कथा : सिरक फेर्ने सपना

~दीपक घिमिरे~Deepak Ghimire

जाडोले मुटु नै काँप्न थालेको छ । सायद माघको महिनामा पानी परेर होला यो पटक अलि धेरै जाडो मान्दैछु । अगेनामा हालेको दाउरा पनि निभ्न थालिसकेछन् । रातको नौ बजिसकेपछि अब अगेनामा खरानी हेरेर बस्नुको औचित्य रहेन । सुत्नका लागि बिस्तरा भएको कोठातिर लागें । बाहिर सिमसिम पानी परिरहेको छ । अलि–अलि हावा पनि छ त्यसैले होला मुटु नै छुने जाडोको अनुभूति भएको थियो ।

खुट्टातिर चिसो छ । सायद छानाबाट चुहिएको पानीले बिस्तरा भिजे छ क्यारे । निकै जाडो भएकाले होला त्यो चिसोलाई वास्ता नगरी सिरकमा गुटुमुटु परेर सुतें । सिरकले जाडो छेकेको थिएन । हुन पनि सिरक नै पुरानो भइसकेको थियो । कपास डल्ला परेर एक ठाउँमा जम्मा भएको थियो । कतै सिरकको खोल मात्र थियो त कतै कपासको भारी मात्र । सायद बाआमाहरु घर छुट्टिने बेलामा हाम्रो भागमा परेको बिस्तराको सिरक हुनुपर्दछ । नयाँ किन्ने त परैको कुरा भयो त्यसैलाई बनाउनेसम्म हैसियत छैन यतिबेला मेरो परिवारको । अझ भनौं यो त धेरै राम्रो सिरक मानिन्छ । बाआमाको बिस्तरामा भएको सिरकको हालत झन खराब छ तर पनि जाडोका महिना त हो नि भनेर चित्त बुझाउनुहुन्छ र सहनु हुन्छ जस्तोसुकै जाडो पनि ।

छानाको हालत पनि त्यस्तै छ । कहिले खुट्टातिर त कहिले टाउकोतिर पानी चुहिएर हैरान बनाउँदैछ । यो छानो पनि धेरै पुरानो भयो । छानो छाउने खर किन्ने पैसाको अभावले गर्दा यो पनि हामीलाई तर्साउने साधन भएको छ । घरको बनावटले त्यो घरधनीको आर्थिक हैसियत पत्ता लगाउँछ भन्ने ठिकै रहेछ । मेरो घरले मेरो पारिवारिक हैसियत बताउँदैछ । तर पनि गुजारा त यसैमा चलाउनु छ । सुत्न सकिनँ । भनौं चिसोले निद्रा लागेन भन्दा पनि पीडाले निद्रा लागेन । रातभर सोचिरहें के मेरो हैसियत पनि महलमा बस्ने बनाउन सक्दिनँ त ? के मैले पनि यो जाडोमा बिदेशी ब्लाङ्केट अर्थात् कम्बल ओढ्ने दिन आउँदैन होला त ?

सायद यसरी त पक्कै पनि आउँदैन किनभने हैसियत बनाउनलाई पैसा कमाउनुपर्दछ र पैसा कमाउन दुःख गरेर मात्र हुँदैन । ठाउँमा दुःख गर्नुपर्दछ र आयमूलक दुःख गर्नुपर्दछ भन्ने मलाई पनि थाहा थियो । तर, आयमूलक काम गर्न न म सँग लगानी थियो, न त मलाई सहयोग गर्ने हात । एकातिर घरको दयनीय आर्थिक अवस्था अनि अर्कोतिर हामी तीन भाइको पढाइलाई ख्याल गर्ने हो भने मैले केही न केही सोच्नैपर्ने थियो । बाआमाको मन हामी तीन भाइलाई पढाएर ठूलो बनाउनु थियो तर उहाँहरुको त्यो सपना साकार बनाउन हाम्रो पढाइप्रतिको मेहनतले मात्र पुग्दैनथ्यो । उच्च शिक्षा हासिल गर्न चाहिने आर्थिक बोझ मेरा बाले थेग्न सक्ने अवस्था थिएन । घरको सिरक अनि छानो टाल्न नसक्ने मेरो परिवारले हामीलाई शहरमा राखेर पढाउन सक्ने कुरै भएन । यिनै कुराहरुले गर्दा पनि मलाई रातभर निद्रा लागेको थिएन ।

