कथा : मौन वियोगान्त

~सुबिसुधा आचार्य~

न्यूरोट गेटबाट भित्र पस्दैको ओम मेडिकल हलको छेवैमा उनी ढुङ्गाको मुर्तीझै उभिएकी थिइन् । परैबाट हाम्रो नजर एकैपटक हाम फालेर जुधे बिचैमा । उनी फिस्स अल्छीलाग्दो हाँसो हुत्याउँछिन् मतिर, म पनि के कम त्यस्तै बैरागलाग्दो मुस्कान बडो कन्जुसका साथ उनको हाँसोमा लोली मिलाउन उपस्थिति गराइदिन्छु ।

परैबाट जुधेका नजर आमने–सामने पर्दा कुन्नि किन ठक्कर लाग्न मानेनन् एक अर्कामा । बिना संवाद उनी अघि लागिन् बिवस्थाले क¥याप–कुरुप अठ्याएको कारण म पनि पछि पछि लाग्छु उनैको पाइला पच्छ्याउँदै । कुनै दिन हात नसमाती एक पाईला नबढ्ने हाम्रो यात्रा आज नदीको दुईकिनाराझैँ चुपचाप अघि बढिरह्यो सडकको दुई पेटिबाट महाबौद्धतर्फ ।

हाम्रो असमझदारीमा व्याकुल हुँदै मौसम सुस्तरी रोयो हल्का वर्षाको रुप धारण गरेर । पानीको थोप्ला बाक्लिए पछि मैले एकपटक चोर नजरले चियाएँ उनीलाई, संयोग उनले पनि त्यही बेला नियालिन् मलाई, आजको भेटमा नजर टक्राउने दोस्रो सौभाग्य थियो त्यो ।

असाध्यै हतारका साथ नजर हटायौँ एक अर्काबाट दुबैले । मसँग ब्यागमा छाता थियो तर उनलाई ओढौँ भन्ने हिम्मत ममा थिएन एक्लै ओढ्न नैतिकताले पनि दिएन । कसो–कसो निकै अप्ठयारोले चिमटिरह्यो भित्रभित्रै । उनको असहज परिवेश म सजिलै बुझ्न सक्थँे कि त्यही समस्याबाट अछुत छैनिन् उनीपनि ।

करिब पन्ध्रमिनेटको मौन यात्रा पछि हामी गन्तव्य बिन्दुमा प्रवेश गर्यौँ । ठाडेगाउँबाट आएको जन्तिझैँ बसाँै नभनी ढुङ्गाको मौलोझैँ दुवै दुईतिर उभिन्छौँ विना संकोच र अप्ठयारोका साथ । बस्नुस् न हजुर दुकानवाला कालो मुहार लगाउँदै अनि हामीतिर हेर्दै नहेरी चुत्थो औपचारिकता निभाउँछ ठुस्स परेर ।

‘के हामी यहाँ बस्न आ‘को हो र ?‘ अलिकति आगो ओकल्छु मैले । बाटोभरी उनी नबोलेको रिस पनि मिसाएर । ‘खुरुक्क हाम्रो खाता पल्टाउनुस् कति रैछ तिर्नुपर्ने ?‘

मैले ओकलेको आगोमा अलिकति मटितेल छ्यापिदिन्छिन् उनी । हामी पसलभित्र छिरेर पुर्वपश्चिम कुनाका कुर्सी पक्रिएर बस्छौँ टुसुक्क । दुकानमा अरुपनि ग्राहक छन् सबै पालैपालो हाम्रो अनि दुकानदारको मुखमा नियाल्छन् भयानक संभाब्य घटनाको परिकल्पनामा डुबेर । अनुमान लगाउँदा लगाउँदै पनि हाँडीमा मकै पड्किएझैँ आफ्नै सुरमा पड्किरहिन् उनी । बेला–बेला कप्टेरोले होडल्ने काम भयो मबाट पनि । प्रसङ्ग हामीले हाम्रो एउटा बुटिकको लागि सामान लिएका थियौँ त्यो दुकानबाट । केही रकम बेचेर दिने सर्त थियो तर दुकानदारले मैले चिनेको एउटा गफाडी व्यक्तिलाई हामीले तिर्नु पर्ने भन्दा दशगुणा ज्यादा रकम लिन बाँकी छ भनिदिएछ । हुन त त्यही गफाडी व्यक्तिको माध्यमबाट हामी पहिले त्यहाँ पुगेका थियौँ । गफाडी व्यक्ति, मेरो निकै नजिकको नाताका व्यक्ति हुन् । मैले आजसम्म कसैको एक कौडी पैसापनि खाएकी छैन । अनि किन नचढोस् त रिसको पारो ? बाफरेबाफ चढ्न पनि धेरै चढेछ बिचरो दुकानदार निलै भयो निलोतुत्तोझैँ ।

