बाल कथा : सुझबुझ

~सुषमा मानन्धर~Shushma Manandhar

“बाटोमा जथाभावी नखानू, दायाँबायाँ हेरेर मात्र बाटो काट्नू, यताउता नअल्मलिकन सिधै स्कूल जानू ।” ममीले स्कूलब्याग मेरो हातमा राखिदिँदै भन्नुभयो । हुन त उहाँलाई राम्ररी थाहा छ, म चकचके छैन । म अरु जस्तो जथाभावी बाटो काट्दिनँ, जे पायो त्यही किनेर खादिनँ पनि, तैपनि उहाँ सधैँ म स्कूल हिँड्नुअघि यस्ता नसिहत दिन बिर्सनु हुन्न । “हुन्छ ममी ।” म आफ्नो ब्याग लिएर घरबाट निस्किएँ ।
म आठ क्लासमा पढ्छु । मेरो स्कूल घरदेखि धेरै टाढा छैन । बढी भए, त्यस्तै आधा घण्टा जतिको बाटो होला । टाढा घर भएका साथीहरु भने स्कूलको बसबाट आउँछन् । मेरा तीनजना साथीहरु पनि मसँगै स्कूल जान्छन् । हामी प्रायः बाटोको एक ठाउँमा भेला हुन्छौँ, र त्यहाँ जम्मा भएर स्कूलतिर लाग्ने गर्छौँ । साथीहरुसँग मिलेर स्कूल जाँदा मलाई रमाइलो लाग्छ । तर आज म त्यहाँ पुग्दा साथीहरु थिएनन् । हिजोअस्तिको समयभन्दा सायद आज अलि ढिलो भएर होला, उनीहरु हामी सधैँ भेला हुने ठाउँबाट हिँडिसकेका थिए ।

त्यसैले म पनि छिटोछिटो स्कूलतिर लम्कन थालेँ । “विजय एकैछिन पर्ख ।” शैलेश पछाडिबाट मलाई बोलाउँदै थियो । म मात्र हैन, आज त ऊ पनि ढिलो भएको रहेछ । “हेर न, आज उठ्नै पो ढिला भयो ।” ऊ मनिर आइपुग्दासम्ममा स्वाँस्वाँ भैसकेको थियो । ऊ व्यर्थै आत्तिएथ्यो । हामी समयमा पुग्न नसक्ने गरी त्यति ढिला पनि भैसकेका थिएनौँ ।

हाम्रो अलिअगाडि सडकछेउ पेटीमा एउटा सानो फुच्चे रोइरहेको थियो । ऊ त्यस्तै तीनचार वर्षको हुँदो हो । उसका अघिल्तिर उसका ममीड्याडी वा अरु कोही थिएनन् । ऊ एक्लै उभिएको थियो र दायाँबायाँ हेर्दै आत्तिएझैँ देखिन्थ्यो । मैले शैलेशलाई रुँदै गरेको बच्चो देखाएर किन रोएको हो, सोध्ने हो कि भनेँ । उसको चालामाला देख्दा हराएको हो कि भन्ने शँका पनि लाग्यो ।

“बाटोमा यसरी रुने बच्चाहरु त कति भेटिन्छन्, भेटिन्छन् । हामीले यताउता गर्न थाल्यौँ भने, फेरि स्कूलको लागि ढिला हुन्छौँ ।” ऊ अन्कनायो । वास्तवमा उसले भनेको कुरा सही पनि थियो । तर फेरि सोचेँ, ‘यदि बच्चा साँच्चीकै हराएको रहेछभने, यिनको ममीड्याडीलाई कति पीर परिरहेको होला ? बाटोमा त्यत्तिका गाडीहरु गुडिरहेछन्, बाटो काट्न खोज्यो भने दुर्घटनामा पर्न सक्छ । त्यस्तै कुनै खराब मान्छेले बोकी लिएर गयो भने ?’ दुईवर्षअगाडि हाम्रो घरको पाल्तु कुकुर पपी हराएको सम्झेँ । अर्को दिन पपी आफै घर आइ नपुगुन्जेल, रातभरि हामीलाई कत्रो चिन्ता लागिरहेको थियो ।

