नियात्रा : मेरील्याण्ड का उडुस

~युवराज नयाँघरे~Yubaraj Nayaghare

उडुसका खानिमा परिएछ !
हो, उडुसैउडुसको गुँडमा पुगेछु म त । जहाँसुकै र जतासुकै उडुसको सिलिङबिलिङ । सोफा, ओछ्यान, कुर्सी, टेबुल, चकटी सर्वत्र उडुसको डरलाग्दो आतङ्क । दिनरात उडुसको चर्चा । रातोदिन उडुसको बयान । उडुस आतङ्कले म भएँ महा दिक्क ! वाल्कर बस्न थालेको धेरै भएकै छन् । सुरुकै दिनदेखि एक खालको डाबर देखियो शरीरमा । एक जना बूढा रातभरि ग्यासमा काम गर्थे र उज्यालो खसिनसक्तै अपार्टमेन्टमा आइसक्थे । म लगभग कामविहीन थिएँ । वरपरका चिनारुहरुकाँ जान्थेँ र इमेल चेक गर्थें । ६१२ नम्बरको अपार्टमेन्ट । मैले त्यहाँ प्रवेश गरेको दुई दिनपछि नै यो ठाउँ नबिर्सने वरिपरिका बाटा, आँगन, पूर्वपश्चिमका दृश्य र उत्तरदक्षिणका कुइनेटा राखेँ मनमा । त्यति भएपछि हत्तपत्त भुलिहालिदैँन । हो, काम नभएपछि घर कुरुवा हुने नै भइयो ! मूल कोठाको दक्षिणी भित्तोमा लामो कालो सोफा थियो । एक मध्यान्ह त्यसमै ढल्केको थिएँ निदाएँछु । ब्यँुझदा त कुइनामा
डाबरैडाबर !
‘निदाएको मौका पारी केले चिलेछ !’
कुरा खेले मनमा । चिलाउन रोकिएन । हातले माडमुड पारेँ, ठ्याम्मै रोकिएन चिलाउन । यसो यताउता हेरेँ, डाबर त देखिए झन् बडेमानका । नुहाइधुवाइले ठीक होला कि भनेर खल्ल पखालेँ, तातो पानीले , अँहँ त्यसले टेर पुच्छरै लाएन । जिउमा अन्त पनि सरेजस्तो भयो चिलचिलाइ । म बसेको अपार्टमेन्टलाई हेडक्वाटर भन्थे मेरील्याण्डका नेपालीहरु । कारण, जो आए पनि सुरुताका उसको थातथलो र खानपिन त्यहीँ हुँदो रैछ । एक–दुई जना गफाष्टकहरुले बूढालाई एकदुई बोरा चामल, आठदस किलो प्याजआलु र पाँचसात किलो कुखुराका फोक्से मासु पठाइदिँदा रैछन् । अनि त्यसलाई सितन भनेर दुई लिटर जतिको एउटा बोतल नि भित्रिँदो रै छ । अब भइगो नि हेडक्वाटरको मेजमानी ! नेपालबाट पुगेका नेता, विद्यार्थी, समाजसेवी र कलाकारको सुरुताकाको अड्डै त्यै । त्यो उडुसे गँुडमा म पुग्दा एक जना सरल मनुवा थिए, चिकित्सक । अनि त्यहाँ फुच्चे नेता, भगुवा खेलाडी र पुङमाङे कलाकारको धुइरो लागिरहन्थ्यो एकोहोरो । ती मन लागी भान्सामा पसेर बोतल घुट्क्याउँथे, फिजका अन्नपात खान्थे र लापत्ता हुन्थे । लगभग धर्मशालै थियो अपार्टमेन्ट नम्बर ६१२ । अनि सबै हिँड्ने बेलामा भन्थे—‘उडुस त सल्केछ यहाँ पनि !’ तिनले भनेको ‘यहाँ पनि’ बाट लाग्थ्यो—अमेरिकाका अरु राज्यमा पनि छ उडुसको बिगबिगी । त्यो सलह यो राज्य हुँदै यस घरमा समेत आएको ज्ञात सहजै आएको तिनका बोलीको अर्थ हुन्थ्यो । खुबै भयो उडुस आतङ्क ।
म त दिनभरि उडुस मार्दै बस्न थालेँ लगभग । एक जना साथी म गए लगत्तै अन्यत्रै सर्नुपर्ने भयो । उनी सर्नुपर्ने कारण उडुस पनि हो भन्ने चर्चा त्यहाँ चल्यो । बूढाको कोठा अरुका निम्ति निषेध थियो । उनी रातिको निन्द्रा दिउँसो पु¥याउँथे घुरी–घुरी । एक गिलास ह्विस्की, एक कचौरा मकै र गेडागुडीको परिकार, एक डबका भुटेको मासु र एक कप कडा कफी बुत्याएर बूढा निदाइहाल्थे भसभसी । साँझ गएर बिहान आउने नित्य क्रमै थियो उनको । एक दिन तिनी घुँडा मुसार्दै बसेका थिए दिउँसो । म एक्कासि पुग्दा उनलाई त सोधखोज गर्न सजिलो भएछ । बास्तबमा टाउसन प्लाजामा भेटिएको काम सिकेर त्यो दिन रमाएर फर्केको थिएँ म ।
‘रक लेभनतिरका कीरा सरे कि क्या हो याँ नि ?’
‘कस्ता कीरा ?’
‘टोक्ने कीरा नि !’
‘उडुस भन्नुभा को ?’
बूढा किन हो उडुसलाई कीरा मात्र भन्थे ।

