कथा : ऐठन

~नीलम कार्की ‘निहारिका’~Neelam Karki Niharika

तिम्रो ब्रेकफास्ट तयार छ र लन्च पनि । म र्फकन अलि ढिला हुन्छ होला । सिन्तिया आफूलाई बाहिर निस्कनको लागि तयार पार्दै बोल्छे । ठूलो ऐना अघिल्तिर छ ऊ, भर्खर लुगा फेरेर मेकअपतिर लागेकी छ । ओठमा लिपिस्टिकको धर्का कोर्दैछ । ब्रेन्डा बेडमा नै छ । ओड्नेभित्र शरीर छ । अनुहार मात्र निकालेर सिन्तियालाई अघिदेखि हेरिरहिछ ।

उनीहरू यसरी सँगै छन्, केही समय भयो, केही वर्ष नाघिसक्यो,

यसरी एकै एपार्टमेन्टमा भएको । चार वर्ष छ महिना । गएकै राति भनेकी थिई ब्रेन्डाले- ”हामी साढे चार वर्षदेखि सँगै छौँ तर मलाई यस्तो लाग्छ पहिलो जन्मदेखि सँगै थियौँ ।” सँगै बस्ने प्रस्ताव पनि ब्रेन्डाकै थियो ।

पहिलो भेट डायनेष्टिको बेबी सावरमा भएको थियो । सिन्तिया डायनेष्टीको श्रीमान्को साथी थिई, ब्रेन्डा डायनेष्टिकी । यसैले एउटै पार्टीमा पुगेका थिए दुवै- ब्रेन्डा र सिन्तिया ।

-”तिमीलाई यो सबै मन पर्छ ?”

ब्रेन्डाले सोधेकी थिई । सङ्केत बेबी सावरतर्फ । चुरोट पिउन बाहिर निस्केको बेला पहिलो कुरा भएको-”तिम्रो हातमा जस्तो चुरोट कसैको हातमा सुहाएको देखेकी थिइनँ । भगवान् कसम ।” ब्रेन्डाले भनेकी थिई-”तिमीले दाँतको क्लिनिकमा काम गर्छु भनेकी थियौ, होइन ?” सिन्तियाले सोधी ।

”भन्न त म यो तिम्रो चट्ट मिलेको शरीरको लुगा मेरो डिजाइनको पनि त भन्न सक्छु । यी दाँत हेर । ठूलो स्वरमा हाँसी बे्रेन्डा । ब्रेन्डाको दाँत हेरेर भन्न सकिन्थ्यो, चुरोट उसको ज्यादै नजिकको साथी हो ।

अब उनीहरू एकै एपार्टमेन्टमा छन् । सिन्तिया आएपछि ब्रेन्डाको कोठा नै अर्कै भएको छ । सिन्तियाले भनेकी थिई- तर म भने साँच्चै इन्टरनल डेकोरेसनको विद्यार्थी छु नि । अस्तव्यस्त किचन, बेडरुम सबैको रूप फेरिएको छ । ‘टु बेडरुम’ एपार्टमेन्ट भए पनि एउटा बेडरूम खाली रहन्छ । सबैजसो कुरा कमन थियो तर जिब्रोको स्वाद भने फरक । जति रुममा खाना बन्छ, सिन्तियाको हातबाट नै बन्छ । ब्रेन्डा किचन छिरी भने अनौठो गर्छे, नुन राख्नेमा चिनी राख्छे ।

-‘यो के गरेको ?’ सिन्तियाको प्रश्नमा उसको जवाफ-

-‘एक्स्पेरिमेन्ट’

-‘यस्तो पनि हुन्छ ?’

-‘किन नहुनु । चियामा चिनी नै हुनुपर्छ, तरकारीमा नुन नै हुनुपर्छ भन्ने के छ ?’

-‘छ । नत्र कहाँ टेस्ट आउँछ ?’

-‘आउँछ । किन आउँदैन

टेस्ट ? बचपनदेखि तिम्रो जिब्रोलाई त्यस्तै बनाइयो । टेस्ट भनेको जिब्रोको कुरा हो । फरक टेस्टको बानी गर । बूढा-पुर्खाले जे जसो गरे त्यसै गर्नुपर्छ भन्ने कहाँ छ ? उनीहरूले संस्कार, रीतिरिवाजको त दास बनाए नै, यो जिब्रोको टेस्टको समेत दास बनाए । के तिमी मेरो यो कुरा स्वीकार्न तयार छौ ?’

