पत्र साहित्य : निलो आकाशमा कालो बादल !

~बिष्णु सुवेदी ‘दोलखे’~Bishnu Subedi 'Dolakhe'

अनामिका,
अघिल्लो साताको सम्बोधनमा तिमी मार्फत लेख्नेहरुको मूल्य खोजी गरेथेँ । धेरै साथीहरुले समसामयिक विषयको सवाल उठान भनेर आफ्नो समेत सहमति रहेको जनाउनुभयो । खुसी लागेको छ । त्यो भन्दा पनि खुसी मैले जुन लेख लेखेको थिए त्यसलाई जस्ताको तस्तै छापिदिएर पत्रिकाका सम्पादकले प्रजातन्त्रमा आफ्नो विमति वा सहमतिलाई राख्ने अधिकारको सुरक्षित गरेका छन् । म तिम्रो पत्र पछि अलिबढि नै लेखौला यो विषयमा ।

मौसम चिसो छ । यही चिसो मौसममा विविध गतिविधिका कारण मान्छेहरु तात्ताछन् । आफू अनुकुलित व्याख्या र विश्लेषण गरेर सडक तताउने कामको श्रृंखला रोकिएको छैन । जनताको नाम भजाएर सत्ताको कुर्सिमा टाँसिरहने रोग गणतन्त्रको घोषणा पछि पनि यथावत छ । हामीले खोजेको मुक्ति, हामीले खोजेको स्वतन्त्रता र हामीले चाहेको राजनीतिक परिवर्तन निश्चय नै यस्तो थिएन । इतिहासको लामो कालखण्डमा हाम्रा पूर्खा र हामीले भोगेको तितो समयको घाउहरुमा मलम दल्न खोजिएको थियो । एक गाँस भात र एक आङ्ग लुगा खोजिएको थियो । जिन्दगीहरु बत्तिको पुतली सरह त्यसै होमिएका थिएनन् । एकपटक पाइने मान्छेको जीवन स – साना सपनाहरुका लागि अर्पण गरिएको थिएन् ।

दुःख लागेको छ । बुझ्नेहरुले गलत तरिकाबाट बुझे । व्याख्या विश्लेषण गर्नेहरुले आफू अनुकुलित व्याख्या गरे । व्यवहार एउटा र सिद्धान्तको खेस्रो अर्को बोकि । भन्नै पर्छ तिनीहरले धेरै मान्छहेरुलाई ढाँटे । शुभ चिन्तकहरुको आँखामा छारो हाले । युगिन देखि चलिरहेको परम्परालाई केही रंगहरुको केही ढंगहरुको, केही विचारहरुको र केही तरिकाहरुको उपयोग गरेर फेरि पनि आफू मालिक बनिरहने र जनतालाइृ दास बनाइरहने गरिरहे ।

फेर्न त फेरियो । व्यवस्था फेरियो । सरकार फेरियो । फेरिएरै बने कति मुक्तिदाताहरु नयाँ स्वरुपमा । वर्षहरु फेरिए । इच्छाहरु फेरिए । कति कार्यालय र मन्त्रालय, राष्ट्रिय गान, सरकारको नाम सबै सबै फेरिए । तर यी सबै फेर्न आँट गर्ने, फेरिदिनका लािग ज्यान बलिदान गर्ने अङ्ग भङ्ग हुने, आगो जस्तो बलेर सडक तताउँदै दुँनिया चकित पार्नेहरुको केही फेरिएन । जस जसले जेजे फेर्ने कुरा गरे तर उनीहरुनै आखिरमा फेरिएनन् । शिवशक्तिको स्वरुपजस्ता भए आखिरमा जुन बोली र व्यवहार अनुहार र शैलीमा देखिनुपर्ने हो दुरुस्तै देखिन सक्ने ।

