कथा : डि भी

~चंकी श्रेष्ठ~chanki shrestha - abhaya

अन्तिम भेटको दुःख अवश्य हुँदो हो, उसका आँखाहरू ‘फेवाताल–रूपाताल’ भएका थिए । बिस्तारै त्यसले उसका गालाहरू भिज्न थाले ।

यस्तो बेला ऊ अझै राम्री लाग्थी । प्रेम उत्सवमय रहेको बेला बारम्बार म उसलाई रुवाउने रहर गर्थेँ । रुँदा अरूणा, यो केटीको सौन्दर्य अझै खुलेझैँ लाग्थ्यो । ठ्याक्कै सल्मा हायकजस्ती । त्यस्ती फेसुनेबल त के हुन्थी, तर त्यतिकै उन्नत । सल्मा हायकको नाम यसले सुनेकी थिई थिइन, म भने तिनको सुन्दरता र अभिनय दुवैको प्रशंसक थिएँ । अर्को कुरा, अरूणा रुँदा ऊसँग अझ बढी आत्मीय हुने र नजिकिने मौका मिल्थ्यो ।
उसका आँखामा आँसुका दागहरू देखिन थाले । यसले गर्दा ऊ अझै सुन्दर देखिएकी थिई । चन्द्रमाको दागलाई कसले नराम्रो भन्छ ?

अन्तिम पटक, सान्त्वना दिने हिसाबले म उसलाई अँगाल्न थालेँ । अन्तिम पटक नै ठानेर होला, ऊ पनि कुनै प्रतिरोध नगरी शान्ति प्राप्त गर्ने उद्देश्यले एकोहोरो आँसु बहाउन थाली । अरू बेला हुँदो हो त, केही नितान्त निजी उत्तेजना र भावुकताका क्षणबाहेक हातमात्र स्पर्श गर्दा पनि यो केटी उपियाँजस्तै उम्कने तर्खर गर्थी । कुमारी रहुन्जेल मन–प्राणैले कुमारी रहन दत्तचित्त थिई सायद ।

त्यो, कविता लेख्ने एक जमाना थियो जब हाम्रो हिमचिम भयो । अरूणाकै प्रेरणामा मैले कति कविता लेखिदिएँ, त्यसको अब के अर्थ ! जब हाम्रो सम्बन्ध गाढा हुँदै गएको थियो, त्यसै बेला अमेरिकाले तेस्रो विश्वमा भर्खरै डिभी छिराएको थियो । अरूणाको प्रेम बिस्तारै डिभीसँग गाढा हुन थाल्यो । बिस्तारै ऊ मेरो कवितालाई भन्दा अमेरिकालाई सुन्दर कविता मान्नथाली । मलाई पति बनाएर वा मेरी पत्नी बनेर डिभी भराउन, भर्न सुरु गरी ।
अरूणा कति अर्थमा महत्वाकांक्षी थिई जसप्रति मलाई घृणा थियो । उसका थुप्रै दौँतरी डिभीको काँध चढेर वा बिहे गरेर अमेरिका उडेका थिए । आफ्नो छिमलमा झण्डै अब ऊ एक्ली थिई । अतः उसमा पनि रहरका पखेटाहरू बेस्सरी फडफडाउन थालेका थिए । देशमा सबै चिज ऊ अर्थहीन देख्न थालेकी थिई । अरू द्वार खुला थिएनन्, र भाग्यले पनि साथ दिइरहेको थिएन ।

हो, डिभी यसलाई कहिल्यै परेन । नियमित भर्न थालेको छैठौँ वर्षमा, ब्रह्मचारीलाई कामुक केटी आइलागेझैँ, मलाई परिदियो । खबर पाएर ऊ निकै उत्तेजित देखिई र एकसाथ बिहे र अमेरिकाको सपना देख्न थाली ।
तर, मलाई भने ऊ निस्पृह देख्न थाली । यसको अर्थ हो, म स्वयं निस्पृह देखिन थालेँ । म एकाएक देशभक्त देखापर्न थालेँ । अमरसिंह थापा वा बलभद्र कुँवर ज्यूँदा हुँदा हुन् त उनीहरू पनि नतमस्तक हुन्थे होलान् । देशै डिभीको काँध चढेर अमेरिका जाने सपनाको बाइपंखी घोडा चढिरहेको बेला मजस्तो मानिस देशभक्त बनेको दृश्य कस्तो होला ? अरूणा त त्यसको व्यंग्यात्मक पोर्ट«ेट कति हो कति खिच्न थालिहाली ।

