कथा : डायरी

~विद्या सापकोटा~Bidya Sapkota

मलाई उसको साथी आउने कुरामा खास चासो थिएन रपनि घर त फर्कनु नै थियो । आभा/मेरी पत्नी सुन्न चाहन्थी, आफ्नो लोग्ने अर्थात ‘म’ आफ्नी बालसखाको पहिलो नजरमा कस्तो देखिन्छु ?
उनीहरु एकसाथ हुदाँसम्म हर स–सानाकुरा दुईजनाको साझा रोजाइको हुन्थ्यो रे । ‘आभा एक्लैको रोजाइ म, कतै ..?’ कतकता संकोच लाग्यो ।

सकसक सहिनसक्नु हुँदा म बोले, “आभा एउटा कुरा भनुँ ?”
स्वाभाविक मुस्कानसहित ऊ बोली, “हजार कुरा भन्नु न, किन एक ?”
“सुनन, तिम्रो साथी हामी कहाँ नै बस्ने भन्दा मलाई असजिलो लागिरहेको छ । कुनै राम्रो गेष्टहाउसमा राखिदिउन हुन्न?”
“हँ ! किन र ?”ऊ झण्डैझण्डै चिच्याई ।
“हैन ऊ विदेशबाट फर्केकी मान्छे,असुविधा होला की भनेर ।”
“ए, त्यो मेरी साथी हो । हजुरले बिल्कूल चिन्ता लिनुपर्दैन । त्यो हामीसँगै खुसी भएर बस्छे ।” ऊ ढुक्क देखिई ।

छरितो शरीर,सुहाँउदो कपडा अनि यौवनको स्वाभाविक आकर्षक समग्रमा राम्री देखिन्थी आरती ।
“आभा यस केटोमा केही विशेष पक्कै छ हैं । लौं, मलाई तेरो खसम मनपर्यो ।” पहिलो हेराइ मै मेरी पत्नीको कानमा फुसफुसाई ऊ ।
“तपाई आभाको पति हुनुहुन्छं त्यसैले भिनाजु नै भन्नुपर्ला …………भरपूर जिस्कन र जिस्क्याउन पनि मिल्ने कसो आभा? ” तत्काल साइनो पनि तय गरी उसैले ।

‘ममा हैन त्यसमा भने पक्कै केही विशेष छ |’अनायसै मेरो अन्तरआत्मा करायो ।
परिवारमा ऊ थपिई, हामी तीनजना भयौं । म आफूलाई त्यती छुच्चो र असामाजिक मान्दिन तर किन हो त्यसकेटीको उपस्थिति मलाई असहज अझ भनौ अत्याहटपूर्ण लाग्यो, लाग्थ्यो । मलाई ऊ बडो रहस्यमयी तरिकाले हेर्थी । अग्रेजी (हिन्दी र कहिलेकाहिँ नेपाली पनि) गीत गुन्गुनाउदैं घरी यो कोठा र घरी यो कोठा गरिरहन्थी ।

एकविहान म आफ्नै कोठामा अफिसका केही कागजात तयार गर्दै थिएँ ।
“भिनाजु चिया ।” आभा कहाँ गइछ, आवाज आरतीको थियो ।
ढोकासम्म ठमठम आएकी त्यो, म छेउमा आइपुग्दा रातोपीरो देखिई,उसका हात काम्दै थिएँ ।
“के हो साली ज्यू, चिया लिएर आफैं आइएछ त ?” मलाई जिस्क्याउन मन लाग्यो ।
करेन्ट लागे झैं हात झड्कार्दै त्यो बोली, “आभाले देखीभने…..?”
विचित्रको सवालले अचम्ममा परे म । लाँ मैले त चियाको सट्टा त्यसको हात पो समातेछु ।
“साली–आधा घरवाली भन्ने सुनकी छौंनौं र?” वातावरणलाई सहजता दिने सानो प्रयास मेरो ।
मुख छोपेर दौडिई ऊ,ओझेल परेपछी आफ्नो लापरवाही सम्झेर आफैंलाई कस्तोकस्तो लाग्यो ।