उनी जिउमा समेत डाबर उठेको देखाउन थाले । रातभरिको निन्द्रा नपुगेको रिस र हैरानी उनको अनुहार र बोलीमा ओर्लिन थाल्यो ।बास्तबमा खुब परेका थिए उडुस । उनले त आज मात्र थाहा पाए, तर उडुस आतङ्कले म निकै हैरान भइसकेको थिएँ । मलाई उडुसले साहृै सताएका थिए ।बैठक कोठा बाहेक भान्सा, शौचालय, दुई सुत्ने कोठा थिए । ढोकाको पश्चिमी चेपमा जुत्ता र अरु खिच्रिङमिच्रिङ थन्काउन मिल्ने सानो खण्डे आलमारीजस्तो कोठा नि थियो । बूढाको कोठा साहृै सुग्घर, सफा र तनक्क तन्ना कसिएको हुन्थ्यो । म दक्षिणपट्टिको कोठामा घरी, घरी बैठक कोठामा पसारिन्थेँ । यी दुबै कोठामा उडुसको सलह लगभग फैलिइसकेको थियो । एक साँझ बूढा र म सिनेमा हेरिरहेका थियौँ । डिसेम्बरको जाडोले हिउँ ल्याउन बाँकी नै थियो । वरपरका रुख नाङ्गै थिए । अझै भयानक चिसो खेप्नै बाँकी रहेको सूचना टेलिभिजनको वेदर ब्रोडकास्टबाट थाहा हुन्थ्यो । ‘म सब सहन्छु तर कीराको टोकाइ सहन सक्तिनँ । कति पटक कीरा ल्याउने विद्यार्थीलाई मैले याँबाट धपाएको छु । बरु अपार्टमेन्टको महँगो भाडा आँफै तिर्छु । कीरा ल्याउनेसँग चैँ बस्न सकिन्न !’ बूढा बम्किए । यो कुराले मेरो मन हल्लियो थरर्र । एकातिर काम नहुनु, अर्कातिर पराश्रित । अब मैले कसरी भन्नु, उडुस लागिरहेको कुरा ! म चुपचाप दिउँसो सोफाका चेप, सिरानीमुनिका उडुसका ढिल र खाटमुनिका उडुसका सेता फुल कपडाले पुछ्दै बस्थेँ । उडुस मारेका ठाउँमो बस्थ्यो रातो टाटा । सिरानीमुनि छपक्कै हुन्थे उडुसका बगाल । तिनलाई हातैले माडमुड पाथे र् ं म । अनि देखिन्थ्यो रगतको गाढा टाटो । तै त्यो कोठामा त्यत्तिको आउँदैनथे बूढा ।

‘यो विद्यार्थीको कोठा !’
उनले मलाई सुरुमै भनेथे ।
‘विद्यार्थी भनेका लापर्वाही हुन्छन् र ?’
बूढाले नै सोधे ।
‘किन र ?’
उल्टै सोधेँ मैले ।
‘हेर्नुस् न सबथोक छ, सबथोक छैन पनि !’