अमेरिकाले एयर होस्टेसजस्तै मुस्कान छाडेर स्वागत ंगरेपछि तेस्रो विश्वका देशहरू साँच्चिकै अमेरिकामय देखिन थालेका थिए । मानिसहरू खाँदा, चुठ्दा, हिँड्दा र कहाँसम्म भने राति पत्नीसित एकान्त प्राप्त गरिरहँदा पनि अमेरिकाकै सपना देख्न थालेका थिए । आउँदो सन्तानले अमेरिकाकै भाग्य ल्यावस् भनेर । कतिपय कवि, कथाकारका कलम अमेरिकामात्र होइन, ‘आदर्शनारी’ हिलारी क्लिन्टनको विरुदावलि गाएर महान् अमेरिकालाई नै धन्य बनाइरहेका थिए । यहाँको सोह्र वर्षे पो त्यहाँकी सत्तरी वर्षे चाउरीबुढीको कमैया–लोग्ने बन्न तयार थियो भने अठार वर्षे कोरली त्यहाँको एड्सपीडितकी स्वास्नी बन्न राजी थिई । यहाँका डाक्टर त्यहाँ पम्पर बन्न र पत्रकार त्यहाँ स्वीपर बन्न टाइसन शैलीमा प्रतिस्पर्धा गरिरहेका हुन्थे । फेरि पनि यदाकदा हुरीले ल्याउने समाचारको बाछिटामा भने ती गौरवशाली डाक्टर र पत्रकार बनेरै छाउने गर्थे । कति दृश्य त यस्तासम्म देखिन्थ,े अमेरिका जाने मौका मिलेको छ भने बिहेबारी चल्न नसक्ने नातेदारबीच पनि अनेक व्याख्यासहित बिहे भइरहेको हुन्थ्यो । यसमा उनीहरूको तर्क हुन्थ्यो, अमेरिकाजस्तो चिर–सपनाको लोक पुग्ने औसरबाट आफन्तलाई किन वञ्चित गर्ने !

यस्तो बेलामा अरूणा एकसाथ मलाई हिदायत दिन र मेरो कायरतामाथि थुक्नथाली । तर, मेरो भावुकता पनि कम थिएन भन्नुपर्छ ।

‘देशप्रेमी सबै अमेरिका गए यो देश कतिन्जेल देश रहला, अरूणा ?’श्र

‘यो देश कहिले पो देश थियो र तिमी देशको कुरा गर्छौै !’

‘देश भनेको भौतिक सुविधाको थुप्रोमात्र होइन, आफ्नोपन पनि त हो !’

‘तर आफ्नोपन त्यहाँ हुन्छ जहाँ सुख–सुबिधा हुन्छ ।’

‘यहाँको अल्छीपनाले त्यहाँ सुख–सुबिधा हुन्छ भन्ने तिमीलाई लाग्छ ?’श्र

‘त्यहाँ धेरै औसर छन् । तिमी सम्राट उपाध्याय बन्नसक्छौ । म मृदुला कोइराला बन्नसक्छु । यहाँ त कमैया र कोइलामात्र बन्नसकिन्छ ।’

‘हामी एक–अर्कालाई नै अमेरिका मानौँ न । के हुन्छ ?’श्र

संवादबाटै प्रष्ट हुन्छ– अरूणा जिद्दीवाल केटी थिई । तर, प्रत्यक्षमा म हार्ने खालको थिइन । ऊ खोक्रो अनुभव गरिरहेकी थिई ।

