लामो कथा : मिलन

~पूर्ण ओली~Purna Oli

उसको मिसकल आएको देखेपछि मैले उसलाई फोन लगाएँ । फोनको एक घण्टी पनि नजाँदै उसले उठाइहाली ।

के भनूँ भनी भेउ नै पाइन मैले ।

उसैले भनी, “हेलो !”

मैले पनि जवाफ फर्काएँ, “हेलो ?”

उताबाट घुर्की आयो, “निर्मायाँ !!”

“के भनेको ?” स्पष्टीकरण मागेँ मैले ।

“दयामायाँ केही नभाको, निष्ठुरी मान्छे” उसले स्पष्टीकरण पेश गरी । म अवाक् भएँ । उसैको आवाज आयो फेरि

“छिटो आउनू रे !”

“कसले भन्यो, नानू ?”

“आफ्नै मान्छेलाई सोध्नू नि । दिएँ मैले उही मान्छेलाई ।”

मैले “हेलो, हेलो” गरेँ उताबाट फोन काटिएको टोन आयो । मैले फेरि फोन लगाएँ । धेरै घण्टी गएर पनि उठेन । फेरि फोन गरेँ, उठेन । फेरि गरेँ, फेरि गरेँ, प्रयास असफल ! अन्तमा फोन नै स्वीचअफ भयो ।

मेरो जाँच सकिन एक हप्ता मात्र बाँकि थियो । चारवटा पेपरको जाँच सकिइसकेको थियो । अब एउटा पेपर मात्र बाँकि थियो । जाँच दिएका चारवटै पेपर राम्रै भएको थियो । मलाई बाँकि पेपर छोड्न मुस्किल थियो । त्यो पेपर दिएर पास भए मेरो डिग्री सकिन्थ्यो । मेरो दुईतीन वर्षको परिश्रमले उचित पुरस्कार पाउँथ्यो र मेरो एक तहको आवश्यकता परिपूर्ति हुने वाला थियो ।

मसंग वार्तालाप गर्ने फुच्ची थिई, “मिलन” । मेरो टाढाको नाता पर्ने फुपूकी छोरी । अत्यन्तै चकचके थिई ऊ । उमेर त्यस्तै आठ दश वर्षकी । उसलाई मैले एकाध वर्ष अगाडि गाउँकै बोर्डिङ स्कूलमा एलकेजीसम्म बालमनोभाव अनुसार पढाएकोले मसंग असाध्यै लाडिन्थी ।

ऊ हामीबीचकी मध्यस्थकर्ता । मेरो कुरा उता लान्थी, उसको कुरा मसम्म ल्याउँथी । हामीले कुरा गर्नै पर्दैनथ्यो । थपथाप पारेर वा ओरिजिनल कुरालाई तोडमरोड गरेर पुग्थ्यो एक अर्कोकहाँ सन्देश ।

उसकी दिदी थिई ‘निलम’ । ऊभन्दा ८/१० वर्ष जेठी । उसले मलाई दिलैदेखि प्रेम गर्थी वा गर्दैनथी उसैले जानोस् । तर मैले भने उसलाई प्रेम गर्न थालिसकेको थिएँ । यसरी बलजफ्ती प्रेममा फसाउने कोशिस गर्ने केटी थिई मिलन ।

एकपटक एउटा मेलामा मैले एक्लै मनोरञ्जन लिइरहेको थिएँ । अकस्मात कसैले मेरो हात पक्रियो । मैले पछाडि फर्केर हेरेँ, उही मिलन रहिछ । निलम अलि पर थिई । उतिर हेर्ने बित्तिकै ऊ अर्कोपट्टि फर्किई । मैले सोधेँ, “दिदीलाई छाडेर मतिर किन ?”
उसले मलाई डोर्याउँदै एउटा पसलतिर लगी र भनी, “दाइ, मलाई एउटा सामान किन्दिनू न है ?”

“के सामान ? तिमी रोज, म किन्दिन्छु ।”

“साँच्चिकै ? म हेर्छु है त ।” ऊ खुशीले उफ्रिई । अनि उसले पसलमा पसेर रेडिमेड कपडा ओल्टाइपल्टाइ हेरी । मेरो मनमा चीसो पस्यो । कतै यस्तै महंगा लुगा छानी भने मसंग त्यो सामान किन्न पुग्ने पैँसा नै थिएन । ‘पैंसा पुगेन’ भन्न पनि मिलेन, ‘त्यति महंगो कपडा किन्न सक्तिन’ भन्नु पनि भएन । कस्तो आपत !

अनि ती लुगा उधिन्न छाडेर ऊ अर्कातिर लागी र घडीहरु हेरी । अनि चुरा हेरी । ब्याग हेरी । लेडिज पर्स हेरी । बल्ल उसको आँखा मोबाइल कभरमा पुगेर अडियो । अनि एउटा गुलाबी कलरको मोबाइल कभर लिई र पसलेलाई सोधी, “दाइ, यसको पैंसा कति हो ?”

अब मन अलि हलुंगो भयो । “छोड म सोधिहाल्छु नि ।” मैले पर्स निकाल्दै भनेँ, “कति हो दाइ, यसको पैंसा ?”

पसलेले भन्यो, “दुईसय रुपैँया ।”

“दुईसयमा नघट्ने ? यो त एकसयमै आउँछ ।” उसले बार्गेनिङ गर्न थाली ।

“पर्दैन, नानू । जाबो दुईसयमा के बार्गेनिङ गर्नू ?” भन्दै मैले दुई सय रुपैँया पसलेको हातमा थमाइदिएँ र मिलनलाई सोधेँ, “तिम्रो मोबाइल छ र ? केमा हाल्छ्यौ कभर ?”

उसले आफ्नो छातितिर देखाउँदै भनी, “मुटुमा !”

म अवाक् भएँ । यो फुच्चीले जानीजानी यस्ता जवाफ दिन्छे कि अनायास ?

अनि ऊ दगुर्दै दिदीकहाँ पुगी । दिदीको मोबाइल मागेर कभर हाल्ने प्रयास गरी । कभर मिलेन । ऊ निरास भई । दिदीचाँहिले बहिनीसंग रिसाएको स्वाङ पारी र कभर फिर्ता गर्न कर गरी । बहिनी पसलतिर दगुरी । म भने त्यताबाट ओझेल परिदिएँ । उसले पसलेकहाँ त पुगी तर कभर फिर्ता गरिन बरु सुटुक्क आफ्नो खल्तीमा लुकाई र दिदीकहाँ पुगेर भनी, “मैले कभर फिर्ता गरिदिएँ ।”

यसप्रकारकी ढाँट थिई ऊ । मैले यी कुरा सम्झन पुगेँ ।

ऊ अहिले किन मलाई फर्काउन प्रयास गरिरहेकी छे ? फुच्चीचाँहिकै लाड हो कि समस्या नै परेर हो ? उसले बुझ्दिन, मेरो वर्षौँ परिश्रमको प्रतिफलको मूल्य । मेरो पढाइको चटारोमा ढाँटेर किन डिस्टर्ब गर्छे यो फुच्ची ? कि दिदीको कतै बिहे हुने कुरा छिनेर मलाई त्यसको संकेत गर्दैछे ? मेरो सर्वाङ्ग काँपेर आयो । कामना गरेँ, निलमको बिहे अहिल्यै नछिने हुन्थ्यो ।

त्यसपछि मेरो पढाइतिर ध्यान पटक्कै जान सकेन । पाठ जति घोके पनि त्यही फुच्ची आँखामा रिङिरही । उसैको “छिट्टै आउनू रे !” भन्ने वाणी गुञ्जिरह्यो ।

हिजै मात्र एकजना शहरबासी साथीसंग बिहेको बारेमा नै गफ भएको थियो । उसले भन्दैथियो, “डिग्री सकेर गाउँमा फर्केपछि त केटी दिनेको लर्को नै लाग्नेछ तेरो पछिपछि । रोजीबिनी बिहे गर्न पाउँछस् । बरु अलि धनी, सुन्दरी र कुल घरान छानेस् है । कसैको प्रेममा फस्लास् र जिन्दगीभर पछुताउलास् ।”

उसको कुराले मलाई केही ढाढस दियो र लाष्ट पेपरको नोट पढ्न थालेँ पुनः । अलि अलि पाठका कुराहरु दिमागमा घुसे जस्तै भयो । यसले मलाई केही बेर आनन्द दियो र फेरि अरु पाठ घोक्न थालेँ । यसैबेला मोबाइलमा मिसकल आयो । हेरेँ यो मिसकल उसैको थियो ।