ब्रेन्डा कहिलेकाहीँ बिरालोलाई ए मुसा Û भन्थी र मुसालाई बिरालो अनि एक्लै मरिमरि हाँस्थी । ‘यसलाई बिरालो नाम किन राखेका ? मुसा भनिदिएको भए हुन्थेन । जसले जे भनोस् म यसलाई मुसा भन्छु ।’ बिरालो सुमसुम्याउँदै बोल्थी ।

-‘तिमी जे मन लाग्छ गर । जुत्ता टाउकोमा लाऊ अनि टोपी खुट्टामा, सिन्तियाको जवाफ ।

-‘के टोपीलाई जुत्ता भन्न मिल्दैन ?’

-‘भन, सर्टलाई पाइन्ट भन, पाइन्टलाई सर्ट भन । तिम्रो मर्जीको कुरा हो मर्जी गर । सधैँ यस्तै बहस हुने र लम्बिने डरले सिन्तियाले छोट्याई… ।

अन्तिममा भनी- ”तिमी अप्राकृतिक भने पक्कै हौ ।”

ब्रेन्डा झट्ट उठेर ‘एसी’ बन्द गर्छे ।

-‘ल, तिमी प्राकृतिक मान्छे । गर्मीमा बस! यो एसी चलाएर चिसोमा बस्नु पनि प्राकृतिक -क्लाइमेट)लाई चुनौती दिनु हो ।

-‘यो कुनै प्रश्न भयो ? गर्मी छ त्यसैले शीतल पनि ।’

-‘हो यो प्रकृतिले दिएको गर्मी होइन ? यसलाई हामीले आफू अनुकूल बनाउनु, आफू अनुकूल पार्नु प्राकृतिक हो कि अप्राकृतिक ?’ ब्रेन्डा कड्किन्छे ।

विषय बन्द गर्ने निर्णय भयो । त्यसपछि कहिल्यै यस्ता विषयमा छलफल भएन । ब्रेन्डाले जे गर्छे हेरेर बस्थी, कुनै कमेन्ट गर्दिनथी सिन्तिया ।

झगडा पर्थेन उनीहरूको ।

साना-मसिना कुरामा समेत एक अर्काको अति ख्याल राख्थे उनीहरू ।

कामको समय नमिल्ने हुँदा दिउँसोको खानसँगै खान भ्याउँदैनथे । बिहान अलि ढिलोसम्म सुत्नुपथ्र्यो ब्रेन्डालाई । त्यसैले ब्रेकफास्ट पनि एक्लाएक्लै लिन्थे । साँझको खाना भने सँगै हुन्थ्यो ।

जे जति खाना बन्थ्यो सिन्तियाको हातबाट नै बन्छ । सिन्तियाको काम छ र कलेज पनि । ब्रेन्डाले मात्र विजनेस हेर्ने हो, काम हैन । अहिले सिन्तियासँग गाडी भएको हुँदा अलि सजिलो छ । ब्रेन्डाले आफैँ सिकाएकी हो चलाउन । दुई पटकसम्म नसकेपछि तेस्रोपटक ट्रायलपछि बल्ल पाएको हो लाइसेन्स सिन्तियाले ।

साँझको खानाको लागि उनीहरू टेबलमा छन् ।

ब्रेन्डाको लागि पनि सर्भ गरिरहेकी छ सिन्तिया ।

ब्रेन्डाको आँखा सिन्तियाको औँलामा पर्छन् ।

च्याप्प सिन्तियाको हात समाउँछे ब्रेन्डा ।

हीराको औँठी छ औँलामा ।

सिन्तियाको अनुहार हेर्छे । बिनाआवाज प्रश्न सोध्छे ।

अलि लाज मान्दै ब्रेन्डाको हातबाट आˆनो हात छुटाउँदै ब्रेन्डा यति मात्र बोल्छे- ‘हो ।’

चुपचाप खान्छन् दुवैले ।

राति सिन्तियाले उही सपना देख्छे ।

बिहान ब्रेकफास्ट बनाउँदा ब्रेन्डा पनि उठिसकेकी छ अलि नजिक गएर प्रश्न सोध्छे- ‘को हो त्यो ?’

-‘जोसेफ ।’

-‘मललब, उही ?’

-‘हो ।’ सङ्केतमा टाउको पनि हल्लाउँछे ।

जोसेफ, ब्रेन्डाको बिजनेस पाटर्नर थियो पहिला । अहिले पनि पुराना गाडी सप्लाई गर्छ उसको लागि । यही भएर आउने जाने गर्छ । पहिलो पटक ब्रेन्डाले नै परिचय गराएकी हो जोसेफसँग सिन्तियाको ।

सिन्तिया लन्चबक्स तयार पारेर निस्की, सदाजस्तै । दिउँसो ब्रेन्डा आउने र ऊ र्फकने । यसरी पालो मिलाएका थिए । ब्रेन्डाको विजनेस थियो । कार रिकन्डिसन ।

एक ‘सिˆट’ सिन्तियाले हेर्थी, अर्को ब्रेन्डाले ।

दुई बज्यो, तीन बज्यो, चार पनि बजिसक्यो, अहँ बे्रन्डा आइन पालो दिन ।

फोन, मोबाइलमा रिङ्ग जानासाथ म्यासेज छाड्न भन्छ ।

सिन्तिया एपार्टमेन्ट पुग्छे ।

ब्रेन्डा सुतिरहेकी छ ।

-‘के भयो ?’

