बाल कथा : कासाङ

~बिजय चालिसे~Vijay Chalise

“आज पसलको सामान नल्याइ नहुने, आजै पाहुना पनि धेरै आउँछन् । के पोे गर्ने होला !” आमा छिमेकी बजुलाई आफ्नो समस्या सुनाउँदै हुनुन्थ्यो ।

“त्यै त के गरी भ्याउँछ्यौ एक्लैले” विहानको घाम ताप्दै तर्कारी केलाउन सघाइरहनुभएकी बजुले भन्नुभयो ।

पासाङकी आमा मुक्तिनाथ आउने पाहुनाहरू बस्नेखाने सानो सानो लज चलाउनुहुन्थ्यो । यो झारकोट गाउँ असाध्यै रमाइलो थियो । बाबा विदेशी पाहुना लिन पोखरा जनुभएकाले घरमा आमा र कासाङ मात्र थिए । जोमसोममा कलेज नभएकोले कासाङका दाजु पनि पोखरामैं बसेर पढ्थे । एक्लै लज चलाउन आमालाई भ्याइनभ्याई थियो । लजको समान लिन झण्डै एक विहानको बाटो हिंडेर जोमसोम पुग्नुपथ्र्यो ।

“आमा,म गएर ल्याउँछु नि त सामान ! के के ल्याउने भन्नोस् न बरु ।” आमाको समस्या बुझेर कासाङले भनिन् । उनी अघिपछि पनि विदाको बेला घोडा लिएर जोमसोम आउने जाने गर्थिन् । किनमेल गरेर आमालाई सघाउँथिन् । उनीे जोमसोम कै स्कुलमा छ कक्षाकी विद्यार्थी थिइन् ।

”पढ्न चाहिं कति बेला जान्छ्यौ नि ?”आमाले समस्या देखाउनु भयो ।

”आज शनिवार होइन, बिर्सनुभएको ?”कासाङले स्कूल जानुनपर्ने कुरा सम्झाइन् ।

“ए हो त नि ,राम्ररी गएर सामान ल्याउ छोरी !”आमाले भन्नुभयो ।

कासाङ आमासँग किन्नु पर्ने सामानको सूची र पैसा लिएर जोमसोम हिंडिन् । उनी घोडामा थिइन । उनले माया गर्ने भएकोले घोडा पनि भनेको मान्थ्यो ।

जोमसोम झर्ने बाटो एकदमैं ठाडो र भिरालो थियो । बाटाभरि मसिना ढुङ्गाका गिर्खाले घोडाका खुर समेत रड्किने डर हुन्थ्यो । अझ अलि ढिलो भयो भने त कालीगण्डकीको खोँचै खोँच जोडतोडको हावा चलेर मान्छे नै उडाउलाजस्तो गथ्र्यो । उकालो बाटोको धूलो र वगरको बालुवा उडाएर आँखै हेर्न दिंदैनथ्यो ।

“पख्…पख्…फुर्के, विस्तारै हिंड् । खुट्टा रड्केर लड्लास् फेरि !”कासाङको कुरा बुझेजस्तै घोडा पनि विस्तारै हिंड्नथाल्यो । कासाङ घोडालाई फुर्के भनेर बोलाउँथिन् । ओरालो सकेर बल्ल बल्ल कालीगण्डकीको किनारै किनारको बगर हिंडेर उनी जोमसोम पुगिन ।

“बाजे, दश बजिसकेछ । बाह्रबजेपछि हावाचलेर हिंड्न गाह्रो हुन्छ ! मेरो सामान चाँडै राखिदिनुप¥यो ।” कासाङले सधैं सामान किन्ने पसलमा पुगेर सामानको सूची दिंदै भनिन् ।

“ए आज तिमी आयौ, कासाङ ! हुन्छ,चाँडै गरौंला ।” पसले बाजे मात्र होइन कासाङको राम्रो स्वभाव र मीठो बोलीले गर्दा उनलाई सबैले माया गर्थे, मन पराउँथे ।

कासाङ सामान लिएर हतारहतार घरतिर लागिन । एकघण्टा जति कालीगण्डकीको तिरैतिर हिंडेपछि घोडा कागबेनीको उकालो लाग्यो । मुक्तिनाथबाट आउने र जाने मानिसहरूको दोहोरो लाम थियो त्यो अत्यासलाग्दो उकालो पनि । आउने र जाने बराबर !