मैले यताबाट फोन लगाएँ । मरे उठेन । अन्तमा उसको फोन पुनः स्वीचअफ हुनपुग्यो ।

मेरो पनि रिस उठ्यो र आफ्नो मोबाइल स्वीचअफ गरिदिएँ । अनि पाठ पढ्न थालेँ । साँच्चिकै भन्ने हो भने लाष्ट पेपरको रिफ्रेन्स बुक एकपटक सरसरी पढी भ्याएको पनि थिइन । तसर्थ पाठ घोक्नुभन्दा दिनको १५० पेजको दरले चार दिनमा पुस्तक पढी भ्याउने र अनि मात्र नोट पढ्न उपयुक्त हुने ठानेँ र त्यसै गरेँ । दिनको पाँच बजिसकेको थिएँ । घुँडा धसेर पढ्न थालेँ । ५० पेज जति पढिसक्दा रातको ९ बजिसकेको थियो । खाना पकाउन भुसुक्कै बिर्सिएछ । अनि मोबाइल स्वीचअन गरेर मिसकल एलर्ट हेरेँ । करिब एकदर्जन उसकै फोनबाट र ३ वटा आफ्नै आमाको मिसकल एलर्ट आएको रहेछ ।

अनि झटपट आमालाई फोन लगाएँ । ‘फोन सम्पर्क हुन सकेन’ भन्ने मेसेज आइरह्यो । निलमलाई फोन गरेँ । उसको फोन स्वीचअफ नै थियो । अब मेरो मनमा आतंक मच्चियो । घरमा केही भयो कि ? वा निलमलाई केही भयो कि ? वा मिलनलाई केही भयो कि ? आँतमुख सुकेर आयो । जिउ गलेजस्तै भयो । मेरो खाना पकाउने जाँगर पनि हराएर गयो ।

बत्ती निभाएर सुत्ने प्रयास गरेँ । निद्रा लागेन । बत्ती बालेर निदाउने प्रयास गरेँ । अँहँ पटक्कै पनि निद लागेन । दिनमा पढेका कुरा सम्झने प्रयत्न गरेँ । एउटा कुरा पनि दिमागमा घुसेको रहेनछ । ओल्टीपल्टी गर्दागर्दा रातको दुई बज्यो । बल्ल आँखा लागेछ । तर रातभर पहिरोको, आगलागीको र मिलन घाइते भएर रोइरहेको आदि केके हो, केके डरलाग्दा सपना देखियो । ब्यूँझँदा शरीर पसिनैपसिनाले निथ्रुक्क भिजेको थियो । घडी हेरेँ बिहानको चार बजिसकेको रहेछ । यता बसेर पनि कुनै प्रगति हुने नदेखेपछि घर फर्कने निर्णय गरेँ र उठेर झोला मिलाउँदै कलंकीतिर हानिएँ ।

गाउँमा पुगेपछि पाल्लाघरे साइँलामामासंग पहिलो भेट भयो । केही अनिष्ट खबर नसुनियोस् भनी कामना गर्दै मामालाई सोधेँ, “मामा, सबै सञ्चै हुनुहुन्छ ? हाम्रो घरतिरको खबर के छ ?”

उहाँले सबैलाई सञ्चै भएको खबर सुनाउनुभयो । अब मेरो मन ढुक्क भयो । अलि पर पुगेपछि सानीभाउजुसंग भेट भयो र पहिलो मिलनकै खबर सोधेँ, “मिलन कस्ती छे ?”

उहाँले गिज्याउँदै जवाफ दिनुभयो, “तपाईँ उता जानुभएको तीन महिना मात्रै त भयो नि, तीन महिनामै कस्ती हुनु नि ! उस्तै त हो नि चकचके केटी । बरु निलमको भने बिहे हुने हल्ला छ । उसलाई माग्न आइरहेका छन् । कुरा छिने नछिनेको थाहा भएन ।”

मेरो मन चीसो भएर आयो । जीउ फेरि अत्यन्तै थकित भएको महशुश भयो । मनमनै कामना गरेँ उसको बिहे नछिनेको भए हुन्थ्यो ।

अलि पर गएँ । निलम देखिई, देखिने मात्र होइन छिटको धोती र निलो ब्लाउजमा अत्यन्तै सुन्दरी देखिई । होइन कि भनी पुनः घाँटी तानेर हेरेँ । ऊ नै थिई, ऊ बारीमा घाँस काटिरहेकी थिई । उसंग मैले नचिनेको तन्नेरी जिस्कीजिस्की कुरा गरिरहेको थियो । यो देखेर मेरो मन फेरि त्यस्सैत्यस्सै मरेर गयो । ऊ अब मेरो दृष्टिमा अत्यन्तै कुरुप देखिई । अनि उसले नदेख्नेगरी तर्केर म अर्को बाटो पक्रेर घरतिर लागेँ ।

मलाई देखेपछि आमाले अनौठो मान्दै सोध्नुभयो, “किन आइस् निर्मल ? परीक्षा त अर्को हप्तासम्म छ, भनेको होइनस् र ?” मैले आमाको हातमा ढोगिदिएँ ।

“परीक्षा सर्यो आमा, दुईमहिना पछिसम्म । त्यसैले फर्केर आएँ ।” मैले आमालाई ढाँटेँ र मूलढोकातिर लागेँ ।

“पख्, पख् ! भित्र नजा । तँ गएको तीन महिना भयो । तीन महिनामा भित्र पस्न हुँदैन ।” आमाले मलाई भित्र पस्न दिनुभएन ।

“उसोभए म मिलनको घरमा जान्छु नि त आमा, एकदुई दिन उतै बस्छु ।” मैले अनायास निर्णय दिएँ ।

“हुँदैन । अरु कसैका घर छैनन् र यता ? मूलढोकाबाट पो छिर्नुहुँदैन भनेको त । पछाडिको ढोकाबाट छिर्दा केही हुँदैन । आइज ।”

मैले आमालाई ‘मिलनको घरमा जान्छु’ भनेको कुरा सम्झेर आफैलाई लाज लागेर आयो । आमाले के सोच्नुभयो होला ? निलमको बारेमा सुनेको र देखेको कुराले झनै आफ्नो भनाइप्रति घिन पनि लाग्यो ? अनि आफ्नै मनलाई सम्झाएँ । निलमको लागि हो र म त्यहाँ जाने भनेको ? मिलन पनि त छे नि त्यहाँ !

बाले पछाडिको ढोकामा लिस्नो लगाइदिनुभो र म त्यतैबाट उक्लिएर खाटमा गई लम्पसार परेँ । तनमा थकाइ, मनमा छटपटी र पछुतोले अरु गाँज्दै लग्यो । सोचेँ, नजिकैको परीक्षा किन छाडेर आएँहुँला ? आखिर सबैलाई गाउँघरमा सञ्चै त रहेछ नि !
लामो यात्राको थकानले होला मलाई मीठो निद्राले छोपेछ । बेलुका साढे आठमा आमाले खान उठाएपछि म उठेँ र छिटोछिटो खाना खाई पुनः बिछ्यौनामा पल्टिएँ । एकछिनमै मीठो निद्रामा पुनः हराएँ ।

बिहान उठ्दा नजिकै कसैको खितखित हाँसो बजिरहेको थियो । उही मिलन रहिछे ।

“आठ/आठ बजेसम्म सुत्ने, अल्छी मान्छे” उसले मलाई गिज्याई ।

“अल्छी त बनाइहाल्यौ नि ! त्यति महत्वपूर्ण परीक्षा छुटाएर अनाहकमा गाउँमा कुद्ने बनायौ । ढाँट्न पनि कतिसम्म ढाँट्न जानेकी ! यस्तो गर्न हुँदैन बुझ्यौ ? अरु भए के के गर्ने थिएँ ।”

“मैले हो र ! उसैलाई सोध्नू नि ।”

“को उसैलाई ? मैले किन सोध्नु उसलाई ? तिमी र ऊ फुपूकी छोरी, नाताले मेरी बहिनी पर्ने, हामीले अन्यथा सोच्नुहुन्न ।” मैले आफ्नै मनलाई थामथुम पारेँ ।

एकछिनपछि जीउ तन्काउँदै म उसंग बाहिर निस्किएँ र सोधेँ, “दिदीको त अर्कैसंग बिहे हुने भएछ नि ! कोसंग हो रे ?”

उसले भनी, “होइन । हल्ला मात्र हो । दिदीले मान्नुभा छैन ।”

“किन नमान्ने ? राम्रो पाए त, ‘हुन्छ’ भनिदिए भैहाल्यो नि !”

“खोइ ? म के जानुम् ? तपाईँले किनिदिएको मोबाइल कभर दिदीको मोबाइलमा ठ्याक्कै मिल्यो । अत्यन्तै मन पराउनुभएको छ दिदीले ।”

मैले भनेँ, “मिलन तिमीले यो के गर्यौ गर्यौ ! न पहिले उसले मलाई मन पराउँथी, न मैले नै उसलाई । तिमीले नै मेरो मन चोरेर उसम्म पुर्यायौ, उसको मन चोरेर मसम्म पुर्यायौ । तिम्रै कारणले हामीले एकअर्कालाई मन पराउन थाल्यौँ । तर जब म पढ्नलाई बाहिरिएँ । उसको जीवनमा राम्राराम्रा छनौटका अवसर आइदिए । भनौँ, मैले नै छनौटको अवसर दिएँ उसलाई । अनि उसले अरुलाई नै छनौट गर्न चाही । मलाई थाहा छ, तर तिमीले उसको इच्छाविरुद्ध ढिपि गरिरहेकी छ्यौ ।”

“खोइ ? म के जानूम् ! उसैलाई सोध्नू ।” भन्दै ऊ गुलाबी कलरको मोबाइलकभर राखेको निलमको मोबाइल हल्लाई र मदेखि रिसाएर आफ्नो घरतिर कुदी । ऊ कुदिरहेको मैले हेरिरहेँ । ऊ सानी पुतली थिई । भरखरै पुतलीखोरबाट निस्केकी । प्रेम के हो ? आसक्ती के हो ? चाहना के हो ? आवश्यकता के हो ? केही बुझ्दिनथी । नबुझ्नुपर्ने हो ! तर यो के भै रहेछ ? कि म मुर्ख हुँदै गइरहेको छु ?