शेष नागले कृष्णलाई मार्न, यमुना नदिमा बिष ओकलेझैँ हामी दुईले पनि खुव बिष बमन गर्दै उसलाई तिर्न पर्ने रकम फालेर त्यहाँबाट निस्कियौँ ।

यी बिचमा पनि न उनी बोलिन् न मैले बोलाएँ । फेरी उहि नियम लागु भो हामी सडकको दुई किनाराबाट नचिनेको परचक्रीझैँ लमक–लमक लम्किरह्यौँ ।

उनी मसँग किन रुष्ट छिन् ? त्यती सारो बुझ्न नसक्दै हामी विर अस्पताल अगाडि आइपुग्छौ । पछाडि पनि नफर्की जारलाई सोधेको सैलीमा भनिन्–‘तपाईं चाबहिल जाने हो ?‘
ओ माइ गड, बल्ल फुट्यो उनको बोली । म पनि के कम ‘हो ‘उनीतिर नहेरी टुडिखेललाई नियाल्दै जवाफ दिएँ । हामी चाबहिलको माइक्रोबसमा उक्लियौँ । बस्न पनि एउटै सिटमा बसियो तर उनी एउटा साइडमा फर्किन् म अर्को साइडमा । कुन बिषय अनि कुन कुराले उनीलाई गिजोलिरहेको थियो त्यो त म अनुमान लगाउन सक्दिन तर म भने भित्रभित्रै सल्किरहेको थिएँ अव हाम्रो सम्बन्धमा ग्रहण लाग्न लाग्यो भनेर ।

खै कसरी कसरी जोडियो नाता, गाँसियो सम्बन्ध, रगतको नाता बिल्कुल थिएन हाम्रो तर मन गाँसेर मुटु जोडेर नयाँ साइनो बनाएका थियौँ हामीले अति प्यारो अनि न्यानो पनि । आज भन्दा दश वर्ष अगाडि जग्याकै आगो अनि धेरै मनहरु साक्षी राखी जुन तारालाई सोधेरै गाँसेको हो मुटु । अन्जान, अपरिचित उनै पराइलाई आफ्नो स्विकारेँ मैले नयाँ नाता मितिनी ।

यो सम्बन्ध, यो नाताबाट उनी कति खुशी थिइन् त्यो त म भन्न सक्दिन तर म भने बेहदै खुशी थिएँ हाम्रो सम्बन्धदेखि । दुई ज्यान एक आत्मा, एउटालाई चोट लाग्दा अर्कोलाई पीडा हुन्थ्यो र रुन्थ्यौँ सँगै बसी । यतिसम्म कि मर्ने बेला पनि सँगै मर्ने यस्तै सल्लाह थियो हाम्रो । हामीले धेरै रातसँगै बिताएका छौँ त्यो पनि मिठा–मिठा मायाका कुरा, सुनौलो जिन्दगीको कुरा अनि दुखका कुरा गर्दै ।

उनीसँगको बिछोड कल्पनैमा पनि धाती हुन्थ्यो मेरालागि । धेरै ठाउँमासँगै पनि गइयो उनीसँग यात्रा निकै रमाइलो लाग्ने मलाई । म अरुसँग कहीँ जान पनि मन नपराउने व्यक्ति उनीसँग भने, भोकै प्यासै भए पनि कुनै गुनासो हुन्न थियो ।

ठासठुस घुर्कीघार्की पनि चल्थ्यो एकअर्कामा, घोचपेच पनि मज्जाले गरिन्थ्यो मेरो आफन्तकहाँ होस् या उनको आफन्तकहाँ होस्, ढुक्कले खुलेयाम जान्थ्यौँ हामी । हाम्रो बिचको छोटिएको दुरी, हाम्रो मिलन देखेर भित्रभित्रै जल्थे सबै । कुडिन्थे इष्र्याले तै पनि कुनै पर्वाह थिएन हामीलाई । हाम्रो जुठो चल्थ्यो, हामी दुई मिलेर तेस्रो ब्यक्तिलाई धेरै पल्ट कार्टुन पनि नबना‘को हैन । कहिले न नाचेकी म उनको आग्रह टार्न नसकेर उनको भाइको विवाहमा पञ्चेबाजामा खुब मज्जाले नाचेको आजै जस्तो लाग्छ । त्यति बेलाको हुटिङ् म कसरी भुल्न सक्छु एक घण्टासम्म टुसुक्क बस्न नदिइ नचाएका ।