“शैलेश एकैछिन कुरौँ है, उसको ममीड्याडी वा अरु कोही आइहाल्लान् कि ? यदि हाम्रो थोरै सहयोगले कुनै राम्रो काम हुन सक्छ भने किन कोसिस नगर्ने ?” मैले शैलेशलाई सम्झाएँ । उसलाई स्कूलमा ढिला हुन्छुकि भन्ने निकै पीर थियो, तैपनि ऊ मसँग पर्खिन राजी भयो । बाटो हिँड्ने मान्छेहरु हामीलाई र रुँदै गरेको बच्चालाई हेर्दै जान्थे, कसैले पनि बच्चा किन रोएको भनेर चासो राखेनन् । हामीले उसलाई फकाउने निकै कोसिस ग¥यौँ, ऊ “ममी जाने” भन्दै रोइ नै रह्यो । न उसका कोही आफन्त नै आए न त, उसको रुवाइ नै कम भयो ।

“हराएको बच्चा जस्तो छ ।” बाटो हिँड्ने एकदुईजना बटुवाले भने पनि । तर कसैले पनि उसलाई सोधपुछ गरेर ठाउँसम्म पु¥याइदिने प्रयत्न गरेनन् । मलाई पनि ऊ हराएको भन्ने, पक्का भैसकेको थियो । मैले शैलेशलाई भनेँ, “तिमी स्कूल जाऊ र प्रकाश सरलाई यसबारे खबर गर । म फुच्चेलाई पर्खेर यहीँ बस्छु । सायद त्यतिन्जेलसम्ममा उसका ममीड्याडी आइपुग्लान् कि ?” हाम्रो क्लास टिचर प्रकाश सर निकै सहयोगी हुनुहुन्छ ।

शैलेश स्कूलतिर दौडियो । मैले त्यो रुँदै गरेको फुच्चेलाई फकाउने कोसिस गर्न थालेँ । ऊ यताउति जाला भन्ने पनि मलाई निकै पीर थियो, त्यसैले उसलाई भुलाउन मैले ब्यागबाट किताब निकालेँ र त्यसमा भएका फोटोहरु देखाउँदै उसकी ममी कुन चैँ हो सोधेँ । ऊ रोएर थाकिसकेको थियो । ऊ चूप भयो र मन नलागे पनि किताबका चित्र हेर्न थाल्यो ।

त्यतिन्जेलमा शैलेश र मंगल सर पनि आइपुग्नु भयो । मंगल सर स्कूलमा प्रशासन हेर्नुहुन्छ । “विजय, तिमी र शैलेश स्कूल जाओ । म यो बच्चालाई प्रहरीको जिम्मा लगाइ आउँछु ।” उहाँले भन्नुभयो । म र शैलेश स्कूलतिर लाग्यौँ । प्रहरी चौकी हाम्रो स्कूलनिरै थियो । मंगल सरले बच्चाको हात समाइ लानु भयो ।
हामी स्कूल पुग्दा, प्रकाश सर क्लासको ढोकैमा हुनुहुन्थ्यो । “आउन त ढिलै ग¥यौ, तर राम्रै कामको लागि भएकोले माफी भयो ।” हामीले निकै ठूलो पुरुषार्थ गरेर आएकाझैँ सब साथीहरु हामीलाई नै हेर्दै थिए ।

पिरियड सकेर घण्टी लागेपछि मंगल सर क्लासमा आउनु भयो । “मैले बच्चालाई प्रहरी चौकी पु¥याउँदा तिनको आमाबुवा पनि बच्चा हराएको खबर गर्न आएका रहेछन् । उनीहरु पसलमा सामान हेर्नमा मस्त भएको बेला बच्चो बाहिर निस्केर अन्त लागेको ख्याल गर्न नसकेकोमा निकै लज्जित पनि भए । छोरो फेला पर्दा साह्रै खुशी भए उनीहरु । मैले तिमीहरुको नाम लिएको छु ।” मंगल सरको कुराले मलाई पनि साह्रै खुशी लाग्यो ।

“अँ, बच्चोका बाबु, एउटा पत्रकार पनि रहेछन् । भोलि तिमीहरुका फोटा सहित, बालकहरुको सुझबुझ भनेर लेख लेख्छु भनेका छन् । अहिले केही बेरमा उनी तिमीहरुलाई भेट्न यहाँ स्कूलमा आउँदै छन् ।” सबै साथीहरुले थपडी बजाए । मैले राम्रो काम गरेँ कि अनावश्यक त्यो त भन्न सक्दिनँ, तर एउटा हराएको बच्चा आमाबुवालाई भेटाइ दिन सकेकोमा मलाई आफू भने हिरो भएछु भन्नेझैँ लाग्यो ।

(श्रोत:- अन्तर्जाल)

About Sahitya - sangrahalaya

We will try to publish as much literary work of different authors collected from different sources. All of these work is not used for our profit . All the creative work belongs to their respective authors and publication. If requested by the user we will promptly remove the article from the website.
This entry was posted in बाल कथा and tagged . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.