कथा : बिष्णुमाया उर्फ म्याडम ‘बी’

~सन्जु बजगाईं~Sanju Bajgain

“देख्नु भो म्याडम ‘बी’लाई ……!” छोरीले देख्नासाथ मलाई साउती मारी ।
“चुप लाग ।” मैले चिमोटें ।
जम्मा भएका यत्तिका नेपालीहरुका ‘चिफ गेस्ट’ की श्रीमती भएर आएकी छन् उनी । यो औपचारीक भेलाले हाम्रो नजिकको सम्बन्ध किन चाल पाउनु ! म औपचारीक भएर रहें ।

कार्यक्रम शुरु भो । म्याडम ‘बी’ले श्रीमान्का साथ मंचमा आसनग्रहण गरिन् । उनका श्रीमान् जो आजको कार्यक्रम बिशेषका पनि बिशेष, श्री राजकिरण शर्मा ज्यूबाट पानसमा बत्ति बालेर कार्यक्रमको विधिवत् उद्घाटन भो । म्याडम ‘बी’ले अरुले जस्तै गरी ताली बजाईन् । पछिल्तिरका सिटबाट मैले पनि ताली बजाएँ । तालीको गड्गडाहटले पुरै हल गुञ्जियो ।

घर सरेर गएको कति पछि म्याडमलाई देख्न पाएँ आज । निभ्न लागेको बत्तिझैं मधुरो उनको चेहरा ! बिसञ्चो पो छ कि ? उनले मलाई देखिन् होला र ? जे होस् उनको चुर्लुम्म सितारा भरेको साडीको सप्को झल्झलाईरह्यो टाढाका मेरा आँखामा । बत्तिको प्रकाशमा कस्तो बेजोडले चम्किएको ! तर साडीको सप्कोमा भरिएका सिताराहरुभन्दा चम्किएको थियो राजकिरण शर्मा ज्यूसँगको उनको उपस्थिति ।

म्याडमको अनुहार राम्ररी पढी नसक्दै संगीत बज्न थाल्यो । छेवैमा बसेकी मेरी छोरीका पैताला चले ।

“यो आकाश र धर्ती कसले फुटायो ?
आमाको मुटु कसले दुखायो ?
परदेशी माटोमा केको हो मोह ?
देशले सोध्दा निशब्द भए म………।”

सुकोमल किशोरीहरुको स्वागत नृत्य शुरु भो ।

कस्तो राष्ट्रियता भरिएको गीत । शर्मा ज्यूका आँखाहरु रसाए होलान् । क्यामेराको लाईटमा तिनका आँखामाथि अडिएको चश्माको फ्रेममात्र टल्किएको देखियो । म्याडम ‘बी’ त उदाश भईन् ।

नर्थ लण्डनमा बस्नेहरुले केही त गर्न भ्याए आफ्नो राष्ट्रिय पर्वका लागि । धन्य श्री राजकिरण शर्मा ज्यू ! तर कस्तो अन्र्तमुखी स्वभाव ! असाध्यै कम बोलेको देखियो । केहीसँग भने खुलेरै हात मिलाए उनले । ईन्टरनेशनल ब्राण्डसँग जोडिएका श्री राजकिरण शर्मा ज्यूको त्यस्तो ब्यस्त समय पाएकोमा गर्व गर्दै कार्यक्रम सकियो । बिदाई गर्न आयोजकहरु शर्मा ज्यूको गाडीसम्मै पुगे । म्याडम ‘बी’ले पनि बिदाईका हात हल्लाईन् र पसिन् गाडीभित्र ।

एउटै राष्ट्रिय चिनारी बोकेका अनि लामो समयदेखि छिमेकी भएर बसेका म्याडम ‘बी’ र म पदिय भिन्नताको मापदण्डभित्र परायाभूमीमै किन नहोस् एकैछिन राम्ररी बाँधियौ । त्यही मापदण्डलाई पछ्याउँदै शर्माज्यूको गाडी कुद्यो । गाडी निकै पर पुगुन्जेलसम्म मैले ठिङ्ग उभिएर हेरिरहें ।

…………………………………………………….