डिभी पर्नु तर अमेरिका जान मन मर्नु, हामीजस्ता वीर नेपालीका सन्तानका लागि यो संसारकै आठौँ आश्चर्य थियो । म त्यो आठौँ आश्चर्यको पात्र बन्न योग्य कसरी भएँ हुँला ? ‘जवाफका लागि फाइरसाइड’ भनेजस्तै, यहाँ जवाफका लागि तपसिलः
–प्रेमको पूर्वाभ्यासमै अरूणाले धोका दिनसक्छे भनेर आफूलाई टेकोसेको लगाएर उभ्याउनु मेरा लागि एक्काइसौँ शताब्दीकै महत्वपूर्ण माग थियो । यसबाट स्पष्ट हुन्छ, वास्तविकता एकसय असी डिग्री नै भिन्न थियो । (महानुभावहरू, म त आधुनिक शुनःशेफ नै बनिरहेको थिएँ नि !)
–घरमा त भन्नै परेन, नितान्त असहाय बनिएको थियो । पिताजी, माताजी कत्र्तव्यबोधको पाठ पढाएर परमधामको गौरवमय बाटो हिँडिसक्नुभएको थियो । कर्मशील दाजु– भाउजू थिए, उनका सालासाली र थुप्रै आफन्त थिए, जसको नजरमा म नितान्त आवारा थिएँ । घरमा असहाय मान्छे संसारमै एक्लो हुन्छ ।
–एमए डिग्रीधारी युवक, त्यसको ७ वर्षसम्म, जीवनको एकतीस हिउँद–बसन्तसम्म, मिलारोद पाभिचको नायकजस्तै बेकम्मा हुने सौभाग्य उपभोग गरिरहेको थिएँ । बेकम्मा मानिसको योग्यता– अरू के ?
–जागिरका लागि दिइएको जाँच वा अन्तर्वाताको गणना छैन । बरु त्यसको विशेषज्ञ भइयो, जागिर त कुनै युवतीजस्तै मलाई हेरेर गाइरहेझैँ लाग्थ्यो– खोलापारि मै माया लाउँदिन । हिसाब गर्दा त्यसमा परेको लगानीको भार नै मलाई असम्भार !
–मैले एउटा सिनेमा हेरेको थिएँ– रिभर्सल अफ फोच्र्युन । शीर्षकले नै संकेत गर्छ । एउटा प्रसंग, मेरा तिनै सहपाठी अन्तर्वार्ता लिने र मलाई फेल बनाइदिने हैशियतमा थिए जो कलेजकालमा पूरै असफल र लफंगा थिए । सब्जेक्ट टप गरेर मेडल पाउने भने म हुन्थेँ । यो के हो ? भएन त रिभर्सल अफ फोच्र्युन ?

सत्य त उद्घाटन भयो, अब हेर्नु छ, परिणाम कस्तो आउँछ । स्वीचअन । अरूणा उदास भई । निराश भएर गई ।

उसका दिनहरू मेरा दाँजोमा सुनौला थिए । तथापि ऊ स्वयं त्यो हैसियतकी कहाँ थिई र जुन देखिने गर्थी ? आधुनिक समयले उसलाई पनि त्यो देखाउन प्रेरित गरेको थियो । महानुभावहरू, एक्काइसौँ शताब्दीका मानिसहरू जे देखिन्छन् नि, त्यो किःमार्थ हुँदैनन् ।

धेरैपछि एकदिन रुन्चे अनुहारसहित, नाटकहरूमा निशा शर्माजस्तै ऊ मेरो सामु प्रकट भई ।

‘हाम्रो प्रेमलाई कसैले सहेन ।’

‘तिमी के भन्छ्यौ ?’श्र

‘म त्योसँग बिहे गर्दिन ।’

‘त्यसो भए मसँगै बिहे गछ्र्यौ होइन त ?’श्र

अलि व्यंग्य गरिएछ कि, उसले जवाफ दिइन । केबल जनाउ दिएर गई ।

अब यो अन्तिम पटक थियो, ऊ मसँग बिदा माग्न आएकी थिई । बिदा अर्थात् प्रेमको मृत्युको औपचारिक आवेदन, व्यवहारमा जसको कुनै जरुरत पर्दैन । मनमनै धन्य भएँ, यति कत्र्तव्य त ठानिछे । मैले उसलाई बिहे गर्ने आँट गरिन भनेर ऊ अर्को बिहेको अनुमोदन गराउन आएकी थिई । होइन, आफैँमाथि अलि अन्याय गरियो महानुभावहरू, मैले उसलाई अमेरिका लान सकिन भनेर ऊ मलाई नामर्द ठान्न थालेकी थिई ।
अरूणा आँसु बगाउने कार्य सुसम्पन्न गरेर मलाई बाई–बाई गर्ने तर्खर गर्नथाली । एउटा कुरा, अरूणाले मलाई आँसु बहाएको कहिल्यै देखिन । यसको अर्थ हो, आँसु नै बहाउनचाहिँ म कदापि योग्य रहिन ।

उदासी मेरा आँखामा अवश्य हुन्थ्या,े अनन्त उदासी नै हुन्थ्यो, जसलाई उसको सामु किःमार्थ प्रकट हुन दिन्नथेँ । अलि यस्तो असर प¥यो, उदासीले प्रेमलाई नै असर पार्छ । फेरि पनि किन हा,े आँसु बहाउनचाहिँ अनिवार्यतामा पनि असमर्थ हुन्थेँ । जीवनमा त्यसका बेफाइदाहरू अनेक हुँदारहेछन् । अरूणा, यसकै कारण, समय–समयमा मलाई निर्दयी वा ढुंगाको मुटु यस्तै के–के भन्थी ।