चितवनबाट आउँदा पटकपटक हामी ठट्टा गथ्र्याँै यो त्रिसुलीमा मदन भण्डारीलाई एउटा खवर दिन जानु छ । एक अर्काको मुख पालैपालो थुनेर एक अर्कालाई उछिनेर भन्थ्यौँ, पहिला म जाने ….पहिला म जाने । आखिर दुबै एकैपल्ट जाउँला नि जानै परे यसैमा आएर सम्झौता पनि हुने गथ्र्यो । हामी दुईजना साथमा हुनुपर्छ दिन गएको रात गएको पत्तै हुदैनथ्यो ।

तर अचानक हाम्रो सम्बन्धमा कसरी बाढी आयो ? बागमती जस्तो फोहोर अनि धमिलो बन्न गयो । मैले नुबझेको बिषय यही हो र यसै कुरा मनमा खड्किरह्यो ।

बुटिक हामी दुबैले मिलेर खोलेको भए पनि मेरो ब्यस्तताले त्यति जान पाउँन्न थिएँ म । कहिले रिपोटिङ, कहिले अफिस, कहिले साहित्यिक गोष्ठी, कहिले लेखन, कहिले के, फुर्सदको समयमा मात्र म बुटिकमा जान्थेँ । बुटिकमा प्रशिक्षण पनि दिने गरिएकाले, सिक्न आउने केटीहरु धेरै हुने कारण खुव रमाइलो हुन्थ्यो त्यहाँ । तर सबैले मलाई सधै जिस्काउँथे बेलाबेला झुल्कने बृहस्पति भन्दै । म उनीहरुको मुखमा बुझो लगाउन मेरा नयाँनयाँ आर्टिकल छापिएका पत्रपत्रिकाहरु लगिदिन्थेँ । सबैले काम छाडेर बढो आनन्दका साथ, एउटाले पढ्ने र अरुले सुन्ने गर्थे, अनि भन्थे सुबिदि हामीलाई पनि लेख्न सिकाइदिनुस् न । म पनि के कम अलिकति घमण्ड लिपेर भनिदिन्थेँ –‘गड गिफ्ट हो साथी लेखन क्षमता भनेको ।‘ उनीहरु हाँस्थे ।

समय हाम्रो मुठ्ठीबाट चिप्लेको पत्तै हुन्न थियो, सबै भन्थे हैन तिमीहरुको गफ कहिल्यै सकिन्न, किन हो ? खै त्यो त हामीलाई पनि थाहा थिएन तर भर्खरभर्खर लभ परेको नव जोडीकोझैँ गुनगुन भने खुव चल्थ्यो, अरु कसैले पनि पत्तो नपाउने गुनगुनाहट ।

चाबहिल झर्ने जति झरौँ त । खलासीको आवाजले म वर्तमानको मझेरीमा नराम्रोसँग पछारिएँ । भाडा तिरेर हामी माइक्रोबाट झ¥यौँ । उनी अझै बोलिनन् झरिको काठ फुलेझँै ठुस्स परिरहिन् । मैले नै सोधेँ जाउँ खाजा खान । गानो जालाझैँ गरी भो नखाने भनिन् उनले । मेरो आग्रहलाई बेवास्था गरेकोमा खुब पिलपिले भएँ यसपल्ट । उनको मुहारनै बिझाउन थाल्यो मुटुमा । एकछिन हेल्पिङ्घ ह्याण्ड अस्पताल अगाडि उभियौँ हामी । मन नलाइनलाइ जाउँ मेरो घरमा उनले भनिन् मैले पनि भनेँ, हैन म रिर्पोटिङमा पनि जानु छ, म भ्याँउदिन ।

हिँड्ने बेला एकपल्ट फेरि तीतो शब्द ह्वात्त ओकलिन् उनले–बुटिकमा आउनु म हिसाव बुझाइदिन्छु ।‘ यो शब्दले मलाई छियाछिया बनायो कसैले टाल्न, सिउन र मलम लगाउन नमिल्ने गरी । दशवर्ष सम्मको मित्रताको हिसाव बुझाउने भैछिन् उनले असाध्यै नराम्रो लाग्यो । उनी फटाफट बाटो लागिन् । आँखाबाट ओझेल नपरुञ्जेल नियालीरहेँ मैले । कस्तो नमिठो मौन वियोगान्त प-यो हाम्रो मायामा, सम्बन्धमा अनि मित्रतामा ।

(श्रोत: अन्तर्जाल)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in नेपाली कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.