पछिल्लो समयमा त्यसको हर्कत मेरा निम्ति बडो लापरवाह र नखरापूर्ण हुदैंगयो। त्यो यताउता झुल्किरहन्थी । बेलाकुवेला मेरो कोठामा छिर्थी । कहिले चिया त कहिले खाना भन्दै तान्न आइपुग्थी । म जिस्क्याउदै आँखा तरिदिन्थे यसैक्रममा हाम्रा नजर एकाकार भएँ, त्यो पलभरमै उछिट्टिई ।यसकिसिमको मदहोशपूर्ण सामित्यताले मभित्र वेचैनीको ढोका खोलिदियो । बिस्तारै, एककिसिमको तनावको महशुस हुन लाग्यो । भित्रैबाट दुखे झैं छटपटाहट हुन लाग्यो । के भन्ने के गर्ने , आफैंलाई भएको के हो ,आफैं अलमल्लमा पर्न लागे ।
“तिम्री साथी गाँउ कहिले जाने रे ?” अत्याहट बढ्दैजादाँ आभालाई खुसुक्क सोधें ।
“अलिकति काम छ रे, दुईचारदिनमा निम्ट्याउछे होला तर किन र ?त्यसको अलि धेरै बोल्ने बानी छ, हजुरलाई केही… ?”
“त्यस्तो केही हैन, त्यसै सोधेको ।” मसँग टार्नुको विकल्प थिएन ।

यस्तै चल्दै थियो , चल्दै गयो । म अफिस जान्थे, फर्कन्थे । आभा र आभाकी दौंतरीवीचको प्रेम मौलाउदोथ्यो, मेरो मन गन्जगोलमा फस्दैथ्यो ।
एकसाँझ, म टि.भि.मा समाचार हेर्दै थिएँ । भिजेका कपाल झड्कार्दै कोही मेरो आँखा छोप्न आइपुग्यो ।
“के बबचना हो यो ?” म झर्किएँ ।
“सानोछदाँ आभा र मलाई हत्तपत्त कसैले छुट्टयाउन सक्दैनथ्यो, हजुरले चिन्नुहुन्छ कि हुन्न भनेर तर….” काँपेको स्वर आरतीको थियो ।
“हैन हैंन म कहाँ रिसाए र, मैले पनि आभा नै सोचेको ।” सरासर झूट बोले मैले ।
“यसको मतलव,आभालाई छाडेर मैसँग बस्न सक्नुहुन्छ ?”
“हँ …..” मेरो ओठ तालु सुक्यो ।
“मैले त्यसो भने र ? मेरो काम छ तिमी जाँऊ ।” मलाई साच्चैं झोक चल्यो ।
“मेरो प्यारो भिना, कति ‘डरपोक’ हैं ?” खितखिताउदैं ऊ दौडिई ।

खास केही भएकै थिएन, कुनै त्यस्तो कारण पनि थियो जस्तो लाग्दैन । उल्टो परिणती,अनौठो बेचैनीले गालिदैं गएँ म । कसैलाई भन्ने कुरापनि थिएन । म बहादुर लोग्नेमान्छे एउटी पाहुना केटीदेखि भाग्ने कुरा पनि भएन । कुनै डरलाग्दो भूँमरीमा फस्न लागेको संकेतले भित्रभित्र खूव सर्तक रहन खोजे । आफूलाई सकेसम्म व्यस्त राख्ने प्रयासमा लागें ।
“तेरो एक्लो रोजाइमा पनि दम चाहिँ छ हैं ।” मलाई घुर्दै आभालाई फुर्क्याउथी त्यो ।

थाहा छैन, उसको मनमा के थियो ? मैले कबुल गर्नैपर्छ, पक्कैपनि म ऊ प्रति प्रभावित थिएँ ,भएँ । थोरै समयमै त्यो केटीले मलाई रोगी बनाइदिई ।त्यसैले त अव्यक्त ,बडो अनौठो पीडामा गाँजिदै गएँ ।शनिवारको दिन अर्को आपत आइलाग्यो । उसलाई बजार घुमाइदिनु पर्ने रे । उम्कने प्रयास नगरेको पनि हैन । ‘तेरो पति कायर रछ ।‘ पुरुषत्वमाथीको हाँक मलाई मञ्जुर भएन ।
साँझ ढल्कदै थियो । सिमसिम पानि पर्न लागेको थियो ।
“चिया पिउने की?”
“मात्र चिया ?”म वाल्ल परें ।
“केही दिनमा म गइहाल्छु, एकसाथ डिनर गर्दा के बिग्रन्छ र ?” चुलबुले आँखा नचाउदै त्यो बोली ।
“हँ ………..तिमी आएदखी नै एकसाथ खाना खाँदैछौं नी हैन ?” अपराधबोधले फतक्क गाल्यो मलाई ।
“भएपनि….” ऊ के भन्दै थिई । म आत्मविश्वास गुमाएको पुरुष, नसुने झैं बाइक हुइक्याएँ ।