उनी आफ्नै कोठा पुगेर बोले । मोजाको रास, कपाल काट्ने मेसिन, रित्ता ह्याङ्गर, कोट हाल्ने धुलाम्मे खोल, फोहोरले भरिएको प्लास्टिकको भाँडो र असरल्ल बिजुलीको तार छ कोठामा । मैला खोल र तन्ना छन् गद्दे ओछ्यानमा । टेबुलमा छ पुरानो कम्प्युटर । तुर्लुङ्ग झुण्डिएका फलामे पाताका झ्याल । त्यसमाथि घुमैर्लो रङको पर्दा । मलाई के थाहा, यी सबै रै छन् उडुसका दरबार ! डरलाग्दो थियो उडुसको आतङ्क । भर्जिनियाबाट आएका साथीहरु नि उडुस–पीडा सुनाउँथे । रातभरिको काम, दिउँसो उडुसले निन्द्रा खल्बलाइदिएपछि पाएको सास्ती सुनाउँथे भाका फेरी–फेरी । एक साँझ बडवाइजर खाएर भावुक थिएँ म । काम भएन कि दक्ष भइएन ! हृदय रमाएन कि डलरको मोहमा परिएन ! सहज भइएन कि लगाव दिन सकिएन ! छड्किरहेको थिएँ यस्तै कुरामा । बूढा आए । केही अघि मात्र काममा गएका उनी एक्कासि घर फिर्दा चकित भएँ म । उनी सिनेमा लगाएर फेरि बसिहाले झमझमे झोलका साथ ।
‘दाइ, चाँडै फिर्नु भो त ?’
‘भोलि सिनेटर ल्याउने कि भनेको । याँ कीरा पसेजस्तो छ । कीरा भएको घरमा सिनेटर कसरी ल्याउनु ? साथीहरु भन्छन्, यहाँ आएर बस्यो कि घर नपुग्दै जीउ चिलाउँछ रे ! तपाईंलाई चिलेको छैन ?’
मेरो प्रश्नलाई उनले दिएको उत्तर थियो यो । अब उडुस आतङ्कबारे मैले के र कति मात्रै भन्ने ? मेरो रातभरिको निन्द्रा सारा चौपट भएको थियो । मलाई उडुसले पारेको आपत कसलाई भन्ने ? मेरो जिउमा उडुसले टोकेर पारेको राता–राता चिलचिलाउँदा डाबर कसले हेर्ने ? वास्तबमै ओछ्यान फेरी–फेरी सुत्थेँ म । सोफामा सुतिनसक्दै सेता उडुस छिनभरमै रगत चुसेर राताम्मे भई कुनाकाप्चातिर लापत्ता हुन्थे । साना बच्चा उडुस नि पुटुस्स भएर मेरो रगत पिएर चेपतिर पस्थे । अनि हुन्थ्यो औडाहा । चिलाएर जीउमा काउछो दलेको पीडा हुन्थ्यो । चिलाएको ठाउँमा कन्याउँदा–कन्याउँदा टट्याउँथ्यो । अनि बिस्तारै पोल्थ्यो ।
छँदाखाँदाको जिउ घाइते हुन्थ्यो । ‘हत्तेरिका, उडुसलाई रगत चुसाउन अमेरिका आइएछ !’ निन्द्रा खल्बलिएको झोँकमा भन्थेँ म । सोफापछि म दक्षिणपट्टिको गद्दे ओछ्यानमा पस्थेँ । सुरुको एकैछिन त झकाउँथेँ म । तर मेरो निन्द्रा कुरेर बसेका उडुसका सलह जब मेरो शरीर डस्न थाल्थे अनि भङग हुन्थ्यो निन्द्रा ! अब के हुन्थ्यो मध्य रातमा ? उही तकियाका चेपमा बसेका उडुस मा¥यो । तिनका फुल किचिपिची पा¥यो । भित्तामा दगुरिरहेका ढिल उडुस स्वात्तै दल्यो । खाटका कुनामा कुँडुलिएर थुप्रेका उडुसका बथान थिचथाच पा¥यो । त्यसपछि भुत्भुतायो—‘हत्तेरिका, उडुसलाई रगत चुसाउन अमेरिका
आइएछ !’ अनि म आफ्नै रातो च्यादर बोकेर बैठक कोठाको मध्य भुँइमा गएर सुत्थेँ मज्जाले । कुनाकानी कम भएको हुनाले त्यहाँ उत्तिको उडुस
लाग्दैनथे । उसलाई समेत लुक्ने ठाउँको अभाव हुँदो हो नि त ! एक रातमा तीन ठाउँ हुन्थ्यो मेरो ओछ्यान ! उडुसले गर्दा अपार्टमेन्ट नष्ट गरिएका कथा निकै सुनेथेँ मैले । उडुस आतङ्कले अपार्टमेन्ट खाली–खाली रहेर कम्पनी घाटामा गएका थुपै्र चर्चा मैले अरुहरुका मुखबाट नि सुनेथेँ । एक रात बिर्सेर मध्य बैठक कोठाको भुवादार गद्दामा सुतिरहेको थिएँ, ढोकाको सिक्री बज्यो खिर्लिङ्खिर्लिङ् । उठेर ढोका खोलेँ, बूढा रहेछन् । बैठक कोठामा पातलो तन्ना र तकिया देखेर उनले सोधिहाले—