‘होइन । ऊ पुतली होइन । एउटा फूलकी प्याउली । ऊ फुलेकै छैन र त कुनै पनि भमरा ऊ नजिक पुगेकै छैन । तर बिशुद्ध र स्निग्ध प्रेम बासना छरिरहेकी छ । उसको यस बासनामा कसैको कुदृष्टि नपरोस् ।’ यही कामना गरेँ मैले ।

ऊ ओझेल परिसकेपछि मैले हातमुख धोएँ । आमाले चिया तयार पारिदिनुभो । मैले आमासंगै बसेर चिया पिउन थालेँ । यसैबेला आफ्नो शंका निवारण गर्न सोधेँ, “आमा, साँच्चिकै निलमको बिहे हुन थालेको हो ?”

“भए के त ? कोही छैनन् र यो गाउँमा अरु ?” आमाको मुखभरिको जवाफ पाएँ ।

“मैले त्यसो भन्न खोजेको होइन, आमा । सोधेको मात्र हो ।”

“कि तैँले पनि प्रेम गर्छस् निलमलाई ?”

मैले ‘होइन’को संकेत गर्दै टाउको हल्लाएँ ।

“कि त्यही फुच्ची केटी मिलनसंग बिहे गर्छस् त ?”

“आमा पनि !” मैले लजाउँदै र दुई हातले आमालाई घुचेट्दै भनेँ, “बोल्नै पाप लाग्ने कुरा गर्नुहुन्छ, आमा पनि ।”

“जा, बरु गाउँ घुमेर आइज । मामाघरतिर पनि जा । अस्तिदेखि भाञ्जा कहिले आउँछन् भनी सोधेको सोध्यै छ तेरो मामाले ।” म खुशी हुँदै कपडा फेर्न थालेँ ।

“अनि सुन्, आज मै पकाउँछु खाना । मामामाइजुले कर गर्लान् खानको लागि । भोलि आमाछोरा आउँछौँ भन्नू । चिया मात्र खाएर आउनू नि फेरि ।”

म निस्किएँ । झलझली मोबाइल कभर आँखा वरिपरि नाच्न थाल्यो । कल्पना गरेँ यो छुच्चीले दिदीको मुटुमा मेरो मायाँको कभर राख्न प्रयत्न गर्दैछे । तर मोबाइल कभर मिलेकै छैन । मोबाइल र मोबाइल कभर फरक फरक कम्पनीका छन् । त्यही फुच्चीले भनेको कुरा सम्झेँ । ‘मोबाइल कभर ठ्याक्कै मिल्यो ।’

म मामामाइजुको घरतिर धेरै बेर भुलेँ । आमाले घरबाट बोलाएपछि मात्र फर्कन तरखर गर्न थालेँ । म आँगनबाट बाटोमा निस्कन नपाउँदै फेरि टुप्लुक्क मेरो बाटो छेक्न आइपुगी मिलन ।

उसले हतारहतार भनी, “भोलि हामी दुईबहिनी सदरमुकाम जाने । तपाईँ पनि बिहानै आउनोस् है सदरमुकाम ?”

मैले अनायास “हुन्छ” भनिदिएँ । ऊ रमाउँदै गई । अलि पर निलम पनि उभिएकी रहिछे मतिर पिठ्यूँ फर्काएर र टाउको निहुराएर । उसले मलाई नहेरेरै बहिनीलाई तान्दै आफ्नो घरतिर फटाफट लागी ।

मलाई आजको दिन बिताउन निकै गाह्रो भयो । मैले आफ्नो दिमागबाट मिलनको प्रस्तावलाई नकार्न जति प्रयत्न गरे पनि सक्दै सकिन । रात पनि त्यस्तै अनावश्यक तर्कनाले नै बित्यो । आमालाई भोलि बिहानै सदरमुकाम उक्लनुपर्ने कुरा बताइसकेको थिएँ । तसर्थ बिहान उठ्ने बित्तिकै चिया पनि नखाई म सदरमुकामतिरको बाटो समाएँ ।

उनीहरु आउने बाटोमा पुगेपछि मैले एकछिन उनीहरुलाई पर्खिएर उभिएँ । मिलनलाई धेरै पटक फोन लगाएँ पटक्कै लागेन । पछि हेरेँ मोबाइलको टावरनै रहेनछ । यताको टावर बिग्रिएर दिनहुँ यस्तै दुःख दिने कुरा सुनेको थिएँ । अब धैर्यसाथ कुर्नुको विकल्प थिएन । जेठ महिनाकै केही दिन बाँकि भए पनि बर्खा शुरु भैसकेको थियो । कुहिरोले पूरै गाउँ निर्लिप्त थियो । दुई मिटर परको वस्तु पहिल्याउन पनि गाह्रो हुने खालको बाक्लो कुहिरो । पानी सिमसिम परिरहेको थियो । असारे रोपाइँ शुरु भैसकेको थियो । कामको चटारोले यताउता दौड्न स्वास्नीमान्छे र लोग्नेमान्छेहरु प्रशस्तै थिए बाटोभरि । तर मैले आफ्नै गाउँका पनि अधिकांशलाई चिन्दैनथेँ । किनकि म गाउँ उति घुम्दैनथेँ ।

“निर्मल ! कसलाई पर्खेर बसेको हो, यो चौबाटोमा ?” म झसङ्गै तर्सिएँ, यस आवाजले । लाज लागेर आयो । एकोहोरो भएर उभिएकोले ती दिदी आफ्नै अगाडि उभिएको पत्तै पाइनछु ।

“कसैलाई होइन, म…. त्यत्तिकै । सदरमुकाम उक्लनुछ, त्यसैले…… । कति बाक्लो कुहिरो हगि, दिदी ?” मैले कुरा टार्न खोजेँ ।

“मैले कुरा बुझेँ । निलमलाई पर्खेको हो भने उसका दुईबहिनी अघिनै निस्की सके ! यी हेर उनीहरु गएको संकेत !” बाटोको डीलमा सालको हरियो पातलाई औँल्याउँदै उनले भनिन् । मैले त्यतातिर नजर लगाएँ । त्यहाँ सालको हरियो पात, दुबो र पाती ढुङ्गाले थिचेर राखिएको थियो । दिदीले भनिन्, “प्रभात पनि भरखर गएका छन् ।”

“को प्रभात ?” मैले अक्कमक्क भएर दिदीलाई सोधेँ ।

“ए, प्रभातलाई चिन्दैनौ ? भरखर जागिर खान आएका हुन् । तिमी चिन्दैनौ होला । यही गाउँमा बस्छन् । ल जाउ है म त गएँ ।” दिदी आफ्नो बाटो लागिन् । मैले पनि थप जान्न आवश्यक ठानिन । यो गाउँमा नयाँ पुराना मान्छे त कति छन् कति । कतिलाई चिनेर साध्य हुन्छ र ! जागिर खानेहरु पनि आउँछन्, जान्छन् । आफूले जागिरी खान नलागेकोले त्यतातिर ध्यान पनि जाँदैन मेरो ।

निलमहरु निस्किसकेको कुरामा निश्चित भएपछि म पनि उकालो उक्लन थालेँ । अलि पर पुगेपछि कुहिरो हट्यो । आँखा तन्काएर पर परसम्म हेरेँ मैले । १०० मिटरजति पर एकजना मान्छे देखियो । सायद त्यही होला ‘प्रभात’ नामको मान्छे । कुहिरो अझै परपर हट्दै गयो । दुईसय मिटरजति माथि उकालोमा दुइजना मान्छे पनि मधुरोमधुरो देखिए । त्यो आकृति केही प्रष्ट हुँदै गयो । तिनीहरु नै थिए मिलनका दुई बहिनी ।

सानीचाँहिले हात हल्लाइरहेकी थिई । तलबाट चिन्दै नचिनेको अर्को मान्छेले हात हल्लाएर उनीहरुको जवाफ दिइरहेको थियो । यो देखेर मेरो भने सदरमुकाम उक्लने जाँगर मरेर गयो । आः किन खानू बेकारमा त्यत्रो उकालो भन्दै म थ्याच्च भुँइको ढुङ्गोमा बसिदिएँ ।