-‘चक्कर लाग्यो, सायद ब्लडप्रेसर बढ्यो ।’

-‘डक्टरसँग समय लियौ ।

-‘हो, लिएँ ।’

सिन्तिया छेउमै बसी ।

ब्रेन्डाको स्याहारमा व्यस्त छ ।

डाक्टर एकले अर्को, अर्कोले अर्कोमा रिफर गरिरहेछन् ।

जाँच पड्ताल सबैजसो भयो ।

रोग फेला पार्न सकेनन् ।

ब्रेन्डा दुब्लाउँदै दुब्लाउँदै गएकी छ ।

रातमा अनिद्रा छ ।

सिन्तियाले बिहान सुप बनाएर खुवाई । घडी हेरेर खाना खुवाउँछे तर ब्रेन्डा अझ दुब्लाउँदै गएकी छ ।

क्रिसमसको खुसियाली बढेको कुरा सपिङ कम्प्लेक्समा स्पष्ट देखिन्छ ।

ठूलोठूलो सेल लागेको छ । गिˆट किन्नेको भीड छ ।

सिन्तिया दुई गिˆट किन्छे ।

जोसेफको लागि नीलो धर्के सुट र ब्रेन्डाको लागि सेतो मोती भरेको ‘पार्टी डे्रस ।’

ब्रेन्डाले कहिल्यै यस्तो लगाउन्न । उसको रुचि जिन्सको पाइन्ट र सर्टमा छ । छोटो कपाल, अलिकति रातो पारेकी छ, अघिल्तिर । यो पटक भिन्न उपहार रोजेकी छ सिन्तियाले ।

जोसेफले आकर्षक प्याकिङ गरेको उपहार दिँदै भनेको थियो, सिन्तियालाई, भोलि तिमी यही लाएर आउनु ।

उसले उपहार दराजमा राखेकी थिई सोच्दै- भोलि नै खोल्नेछु ।

सिन्तिया चाहन्थी उसको जोसेफले पनि क्रिसमसको दिन त्यै लुगा लाओस् जुन किनिदिएकी छ ।

तर बिहानसम्म दिन भ्याएकी छैन ।

बिहान उठेर ब्रेन्डाको लागि प्यान केक बनाई । ओ जुस सकिएछ ।

ऊ स्टोर पुगेर फेरि ग्रोसरी ।

मनसँग कुरा गर्दैछ- अब फर्केर गएपछि पहिलो जोसेफलाई उपहार पुर्‍याउँछु । साँझको पार्टी ऊ त्यही सुट लाएर आउनेछ ।

उसको मनमा नीलो धर्के सुट लाएको जोसेफ उभियो ।

फर्केर आई । निक्कै दङ्ग परी ।

जोसेफ उही सुट लाएर आँखा अघिल्तिर उभिएको छ ।

ऊ खुसी हुँदै बोल्छे- ‘मेरो जोसेफ ? यो कस्तो सरप्राइज ।

पछाडिबाट अँगाल्छे ।

आफूतिर फर्काउँछे ।

एकैचोटि सारा खुसी हराउँछ ।

ऊ चिसिन्छे ।

-‘ब्रेन्डा तिमी!’

अरू शब्द निस्कदैन योबाहेक । सिन्तियाको आँखाले अरू पनि देख्छ कोठामा ।

थप दृश्यसँगै चिसिनेक्रम थपिँदै जान्छ । तापक्रम स्वाट्टै घट्छ जब देख्छे पलङमाथि टुक्राटुक्रा कपडाको थुप्रो जोसेफले दिएको आकर्षक ब्यागमाथिको गुलाफको फूल पत्रपत्र छुट्टएिको । ठम्याइ उसले पक्का जोसेफको उपहार हो त्यो । केही घण्टापछि लगाएर रात्रिभोजमा सामेल हुन । ब्रेन्डा, नीलो धर्के कोट तान्दै, चुरोट र सुर्तीले खियाएको दाँत देखाएर हाँस्छे । सिन्तियाले सम्झन्छे- रातको अनौठो सपना । त्यो ऐठन । औँलाबाट हराएको औँठी ।

ब्यूँझदा लथालिङ्ग लुगा र दुखेको शरीर ।

(स्रोत : मधुपर्क २०६६ बैशाख)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.