~अनिल श्रेष्ठ~
एउटी बादी आइमाईका पेटीकोटका
टुक्राहरु च्यातिएर
जब यो मुलुकको राष्ट्रिय झण्डा बन्छ
र सिंहदरबारका पर्खालहरु
पेटीकोटका झण्डाहरु फर्फराउँछन्
जब भर्खरै सङ्गीतबद्ध गरिएका
नयाँ राष्ट्रिय धुनहरु
सिंहदरबारको ग्यालरीभित्र बज्छ
र यो मुलुकका केही उत्साहित सांसदहरु
कुर्सीबाट उठेर
नयाँ धुनलाई सलामी गर्छन्
जब सिंहदरबारको गेटअघि
बाहिर पहरा दिइरहेका सिपाहीका आँखाहरु
पर्खालहरुमाथि झुण्डिरहेका झण्डाहरुलाई हेर्दै
कामुकता प्रदर्शनी गर्छन्
र त्यसका ईजारहरु खुस्किएर
सिंहदरबार स्खलित हुन्छ
जब सर्वोच्च न्यायालयका पर्खालहरु चढेर
संविधानका अराजक धाराहरु
आपसमा मैथुन खेल्छन्
र सिंहदरबारका जगहरुबाट
पेटीकोटका भ्रुणहरु पैदा गर्छन्
जब साँझ परेपछि
निर्मल निवासहरुमा सिंहदरबार फुल्छ
र पारस शाहहरु
लोकतन्त्रको प्रशंसाहरु गाउँछन्
जब अति सम्मानित पोसाकहरुको यौटा कुनाबाट
अँध्यारो विस्तारै खस्छ
र सडकका किनाराहरुमा अँध्यारो झुल्न थाल्छ
जब स्ट्रिटल्याम्पका खम्बाहरुमा ठोक्किएर
बत्तीको उज्यालो मर्छ
र मुलुक पक्षाघातले
संविधानसभा भवनको छेवैमा लड्छ
म भयप्रद भएर
सडकको एक छेउमा उभिएको छु
र त्यो व्यस्त भीडबाट
सघन कक्षको एउटा दुर्गन्धित बेडमा
उपचार गराइरहेको म
मेरो मुलुक हेरिरहेको छु
त्यहीँबाट कहिले म सिंहदरबारका पर्खालहरुमाथि
फर्फराइरहेका झण्डाहरु हेर्छु
कहिले नारायणहिटी हेर्छु
र त्यसको सिरानमा देखिइरहेको घडीसुईहरु हेर्छु
यतिखेर फेरि एक हुल बादी आइमाईका अर्धनग्न स्तनहरु
मेरा आँखाहरु अघि आएर उभिएका छन् र
यो मुलुकका लागि आफूले गर्भाधान गर्न पाउनुपर्ने मागहरु गरिरहेका छन् ।
(स्रोत :Jagaranmediacenter)