घण्टी बजेको बज्यै थियो ।

“मम, पोष्टमेन होला !” छोरीले कोठाबाट अन्दाज मात्र गरि उठ्ने सुरसार गरिन ।

“रिङ्ग बजिरहेको छ ढोका खोलिदेउन ।” धुनलाई थुपारेका कपडा मेशिनमा कोच्दै भने ।

“ओहो म्याडम !” म्याडम ‘बी’ पो रहिछन् ।

आश्चार्य लाग्यो । कति पछि आईन् आज । किन आईन् होला ? त्यो पनि बिहानै पारेर ।

“हामीलाई त बिर्सनु भएछ भन्ने लागेको !” मैले भने ।

“कहाँ बिर्सनु ? कति अगाडिदेखि आउने बिचार थियो बल्ल आज जुर्यो ।” उनले भित्र पस्तै भनिन्, “हिजोको कार्यक्रममा त्यतिकै भैहाल्यो ……..।”

बाल्कोनीमा कुर्सी थपें उनका लागि । छेवैको लुगाधुने मेशिनको आवाज मधुरो चलिरह्यो । मान्छेले मिशिनको जस्तो तोकिएको चरित्र कहाँ स्वीकार्नु ! हामी स्वतन्त्र, हाम्रा आवाजहरुको ठेलमठेलमा लाग्यौ ।

“यो तातोपनले तिमीहरुलाई पोल्दैन कि सहन सिपालु छौ हँ तिमीहरु ?” चर्किएको घाममाथि रीस पोखियो उनको ।

“यस्तो मौसम कहाँ मिल्नु सधैं !, हेर्नुस न यी रापिला किरण, मन्द हावा, निलो आकाश, यी मैले रोपेर फुलेका फूलहरु ! गफै गर्न त थियो, लस्करै गमलामा फुलेका फूलहरु सुम्सुम्याउँदै मैले भने – तपाईं फूल बगैंचा खुब मनपराउने मान्छे ।”

“मे महिनामा नेदरल्याण्डको फुल फेस्टिबल गएर हेरें नि ! राता…पहेला…सेता….!, मेरिडियन होटेल…., म पनि फूल जस्तै छैन त ?”

शंका लाग्न थालेछ क्यारे म्याडमलाई आफ्नो सुन्दरतासँग । उनको प्रश्नको के जवाफ दिउँ ? फूल र नारीको सुन्दरता कसरी दाँज्ने ? कोमलता र नाजुकताको समानान्तर बिशेषताभित्र दुवै उस्तै लाग्छन् मलाई । म केही बोलिन ।

उता मेशिन रोकियो । पन्ध्र मिनेट बढी लगायो । इनर्जी लस् !

मिशिनले धोएका लुगा स्ट्याण्डभरि फिजायौं आमाछोरीले । एकैछिनका लागि उत्ताउलिएको छ घाम । लण्डनको मौसमकको के भर ? चारबजेपछि त पानी पर्छ भनेकै छ । आकाशतिर आँखा लगाएँ । अहिलेसम्मका लागि कञ्चन निलो थियो ।

“म्याडम कफी …!” छोरीले ट्रे राखिदिई टेवलमा ।

“नेस्क्याफे ?”म्याडम बोलिन् ।

“हैन सेन्सेओ ।” मैले भने ।

कफीको चुस्की, मदमस्त मौसम, परिपरी फुलेका फूलहरुको सुन्दरता, रङ्गीन पुतलीहरुको फिरफिराहट ! रमाउन के चाहियो अरु ?

“कुन उन्मादमा उड्छ यो ? जाबो रङ्गीन पखेटाको भर !”

म्याडमको अनुहारमै चुमौलाझै गरी सानो पुतली हल्लिदै आयो । पुतलीको समीप्यता उनलाई मन परेन । कस्तो रुखोपन ! नाथे झुसिल्कीराको खोका फुटालेर निस्किएको छिरबिरे पखेटा समेत जीवनको रङ्ग बोकेर उड्दो छ । के को पुर्वाग्रह म्याडमको ? “त्यसले फुलेका फूल परिपरीको भाग आफ्नो ठान्दो हो ।” मैले मुस्काउँदै भने ।

“के फूल ? के रङ्ग ?” आकाशतिर मुन्टो फर्काउँदै बिरोधास्पद ओठ पो लेपारिन् ।

म हेरे कि हे¥यै !

“म्याडम यसपाला नेपाल कहिले जाने ?” नउठुन्जेल केही बोल्नै प¥यो ।

“मिले त आजै जाने थिएँ । म्याडमले थपिन् – खुशी जति सबै उतै छोडिएछ …..दिक्क लाग्छ ।”

सबैथोक पाएर पनि म्याडमलाई दिक्क लाग्न थालेछ । मेरै सामुन्ने उनका आँखा भरिए । आफ्नो माटोको संझनामा कसको मन नरोला ? कयांै रात बितेका छन् रोएर मेरा पनि । कोठाका भित्ताहरु र मेरो सिरानीलाई साक्षी राखेर आफू रोएको कसलाई सुनाउनु ? पीडा साट्ने को भेट्नु यो उन्मत्त बिरानो शहरमा ?

