कथा : बोझ

~शुषमा मानन्धर~Shushma Manandhar

फुटबलको साह्रै क्रेजी ऊ । पहिले पहिले त उमेरमा अलि खेल्थ्यो पनि तर अव शरीर र समयले नदिएर अचेल फुटबल खेलवाट सन्यास लिइसकेको छु भन्दै आफूलाई चित्त बुझाउन थालेको छ । वल्र्डकपको बेला उसलाई अरु के चाहियो र ऊ जति बेला पनि टिभी कै अगाडि आंखा तानी रहेको हुन्छ । उसको चियाचमेना र खाना खाने काम पनि कोठा मै टिभी हेर्दाहेदै हुन्छ । गएको रात पनि फुटबल म्याच हेरी अनिँदो बसेको उसले सवा दशमा अफिस आई मेचमा बस्न नपाउँदै चुटकी बजाई लामो हाइ काढ्यो । रातभरि बसियो तैपनि आफूले सर्मथन गरेको टीमले जित्न सकेन उसलाई यसैमा थकथक छ । “थुक्क, कस्तरी खेलेका बजियाहरुले ! कम्तीमा एउटा गोल त फर्काउनु पथ्र्यो ।” ऊ आफै गन्गनायो ।

प्रशासनको हाकिम आई सकेका थिएनन् त्यसैले उनको कोठाबाट आजको दैनिक पत्रिका मंगाई आद्योपान्त पढ्यो उसले । केहीवेर पछि पिउनले ल्याएको कालो चिया पनि खायो अनि घर्रा तानेर एउटा फाइल पल्टायो । हिजो उठेको टिप्पणीको फाइलमा उसको आफनो मन्तव्य र सिफारिस लेख्नु थियो उसलाई । दुइ तीन लाईन लेख्यो पनि । अरु चैं लेख्नै मन लागेन । निद्रा नपुगेर हो कि शायद उसलाई हाइले निकै सतायो । उसले आफ्नो नाडी घडि हेर्यो सांढे बाह्र हुंदैछ । आज किन घडिले एक बज्न यस्तो ढिलो गरेको । समय मिलेन कि भनी उसले अरुसंग पनि भिडाई हेर्यो त्यत्ति नै हो सांढे बाह्र । ऊ नजिकै सहकर्मीको कोठामा छिर्यो कम्प्युटरको काममा व्यस्त भन्ठानेका सहकमी अर्कै दुनियांमा व्यस्त रहेछन् । इन्टरनेटमा खबर खोजिरहेका ती सहकर्मीले एकदिन अगाडि न्यूरोडमा भएको दुई महिलाको भिडन्त बारेको समाचार इन्टरनेटमा पढेका हुन कि भनी ऊसंग सोधे । उसले आफूले त्यो रोमान्चक खबर अहिले सम्म पढी नसकेको बताउँदै खाजा पछि पढ्ने विचार गर्यो । तिनीहरु एउटै राजनैतिक धारका, त्यसैले साह्रै गफ मिल्छ । सानो राजनैतिक धागोबाट शुरु भएको गफमा दुबैले एक घण्टा सम्ममा ठूलै कम्बल बुन्न सकाए ।

” ओहो । खाजाको समय नै बित्न लागेछ !!” भन्दै ऊ उठ्यो । उसलाई आज चिउरा र पिरो आलु अचार खान मन लाग्यो त्यसैले सधै खाजा खाने ठाउँमा नगै अलि टाढाको पसलमा पुग्यो । खाजा खाई आउँदा तीन बजीसकेथ्यो । सवा तीन देखि अर्को हाकिमको कोठामा मीटिङ्ग बसियो सवा चार त्यसै बज्यो । आफ्नो कार्यकक्षमा फर्केर एक पल्ट इन्टरनेट हेर्यो दुई चार इमेल गर्दैमा पाँच पनि बजेछ । उसले जिउ तन्कायो कर्याक कुरुक औंला पड्कायो आज त साह्रै थाकियो । आजको जागीर पनि पाक्यो, ऊ बच्चो झैं रमायो ।

व्याग बोकी ढल्कंदै थकित मुद्रामा घर पुग्यो ऊ । त्यो बेला उसकी श्रीमती सोफामा हात खुट्टा लुला छाडेर असरल्ल पसारेकी थिई, थाकेकी जस्ती । उसले कारण सोध्यो । “थाकें, दिनभरिको कामले लखतरान परेर सुस्ताएकी” भन्ने जवाफ पायो उसले श्रीमतीबाट । छक्क पर्यो ऊ र उल्टै प्रश्न गर्यो उसले श्रीमतीलाई ‘घरमै बसी पनि कोही थाक्छन् र ? दिनभरि घरमा के नै काम हुन्छ र गर्न ? खाएको थाल मस्काउने, बढारकुंडार, लुगा धुने, बजार जाने, खाजा बनाउने, छोराछोरीलाई हेर्ने यत्ति मात्र हैन ? उसको निचोडमा यी कुनै कामै हैनन् । त्यो त महिलाले निर्वाह गर्नु पर्ने आफनो धर्म र दायित्व हो । काम भनेको बाहिर अफिस जानेहरुले गर्छन त्यसैले उनीहरु थाक्छन् पनि । आज कत्ति धेरै काम गरेको छ उसले । एउटा भए पो सम्झनु ।

“जा जा तातो चिया बनाएर ल्या, समाचार वित्न लाग्यो होला ।” श्रीमतीलाई अह्राउँदै उसले टि.भी. खोल्यो । लुगा धॊएर सोझ्याउन नपाएको ढाड समाउंदै सकी नसकी श्रीमती उठी चिया बनाउन । यति मात्र कहां हो, उसले त अझ भरेको लागि खाना पनि पकाउनु छ । तरकारी छैन, कसले किन्न जान्छ ? श्रीमान घर आएपछि आजको उनको ड्युटी सकियो तर विचरी घरमा खटेर काम गर्ने उसकी श्रीमतीको कामको सीमा कहांनिर छ उसले गरेका अथक र अनगिन्ति कामको पहाड मुनि ऊ थिचिएकी छे तर उसले बोकेको उसको यो बोझ कसले महशुश गरिदिने हो ?

mdhsusma@yahoo.com
कुमारीपाटी, ललितपुर

(स्रोत : KhassKhass.com )

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.