निशब्द भएँ, अब के गरौ त तिमीनै भन ? उनको दुबै कुम समाएर भिकारी जस्तै निदानको भिख माग्न थाले, दिनको यस्तै दुई बजेको हुदो हो त्यो समयमा तर सारा दुनियाँ अन्धकार देखे मैले। हजुर यहाँबाट भाग्नुस , मुम्बईमा मेरो दाजुहरु हुनुहुन्छ उहाँहरुले काम खोज्न सहयोग गर्नु हुनेछ । अटोवाली बैनीको जवाफ| अनि खर्च ? कसरी जाने? मैले प्रश्न गरे

लु चाँडै गर्नुस म सँग केही पैसा छ म दिन्छु,पछि तिर्नु होला,अनि मुम्बई पुगे पछि जागिर खोज्न दाजुहरुले पक्का सहयोग गर्नु हुनेछ ।

यसरी म एक लाचार मान्छे भएर भाग्न बाध्य भएँ,आफ्नो पढाईलाई छोडेर,घर परिवार गाउँ सबै छाडेर,त्यो बेला थाहा भयो प्रेम,बा,आमा केही होइन रैछ आफ्नो ज्यान ठूलो रैछ बुझ्नुभयो मित्र ।उसले अतितबाट फर्किदै बोल्यो ।

अनि के भयो त? अझै बुझ्न चाहे|

मित्र कथाको मुख्य कुरो अब पो छ,साला जिन्दगी पनि सम्झिएर अहिले दिक्क लाग्दैछ । मुम्बई पुगेर तीन महिना अटोवाली बैनीको दाजुहरु सँग बसे । तीन महिना पछि बल्ल बल्ल काम पाएँ । घर परिवारलाई पाहिलेनै फोन गरेर म मुम्बई आएको जानकारी गराइ सकेको थिएँ । जसले मलाई पैसा दियो,उसलाई पनि धन्यवाद भन्न गाउँकै पिसिओमा कल गरे ।

दुई साल म घर गइन यतै काम गरे, पैसा त होइन अनुभव कमाएँ दुई साल पछि म गाउँ फर्किएँ , किन कि त्यो समय सम्म पक्कै बिगत भुली सकेका थिए सबैले ,उता दिव्याको विवाह भएछ । म भन्दा खान्दानी सँग । खुशीनै लाग्यो ।

अब बुबा आमाले विवाह गर्न कर गर्न थाल्नु भयो । मैले केटी कहाँ पाउनु ,छोटो बिदा छ भनेर उम्किन चाहे । तर बुबाहरु मान्नु भएन । केटी मैले चिनेकै छ,म मुम्बई हुदा घरमा आएर सहयोग गर्ने,पढेकी केटी छ मात्रै तेरो स्वीकृति चाहिएको हो । को हो त केटी म हेर्न राजी भए , बल्ल राज खोल्नु भयो केटी अरु कोहि नभएर उनै अटोवाली बैनी रैछिन । अहो ! कता कता मन भरिएर आयो,मेरो जिवनको भगवान जस्तै लाग्यो त्यो बेला , एकै पटकमा हुन्छ भन्दिएँ । हाम्रो विवाह भएको आज ८ साल भयो । थाहा छ आठ साल कति लामो हो । उनले मुठ्ठी पालेर ,दात किटेर मलाई प्रश्न गर्यो । उसको बोलीमा आबेगको ज्वाला थियो । एउटा अनौठो रीस थियो । हिजो सम्म श्रीमती आफ्नो भगवान मान्ने आज किन यस्तो ? मैले जान्न चाहे

मित्र १० वर्ष पछि आज फेसबुकमा दिव्या सँग कुरा भयो । मैले लेखेको पत्र दिव्याको हातमा पुग्दै पुगेन रैछ, अहिलेको मेरो श्रीमती त्यो बेलाको छिमेकी बैनीले मलाई यसरी नचाइछिन कि म त चटकेको बाँदर जस्तै नाच्न बाँध्य भएछु । आज सम्म दिव्यालाई थाहा रैन्छ म उनलाई माया गर्थे भन्ने । आज विगतको कहानी सुनाउदा,एक्कासि गाउँ छोड्नु को कारण सुनाउदा पो उनी छक्क परिन । अनि एउटा रहस्य खोलिन । उ चुप भयो । आँखामा रीसको ज्वाला दन्किदै थिए ।

कस्तो रहस्य ? उत्सुकता देखाएँ मैले

आखिरमा ती अटोवाली बैनी,हालकी श्रीमतीले पहिले देखीनै मलाई मन पराउदी रैछिन । आफ्नो माया पाउन यी सबै चाल चलेकी रैछिन । मलाई अर्काको मायाबाट छुटाएर मुम्बई पठाएर मेरो आमा बाको मन जितेर उनी मेरो श्रीमती बनिछाडिन । अब भन म के भनौ उनलाई? के उनको माया पाउने तरिका ठीक थियो ? प्रश्ननै प्रश्न को खातले म किच्चिएँ । अन्तिममा यति भने “मित्र सबै कुरा जायज हुन्छ रे प्रेममा र युद्धमा “|

(स्रोत : Egulfnepal)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.