‘आफ्नो ओछ्यानमा नसुती किन नि भुँइमा ? कीरा सल्के कि क्या हो
?’
‘जस्तै–जस्तै छ !’
म बोल्दै शौचालय पसेँ । अब के होला ? बूढासँग बस्नुपर्ने यत्ति हो कि ? भरेदेखि काँ होला डेराडन्डा ? बूढा कति झ्वाँक्किएलान् ? म पाकिनँ थालेँ ।
‘आज सिनेटर नआउने भए । हिलारीलाई श्रद्घाञ्जली दिन मकहाँ कार्यक्रम नराखी भएन । नेपाल चिनाउने एडमण्ड हिलारीबारे अब अरुले बोलेनन्, म मेरै कोठामा भए नि श्रद्घाञ्जली समारोहको आयोजना गर्छु । अब भ्याकुम लगाउँ, ओखती छरौँ हामी दाजुभाइ !’मैले शौचालयको ढोका खोल्दा सुनेँ यो कुरा । अनि सुरु भएथ्यो त्यो दिनको उडुस सफाया अभियान । सफासुग्घर र बढारकुँढार अनि पुछपाछ गर्दागर्दा लोथ भइयो । पासँुला बटारुन्जेल भ्याकुम चलाइयो । कुनाकाप्चा कपडाले झारझुर पारियो । सोफा उल्ट्याएर छरियो ओखती । अनेक बास्नादार औषधीले सारा अपार्टमेन्ट सुवासित पारियो । अनि हामी गयौँ ढोका लगाई, अल्मेडातिर ।‘धेरै ओखती छरेको ठाउँमा खान, बस्न र सुत्न हुँदैन । आज तीनै काम बाहिरै गर्नु !’ विजय दाइले भनेपछि हामी गएथ्यौँ । रातको बाहृबजेतिर सुत्नका लागि मात्रै आएथ्यौँ । खानेपिउने सबै काम एउटा परिवारको जन्मदिनमा सामेल भई सम्पन्न भएथ्यो ।
‘नबोलाएको ठाउँमा म कसरी जानु ?’
मैले भनेथेँ ।
‘होइन बोलाएका छन् । तपाईंलाई नबोलाएका हैनन्, मलाई भनेका छन् नि । कुरो सोझो छ, मकहाँ भएपछि मैले तपाईंलाई लान

नमिल्ने कुरै होइन !’
बूढाले अनेक कुतर्क गरी लगेथे मलाई ।
त्यहाँ नि कुरो चल्दै थियो—‘उडुसले हैरान ग¥यो !’
सोलोडोलो मोटाएकी एउटी आइमाईले भनी—‘भुटानी शरणार्थीले उुडुस ल्याएका हुन् रे !’
गिलास समात्नेहरु प्रतिवाद र समर्थन गर्दै थिए ।
वास्तबमा उडुसको चर्चा र बखान आआफ्नै ढङगले त्यो भोजमा भइरहेथ्यो
। त्यसबेला सारा मेरील्याण्डमा त्यसको प्रकोप भएको धेरैका मुखबाट व्यक्तिन्थ्यो ।
अब उडुस आतङ्कबाट मुक्त भइयो र ढुक्कले सुत्न पाइयो भन्ने
उल्लासमा थिएँ म । त्यो कुरा धरै पटक भनेँ पनि ।
ओच्छ्यान सार्ने झन्झटबाट मुक्त हुने आशामा अपार्टमेन्ट पसे
ँम।

०००

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नियात्रा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.