“कति आँटिली केटी, एक्लै यस्तो बाटो हिंड्न कत्ति पनि नडराएकी हेर…हेर…।” कासाङलाई त्यस्तो बाटो एक्लै हिंडेकी देखेर यात्रीहरू उनको सह्राहना गरेको सुनिन्थ्यो ।

झारकोटभन्दा निकै तलको खिङ्गार गाउँमाथि पुगेपछि कासाङले एउटी चालीस–पैंतालीस वर्षकी स्वास्नीमान्छे बाटोमा लडी रहेकी देखिन । साथका लोग्नेमान्छे निकै आंत्तिएका देखिन्थे–लौन, अब के गर्ने…? लेक लाग्या पो होकि ।

बाटामा आउने–जाने मान्छे एक छिन उभिएर हेर्थे, जाान्थे । सबै हतारमा भएकाले सायद कसैलाई तिनको मदत गर्ने फुर्सत थिएन । अरु त अरु त्यही ठाउँकन मानिस समेत मद तगर्न कोही अघि सरेको देखिएन ।

“के भयो बाजे…? विरामी पो प¥यो कि कसो !” कासाङले घोडाबाट ओर्लंदै सोधिन ।

“हो…नानी, लेक लाग्यो कि के हो, यिनी सासै फेर्न नसकेर लडिन् । मदत गर्ने पनि कोही छैन, माथि होटेलसम्म लैजान सके पनि केही उपाय निस्कन्थ्यो कि !” उनले एकदमैं चिन्तित हुँदै भने ।

“चिन्ता नर्गोस् बाजे, केही हुँदैन । हावा नपुगेर धेरैलाई यस्तो हुन्छ ।” कासाङले भनिन.।

“चिन्ता नगरेर के गर्नु नानी, यो विरानो ठाउँमा न अस्पताल छ, न कुनै मदतको आशा !” कासाङले सम्झाउँदा पनि ती मान्छेको चिन्ता हटेन ।

“चिन्ता नगर्नोस्, ल बरु उहाँलाई मेरो घोडामा राखौं । यसैमा राखेर माथि पृु¥उाँला, माथि पुगेर आराम गरेपनि ठीक भै हाल्छ नि ।” ती सानी टीको त्यो कुरा सुनेर उनलाई ठूलो ढाडस मिल्यो ।

दुबै मिलेर विरामीलाई घोडामा चढाए । कासाङले सरासर आफ्नै लजमा पु¥याएर आमालाई सबै कुरा ससुनाइन् । आमाले केही जरीबुटी पिनेर खान दिनुभयो ।

“ल बज्यै, यो तातो चिया खानोस् । केही बेर आगो तापे पछि ठीक हुन्छ ।” आमाले औषधी ख्वाएपछि चिया दिंदै भन्नुभयो । नभन्दै केही बेर पछि नै उनलाई विस्तारै सञ्चो हुादै गयो । लेक लागेको असर औषधिले ठीक ग¥यो, चिया र अँगेनाको तातोले शरीर पनि राम्रैसँग गर्मायो । कासाङको मदत समयमैं पाउन सकेकोले उनी बिस्तारै ठीक भइन् ।

“अब त बाँच्छु कि क्याहो ! तिमी त देउतै भयौ नानी, मेरालागि । तिमीले मदत नगरेकी भए…!” विरामीले कासाङलाई काखमा राख्दै भनिन् ।

“हो बल्ल बुझिछौ, मानिसनै देउता हो ! जसले विपत्तिमा परेकालाई मदत गर्छ,त्यो नै भगवान हो, कसो ?”विरामी महिलाको कुरा सुनेर लोग्ने मान्छेले भने ।

“हो…देउतै भएर बचाइन् कासाङल मलाई !” ती महिलाके कुरा सुनेर कासाङले अफ्नी आमाको अनुहार पनि खुसीले चम्किएको देखिन् ।

(स्रोत : कान्तिपुर कोपिला,भदौ १४,२०५९)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in बाल कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.