मिलनको हिजोको प्रस्ताव सम्झिएँ । होइन, मिलनले त्यो मान्छेसंग भेट गराउन अवश्य बोलाएकी होइन होली । मिलनले मलाई नै बोलाएकी थिई । त्यस मान्छेलाई भ्रम पर्न गएको हो । म यतैबाट फर्किँएँ भने ती दुइबहिनीको योजनामा तुषारापात होला । म जानैपर्छ । बरु मैले बल गरेर भए पनि यो मान्छेलाई उछिनेर अगाडि बढ्नुपर्छ । यही सोचेर हिँडाइको गतिलाई तिब्र पारेँ । ठाडो उकालो थियो । मलाई त्यो मान्छेलाई भेट्टाउनै मुश्किल भयो । कुहिरोले फेरि बाटो डम्मै ढाक्यो । उनीहरु देखिन छाडे ।
शरीरबाट पसिना तरतरी चुहिन थाल्यो । छाताले अलि हिँडाइमा अवरोध गरेको जस्तो लाग्यो र छाता पनि ओझेल पारेर लठ्ठी बनाएर टेक्दै हिँडेँ । पानी सिमसिम परिरहेकै थियो । त्योभन्दा बढी त शरीरभरि पसिनाकै वर्षा भइरहेको थियो । तसर्थ केही परवाह गरिन सिमसिमे पानीको ।

कुहिरो अलि बाक्लै थियो, तर घरिघरि बाक्लिँदै जाने घरिघरि पात्लिँदै जाने । घरि पारिका डाँडापाखा समेत स्पष्टै देखिने, घरि नजिकैको वस्तु समेत नदेखिने । बाटोसम्म देखिने भएकोले मान्छेले बाटो बिराउने सम्भावना त कमै थियो । तर चराचुरुङ्गीलाई त आपत नै पर्छ होला, यति खेर । त्यसैले त ‘कुहिरोको काग’ भन्ने उखान बन्यो होला । कुहिरोमा फसेको बेला काग बेसरी भौँतारिन्छ होला । उसलाई आकाशै खसेको भान हुन्छ होला र आफ्नो बास वा बथान पहिल्याउन रोइकराइ गर्छ होला । एकोहोरो ‘का!’, ‘का!’ स्वरले अलापबिलाप गर्दै आफन्तलाई विक्षिप्तसरी बोलाउँछ होला ।

मान्छेको जीवन पनि यस्तै हो । एकको अगाडि अर्कोलाई कुहिरोले डम्मै ढाकेको हुन्छ । अर्कोको सही पहिचानको लागि हामी संधै कुहिरोको कागजस्तै त हुन्छौँ । तर अरुको अगाडि जानेबुझेको कहलिन आफूलाई कागभन्दा माथि रहेको स्वाङ पार्छौँ । अलि अलि कुहिरो हटेको बेला कसैलाई जे देख्छौँ, उसलाई संधै उस्तै रुपमा देखिरहन्छौँ । मेरो लागि निलम पनि संधै कुहिरोभित्र नै छे । म पनि उसको लागि कुहिरोभित्रै छु । हामीबीचको कुहिरोलाई हटाउन मिलनले भरमग्दुर प्रयास गर्दैछे ।

कुहिरो अझै हटेको छैन । एकोहोरो उकालो चढाइले खुट्टा फत्रक्कै गलिसकेका छन् । तैपनि मैले प्रयत्न छाडेको छैन । एकजनालाई उछिनेर अर्कोलाई भेट्टाउन म उकालो एकरफ्तारले काटिरहेकै छु ।

अलिकति पर एकजना मान्छे थकाइ मारेर बसिरहेको रहेछ । उसले मलाई निकै गढेर हेर्यो । मैले पनि उसलाई उसरी नै हेरेँ । ऊ उही थियो, जो हिजो मात्रै निलमले घाँस काट्दै गर्दा मस्कीमस्की गफ गर्दैथियो । सायद यसैको नाम होला ‘प्रभात’ । ममा ऊप्रतिको घृणा, रिस र डाह एकैपटक चुलिएर आयो ।

मैले बाटो काटेर अगाडि लम्कन खोजेँ । उसले मलाई रोक्दै भन्यो, “पख्नुस्, संगै गए भैहाल्छ नि ।” उसको यस भद्दा बोलीले गर्दा मलाई ऊप्रति अझै घृणा जाग्यो । लाग्यो, यसले त मलाई राम्रोसंग चिन्दो रहेछ ।

“होइन, मलाई अलि हतार छ । तपाईँ आउँदै गर्नुस् ।” म हतारिएँ र छरितो पाइला चाल्न थालेँ । ममा उसलाई जितेको तृप्ति भयो । थकाइ अलि घटेर गयो ।

केही मिटर मात्रै माथि चढेपछि जति पाइला अगाडि बढाउन खोजे पनि बढ्नै मानेनन् । मुटुको ढुकढुकी अत्यन्तै बढेर गयो । स्याँस्याँ बढेर आयो । रिङ्टा लाग्न थाल्यो । दौडले धेरै परेशान हुँदा ‘मुटु फुटेर ज्यान जाने’ कुरा आमाले धेरै पटक सुनाउनुभएको झल्याँस्स सम्झिएँ । अनि चार हातखुट्टा टेक्दै बाटो छेउमा थचारिएँ ।

मुटुको गति यथास्थानमा आउन समय लाग्यो । तर त्यो प्रभात नामको तन्नेरी मसम्म एकैछिनमा आइपुग्यो र घुर्दै हेर्यो । अनि भन्यो, “तपाईँ आउँदै गर्नुस्, म त लागेँ ।” अनि उसले पनि छिटोछिटो कदम बढाउन थाल्यो । म हेरेको हेर्यैइ भएँ ।
स्याँस्याँ घटेपछि म पनि उठेँ र उकालो चढ्न थालेँ । कुहिरोमा उसको आकृति बिलाइसकेको थियो । सायद अहिलेसम्म निलमसंग भेट भैसकेको होला उसको । यस्तै अनुमान गरेँ मैले । ऊप्रतिको ईर्ष्या घनीभूत भयो फेरि ।

मैले कल्पिएँ, किन मैले उसलाई ईर्ष्या गर्दैछु ? मभन्दा उसैले बढी मायाँ गर्दो हो निलमलाई र निलमले पनि बढी मायाँ गर्दी हो, उसलाई । साँच्चिकै भन्ने हो भने निलम र मेरो प्रेमको टुसा पलाएर झाङ्गिनै पाएको पनि छैन । यही टुसा पनि मिलनले दिनरात पानी हाली हाली टुसाउन मद्दत गरेकी हो । के दोष छ र निलमको ? अनि के दोष छ र यस मान्छेको ?

अलि पर पुगेपछि दोबाटो आइपुग्यो । एउटा बाटो तेर्सो लागेर सदरमुकाम पुग्थ्यो, अर्को बाटो ठाडै उकालो । तेर्सो बाटो घुमाउरो भएकोले अलिकति समय लाग्थ्यो । सायद आइमाइ, केटाकेटी र वृद्धको लागि तेर्सो बाटो बनाइएको होला । निलमहरु कुन बाटो गए होलान् ? म अलमलिएँ । निलमको मोबाइल फोन अझै स्वीचअफ नै थियो । टावर नभएकैले होला स्वीचअफ भनेको । मलाई उछिनेर जाने मान्छे पनि कुहिरोमा अलप भइसकेको थियो ।

मैले गाउँमा भेटिएकी दिदीले भनेको कुरा सम्झिएँ । हरियो पातको चिनोको कुरा । अनि हरियो पातको संकेत हेरेँ । तेर्सो बाटोतिर सालको पातको चीनो राखिएको थियो भने उकालो बाटोतिर दुबोपातीको चिनो । यसबाट पनि कुनै अनुमान गर्न सकिन । सायद त्यो प्रभात भन्ने तन्नेरीले भने चिनोको अनुमान गरेर उनीहरुकै बाटो पछ्याइसकेको होला । म सालको पात चिनो राखेको तेर्सो बाटोतिर लागेँ । बाटो तेर्सो भएकोले अब मलाई छरितो पाइला चाल्न सजिलो भयो । धेरै पर पुगेपछि सदरमुकामबाट फर्किँदै गरेकी एकजना चिनजानकी बहिनी भेटिइन् । मैले उनलाई सोधेँ, “मिलनलाई देख्यौ कि ?” भनेर ।

उनले नभेटेको जानकारी दिइन् ।

उनीहरु यो बाटो नगएको निश्चित भयो र म अब फर्कनुपर्ने भयो ।

“किन फर्कनुभाको दाइ ? सदरमुकामसम्मकै गन्तव्य हो भने, यो बाटो पनि पुगिहालिन्छ नि ।” उनले गिज्याएको मन परेन मलाई । म ऊसंग केही नबोली फटाफट अघि बढेँ ।

अलिकति पर मात्र के पुगेको थिएँ । बाटो समेत बगाउने गरी आफ्नै अगाडि सानसानो पहिरो नै गइदियो । अब पर्यो फसाद ! पहिरो गएको ठाउँमा दबदबे हिलो थियो । त्यो ठाउँमा टेकेपछि चिप्लिएर एकैपटक खोला पुगिने पक्का थियो । पहिरोमाथि पहरै पहर थियो । त्यताबाट पारि जाने सम्भावना नै थिएन ।

अब कि त पुनः फर्केर घुमाउरै बाटोको सहायता लिनुपर्थ्यो, कि भरखरै गएको पहिरोमा हेलिएर जोखिम मोल्दै पार गर्न साहस गर्नुपर्थ्यो । त्यसैबेला अघिकी बहिनीले भेट्टाउन आइपुगी । ऊसंग जवाफसवाल गर्नुभन्दा पहिरोमै हेलिन उपयुक्त ठानी अगाडि बढेँ म ।

ऊ चिच्याउँदै थिई, “ए ! ए ! के गरेको त्यो ? कस्तो मुर्ख मान्छे ! पहिरो जान रोकिएको छैन । मर्नलाई किन तम्सिएको ?”