“के भन्नु भएको ? हाम्रो जस्तो घोटिएर काम गर्नु परे पो दिक्क मान्नु । शर्मा ज्यूले टन्न कमाएर कस्तो सुख दिनुभएको छ ।” मैले भने ।

दुईबर्ष अगाडिसम्म म्याडमको हैसियत र हैरानी मेरो जस्तै थियो । हामी एकै ठाउँमा काम गथ्र्योै । मैले छोरी पढाउँदै जीन्दगी धान्न खटे जत्तिकै उनी पनि शर्मा ज्यूको पढाई सक्न खुब खटिन । म्याडमको लगानी खेर गएन । शर्मा ज्यूलाई युनिक कम्पनीले स्वागत गर्यो जुन सफलतामा म पनि खुशी भएकी थिएँ ।

“कमाई भएर के गर्नु ? शान्ति नभएपछि ।” निकैबेर गम खाएर उनले भनिन् ।

आज आएर म्याडमले शान्तिको अर्थ बुझिछन् । बाल्कोनीबाट पर देखिएको ‘यूरो स्टार’ रेलको हाई स्पीडमा पुगेको मेरो ध्यान उनको कुराले उनीतिर मोडियो । कस्तो बिजुलीको झट्का जस्तो द्रुत परिवर्तन ! ‘तिम्रो जस्तो हैरानी जीन्दगीभर गर्नु परे म त मरिसक्थे ।’ शर्माज्यूको कमाईले सबैथोक दिएपछिको भेटमा उनले मलाई भनेको मैले बिर्सन भ्याएकै छैन । ‘भनेजस्तो जीन्दगी जीउँन दिनरात घोटिदा पनि तिम्रो त्यो दिन कहिल्यै नआउँदा तिमीलाई कति अशान्ति हुँदोहोला नि !’ मलाई दुख लाग्ला कि भन्नेसम्म ख्याल नराखि बोलेको पनि बिर्सन भ्याएकै छैन ।

यति मात्र हो र ! दुईबर्षसम्म जिन्दगीको दुःखसुखलाई सँगै साटासाट गर्दै काम गरेको सबै बिर्सेर उनले कति भनिन् कति ! मेरो मजबुरीमाथि निराशा कति बोलिन् कति !

हिजो जस्तो लाग्छ उनका बाक्यहरुले मलाई चिमोटकोे, गिज्याएको, नङ्याएको र छोडिदिएको मेरो विवशताको चौबाटामा । मेरो जीन्दगीमाथि म्याडमले त्यसरी निराशा बोल्लिन भन्ने थिएन मलाई । अर्काको दुःख बाड्न नसके पनि हिलो त नछ्याप्नु ! त्यसमाथि परदेशमा बाँचेका एकै देशका हामी । म के बोल्थे ? सुँगुरले जहाँ पुगेपनि फोहोरै खादोरहेछ भनेर चित्त बुझाएँ ।

मन न हो, घोचेपछि घाउ लागिजान्छ ! उनीसँगको आत्मियतामा अदृष्य दुरी यहींदेखि बढ्यो । तर म्याडम अनभिज्ञ थिईन् किनकी हाम्रा भेटघाटहरुमा मैले उनका कुराहरु पुरानै धैर्यताले सुनिदिएँ । सुनिदिनु र आफ्नै ठानेर मनन गर्नु बिचको भिन्नता कसका आँखाले देख्ने ? समयभन्दा ठूलो को ? आज शान्ति खोज्न भरिएको मन लिएर मेरै सामु आएकी छन् उनी ।

“अरु के दिक्दारी छ र तपाईंलाई ?” मैले थाहा नपाए जस्तो गरी सोधें ।

म्याडम मौन थिईन् । गमलामा फुलेको फूलको थुङ्गा टिपेर च्यातच्युत पारेको उनलाई पत्तै थिएन । म कुँडिए त्यो फूलको थुङ्गोको सुन्दरतालाई वध गरेको देखेर । तिनका हत्केलाहरु फूलको रातो रङ्ग र चोपले घिनलाग्दा भएका थिए । के यो उनको दिक्दारीमाथिको प्रतिक्रिया थियो ? मलाई भने मेरै फूलको थुङ्गाको माया लागिरह्यो ।

“तिमीलाई एउटा कुरा भन्नु छ ।” म्याडमले मतिर कुर्सी घिसार्दै बोलिन् ।

“के हो त्यस्तो ?” मैले कान ठाडा पारे ।

“छोरीले थाहा नपाओस् ?” उनले भूमिका बाँध्दै गईन् ।

छोरी थाहा पाउनु नपाउनुसँग के सम्बन्ध ? छोरी शब्द जोडिएपछि मलाई एकाएक कमजोर अनुभूति भयो । छोरीकै आमा हुनुका नाताले मैले कमजोरी महशुस गर्नु पर्ने कस्तो बिडम्बना ! उनको छोरोप्रति मेरी छोरीको कुनै लगाव छैन । म्याडमलाई के थाहा हामी आमाछोरी मात्र नभएर साथी पनि हौ भन्ने कुरा । मभित्र जवाफ तैयार भैसकेको थियो ।