कसलाई भनेर मन हल्का गरुँ ? मेरो दुःख कसलाई सुनाउँ ? दुनियाँ यति स्वार्थी छ कि अहिले म कसैलाई मेरो घरको सिरकको दशा सुनाएँ भने भोली बीच बजारमा उसैले मेरो सिरक र मेरो घरको खिल्ली उडाउँदै हाँस्नेछ । सुखमा साथ दिने हजार हुन्छन् तर दुःखमा साथ दिने कोही हुँदैनन् । यो कुरा सत्य नै हो । मन पागलजस्तै भएको छ घरको अवस्था देखेर तर म कसैलाई यो दुःख बताउन चाहन्नँ । अब के गरुँ त ? मनमा कुरा खेलाउँदै कलेज जान्थें अनि कुरा खेलाउँदै घर फर्किन्थें ।

“प्यारो भाइ दीपक धेरै–धेरै मायाँ । घरमा चिट्ठी लेख्दा तलाइँ पनि दुई शब्द लेख्न मन लागेकाले यो पत्र कोर्दैछु । भाइ तेरो घरको अवस्था मलाई राम्ररी थाहा छ । तँलाई यो मरुभूमिमा ल्याउन म चाहँदैन तर पनि त यता आउनुमा खुशी हुन सक्छस् भने मलाई तेरो पासपोर्ट र फोटोहरु पठाउनू, म यता तेरो लागि कोसिस गर्नेछु । धेरै के लेखुँ र भाइँ विचार गर्नु । मेरो भनाइ मान्ने हो भने पढाइभन्दा ठूलो केही होइन सकभर पढ्नु । ल त भाइ अहिलेलाई यत्ति मात्र ।” एक्कासी ध्रुव दाइको चिट्ठी मेरो हातमा प¥यो ।

कलेज जाँदा हातमा परेको चिट्ठीको कारणले गर्दा आजको पढाइ नै मैले बुझेन, सायद म के गरुँ भन्ने निष्कर्ष निकाल्न नसक्नुको कारणले हुनसक्छ । सबैले भन्थे विदेशको कमाइ खहरे खोलाको भेल हो, जो एक्कासी आउँछ अनि एकै छिनमा सुकेर जान्छ । विदेशको कमाइ पनि यस्तै हो उता हुँदासम्म कमाइ राम्रो हुन्छ तर यता आएपछि के खाम र के लाम हुन्छ तर यताको कमाइ भनेको मूलजस्तो हो जहिले पनि एकनासको । न कहिले कम्ति हुने न त कहिले धेरै हुने । म पनि पढाइ छाडेर ध्रुव दाइ हुनी जाउँ या यतै बसेर अध्ययन पूरा गरांै भन्ने निर्णय नै लिन सकेन । तर मलाई विदेश त जानु नै पर्दछ । अन्तिममा घर आउने बित्तिकै मैले यो निष्कर्ष निकालें । मन फुरुङ्ग भो किनभने अब मेरो परिवारलाई आर्थिक संकट पर्ने छैन र मेरा भाइहरुले भनेजस्तो शिक्षा लिन पाउने छन् ।

मेरो निर्णय मैले कसैलाई सुनाइन बरु म भित्रीरुपमा विदेशको तयारीमा लागें । जम्मा गरेको पैसाले पासपोर्ट बनाए अनि ध्रुव दाइलाई पठाइदिएँ । मेरो भाग्य हो या भनौं दुर्भाग्य सोचेभन्दा पहिले नै म दुबईतिर उडें ।

दुबई सपनाको शहर । हरेकले आफ्नो हैसियत सुधार्न रोज्ने शहर । तर, सपना देख्नु र विपनामा भोग्नु अलग–अलग कुरा र कर्म हुन् । मेरो कर्ममा पनि दुबई नै लेखेको रहेछ अनि सपनीमा देखेको मेरो उच्च हैसियत बनाउन यहाँ बिपनीमा मरेर खटिनु पर्दोरहेछ । दुःखको नाममा मानसिक तनावबाहेक शारीरिक परिश्रम नगरेको म यतिबेला कसैको आदेशमा १६ घण्टासम्म काममा खटिदैछु । बिहान अलिकति पराल खुवाएर दिनभर खेत जोत्न लगेको गोरुजस्तो दैनिकी भएको छ मेरो । मैले इज्जत गर्दा पनि मेरो बेइज्जती मैले सहनुपरेको छ । दुःख गरेको छु । सके जति तर तलब बुझ्दा त मन यति खुशी छ कि त्यो खुशी मैले लेखेर व्यक्त गर्न सक्दिनँ । दुःख गर्नेहरु सबैले भन्छन् जति सक्दो छिटो कमाऊ अनि नेपालमै गएर केही गर । म पनि त्यही सोचमा छु । पैसाको लागि के गरिनँ होला र दुःखको कुरा गरांै भने चिया र खबुस