बजारबाट फर्केपछी आरतीको तेस्रो अवतार देखें मैले । उसका बोली बन्द भएँ, चञ्चलता हराएँ । बेसुरा गीत सुन्न छाडें तर कामले हो वा त्यतिकै मेरो कोठाको बाटो यताउता गरिरहन्थी । चोर आँखाले यसो हेर्थी अनि फोनमा कुरा गरेको बाहना गर्दै छेउ लाग्थी, मेरो कोठामा झुक्केर पनि छिर्न छाडी । त्यसको व्यवहार देखेर ममा केही शीतल केही गर्मी एकसाथ सवार हुन्थ्यो । छिनमा हाँसो उठ्थ्यो, छिनमा रिस उठ्थ्यो ।

पर्सिपल्ट विहान, आभा तरकारी लिन बाहिर निस्किई । म आफैंभित्र निस्सासिइरहेथे, आरती धारामा भएजस्तो लाग्थ्यो ।
“तिमी आफूलाई खूव स्मार्ट सम्झन्छौं हैन?अरुलाई फसाएर आफू उम्कन खोज्ने ढोङ्गी, पापी/अपराधी……….. ।” अप्रत्यासितरुपमा मेरो कोठा डगमगायो ।
“किन, के भयो र आरती ?” मैले अनभिज्ञता जनाएँ ।
“तिम्रो मसँग के शत्रुता छ हँ …आभा ! मलाई तेरो यो रोजाइ भारी पर्यो ।” अगे्रजी लवजमा अरु के के भन्दै लडखडाउदै,बरबराउदै,रुदैं त्यो बाहिरिई ।

कुनै नाटकको पर्दा खसे झैं बडो अनौठो, असजिलो परिस्थिती पलभरमै टर्यो। त्याँहा रोकिने हिम्मत भएन मसँग ,सकेसम्म छिटो बाहिर हुत्तिएँ । काममा रत्तिभर मन लागेन ।
‘अरुलाई फसाएर आफू उम्कन खोज्ने, पापी/अपराधी……ढोङ्गी…’ जलाइरहें त्यसका प्रतिध्वनीहरुले ।

भारीमन लिएर घर फर्किएँ,वातावरण शून्य थियो । आरती गएको अन्दाज लगाएँ । कुनै आउदैं गरेका ठूलो भुकम्प रोकिए झैं लाग्यो । अझैं आँखामा त्यही दृश्य नाचिरहेको थियो । ऊ टाढिएको सत्यताले पनि मलाई शान्ति दिएन ।
“आरती गई नी…..ओहो कस्तो फुङ्ग उडेको अनुहार ,के भयो हजुरलाई….सञ्चो भएन?”
जीवनमा पहिलोपटक कसैको साथको खास आवश्यकता महशुस गरिरहेको थिएँ म,के भन्न सक्थे र?मन हडबडाएकै थियो ।
“आभा ….” कसैलाई रुवाएको अपराधबोधले कठाग्रिदैं, हठबडाहटमै आफ्नी पत्नीलाई अंगालेर आँगनमा झरें म । एक्कासी पानी दर्कियो । झमझम पानीमा घण्टौं भिजिरह्यौं हामी,मसँग बोल्ने शब्द थिएनन् । भलसँगैं सारा त्रास,कुण्ठा,पीडा पखालिएर बगें ।
नूतन प्रेमोदयको आभासले शक्ति क्षीण भएको शरीरमा एकाएक स्फूर्ति विउझेर आयो । लाग्यो, भर्खरैमात्र मैले मेरी पत्नीलाई प्रेम गर्न शुरु गरे ।

लजाउदैं भागेकी मेरी पत्नीको चुरा र पाउजुको मीठो झंकारमा तरगिंत हुदैं भोगाइको त्यो स्वर्णिम क्षणमा धेरैदिनदेखि पन्छिएको डायरी पल्टाउदै कृतज्ञतापूर्वक अन्तिम वाक्य लेखे मैले– ‘साधुवाद आरती ।।’

(स्रोत : Shabdahar)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.