नभन्दै दुइचार पाइला अघि के बढाएको थिएँ मेरा एउटा खुट्टा बेसरी हिलोमा धसिन पुग्यो । त्यस खुट्टालाई निकाल्न बल गर्दा अर्को खुट्टा पनि हिलोमै दब्यो । मलाई उद्धार गर्न कोही अगाडि बढ्न साहस गरेन । मेरो लागि उनीहरुले प्राणको बाजी राख्नुपर्ने कुनै कारण पनि त थिएन । धेरै प्रयास गरेपछि केही बेरपछि खुट्टा मात्रै आए जुत्ता त्यतै अड्किन पुगे । अब मैले अगाडि बढ्न साहस गरिन । पछाडितिर घस्रिन थालेँ । तर यसै बेला माथिबाट अर्को ढिस्को धस्सिन पुग्यो र म त्यसैमा तलतिर चिप्लिन पुगेँ । म उभिएको जमिन उक्लनमिल्ने बाटोको सतहबाट धेरै तल पुगिसकेको थियो पहिले बिस्तारै अनि गति बढाउँदै बढाउँदै ।

वारिपारिपट्टिका मान्छेहरु कराइरहेका थिए । चिप्लिँदै गर्दा भाग्यले मैले पाल्नोपट्टिको रुखको जरा समाउन पुगेँ । रुख अलि ठूलै थियो । ठूलै पहिरो आए मात्र उखेलिने खालको । म निराश भैसकेको थिएँ । एक मनले भन्यो, ‘छोड्दे ! यो रुखको जरा पनि र ढुनमुनिँदै पुग् तल खोलामा । यो जीवनलाई यतै ईतिश्री गरिदे ।’ तल बर्खाको खोला विशाल भेल बनेर उर्लिरहेको थियो । त्यो अत्यन्तै ठाडो र बेग पनि अत्यन्तै द्रुत थियो । केही गरी तल पुगुन्जेल बाँचिहाले पनि त्यसमा मिसिएपछि बाँचिने एकप्रतिशत् पनि आशा थिएन ।

अर्को मनले भन्यो, “होइन, किन मर्ने ? कसको लागि मर्ने ? हुँदैन । मलाई बचाउनैका लागि रुखले आफ्नो जरो मसम्म पुर्याइदिएको होला । बाँचेर धेरै काम गर्नुछ । जीवन बाँच्ने आफ्नै लागि हो । अरुको लागि होइन ।’ मैले आफ्नै मनको यही आदेशलाई शिरोपर गरेँ र पुनः संघर्ष गर्दै बल्लतल्ल पारिपट्टिको पाखामा उक्लन पुगेँ । जीऊ पूरै हिलाम्मे भैसकेको थियो । जीउ लगलगी काँपिरहेको थियो । कताकता घाउ पर्यो केही अनुमान गर्न सकिएन ।

अनि बिस्तारै बाटोसम्म पुगेँ । खोलासम्म झर्न करिब २० मिनेट लाग्थ्यो होला । तर नजिकै माथिबाट कुलो काटिएको थियो । त्यहाँ पुग्न ५ मिनेट मात्र लाग्थ्यो । दुखाइभन्दा पनि इज्जतको डर लाग्यो । छिटोभन्दा छिटो मैले कपडा सकेसम्म पखाल्नैपर्छ । अनि म लागेँ पुनः उकालोतिर । कुलोमा पुगेपछि मोबाइलतिर ध्यान गयो । धन्न मोबाइल खसेको रहेनछ र भिजेको पनि रहेनछ । फोनमा अझै टावर देखाइरहेको थिएन । अनि हिलो लागेका सबै कपडा फुकालेर पखालेँ र निचोरेँ । दाहिने हातको कुहिनो र दायाँ खुट्टाको साँप्रामा अलि ठूलै घाउ परेछ । हिलो पखालेपछि ह्वालह्वाल्ती रगत बग्न थाल्यो । आङको अरु भागमा अलिअलि कोतरकातर भएको रहेछ । जुत्ता पहिरोमै पुरिइसकेका थिए, खुट्टाका औँलामा पनि घाउ लागेको रहेछ ।

अनि चिसै कपडा लगाएर घर फर्किने निश्चय गरेँ ।

यसैबेला कोही मान्छे माथिबाट झर्दैथिए । मेरो दशा देखेर उनी निकै टिठाए । उनले, “घाउ नै घाउ लिएर घर फर्कनुभन्दा अस्पत्ताल पुगेर ब्यान्डेज गर्नुपर्ने” सल्लाह दिए । मेरो अन्तरमनले पनि यस्तै सुझाव सुन्न चाहेको रहेछ । म पुनः लागेँ उकालैतिर । दुखाइले गर्दा हात खुट्टा र आङ जम्मै भतभती पोल्न थाल्यो । दुखाइ झनझन् बढ्दै गयो । तैपनि खोच्याउँदै खोच्याउँदै नाङ्गै खुट्टा उकालो चढ्न छाडिन ।

नेटोमा पुगेपछि पसलहरु भेटिए । एउटा पसलबाट चप्पल र रुमाल किने । ओबानो रुमालले घाउ पुछपाछ पारेँ । चप्पलमा खुट्टा छिराउँदा पाइताला सहनै नसक्ने गरी चहराए ।

म पुनः अघि बढेँ । अब फेरि बाटो छुट्टिने ठाउँ आइपुग्यो । सदरमुकाम जान अब तेर्सो लाग्नुपर्थ्यो । अस्पत्तालतिर जान अझै उकालो चढ्नुपर्थ्यो । अस्पत्तालतिर पाइला के अघि बढेका थिए, त्यहाँ फेरि त्यही ‘हरियो दुबोपातीको चिनो’ राखेकोमा नजर पुगेर अडिए । मलाई त्यस चिनोले तर्साइदियो । अनि फरक्क फर्केर लागेँ सदरमुकाम जाने बाटोतिर ।

अलि पर के पुगेको थिएँ । एकजना पसल्नीले बोलाइन्, “ए भाइ, तपाईँ हो ‘निर्मल’ भनेको ?”

मैले सकारात्मक टाउको हल्लाएँ ।

“एउटी सानी केटीले खबर छाडेकी छे । तपाईँ यो बाटो जानुस् रे ।” ती आइमाइले मलाई अस्पत्तालको बाटोतिर देखाइदिइन् ।

म को देखि भाग्दैछु ? किन भाग्दैछु ? मलाई कसले लखेटिरहेको छ ? वा कसले आफूतिर तानिरहेको छ ? कारण खोजेँ, खासै कारण केही फेला परेन । अनि बाटो परिवर्तन गर्न करै लाग्यो । म लागेँ पुनः अस्पत्तालको बाटोतिर । आखिर म जानुपर्ने पनि अस्पत्तालसम्मै त हो, किन अर्कोतिर लाग्नू ? यही सुझायो अन्तरमनले पनि ।

केही समयपछि म अस्पत्ताल पुगेँ र घाउ देखाएँ । घाउमा स्वास्थ्यकर्मीहरुले ब्यान्डेज गरिदिए । मेरो ज्वरो नापे । ब्लड प्रेसर पनि हेरे । सबै अस्वाभाविक रुपमा बढेको जानकारी दिँदै दिनभरि अस्पत्तालकै इमर्जेन्सी वार्डमा रहन सल्लाह दिए । मेरा आँखाले भने अरु कसैलाई खोजिरहेका थिए । जसलाई खोजिरहेका थिए, तिनीहरु कतै देखिइरहेका थिएनन् ।

मलाई इमर्जेन्सी वार्डमा भर्ना गरियो । दुखाइ कम गर्ने होला, इन्जेक्सन दिइयो । अनि सलाइनपानी पनि चढाउन थालियो ।

केही छिनपछि एकजना नर्सले भनिन्, “एकजना फुच्ची केटीले भनेकी थिई, ‘निर्मल नामको दाइ आएमा ‘एअरपोर्ट जानू रे’ भनिदिनू, हामी त्यतै पर्खेर बसेका हुनेछौँ ।’ तपाईँको नाम निर्मल नै रहेछ । तर यस्तो बेला तपाईँ हिँडडुल गर्नुहुँदैन । ब्लिडिङ रोकिएको छैन । हिँडडुल गर्दा बढी रगत बग्यो भने रगत पाउन गाह्रो हुन्छ यहाँ ।”

“हँ ?” मलाई फेरि त्यो मिलन नामकी केटीको खबरले नजानिँदो तरिकाले उतिरै तान्न थाल्यो । उनीहरुलाई भेट्ने हुटहुटी बढ्दै गयो । तर के निहुँ पारेर अस्पत्तालको बेडबाट उम्कने ?