अनामिका,
मैले यी सन्दर्भहरु त्यसै पत्रिकाको पाना कालो बनाउन वा अक्षरहरु सुताएर सन्तोषको सास लिन मात्रै उठाएको हैन । वर्तमान देशको अवस्था देखेर भित्रै देखि पिरोलिने, चिन्तीत हुनेको आवाजलाई समेत उठाएको छु । सर्व स्वीकार्य मान्यता होकी राजनेताहरुले देखेको उत्तम सपनामा देशको भविष्य कोरिन्छ । उनीहरुको दृष्टिकोणले देश सुन्दर हुन्छ । यदि विश्वासलाई घात नगर्ने हो भने मात्रै प्रगति उन्नति र श्रीवृद्धि सम्भव हुन्छ । तर त्यसो भएन र आजका मितिसम्म देखिएन पनि । सधै शंका र आरोपको बिचबाट गुज्रिदा एकदिन कसैले नपत्याउने दिन पनि आउँछ । समय एकप्रकारको बाढी नै हो त्यस वखत आउने बाढीले सबै सबै बगाएर लैजान्छ । पोखरीलाई लामो समय सम्म थुनेर पानी बारिरहने खेल नखेल्दा राम्रो हुन्थ्यो । जनता आगो र पोखरीका पानी दुवै हुन् । अति भएपछि जनतालाई खतिको वास्ता हुदैन् ।

नाम हाम्रै लिएर गरिएका आन्दोलनको प्रभावले हामीलाई नै दुःख भएको, सास्ती भोगेको यर्थातलाई दलहरुले बेलामै बुझुन् । सत्तासँग जनताको कुनै सपना छैन । कुर्सिसँग जनताको कुनै मोह छैन् । आफू अनुकूलित व्याख्यासँग जनताको कुनै लिनुदिनु छैन र त उनीहरु घिन लाग्दो खेल खेल्दैन दुँनिया झुक्काएर वकवास बोल्दैनन् । उनीहरुलाई शान्ति, सुरक्षा, गाँस, बाँस र कपासको महत्व र मतलव छ । यस वखत यति भन्नैपर्छ की उनीहरु फेरि पनि नेता, राजनेता, दल भन्नेहरु सँग मौन जाँच लिइरहेछन् । एक एक टिपोटका साथ एकएक रिर्पोटका साथ ।

जनता र देश सबैका साझा विषयहरु हुन । न देश पार्टी विशेषको हुन्छ न जनता । जनताकै नाम भजाएर, जनताकै बिच फाटो ल्याएर, जनताकै लागि भनेर केही समय सम्म त नौटंकी गर्न सकिएला तर सधै यस्तो खेल खेलिरहन सकिदैन । एकदिन प्रश्नको वाणमा छिया छिया भएर नाजवाफ बस्नु पर्दाको अवस्था कस्तो होला ?

अनामिका,
मनमा दुःख छ यो सबै देखेर देश हिडेको बाटो अत्यन्त अप्ठ्यारो छ । धेरै प्रश्नहरु, जिज्ञासाहरु उम्रिएका छन् । शंका उपशंकाहरु उम्रिएका छन् । संयमता पूर्वक विवकेले काम गर्न सकेनन् वा सकिएन भने भोलीको कल्पना नगर्दा हुन्छ । अहिलेको स्वादलाई जिब्रो निकालेर चाट्नु बाहेक केही बाँकी रहदैन । हाम्रो देश अरुको हैन हाम्रै हो । आजबाटै देशको विषयमा सबैले सोच्यौ । देश रहे त भोलि सबै गर्न सकिएला । संविधान बने त सुरक्षित बनौला । सपनाहरुलाई संस्थागत गरौला । तर पनि भन्नैपर्छ, कालो बादल मडारीरहेकै छ हाम्रो निलो आकाशमा ।

उही तिम्रो,
दोलखे

अस्तु ।

राम्पा, दोलखा

(स्रोत : रचनाकारको ब्लगबाट सभार)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in पत्र साहित्य and tagged , . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.