आमा बितेको क्षण म, तीन वर्षे बालक, हाँसीहाँसी खेलिरहेको थिएँ रे । यसैलाई लिएर धेरैपछिसम्म छिमेकीहरू मलाई ‘आमाटोकुवा’ भन्ने गर्थे जसको अर्थ धेरैपछि मात्र बुझ्न सफल भएको थिएँ । पिताजीको निधनताका ‘कुहिनाले नै पहाड धकेल्ने’ भइसकेको थिएँ । त्यसबेला पनि रुन र आँसु बहाउन सफल भइएन जसका कारण मानिसहरूले पिठ्यूपछाडि कति थुकेका थिए ! पिताजीसँग मेरो सम्बन्ध कतिसम्म भावनात्मक थियो भने उहाँको मृत्युले शरीरकै एक प्रमुख अंग चोइटिएझैँ भएको थियो । चोट त ताजै छ । तर, मानिसहरू केके भन्छन् । म के गरूँ ?

यसबाट हाम्रो समाजको सहानुभूतिशीलता प्रशस्तै बुझ्नसकिन्छ ।

अब सकिन्न । समाजसँग त सकिएन सकिएन, यो केटीसँग पनि नसकिने भयो । हिसाब गर्दा अरूणासँग मेरो प्रेम लगभग चार वर्ष चल्यो । यसले त स्पष्टै छ, मेरो गरिबीकै कारण मलाई बाई–बाई गर्न खोज्दैछे । मन त रुकुम–रोल्पाजस्तै भएको थियो ।

जीवनमा केही युवतीसँग सम्बन्ध अवश्य बनेको हो, तर अरूणाप्रति मलाई साँच्चिकै विश्वास थियो । साँच्चिकै यो केटीसँग मेरो आत्मीयता गाँसिएको थियो । मैले त सपनाको आकाश नै झुण्ड्याइदिएको थिएँ । अब सदाका लागि छुट्टिनुको पीडा अगाडि छ । स्वीचअफ हुनमात्र बाँकी छ । म आफूलाई ‘निमित्त नायक’को त्यो पात्र अनुभव गर्न थालेँ जो अरूलाई नायक बनाउनमात्र खर्च भयो ।

मैलै एउटा अत्यन्तै चलनचल्तीको औपचारिकता निर्वाह गरेँ जुन छुट्टिने बेला अनिवार्यजस्तै ठानिन्छ । प्रतिक्रियामा आँसुको दाग लागेको उसको अनुहारमा एक्कासि स्वीचअन गरेझैँ चमक देखियो । ऊ अब हास्न थाली, ऐश्वर्या रायजस्तै ।

उसले त्यो मानिसलाई अस्वीकारेकी थिई जससँग उसको बिहेको कुरा चलेको थियो । त्यो मजस्तै ‘देशभक्त’ ठहरिएछ ।

‘हामी अमेरिका जाँदैछौँ’, अनुहारमा सकेसम्म बिजुली चम्काउँदै उसले भनी, ‘उहाँलाई डिभी परेको छ ।’ मतलब मसँग प्रेम गर्दागर्दै अरूणा अर्को साहसी युवकसँग पत्नीको पूर्वाभ्यासमा सामेल थिई !
हेर्नुस्त, म त्यो भकुण्डो बनाइएको छु जसलाई ढालु सडकमा यिनीहरूले बेस्सरी लात्तले हानेका छन् । अब कहाँ पुगेर अडिन्छु, त्यो मेरो मर्जीमा चल्दैन । तिनीहरूको मर्जीमा पनि चल्दैन ।
यो केटी मेरो हत्यापत्रमा अब मेरै हस्ताक्षर लिँदैछे ।

–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––
जन्मः २०२८, भदौ २५, गुण्डू, भक्तपुर
शिक्षाः स्नातक
कृतिः फूलबिनाको शाखा
पुरस्कार, सम्मानः आमसञ्चारमा साहित्यिक पत्रकारिता पुरस्कार(२०६०), राष्ट्रिय गजलगोष्ठी पुरस्कार(२०५७)
सिर्जनाको प्रमुख विधा कथा, कविता
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

(स्रोत : Pardesh.com)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.