उपाय पनि निस्कियो ! पिसाब फेर्ने ठाउँ अस्पत्तालको बाहिरपट्टि पनि थियो । तसर्थ हातमा लगाइरहेको सलाइनको सिरिन्ज थुतेर पिसाब फेर्ने निहुँले म बाहिरिएँ । कुनै नारी आवाजले चेतावनी दिँदैथियो, “ए, ए, के गरेको त्यो ? कहाँ भागेको ?” म सुन्दै नसुनेको झैँ गरी कुद्दै अगाडि बढेँ ।

म अलि पर पुगेँ । एरपोर्टको पूरै भाग देखियो । पारिपट्टिको कुनामा तीनजना मान्छेहरु पनि देखिए । उनीहरु सायद फोटो खिचिरहेका थिए । उनीहरु तिनै थिए जसलाई मैले देख्न चाहेको थिएँ मिलन, निलम र प्रभात नामको केटो । म अब अगाडि बढ्न चाहिन र दुवै घुँडा टेकेर थचक्क त्यहीँ बसेँ । केही छिनपछि रिङ्टा लागेको जस्तो भयो । म त्यतै अचेत भएछु ।

पछि ब्यूँझँदा अस्पत्तालको बेडमा गाउँका मान्छेहरुबाट घेरिएको पाएँ । केही घण्टा अगाडिको दृश्य आँखा वरपर घुम्न थाल्यो । आफ्नो हविगत पनि स्मरणमा नाच्न थाल्यो । अहिले भने सबैभन्दा बढी आमाको नै चिन्ताले सताउन थाल्यो । आमाको कानमा यो कुरा पुगिसक्यो होला । यस खबरले कति पीडा दिएको होला आमालाई ! कसैसंग लिनुदिनु केही थिएन, तर आफूले बित्थैमा दुःख पाउनु पर्यो । यस दुःखकी मुख्य कारक त्यही थिई, मिलन नामकी फुच्ची केटी । मैले त्यही मूल्यांकन गरेँ ।

अब फेरि स्मरणपटलभर नाच्न थाली, मिलन । आखिर त्यसले मलाई किन दुःख दिन चाहन्छे ? अनावश्यक नाटक रचेर मेरो हृदयमा छुरा रोप्न किन चाहन्छे त्यो ? के देखाउन खोजेकी हो ? के बुझाउन खोजेकी हो ? के भोगाउन खोजेकी हो ? र के पाठ पढाउन खोजेकी हो ? शंकैशंकाको कुहिरोले डम्म मगज भरियो ।

हो कुहिरो त हुन सक्छ नि । कुहिरोमा कटु सत्य कुरा लुकेर बसेको छ । बिचरी मलाई उकालो कुदाउने ऊ मात्र हो र ? आफ्नै मन त हो नि । पहिरोमा लडाउन उसले खोजेकी हो र ? आफ्नै ढिपी त हो नि । उसको निस्वार्थ मायाँ छ, ममाथि कम र बढी आफ्नै दिदीमाथि । त्यसैको परिणति हो सब यो । ममा त्यो मिलन नामकी केटीलाई देख्ने तिर्सना पुनः बढ्दै जान थाल्यो ।

फोनमा टावर आयो । आउने बित्तिकै उसैको फोन आयो, “निष्ठुरी ! बोलाएको ठाउँमा पनि नआउने ।” भन्दै उल्टै मलाई नै थर्काई मिलनले ।

“निष्ठुरी को रहेछ, पछि थाहा भैहाल्छ नि ।” भन्दै मैलै फोन काटिदिएँ । अनि आमाको फोन आयो, रुँदै मेरो अवस्था बुझिरहनुभएको थियो । धेरै शुभेच्छुक साथीहरुको पनि फोन आयो शिघ्र स्वास्थ्यलाभको कामना गर्दै । साँच्चिकै म एउटा ठूलो दुर्घटनाबाट बचेको थिएँ ।

अस्पत्तालले आज यतै भर्ना गर्नुपर्ने सुझाव दियो ।

मैले मानिन, “मलाई केही भएको छैन । म यहाँ बस्दिन । मलाई डिस्चार्ज गरिदेऊ । यत्तिको उपचार त मेरै आमाले गर्न सक्नुहुन्छ ।”

गाउँलेहरुले पनि कर गरे अस्पत्तालको वार्डमै भर्ना भएर बस्नलाई । तर मैले मान्दै मानिन ।

बेलुकातिर म डिस्चार्ज भएँ । अस्पत्तालसम्म आइपुगेका आफन्तहरुसंग मेरो त्यो साहसी कदमको बखान गर्दै हामीहरु गाउँतिर झर्न थाल्यौँ । दुखाइ कम गर्ने सुइको कारणले होला घाउको दुखाइ एकदमै कम थियो । शरीरभरिको घाउको बाबजुद पनि म ठमठम्ती हिँडिरहेको थिएँ । दुर्घटनास्थल पुगेपछि सबैले हेर्न चाहे पहिरो गएको त्यो ठाउँ । हेर्दा मेरो आङ नै सिरिङ्ङ गर्यो । पहिरो गएको ठाउँदेखि तल हेर्दा त आँखा नै रिंगे । कुन शक्तिले गर्दा त्यो पहिरोमा हेलिन उर्जा पैदा गर्यो, आँफ्फै छक्क परेँ । दुर्घटनास्थल हेर्नेहरुमध्ये कसैले मलाई मूर्ख भने, कसैले लहडी भने, कसैले पागल भने, कसैले साहसी पनि भने । यी सबै उपमा पाएकोमा मैले उनीहरुलाई धन्यवाद् दिएँ । दुर्घटनाको बारेमा धेरै सोधखोज भयो । अरुले जति कर गरे पनि के कारणले मैले त्यो दुस्साहस गरेँ, त्यो भने बताइन । खाली यति भनेँ, “सदरमुकाम जाने काम नभएपछि फर्कँदै थिएँ, पहिरोमा परेँ ।”

हामी गफिँदै गर्दा निलमको घर जाने दोबाटोमा पुगिसकेको पत्तै भएन । बाटोमा मिलन कुरेर बसिरहेकी रहिछे । मलाई देख्ने बित्तिकै ऊ त ‘क्वाँ क्वाँ’ रोइदिई । ऊप्रति ममा जागेको वितृष्णा स्वाट्टै हटेर गयो, ऊप्रति दया जागेर आयो । अनि यति मात्र भन्न सकेँ, “किन रोएकी त्यसरी ? मलाई ठीक भइसक्यो नरोऊ त्यसरी ।”

उसले आँशु पुछ्दै मेरा सबै घाउ हेर्न चाही । मैले सर्टको र पाइन्टको बाउला सारेर देखाइदिएँ । उसले जिब्रो टोक्दै भनी, “आम्मै ! कति ठूलो घाउ !! कति दुखिरहेको होला !!! मैले गर्दा नै…… ” भनेर ऊ फेरि भक्कानिन थाली ।
मलाई भन्न करै लाग्यो, “हैन नानू, तिमीले गर्दा होइन । म आफैले गर्दा हो ।”

मसंगै आएका अरु नातेदारहरु जिल्लिएर पालैपालो हामी दुईलाई हेर्न थाले । त्यो फुच्चीले गर्दा कसरी म पहिरोमा पर्न गएँ केही खुट्टयाउन सकेनन् उनीहरुले । कसैले यसको अर्थ जान्न चाहेका थिए । मैले भनिदिएँ, “के भन्छे, के, यो फुच्चीले !!”

