बाल कथा : कृतज्ञता

~विनय कसजु~Binay Kasaju

खोलाको दर्ुइ किनारामा आँपका दुइटा बोट थिए । आँप फल्ने मौसममा दुबै बोटमा लटरम्म आँप फल्थ्यो । बोटमा आँप हुँदासम्म विहानदेखि साँझसम्म केटकेटी, तन्नेरी र बूढाबूढीहरु पनि बोटमुनि झुम्मिरहन्थे । कोही झोला बोकेर रुख चढथे र पाकेको नपाकेको आँप छानीछानी टिप्थे । तर धेरैजसो मानिसहरु बगरका ढुंगा र दाउराको झटारोले हानेर आँप झार्थे । यसरी आँप झार्दा पाकेकोभन्दा पनि काँचा रस नपसेका बिबिरा आँप धेरै खेर जान्थे ।

गुलियो फल दिने गुनिलो आँपको बोटलाई ढुंगा र झटारोले हानेर हाँगा भाचिदिने काँचा आँप खेर फालिदिने मानिसहरुको यस्तो व्यवहार देखेर दुबै बोटहरु दुखी हुन्थे । तर उनीहरु लाचार थिए । एक साल पश्चिम किनाराको बोटले साह्रै दिक्क भएर पर्ूर्वी किनाराको बोटसँग गुनासो पोख्दै भन्यो, “यस्तो मिठो फल फलाउने हामीलाई ढुंगा र झटारोले हानेर हामीमाथि मानिसहरुले साह्रै अन्याय गर्न थाले । अब हामी कि त फल्नै छाडौँ कि अमिलो फलमात्रै फलाऔँ ।”

उसको कुरा सुनेर पर्ूर्वी बोटले भन्यो, “हेर भाइ, आँप फलाउनु हाम्रो धर्म हो । मिठो गुलियो आँप फलाउने हाम्रो गुणलाई किन व्यार्थमा खेर फल्ने – जहाँसम्म ढंुगा र झटारो हानेर दुःख दिने कुरा छ त्यो आआफ्नो स्वभाव र गुण धर्म हो । मलाई त मानिसहरु मेरो छाहारीमा बसेर आँप चुसीचुसी, हात चाटीचाटी खाएको देख्दा बडो आनन्द लाग्छ । उनीहरुले आँप टिप्न हानेको झटारो मलाई आफ्नै केटाकेटीले सानासाना पाइतलाले हानेर माया गरेजस्तो लाग्छ ।”

दर्ुइ बोटको सल्लाह मिलेन । आँपको मौसम आएपछि दुबै बोटमा आँप फल्यो । पश्चिमको बोटमा पर्ूवकोमा भन्दा थोरै फल्यो । आँप पाक्न थालेपछि मानिसहरु पश्चिमको बोटको आँप अमिलो भएको देखेर छक्कै परे । पर्ूर्वीबोटको आँप भने पहिलेजस्तै स्वादिलो थियो ।

मानिसहरु पर्ूर्वी बोटमा झुम्मिएर ढंुगा र झटारो हानेको देखेर पश्चिमी बोटलाई आफूले थोरै र अमिलो आँप फलाएकोमा ठिकै गरेछुजस्तो लाग्यो । तर त्यो बोटमा कसैले किरा लागेको, कसैले आँखा लागेको त कसैले बोक्सी लागेको अडकल गरेर उपचारको लागि थोत्रा पुराना जुत्ता, फुटेका हाँडी, थोत्रा लुगा त्यसका हाँगामा झुण्डयाउन थाले । कसैले बोटमुनि झारपात र घुर बटुलेर आगो बालेर खर्ुसानी पोलेर धुँवाए । आँपको बोट झन दुःखी भयो ।

केही दिनपछि वषर्ाको मौसम सुरु भयो । बाढी आएर खोला निक्कै उर्लियो । दुबै बोटको फेँदमा खोलाले हानेर बोट नै ढल्ने डर भयो । खोलामा पानी केही घटेपछि मानिसहरु खोलाको किनारामा आँपको बोट वरिपरि भेला भए । उनीहरुले तार जालीहरु ल्याए र पर्ूर्वी आँपको बोटलाई जोगाउन बोटको वरिपरि जाली राखेर त्यसभित्र ढुंगा भरेर बोटलाई बाढीले बगाउन नसक्ने गरी बलियो वाँध बाँधे ।

अमिलो फल दिने पश्चिमतिरको बोटलाई कसैले पनि वास्ता गरेन ।

(स्रोत : Binaya Kasajoo’s Blog)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in बाल कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.