(अरबी रोटी) खाएर महिनौ काम गरेको छु । त्यो बेला भातको स्वाद कस्तो हुन्छ भनेर चाख्न मन लाग्छ । अनि रमाइलोको नाममा प्रत्येक हप्ता मस्जिद गएको छु किनभने त्यहाँ गरीबलाई दुई चार रुपैयाँ खुशी मनले दिन्छन् । मैले पनि मुस्लिम ड्रेस लगाएर मस्जिद पुगेर नयाँ मुस्लिमको नाममा हात थापेको छु ।

धेरैले भन्थे लोभ नगर, लोभले गर्दा आप्mनो भगवानलाई धोका दिदैछस् । तर मैले भन्थें– हैन मैले भगवानसँग माफी मागेर मस्जिद जाँदैछु र मैले भगवानलाई धोका दिएको छैन बरु मैले त यी अरबीलाई धोका दिदैछु । हुन पनि म कोठामा भगवानको फोटोमा हात जोडेर माफी माग्दै मस्जिदसम्म पुग्थें । यो सबै मलाई मेरो घरको आर्थिक हैसियतले गर्न वाध्य बनाएको थियो ।

पैसा नचिन्नेहरु पनि थिए दुबईमा । दिनभर दुःख गर्ने अनि रात परेपछि मोजमस्ती गर्ने जमात पनि थियो नेपालीको । सायद तिनीहरुको घरमा राम्रो विदेशी ब्लाङकेट (कम्बल) थियो होला अनि घर पनि बाबुले नै पिलरवाला ठड्याएका थिए होला नत्र त तिनलाई पनि म जस्तो कञ्जुस बन्ने मन हुनुपर्ने हो नि हैन र ? मैले मनमनै प्रश्न गर्थें किनभने मैले अभाव के हो त्यो बुझेर दुबईमा पाइला टेकेको थिएँ । अभाव नबुझ्नेहरु रक्सी अनि तरुनीको नसामा रात बिताउन नै दुबईको महत्व बुझेका थिए ।
मान्छेलाई पैसाले पुग्दैन रे । सायद मलाई पनि नपुगेको नै हुनुपर्दछ । घरबाट आउँदा छानो टाल्ने अनि भाइहरुको पढाइलाई पुग्ने पैसा कमाउँछु अनि आउँछु भन्ने धारणा भएको मेरो मन यतिबेला अरु धेरै गर्ने योजना बनाउँदैछु । ती बुढा बङ्गाली अनि पाकिस्तानीहरुलाई हेर्छु । तिनीहरुका नाति पनि यतै छन् तर पनि तिनीहरुलाई पुगेको छैन पैसाले । सारा जिन्दगी अझ भनौं सुनौलो जवानीनै मरुभूमिमा बिताए तर पनि अझ कमाउने जोश छ । तर, कसका लागि कमाउने त ? बुढी माथि गइसकिन् रे, छोराबुहारी शहरमा बस्छन् रे अनि नाति पनि यतै दुबईमा काम गर्छ रे तर पनि एक बङ्गाली बाजेलाई अझै कमाउनु छ । मलाई पनि त्यस्तो नसा लागेको त छैन भनेर डर लाग्न थालेको छ यतिबेला ।

गर्दिनँ काम, अब जान्छु आप्mनै देशमा । यस्तो भावना मनमा हरेक दिनको डिउटी गर्दा आउँछ तर पनि नेपालमा गएर के गर्ने त ? हरेक नेपाली यता आउनलाई आतुर छ । अनि म भने हुँदाखाँदाको काम छाडेर किन नेपाल जाने नि ? मनमा फेरि कुरा खेल्न
थाल्छन् तर पनि म दुबई छोड्न सक्दिनँ किनभने मेरो लागि पैसा नै सबैथोक थियो, त्यसै कारणले गर्दा आज म यो मरुभूमिमा छु ।

(स्रोत : नयाँ युगबोध राष्ट्रिय दैनिक – शनिबारको सौगात – साहित्य विशेष)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.