उसले भनी, “एकछिन मेरो घरमा पुगेर जानुहोला । आमाबाले सोधिरहनुभएको छ ।”

“म अहिले जाँदिन नानू । अब अलि सञ्चो भएपछि आउँला ।”

यति भनेर हामीहरु मेरो घरको बाटोतिर अघि बढ्यौँ । यसैबेला निलम, निलमका बाबु र आमा पनि दोबाटोसम्म आइपुगे । निलमले सजल नेत्रले मलाई हेरी मात्र । केही बोलिन । उसका बाबुआमाले भने घटनाको सम्बन्धमा सबै सोधे । त्यसपछि गाउँभरका मान्छे बाटोसम्मै आएर सोधखोज गरे । गाउँतिर जताकतै दुर्घटनाको हल्ला फैलिसकेको रहेछ ।

मिलन पछिपछि आइरहेकी रहिछे । मैले उसलाई फर्कन आग्रह गर्दै भनेँ, “तिमी अब फर्क नानू म अहिले दोहोरो घाउले गर्दा घाइते छु । तिमी अब मेरो दुवै घाउ सञ्चो भएपछि मात्र मेरो घरतिर आऊ है ।”

मेरो दुवै घाउको अर्थ अरुले बुझेनन् । ऊ भने यो कुरा सुन्ने बित्तिकै तर्सिइ र फेरि झर्न थालेका बलिन्द्र धारा आँशु पुछ्दै त्यतै उभिइरही ।

हामी अलिकति पर के पुगेका थियौँ मलाई भेट्न मेरो आमा वरैसम्म आइपुग्नुभयो । मलाई देख्नेबित्तिकै ग्वाम्लाङ्ग अंगालो हाल्दै केही बेर रुनुभयो । मैले पनि आँशु थाम्न सकिन ।

केही दिनपछि दिलको घाउ र शरीरको घाउ संगसंगै निको हुँदै जानथाल्यो । म कतै निस्किइन यो अवधिभर । आमाले दुवै घाउमा तेलबेसार लगाइदिएर सञ्चो बनाई छाड्नुभयो । साहसिक कथाहरु लगायत बीरसिक्काका कथाहरु खुब सुनेँ र आफै पनि पढेँ यो समयमा ।

अलि सञ्चो भएपछि मैले परीक्षा दिने निहुँले शहर जाने योजना बुनेँ । तर त्यसै दिनमा मेरो अन्तिम पेपरको जाँच पनि सरेको खबर दियो रेडियोले । मैले ढाँटेको कुरा त सत्य नै प्रमाणित भइछाड्यो । अब मिलनसंग परीक्षा छुटाइदिई भनेर गुनासो राख्ने बाटो पनि रहेन । यस समाचारले ऊ अब मेरो दिलमा स्फटिककै दानासरी सफा हुन पुगी ।

मैले अब राम्रोसंग पढेर बाँकि पेपरको जाँच दिने अवसर पाएकोमा खुशी पनि भएँ । यसको लागि मैले भोलिपल्ट नै गाउँ छोडेर शहर जाने निश्चित गरेँ । आफ्नो छोराको भलाइको लागि आमाबा पनि मेरो योजनामा सहमत हुनुभयो ।

मेरो एक मनले एकपटक मिलनलाई मात्र भए पनि भेटेर जाने निधो गर्यो । अर्को मनले भन्यो उसको लाडे व्यवहार नबुझी यता आउँदा यो दुःख झेल्नुपर्यो । दुःख झेल्ने मात्र होइन ज्यान नै जान सक्थ्यो । अब फेरि अर्को आपत केही आइलाग्ला । उसको अनुरोध र आदेशको अगाडि हरेक पटक लत्रिनुपरेको छ । अतः शहर जाने निश्चित गरिसकेकोले अब त्यता जानु उपयुक्त छैन ।

मेरो मनस्थितिले यही पछिल्लो कुरालाई नै सदर गर्यो र मैले मामाहरु बाहेक अरु कोही नातेदारतिर भेट्न गइन । सन्ध्याकालले नगाँज्दै मामाघरबाट म घरमा फर्केर आइसकेको थिएँ । तर मिलनलाई नभेट्दाको तलतल भने बढ्दैजाँदो थियो ।

यसैबेला मिलनका दाइ मेरो घरमा हतासिँदै आइपुगे र बोलाए आँगनबाट मलाई, “निर्मल !, निर्मल !!”

बा आमा र म बारदलीमा निस्कियौँ र हतासिँदै आउनुको कारण सोध्यौँ ।

उनले कालोनिलो अनुहार पार्दै भने, “मिलनलाई साह्रो पारेको छ । जति औषधिमूलो, धामीझाँक्री गरे पनि पटक्कै छोएन । उसले निर्मललाई भेट्ने इच्छा गरेकी छ । निर्मल एकछिन गइदिनुपर्यो ।”

म छाङ्गोबाट खसेतुल्य भएँ । सदासर्वदा पुतलीजस्तै भुर्रभुर्र गरेर बारी चाहार्ने र म भनेपछि मरिमेट्ने त्यो फुच्चीलाई अकस्मात के भयो होला त ? हे भगवान्, उसलाई केही पनि नहोओस् । छिट्टै सञ्चो होओस् भगवान् । मैले देवीदेवतालाई भाकल गर्न थालेँ ।
अनि मिलनको दाइलाई पछि पार्दै दौडदै एकै सासमा उसको घरमा पुगेँ ।

मिलनको घरमा गाउँघरका धेरै मान्छेहरु जम्मा भएका रहेछन् । मलाई आफैप्रति रिस उठेर आयो । मेरै लागि मरिहत्ते गर्ने त्यो फुच्ची यति सारो बिरामी हुँदा समेत म बेपरवाह भएर आफ्नै शरीरको घाउ जोगाउन घरमै गुडुल्किइरहेको रहेछु । सायद् मेरै सामिप्यताको लागि बन्देज लगाइदिएकोले बिरामी परेको हो कि ? धिक्कार छ तेरो सुद्धिलाई ।

मलाई देख्नेबित्तिकै निलमले नै पहिलो डाँको छोडी । अनि परिवारका सबै मान्छे रुन कराउन थाले । यो देखेर सबै मान्छेहरु अत्तालिए ।

म सरासर ऊ सुतिरहेको खाटमा पुगेँ र उसको गोरानतिर बसेर उसको मुख खोलेर हेरेँ । मेरो आँखाबाट बलिन्द्रधारा आँशुको मूल पहिल्यै फुटिसकेको थियो ।

“मिलन !, म आइपुगेँ, अब तिमीलाई केही हुँदैन । आँखा खोलेर हेर त ! को आयो ?” मैले उसलाई झकझकाउँदै बोलाएँ । उसको निधार छामेँ । ज्वरो अत्यन्तै बढी थियो । नाडी छामेँ नाडी मोटा तिब्र र अनियमित थियो । अनुहार पहेँलिएको थियो । ओठमुख कलेटी परेका थिए । जिउ एकहप्तामै सुकेर सिन्कासरी भैसकेको रहेछ । अनुहारभरि चिटचिट पसिना आइरहेका थिए । उसले आँखा खोल्न बल गरी तर सकिन ।

मेरो मुटु भक्कानियो र रुमालले आँशु पुछ्न थालेँ ।

यस वातावरणले अरु मान्छेको दिल पगाल्न अरु मद्दत पुर्यायो । दिल हुने जति सबै रोए । वातावरण अरु निरसिलो हुँदै जान थाल्यो ।

यसैबेला उसले फेरि आँखा खोल्न बल गरी र केही बरबराई ।

मैले उसको निधारमा चिसो रुमाल लगाइदिएँ र उसको पानी प्यासलाई बुझेर मुखमा अलिकति पानी लगाइदिएँ ।

उसले अब आँखा हेरी । म खुशीले चिच्याएँ, “मिलनले आँखा हेरी ! अब उसलाई केही हुँदैन !! तपाइँहरु नआत्तिनोस् !!!” भन्दै अरुलाई ढाढस दिन खोजेँ, तर, आँफै पनि मुर्छित हुन्छु कि जस्तो गरी बसेको जमिन रिङ्न थालिसकेको थियो ।

“निर्मल दाइ, तपाईँ आउनुभयो ?” उसले मुख पनि खोली ।

बिरामीलाई आँशु देखाए झन मन खस्छ भन्ने भनाइ रहेकोले मैले झटपट आँशु पुछेँ र टाउको हल्लाएँ । अनि भनेँ, “आएँ, नानी ‌आएँ । तिमी बिरामी भएको मलाई खबरै भएन ।”

उसले फेरि आँखा बन्द गरी र भनी, “पानी !!!”

मैले, “लौ, नानी, पानी खाऊ” भन्दै उसलाई झकझकाएँ । उसले फेरि आँखा हेरी र टाउको उठाउन बल गरी, तर सकिन । मैले नै उसको टाउको उठाइदिएँ, मेरो छातिमा अडेस लगाएँ अनि पानी पिलाइदिएँ । उसले जीउ कँपाउदै र स्वाँस्वाँ गर्दै घुटुघुटु धेरै पानी खान थाली ।

“अब भयो” भनेँ र मैले उसको मुखबाट पानीको लोटा हटाइदिएँ ।

एकछिन सुस्तिएपछि उसले भनी, “दिदी खोई ?”