“छोरी……छोरी भित्र कोठामा ….।” मेरो आवाज म्याडमकी हितैषिको नभएर एउटी छोरीकी आमाको जस्तो मधुरो भो ।

“अरुसँग कुरा नगर है ।” साउती मारिन उनले र सुनाउँन थालिन् – तीन महिना यता शर्माज्यूको घरमा बास छैन । हप्तामा एकदुई पटक भेट हुन्छ हाम्रो । तिमीलाई थाहै होला नि ! शर्माज्यू आजकल स्मार्टनेसको कुरा गर्नुहुन्छ । ‘बोल्ड’ , ‘स्मार्ट’,……..तिमीले बुझिसक्यौ नि…..ग्यारीको पारा क्या !”

“हो नि ! वहाँको कम्पनी नै कस्तो शानदार छ ।” मैले बुझ पचाएँ ।

म्याडमले निधार खुम्च्याउँदै हेरिन् मतिर । थप्न लागेका कुराका शिलसिलाहरु उनका आधा खुलेका ओठमा अड्किएका थिए । “तिमीलाई आजसम्म केही थाहै छैन उसो भए ?” म्याडम अलि जोशिईन् ।

“भ्यागुर खानेका मनमा धर्सा !” उनले मलाई नै कटाक्ष गरे जस्तो भो । के भर , त्यही थाहा पाएर आएकी हुन् कि मकहाँ ? मैले भ्यागुर खाएकी छु । म के भनेर संझाउँ उनलाई । मेरा आँखाले धोका खाएका होईनन् । झुटो कसरी बोलूँ ? तर सत्य ओकल्ने आँट पुग्दैन । मैले भन्नु भन्दा उनैले भनेको जाती ! मनमा कुरा खेलाउँदै सुकाएका लुगा ओल्टाई–पल्टाई गर्न लागे ।

“अगाडिको घरमा शर्माज्यूको गाडी रोकिएको तिमीले कहिल्यै देखिनौ त आजसम्म ?”

अफ्ठ्यारो प्रश्नको जवाफ अफ्ठ्यारो थिएन तर म्याडमलाई जवाफ फर्काउन अफ्ठ्यारो लाग्यो मलाई । उहीबेलै सुनाउन गएकी म आधाबाटो पुगेर फर्किएँ । फोन गरे तरपनि भन्न सकिन । उनको मुर्झाएको अनुहार मेरो सामुन्ने आएर सोध्दा पनि म बोल्न सकिरहेकी छैन । कसरी भनुँ ?
“शर्माज्यूका रातहरु आजभोली तिम्रै अगाडीको घरमा बित्छन् ।” अन्तत आफैले भनिन् ।

“जेसिका, जेसिका मुर ! शर्माज्यूको गाडीबाट कयौ पटक उत्रिएको देखेको कुरा तपाईंलाई सुनाउने हिम्मत पुगेन ।” आखिर मेरो पनि मुख खुल्यो ।

दोषी म हो या होईन थाहा छैन । तर म्याडमको विक्षप्त मनका सामुन्ने आत्माग्लानी भो मलाई ।

“पन्ध्रदिनपछि छोराछोरी डेनमार्कबाट फर्किनासाथ म नेपाल जाँदै छु सधैंलाई । तिमीलाई भेट्न मन लागेर आएकी ।” म्याडमले पश्चातापले भरिएका आँखा अगाडि जेसिकाको घरतिर फ्याँक्तै भनिन् ।

शर्माज्यूको मनको ढोका बन्द भएर के भो र ? जीन्दगीको खुशी बटुल्ने बहानामा यत्तिका बर्षदेखि आफैंले बन्द गरेको जन्मभूमीको ढोका खुल्लै थियो उनका लागि ।

मैले सान्तवना स्वरुप म्याडमका हातहरु समाएँ । तर उनको जीन्दगीको बाटो छेक्न कहाँ सक्थे ! हामीसँग बिदा मागेर उनी निस्किसकेकी थिईन् । अहिलेलाई भने उनको नाम बिष्णुमायालाई छोट्याएर हामीले भन्ने गरेको म्याडम ‘बी’ को झझल्को मात्र थियो हाम्रो वरिपरी ।

(स्रोत : Paniphoto.com)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.