“म यतै छु, नानी ।” निलमले खाटमा बस्न चाही । म उसलाई बस्नको लागि ठाउँ छोडिदिन उठ्न खोजेँ ।

“तपाईँ नउठ्नोस् ।” ऊ चलमलाई, “यिनी लुगाहरु हटाइदिनोस् ।” आफूलाई ओढाइएको सिरक हटाउन आफ्नी दिदीलाई संकेत गरी । अनि भनी, “म दिदीको काखमा बस्छु ।”

दिदीले बिस्तारै उसलाई उठाई र काखमा राख्दै भनी, “ओहो ! जीउ त आगोको भुङ्ग्रो जस्तै पो छ त !! यसको यो कोमल शरीरले कसरी सहेको होला, यो ज्वलन ? हे भगवान् ! मेरो बहिनीलाई केही नहोस् !! म तिमीले भनेको सप्पै मान्नेछु ।”
मिलन अलि सजिलोसंग दिदीको काखमा बस्न खोजी । निलमले पनि छड्के पारेर उसलाई अंगालो मारी । मिलनले बिस्तारै निलमको गाला मुसार्दै भनी, “साँच्चिकै ?” अनि दिदीको चोलीको खल्तीबाट गुलाबी कलरको कभर भएको मोबाइल झिकेर खेलाउँदै मिलनले मुस्कुराउन कोशिस गरी । उसको यस बालमुस्कुराहटले मेरो अन्तरहृदयसम्म चिमोट्यो ।

“कसम ।” निलमले कसम खाइदिई ।

मिलनले पिसाब फेर्न ट्वाइलेट जान खोजी । दिदीले बोक्न खोजी ।

“होइन म हिँड्छु ।” ऊ दिदीको काखबाट भुइँमा झरी र खाट समातेर उठ्न खोजी । तर धङ्धङिई । करिब एक हप्ताको बिमारले उसको शक्ति सबै खाइदिइसकेको थियो । दिदीले अडेस दिई । अनि दिदीकै आडमा ऊ धङ्धङिदै ट्वाइलेटसम्म पुगी ।
अब मिलन हिड्न समेत सक्षम भैसकेकोले बिरामी भेट्न र बिरामीको परिवारलाई शान्त्वना दिन आएका गाउँलेहरु बिस्तारै आआफ्नो घर फर्किन थाले ।

बाँकि गाउँलेलाई पनि फर्काउन अनुरोध गरी मिलनले । मिलनका आमाबाले उनीहरुलाई पनि विदा गरिदिए ।

ऊ आएर फेरि खाटमा सुती । उसलाई ट्वाइलेट पुगेर फर्कँदा पनि पहाड उक्लिएजस्तै गाह्रो भइरहेको थियो । अलिकति सुस्ताएपछि दिदीको हात खेलाउँदै भनी, “दिदी, तपाईँ निर्मल दाइलाई मायाँ गर्नोस् । दाइ तपाईँकै लागि परीक्षा छोडेर शहरबाट गाउँसम्म आउनुभाको हो ।”

मैले बीचमै मिलनको कुरा काट्दै भनेँ, “मायाँ त कसैले गर भनेर गरिने हो र ? उसको हृदय आफ्फै पग्लनुपर्छ नि ! फेरि निलमले अरु कसैलाई ….. ” मैले यति भनी नभ्याउँदै मिलनको अनुहार बिग्रियो । उसको सर्वाङ्ग काँप्यो । मुख खोल्न खोजी सकिन । अनि आँखाका परेला बन्द हुन थाले ।

फेरि हामी सबै आत्तियौँ । परिवारका सबै सदस्यहरु उसको वरिपरि झुम्मियौँ । मैले मिलनको मुख खोलिदिएर पानी खुवाइदिएँ । ऊ बेहोश भई वा निदाई । झटपट मैले नाडी छामेँ । नाडी पहिलेको भन्दा मन्द र स्थिर गतिमा चलिरहेका थिए । ज्वरो धेरै घटिसकेको थियो । अतः मैले अरुलाई ढाढस दिएँ, “केही हुँदैन । उसलाई एकछिन आराम गर्न दिऊँ ।”

यसैबेला उसको बालहठको बारेमा परिवारकै सदस्यहरुबीच हामीले कुरा गर्न थाल्यौँ । निलम लाजले अर्को कोठातिर लागी । उसको दाइले भन्दै गए:

“मिलन अत्यन्तै हठी स्वभावकी । केही कुरामा लाग्यो कि त, लाग्यो, लाग्यो । दिदीलाई अत्यन्तै मायाँ गर्ने । दिदी जहाँ पुग्यो, पछिपछि उतै जानुपर्ने । उसको हठलाई स्वीकार गरेमा जसलाई पनि आदर गर्ने । तर हठलाई आलोचना गरिदिए, त्यस्तो मान्छेलाई पटक्कै मन नपराउने । दिदीको उमेर बढ्दै गएपछि फक्रिएको फूलमा स्वभावैले विभिन्न भमरा बस्न खोज्ने । तर त्यस्ता भमराहरुले फूलको साथसाथै उपस्थित भएको कोमल कोपिलालाई मन नपराउने । त्यस कोपिलालाई हटाउन खोज्ने वा अपमान गर्न खोज्ने । त्यस्ता भमराहरुलाई फूलले जेसुकै मूल्यांकन गरोस्, तर कोपिलाले खनिखेदो गरिहिड्नुपर्ने । त्यो कोपिलाले फूललाई समेत त्यस्ता भमराको पछि नलाग्न चेतावनी दिँदै हिड्ने । अरु व्यवहारमा पाको मान्छेहरुजस्तै अत्यन्तै व्यावहारिक । दिमाग अत्यन्तै तेज । आदि, आदि ।

यस्तै कुरा भइरहेको थियो । मिलनले खाटबाट बोलाइ, “निर्मल दाइ !!”

ऊ ब्युँझिछ । हामी सबै खुशी भयौँ ।

“भन नानू, म यतै छु ।”

“त्यो दिन मेरै कारणले तपाईँलाई घाउ लाग्न पुगेछ ।” उसले ओठ पिलपिल्याइ । फेरि उसको अवस्था नबिग्रोस् भन्ने हेतुले मैले सञ्चो भएको घाउ देखाउँदै चिमोटेँ, “यी नानी ! यी !! सञ्चो भैसक्यो अब, चिमोट्दा पनि दुख्तैन । अब यो घाउको कुरै नगर । मेरै बुद्धिले गर्दा…. ।” मैले उसलाई सहज होस् भन्ने हेतुले खितखिताट बनावटी हाँसो निकालेँ । मेरो हाँसोमा अरुले पनि हाँसो थपे । हाँसोले कोठा गुञ्जायमान भयो ।

उसले दिदीलाई पनि खोजी । दिदी आफ्नो कोठाबाट निस्किँदै लजाउँदै उसको अगाडि उपस्थित भइदिई ।

मिलनले मलाई नजिक बोलाउँदै भनी, “अब त्यो ‘प्रभात’ भन्ने मान्छे कहिले पनि दिदीको अगाडि आउनेछैन । मैले अस्ति त्यसै दिन नै उसलाई आइन्दा नआउन किरिया खुवाइसकेँ । जवानीको पछि मात्र लागिपर्ने मान्छे, मान्छे होइनन्, पशु हुन् । ऊ ‘पशु’ हो । यही भनेँ मैले ।”

निलम मुख छोपेर रुन थाली ।

“म यसरी बिरामी परेको त्यसैको कारणले गर्दा हो भनेर दाइले पनि ऊसम्म खबर पठाइसक्नुभो । नि दाइ ?” उसको दाइले सकारात्मक टाउको हल्लाइदिए ।

“अब मेरो दिदीले पशुलाई होइन, मान्छेलाई मात्र मायाँ गर्नुहुन्छ । नि दिदी ? त्यो मान्छे भनेको निर्मल दाइ मात्र हो ।”

निलमले मुण्टो हल्लाउँदै बहिनीलाई दुवै गालामा दुई चुम्बन गरिदिई ।

“अब चार चुम्बन यस मोबाइललाई ।” मिलनको आदेशअनुसार निलमले त्यसै गरी । यसबेला निलमको गालाबाट रगत चुहिएला जस्तै लाजले अत्यन्तै राता भएका थिए । उसको प्रेमको असली छायाँ मोबाइलमा परेको मैले बुझेँ ।
यसको जवाफ मैले पनि दिनुपर्ने कर्तव्य ठानेँ ।

मैले पनि मिलनले आदेश नदिँदै मिलनको हात तानेर उसको हत्केलामा दुई र उसको मोबाइल तानेर मोबाइलमा चार चुम्बन गरिदिएँ ।

मिलन अब एकदमै खुशी देखिई र भनी, “म अब आफ्फै उठ्छु । कसैले अडेस नलगाउनुहोला ।” ऊ धङ्धङिदै उठी र अगेनाछेउमा गएर टुक्रुक्क बसी । अनि खाना खान खोजी ।

यो देखेर उसको सबै परिवार खुशीले एकैपटक रमायो । अनि छिटोछिटो उसको आमाले सानो थालीमा दुधभात राखिदिनुभयो ।

मिलनले कपाकप दुधभात खान थाली ।

हामी सबैले उसको बालहठलाई एकतमाशले हेरिरह्यौँ ।

-(कथाकार वली निर्वाचन आयोग नेपाल, काठमाडौमा कार्यरत हुनुहुन्छ)।

(स्रोत : Realkhabar)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.